Puszek był całkowicie oburzony! Jak można go było tak obrażać?! On – puszysty?! Mięciutki, miły w dotyku, jak najbardziej! Ale że gruby? No, niech no ta zakała ludzkości cokolwiek będzie od niego chciała! Grubasy będą zbyt zajęte swoim tłuszczem, o! Prychnął tylko pod nosem, kiedy ten dalej do niego coś mówił, z początku będąc niewzruszonym nawet na to przysuwanie się i ocieranie. Nie z nim takie numery, nie był przecież tak głupi...

No dobrze, trochę był. Czując ciepło jego nosa w zagięciu włąsnej szyi zadrżał lekko i odwrócił się powoli w jego stronę, stykająć jego nos z własnym. Ale to nie znaczyło, że mu wybaczył! Po prostu chciał wiedzieć, czego ten gnój od niego chciał. Czy coś.

Oczywiście, że nie był puszysty! Był... Mięciutki, o. NIech ta łachudra zastanowi się, co w ogóle za głupoty wygaduje! Puszek był jeszcze przez jakiś czas potwornie obrażony, jak na kota przystało, ale... Ale cóż, buziak od Conrada zdawał się go pokonywać już po chwili. Zaczerwienił się po swojemu, wyglądając w tej chwili bardziej jak pomidor niż człowiek, po czym wtulił się w niego całkiem naturalnie. Całą ta ich relacja była strasznie dziwaczna, jakby się nad tym zastanowić, ale czy musiał się tym teraz przejmować? Odpowiedź brzmiała – nie. Były walentynki, czy coś. Mogli sobie poleżeć i się poprzytulać. W końcu to święto dla takich głąbów, jak oni. Mruknął cicho, zadowolony, wyciągając łapy w stronę jego szyi i przyciskając go do siebie mocniej. Było mu ciepło, zdecydowanie za ciepło. Ale z drugiej strony, to dość przyjemne...

Puszek nie uważał, żeby jego zmienność kolorowa była jakoś szczególnie urocza. Wolał chyba w takich chwilach być w kociej formie. Z resztą, to nawet nie było tak, że nie lubił tego swojego kociego ja. Po prostu nikt go wtedy nie traktował poważnie! A kiedy był Johnem... Wtedy przynajmniej nie oceniano go aż tak. Ludzie byli dość obrzydliwymi stworzeniami, nie dało się tego ukryć, lubili oceniać i drwić z innych nonstop. No ale cóż mógł na to poradzić?

— Oczywiście, że tak! Tak łatwo ci nie wybaczę... — Wymruczał, obejmując go mocniej i skłądając na jego ustach kolejny pocałunek. Zadrżał przy tym, jakby było mu zimno, chociaż tak naprawdę było zupełnie odwrotnie – niemal płonął, tak było mu gorąco! Mruknął cicho, czując jak Conrad się o niego ociera i zaczerwienił się jeszcze bardziej, kiedy jego ciało zaczęło na to reagować w sposób, jakiego wolałaby nie okazywać.

Kocisko było zdecydowanie bardziej pewne siebie w swojej naturalnej postaci, nie było w tym nic dziwnego. Chociaż jako człowiek był traktowany poważniej przez innych, sam siebie nie potrafił do końća zdefiniować. Odkąd nauczył się tej przeklętej animagii było tylko gorzej – sam już nie wiedział, czym był bardziej. Kotem czy człowiekiem? Prawdę mówiąc, nie był ani jednym ani drugim. Ale ciężko było to jakoś pojąć, o.

— No nie wiem. Możesz, na przykład, przygotować mi smaczną rybcię. O, świetny plan! Chcę ryby, Conrad. Daj. — Powiedział z szelmowskim uśmiechem pewnego siebie stworzenia. Należało mu się, jak psu micha! Został śmiertelnie obrażony to chociaż mógł pocieszyć się rybcią. Albo czymś równie dobrym.

Puszek był jeszcze bardziej oburzony, gdy Conrad przerwał mu wpół zdania o najważniejszej sprawie tego świata – rybie. I to jeszcze w tak bezczelny sposób! Żeby zatykać mu usta swoimi? Prawie prychnął, ale w porę dotarło do niego to, co Quincy powiedział. A więc załatwi rybcię? Nono, to może nawet wszystkie jego grzechy będą wybaczone! A jak nie wszystkie, to chociaż ich część!

Kocisko w ludzkiej formie usiadło na łóżku z nogami pod dupskiem i wpatrywało się w zbierającego do roboty człowieka. Gdyby miał w tej chwili ogon, pewnie by nim zamerdał. Nie do końca jak pies, ale i nie jak kot. Jak on sam, dziwaczne stworzenie, o. Nie powstrzymał go przed niczym, ale i nie popędził. Ciekawe był, co za rybcię mu ten jego Conrad przyszykuje. Liczył na to, że będzie dobra.