Nie wątpiła, że Quentin zapomniał o jej urodzinach. Kto jak kto, ale czarodziej był ułożony i była pewna, że wszystkie daty spisane miał w swoim notesie. Nie wierzyła jednak, że będzie chciał przyjść ją odwiedzić. Tak właściwie... Miała szczerą nadzieję, że wyśle jej sowę z życzeniami i na tym się skończy. Byłoby o niebo lepiej! Była zmęczona i chciała świętować swoje urodziny w samotności.
Z politowaniem spojrzała na Quentina, splątując dłonie na piersiach.
- Tak, to Eliot, twój kuzyn. Merry, a ja mam męża i dwójkę dzieci. Chcesz ich poznać? - w słowa te dołożyła tyle sarkazmu na ile tylko było ją stać. Wywróciła  przy tym oczami i głośno westchnęła.
Ostatecznie jednak jeszcze raz uważnie przyjrzała się niby kuzynowi Quentina. Jakby mocno się postarała zapewne dojrzałaby porównania z słodkim i uroczym Eliotem sprzed kilku lat.
- Eliot! - pisnęła, gdy w końcu dotarło do niej, kto przed nią stoi. Wiedział o Sao, więc nie mogli ją, aż tak realistycznie wkręcać. Doskoczyła do młodszego czarodzieja i dokładnie oklepała go po koszuli. - Wydoroślałeś! Wyprzystojniałeś! - zauważyła, wieszając się na szyi Eliota i mocno go przytulając. Zaraz do uścisku przyciągnęła również Quentina, żeby nie poczuł się zbytnio odtrącony.

Oczywiście, że był przystojny! Quentin powtarzał mu to co i rusz, ale najwyraźniej jego zdanie w tej sprawie się nie liczyło, bo jak zwykle ważniejsze było co powiedzą jakieś cycate kreatury. Pewnie piekliłby się i burmuszył o takie zachowanie ze strony obojga, gdyby nie to, że kolejne sprawy potoczyły się w coraz dramatyczniejszym jeszcze kierunku.
Sophia zaczęła go ściskać, ale nie zareagował na to zbyt entuzjastycznie, niestety. Głównie dlatego, że wcześniej obmacała mu chłopaka, którego słowa pół sekundy wcześniej sprawiły, że w kudłatej głowie pana Rowle zapaliła się czerwona, ostrzegawcza lampka.
- Chwila, chwila! Jakiej Sao? O czym ja znowu nie wiem? - wyrzucił z siebie, starając się zachować chociaż jako takie resztki spokoju, chociaż trochę go już zemdliło. Niedobrze. Może faktycznie lepiej by było, gdyby zamiast przychodzić wysłali jej prezent sową? Przynajmniej tak by go to wszystko nie ruszyło.

Czuł na sobie jej wzrok i aż się speszył. Co prawda przyzwyczaił się do tego, że ludzie w szkole na niego się gapili, jednak wzrok Sophii był inny. Czuł, jak go ocenia swoim bacznym spojrzeniem. Czy ona im nie uwierzy? Jej słowa to potwierdziły i już było gotowy, aby zostawić Quentina ze swoją prawie siostrą, a samemu wrócić do jego mieszkania. I to tyle z zabawy.
Ale jednak w końcu uwierzyła. i chyba zareagowała zbyt gwałtownie, ponieważ rzuciła się u na szyję, przez co tort, który trzymał w rękach wylądował na ich ubraniach.
- Cały wieczór to piekłem... - mruknął i nie przytulił jej, ponieważ w rękach wciąż trzymał tackę i resztę tego, co zostało z jego wypieku. Czy właśnie tak miała zakończyć się jego kucharska kariera?
Jednak pytanie Quentina zbiło go z tropu. Czemu akurat teraz pytał o nią? Czyżby był zazdrosny?
- Mówiłem ci, że półtora roku chodziłem z Sao. Moja pierwsza dziewczyna... - zakłopotał się. On nie wypytywał Quentina o to, z iloma kobietami w życiu był.

- Merry. - upomniała go. Skoro już przyszli świętować jej urodziny, to niech przynajmniej się zachowuje jak należy.
Niestety Templerówna nie wzięła pod uwagę tortu, trzymanego dzielnie przez Eliota. Pisnęła przestraszona, gdy na swojej koszuli poczuła coś lepkiego. Szybko odskoczyła od czarodzieja, żeby zobaczyć skutki jej radości. Zakryła usta jedną dłonią słysząc słowa Eliota. Pospiesznie wyciągnęła swoją różdżkę, używając najpierw na chłopaku, a później na sobie szybkie Chłoszczyść.
Drżącymi dłońmi wzięła od Eliota tacę z czymś co niegdyś przypominało ciasto.
- Wchodźcie. - mruknęła wchodząc do swojego mieszkania. Położyła resztki ciasta na stole, obok w dalszym ciągu zamkniętej butelki whisky i oparła dłonie na biodrach, próbując wymyślić sposób na odratowanie ciasta.
- Czy na torty działa Reparo? - zaczęła zastanawiać się na głos. Może któryś z czarodziejów miał w zanadrzu zaklęcie ratujące zgniecione wypieki?

