Mieszkanie S. Lopes

Nie wątpiła, że Quentin zapomniał o jej urodzinach. Kto jak kto, ale czarodziej był ułożony i była pewna, że wszystkie daty spisane miał w swoim notesie. Nie wierzyła jednak, że będzie chciał przyjść ją odwiedzić. Tak właściwie... Miała szczerą nadzieję, że wyśle jej sowę z życzeniami i na tym się skończy. Byłoby o niebo lepiej! Była zmęczona i chciała świętować swoje urodziny w samotności.
Z politowaniem spojrzała na Quentina, splątując dłonie na piersiach.
- Tak, to Eliot, twój kuzyn. Merry, a ja mam męża i dwójkę dzieci. Chcesz ich poznać? - w słowa te dołożyła tyle sarkazmu na ile tylko było ją stać. Wywróciła  przy tym oczami i głośno westchnęła.
Ostatecznie jednak jeszcze raz uważnie przyjrzała się niby kuzynowi Quentina. Jakby mocno się postarała zapewne dojrzałaby porównania z słodkim i uroczym Eliotem sprzed kilku lat.
- Eliot! - pisnęła, gdy w końcu dotarło do niej, kto przed nią stoi. Wiedział o Sao, więc nie mogli ją, aż tak realistycznie wkręcać. Doskoczyła do młodszego czarodzieja i dokładnie oklepała go po koszuli. - Wydoroślałeś! Wyprzystojniałeś! - zauważyła, wieszając się na szyi Eliota i mocno go przytulając. Zaraz do uścisku przyciągnęła również Quentina, żeby nie poczuł się zbytnio odtrącony.

Oczywiście, że był przystojny! Quentin powtarzał mu to co i rusz, ale najwyraźniej jego zdanie w tej sprawie się nie liczyło, bo jak zwykle ważniejsze było co powiedzą jakieś cycate kreatury. Pewnie piekliłby się i burmuszył o takie zachowanie ze strony obojga, gdyby nie to, że kolejne sprawy potoczyły się w coraz dramatyczniejszym jeszcze kierunku.
Sophia zaczęła go ściskać, ale nie zareagował na to zbyt entuzjastycznie, niestety. Głównie dlatego, że wcześniej obmacała mu chłopaka, którego słowa pół sekundy wcześniej sprawiły, że w kudłatej głowie pana Rowle zapaliła się czerwona, ostrzegawcza lampka.
- Chwila, chwila! Jakiej Sao? O czym ja znowu nie wiem? - wyrzucił z siebie, starając się zachować chociaż jako takie resztki spokoju, chociaż trochę go już zemdliło. Niedobrze. Może faktycznie lepiej by było, gdyby zamiast przychodzić wysłali jej prezent sową? Przynajmniej tak by go to wszystko nie ruszyło.

Czuł na sobie jej wzrok i aż się speszył. Co prawda przyzwyczaił się do tego, że ludzie w szkole na niego się gapili, jednak wzrok Sophii był inny. Czuł, jak go ocenia swoim bacznym spojrzeniem. Czy ona im nie uwierzy? Jej słowa to potwierdziły i już było gotowy, aby zostawić Quentina ze swoją prawie siostrą, a samemu wrócić do jego mieszkania. I to tyle z zabawy.
Ale jednak w końcu uwierzyła. i chyba zareagowała zbyt gwałtownie, ponieważ rzuciła się u na szyję, przez co tort, który trzymał w rękach wylądował na ich ubraniach.
- Cały wieczór to piekłem... - mruknął i nie przytulił jej, ponieważ w rękach wciąż trzymał tackę i resztę tego, co zostało z jego wypieku. Czy właśnie tak miała zakończyć się jego kucharska kariera?
Jednak pytanie Quentina zbiło go z tropu. Czemu akurat teraz pytał o nią? Czyżby był zazdrosny?
- Mówiłem ci, że półtora roku chodziłem z Sao. Moja pierwsza dziewczyna... - zakłopotał się. On nie wypytywał Quentina o to, z iloma kobietami w życiu był.

- Merry. - upomniała go. Skoro już przyszli świętować jej urodziny, to niech przynajmniej się zachowuje jak należy.
Niestety Templerówna nie wzięła pod uwagę tortu, trzymanego dzielnie przez Eliota. Pisnęła przestraszona, gdy na swojej koszuli poczuła coś lepkiego. Szybko odskoczyła od czarodzieja, żeby zobaczyć skutki jej radości. Zakryła usta jedną dłonią słysząc słowa Eliota. Pospiesznie wyciągnęła swoją różdżkę, używając najpierw na chłopaku, a później na sobie szybkie Chłoszczyść.
Drżącymi dłońmi wzięła od Eliota tacę z czymś co niegdyś przypominało ciasto.
- Wchodźcie. - mruknęła wchodząc do swojego mieszkania. Położyła resztki ciasta na stole, obok w dalszym ciągu zamkniętej butelki whisky i oparła dłonie na biodrach, próbując wymyślić sposób na odratowanie ciasta.
- Czy na torty działa Reparo? - zaczęła zastanawiać się na głos. Może któryś z czarodziejów miał w zanadrzu zaklęcie ratujące zgniecione wypieki?

On miał się zachowywać jak należy? Wypraszał sobie, to nie on rzucił się na człowieka z tortem, rozpłaszczając rzeczony wypiek swoimi cyckami, których nawet nie miał.
Quentin tym czasem miał własny problem, który szczęśliwie (albo właśnie: nieszczęśliwie) nie obejmował obecności ciasta na jego ślicznie odprasowanej koszuli. Mówiąc szczerze, wolałby przeprowadzić jej ogólną destrukcję z niemożnością użycia Chłoszczyść, byle tylko nie musieć przeżywać tych rewolucji żołądkowych, które obecnie mu dokuczały.
- Jaką Sao? - powtórzył nieustępliwie, podkreślając dodatkowo pierwsze słowo. Ale przynajmniej wszedł za nimi do mieszkania, to zawsze coś. Przynajmniej nie wyglądało na to, żeby zamierzał uciec w popłochu.
Problem z rozgniecionym ciastem zignorował. Głównie dlatego, że nie miał do tego głowy, a poza tym wątpił, by Reparo faktycznie mogło w tym wypadku zadziałać.

Spojrzał na nią z wdzięcznością. W końću uratowała jego Quentina koszulę. Wszedł za nią do środka i obserwował, jak niosła przed sobą resztki jego wielkiego arcydzieła. Była naprawdę okropna. I chyba wciąż nie do końca ogarnięta, tak jak kiedyś.
- Ja naprawdę się starałem, bo chciałem sprawić ci przyjemność. - mruknął i zdjął buty. W końcu nie będzie brudził jej mieszkania. Dopiero kiedy to zrobił, spojrzał na Quentina. Ale o co mu chodziło? Czemu tak uparcie o nią wypytywał? Przecież to była tylko była Eliota, z którą nawet nie utrzymywał kontaktu i nie miał pojęcia, co się z nią dzieje. Ale Sophia pewnie wiedziała.
- No Saoirse... Była ze mną w Krukolandii, jest starsza o trzy lata. Opowiadałem ci kiedyś o tym. - wzruszył ramionami i wyjął z torby Króliczka z czerwoną kokardką na szyi.
- Jeszcze raz wszystkiego najlepszego. - podał kobiecie króliczka i po chwili wyjął różdżkę. Nie wiedział, czy to zadziała, ale zawsze mógł się przekonać.
- Reparo!

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 56 (19, 20, 17)

Nie podobało jej się zachowanie Quentina. Sama do końca nie pozbierała się jeszcze po odejściu Ventusa, więc nie miała ochoty, a przede wszystkim sił, żeby zamartwiać się o miłości rodziny Rowle. Oczywiście traktowała Sao jak własną siostrę, gdyż obie posiadały nie do końca opanowaną metamorfomagię, jednak w ostatnim czasie dość rzadko się ze sobą kontaktowały.
- Saoirse O'Callaghan - szepnęła cicho, spoglądając na Q. Może ostatnimi czasy i nie była za bardzo wdrążona w życie prywatne starszego brata, jednakże doskonale wiedziała jak Sao była dla niego ważna. Domeric był naprawdę w niej zakochany po uszy, jednak nie miała pojęcia, że nie wie, o kuzynie kręcącym z O'Callaghan.
Przeniosła swoje zmęczone spojrzenie na króliczka wyciągniętego przez Eliota. Na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech, kiedy przyjęła prezent na swe ręce, zatapiając palce w jego delikatnym futerku.
- Eliocie. Przepraszam... Nie mogę go przyjąć. - szepnęła cicho i z cichym westchnięciem odłożyła futrzaka na stół, spoglądając na tort, który wrócił do swego poprzedniego stanu.