On miał się zachowywać jak należy? Wypraszał sobie, to nie on rzucił się na człowieka z tortem, rozpłaszczając rzeczony wypiek swoimi cyckami, których nawet nie miał.
Quentin tym czasem miał własny problem, który szczęśliwie (albo właśnie: nieszczęśliwie) nie obejmował obecności ciasta na jego ślicznie odprasowanej koszuli. Mówiąc szczerze, wolałby przeprowadzić jej ogólną destrukcję z niemożnością użycia Chłoszczyść, byle tylko nie musieć przeżywać tych rewolucji żołądkowych, które obecnie mu dokuczały.
- Jaką Sao? - powtórzył nieustępliwie, podkreślając dodatkowo pierwsze słowo. Ale przynajmniej wszedł za nimi do mieszkania, to zawsze coś. Przynajmniej nie wyglądało na to, żeby zamierzał uciec w popłochu.
Problem z rozgniecionym ciastem zignorował. Głównie dlatego, że nie miał do tego głowy, a poza tym wątpił, by Reparo faktycznie mogło w tym wypadku zadziałać.

Spojrzał na nią z wdzięcznością. W końću uratowała jego Quentina koszulę. Wszedł za nią do środka i obserwował, jak niosła przed sobą resztki jego wielkiego arcydzieła. Była naprawdę okropna. I chyba wciąż nie do końca ogarnięta, tak jak kiedyś.
- Ja naprawdę się starałem, bo chciałem sprawić ci przyjemność. - mruknął i zdjął buty. W końcu nie będzie brudził jej mieszkania. Dopiero kiedy to zrobił, spojrzał na Quentina. Ale o co mu chodziło? Czemu tak uparcie o nią wypytywał? Przecież to była tylko była Eliota, z którą nawet nie utrzymywał kontaktu i nie miał pojęcia, co się z nią dzieje. Ale Sophia pewnie wiedziała.
- No Saoirse... Była ze mną w Krukolandii, jest starsza o trzy lata. Opowiadałem ci kiedyś o tym. - wzruszył ramionami i wyjął z torby Króliczka z czerwoną kokardką na szyi.
- Jeszcze raz wszystkiego najlepszego. - podał kobiecie króliczka i po chwili wyjął różdżkę. Nie wiedział, czy to zadziała, ale zawsze mógł się przekonać.
- Reparo!

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 56 (19, 20, 17)

Nie podobało jej się zachowanie Quentina. Sama do końca nie pozbierała się jeszcze po odejściu Ventusa, więc nie miała ochoty, a przede wszystkim sił, żeby zamartwiać się o miłości rodziny Rowle. Oczywiście traktowała Sao jak własną siostrę, gdyż obie posiadały nie do końca opanowaną metamorfomagię, jednak w ostatnim czasie dość rzadko się ze sobą kontaktowały.
- Saoirse O'Callaghan - szepnęła cicho, spoglądając na Q. Może ostatnimi czasy i nie była za bardzo wdrążona w życie prywatne starszego brata, jednakże doskonale wiedziała jak Sao była dla niego ważna. Domeric był naprawdę w niej zakochany po uszy, jednak nie miała pojęcia, że nie wie, o kuzynie kręcącym z O'Callaghan.
Przeniosła swoje zmęczone spojrzenie na króliczka wyciągniętego przez Eliota. Na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech, kiedy przyjęła prezent na swe ręce, zatapiając palce w jego delikatnym futerku.
- Eliocie. Przepraszam... Nie mogę go przyjąć. - szepnęła cicho i z cichym westchnięciem odłożyła futrzaka na stół, spoglądając na tort, który wrócił do swego poprzedniego stanu.

Dlaczego ze wszystkich kobiet na świecie musiał spotykać się akurat z byłą dziewczyną Eliota? Cholera, świat jest okropnie mały, a los obrzydliwie złośliwy. Saoirse O'Callaghan. Przez chwilę Quentin stał bez ruchu, patrząc to na kuzyna, to na Sophię, nie powiedział jednak nic, aż do momentu, w którym wyrzucił z siebie krótkie:
- Wybaczcie mi na moment, zaraz wrócę.
I bez słowa wyjaśnienia skierował się ku łazience. Poradzą sobie chwilę bez niego, a on na prawdę potrzebował zniknąć na tych kilka chwil. Zamknął się w toalecie z milionem myśli kłębiącym się we łbie gwałtownie. Prawie ożenił się z byłą dziewczyną Eliota. Zrobił jej dzieciaka, a ona dobrze wiedziała, że są rodziną i nic nie powiedziała, nie zaprotestowała nawet słowem, kiedy za nią latał. W tej chwili brzydził się jej tak samo bardzo jak siebie samego. Zemdliło go znów i tym razem już się nie powstrzymał, tylko zwymiotował sobie na spokojnie. Kilka chwil patrzenia w lustro i tłumaczenia sobie w myślach, że wszystko będzie dobrze zajęło mu, zanim był w stanie ogarnąć się i wyjść do ludzi z powrotem, udając że nic nie zaszło.