Dlaczego ze wszystkich kobiet na świecie musiał spotykać się akurat z byłą dziewczyną Eliota? Cholera, świat jest okropnie mały, a los obrzydliwie złośliwy. Saoirse O'Callaghan. Przez chwilę Quentin stał bez ruchu, patrząc to na kuzyna, to na Sophię, nie powiedział jednak nic, aż do momentu, w którym wyrzucił z siebie krótkie:
- Wybaczcie mi na moment, zaraz wrócę.
I bez słowa wyjaśnienia skierował się ku łazience. Poradzą sobie chwilę bez niego, a on na prawdę potrzebował zniknąć na tych kilka chwil. Zamknął się w toalecie z milionem myśli kłębiącym się we łbie gwałtownie. Prawie ożenił się z byłą dziewczyną Eliota. Zrobił jej dzieciaka, a ona dobrze wiedziała, że są rodziną i nic nie powiedziała, nie zaprotestowała nawet słowem, kiedy za nią latał. W tej chwili brzydził się jej tak samo bardzo jak siebie samego. Zemdliło go znów i tym razem już się nie powstrzymał, tylko zwymiotował sobie na spokojnie. Kilka chwil patrzenia w lustro i tłumaczenia sobie w myślach, że wszystko będzie dobrze zajęło mu, zanim był w stanie ogarnąć się i wyjść do ludzi z powrotem, udając że nic nie zaszło.

Eliot nie miał o niczym pojęcia. W końcu Quentin ani razu nie zdradził mu imienia swojej byłej wybranki, która miała zostać matką jego dziecka. I póki co jakoś specjalnie się nad tym nie zastanawiał. Wiedział tylko, że była ona komuchem i bardzo tym skrzywdziła Quentina. A Eliotowi udało się jakoś trochę podnieść go na duchu w ostatnim czasie.
Spojrzał na Quentina i na Sophię, kiedy ta szepnęła imię jego byłej ukochanej i nie mógł nie zauważyć reakcji Domerica. Ale... O co chodziło? Spojrzał tylko na drzwi łazienki, które się za nim zamknęły, a później na Sophię.
- Ale dlaczego? Nie lubisz królików? A może masz uczulenie na sierść? Ja... przepraszam, ja nie wiedziałem. - mruknął, po czym spojrzał na tort, który magicznie udało mu się w całości odratować. A więc znają już odpowiedź na to jedno pytanie: tak. Reparo potrafi naprawić wypieki rozpłaszczone przez obfity, kobiecy biust.
Jednak jego uwadze nie umknął dźwięk, jakby ktoś zwracał całe dzisiejsze śniadanie. Od razu podszedł do drzwi.
- Merry? Wszystko w porządku?

Z całego serca rozumiała Quentina, który musiał pobyć chwilę w osamotnieniu, żeby pozbierać natłok myśli. Naprawdę nie chciała, żeby dowiedział się tego w taki sposób i to jeszcze dzisiaj.
- Eliocie, proszę nie zrozum mnie źle. Królik wymaga dużo opieki, a ja całe dnie spędzam w pracy, a nie mogę go zabrać do Ministerstwa. poza tym... Venus jest już stara i wydaje mi się, że tak energiczne stworzenia to dla niej za dużo nerwów. Obawiam się, że mogłaby nieświadomie zrobić krzywdę tej małej, wspaniałej kulce, żeby ją uspokoić. - westchnęła cicho i podrapała kręcącą się po ziemi kotkę za uszami, która zamruczała zadowolona z poświęconej jej uwagi.
W odróżnieniu od Eliota, weszła do swojej niewielkiej kuchni, z której wyciągnęła trzy czyste szklanki, z których mogli napić się ognistej. Chociaż miała ochotę, aby zalać się w samotności, jakoś podzieli się swoim trunkiem z przybraną rodziną, zważywszy na to, że przynieśli ciasto.
Dopiero gdy szklanki wylądowały na stole obok butelki powoli podeszła do łazienkowych drzwi, opierając się o ścianę obok nich.
- Quentinie, przyjdziesz do nas, czy sama mam tam wejść?

Quentin nigdy nie podawał danych swojej niedoszłej małżonki Eliotowi, bo nie sądził, aby było mu to do czegokolwiek potrzebne. Nie był też świadomy tego, że chłopak w ogóle może ją znać. Szczególnie w taki sposób. Nie było prawdą również to, że Saoirse skrzywdziła go samymi swoimi poglądami politycznymi, ale mniejsza z tym. Na chwilę obecną Quent nawet nie chciał o niej myśleć. Nie miałby już czego zwrócić, w wypadku takiej okazji, wolał więc pozbyć się jej wizerunku z pamięci. Przynajmniej na jakiś czas.
Odetchnął głębiej, przywołał na twarz swój firmowy uśmiech i w momencie, gdy Sophia zaczęła drzeć paszczękę, otworzył drzwi i spojrzał po nich, unosząc lekko brwi.
- Oczywiście, że wszystko w porządku. Czemu miałbym nie przyjść? Chyba wyjście do toalety to jeszcze nie zbrodnia, prawda? - zaśmiał się, potrząsając głową.
- Na czym stanęliśmy? Mam otwierać wino, czy idziemy z miejsca w ognistą? - dodał, zerkając na ustawioną nieopodal butelkę.

- Przepraszam, nie pomyślałem o tym.  - spojrzał na króliczka. W tej sytuacji kompletnie nie miał pojęcia, co takiego może z nim zrobić. W końcu... Soph była ostatnią osobą, która przyszła jej na myśl, a u Quentina go nie zostawi, bo przy Pucku na pewno nie będzie bezpieczny. Dlatego będzie musiał wykombinować dla niego nowy dom. Ale... Gdzie? - Wybacz, za ten nie udany prezent. Za rok bardziej go przemyślę. - mruknął. A więc Montgomery miał rację, kiedy opieprzył go za to, że nie daje się ludziom zwierząt w prezentach.  Więc będzie musiał coś zrobić, ale Merry i Eli już się nie rozmnażały. Ale co takiego może z tym zrobić?
Kiedy Sophia poszła do szklanki, wyjął z torby świeczki i wbił je w magicznie naprawione ciasto. Oby tylko smakowało dobrze. W końću niechcący wygadał się, że sam je piekł i smaku już nie będzie mógł zwalić na cukiernię.
Kiedy Quentin wyszedł z łazienki, uważnie mu się przyjrzał. Doskonale słyszał ten dźwięk i wiedział, co on oznacza. Jego wzrok mówił, że wie, co tam robił. I zaczął mieć wątpliwości, czy na pewno może jutro jechać do Ambrosi. Co prawda obiecał jej, ale co, jeśli jego owieczka jest chora? Albo w ciąży? W końcu słyszał o tym, że kobiety w ciąży wymiotują.
- Jestem najmłodszy, mam najmniej do gadania.

- Jeszcze raz bardzo mi przykro Eliocie. Jest on naprawdę uroczy i przecudowny. Wspaniały prezent, ale wolę, żebyś znalazł mu odpowiedniejszy dom. - nie wspomniała już o bobkach, które musiałaby zbierać po całym mieszkaniu po powrocie z pracy, bo futrzak na pewno biegałby po wszystkich pomieszczeniach.
- Domericu Quentinie Rowle. - rzuciła splatając dłonie na piersiach. - Mam nadzieję, że na moje urodziny nie sprowadziłeś niepełnoletniego. Jako przykładna Brygadzistka nie będę przykładała swojej ręki do rozpijania uczniów. - Quentin doskonale zdawał sobie sprawę z tego jak wyglądają odprawiane przez nich urodziny. Mocne trunki lały się litrami, dopóki jedno z nich nie padło.
- Nawet mnie nie obrażaj. Ognista. - mruknęła wywracając oczami. Były jej urodziny i nawet jeśli chciała zapomnieć, że jej lata nieubłaganie płyną i, że czasu nie da się zatrzymać, nie miała zamiaru zabraniać najmłodszemu z nich picia. Poza tym, to Quentin powinien pilnować Eliota, aby ten nie wypił za dużo.