Dom Ambrosii nie należał do najpiękniejszych, ale ogród był zdecydowanie jednym z najlepiej wyglądających miejsc i pieguska była o tym w stu procentach przekonana! W końcu sama zajmowała się roślinnością i doprowadzeniem ogrodu do jak najładniejszego wyglądu.
- Sama nie wiem czy to dobry pomysł... - westchnęła ciężko. - A co jeśli mnie nie polubią? - spuściła wzrok na ścieżkę pod swoimi nogami. W końcu Eliot należał do rodziny Rowle. Co jeśli nie będą chcieli przyjąć do siebie rudzielca i to w dodatku Weasley?
Poza tym Eliot kilkakrotnie opowiadał jej, że w rodzinnej posiadłości był traktowany zupełnie inaczej, niż swoja siostra, w której zdecydowanie pokładali więcej nadziei.
- Kto by pomyślał, że to ty staniesz jako pierwsza na ślubnym kobiercu? Jeśli miałabym obstawiać postawiłabym na Rosemarie! - zmieniła pospiesznie temat. - Będziesz śliczną panną młodą, Bunny! -  uśmiechnęła się szeroko.

Bunny potrząsnęła główką, aż się jej grzywka zmierzwiła.
- Och, daj spokój. Czemu mieliby cię nie polubić? Nonsens. - odparła przekonana. Ambrosia była przemiłą osobą i z całą pewnością żadna przyszła teściowa czy teść nie byliby w stanie jej nie polubić. A już na pewno nie po jednym obiedzie, o!
Zmiana tematu przyprawiła pannę Ollivander o rumieniec koloru głębokiej purpury. Dzięki rozmowie o problemach przyjaciółki zdołała na krótką chwilę zapomnieć o własnym, nadchodzącym wielkimi krokami ślubie, ale jak widać miała to być zaledwie krótka chwila bezstresowej wolności.
- Mnie rodzina Laytona na pewno nie polubi. - westchnęła ciężko, prowadząc przyjaciółkę schodami na piętro posiadłości, gdzie znajdował się jej pokoik.
- Chcieli tego ślubu tylko ze względu na nazwisko, ale zupełnie nie zgadzają się z poglądami taty. - dodała smutno.

Ambrosia nie miała okazji poznać rodziców Eliota, ale z opowiadań nie wydawało jej się, aby byli bardzo wyrozumiali i chętni, aby zaakceptować rudą pieguskę wśród "swoich". Wiadomo w końcu jaką reputacje mieli Weasley i nie każda z czystokrwistych rodzin chciałaby mieć z nimi coś wspólnego. Ambrosii została tylko nadzieja na to, aby została zaakceptowana.
Dziewczyna nie mogła nie zauważyć potężnego rumieńca, który wykwitł na twarzy Bunny. Może i małżeństwo było zaaranżowane, ale panienka Ollivander nie wydawała się być tym faktem zdruzgotana. Wręcz przeciwnie - Ambrosii wydawało się, że Berenice przy swoim narzeczonym stała się bardziej odważna i otwarta.
- Teraz to ty wygadujesz głupoty! - sprzeciwiła się szybko. - Ciebie nie da się nie pokochać, Bunny. - wyszczerzyła się szeroko w promiennym uśmiechu.

Bunny tylko westchnęła cicho, na chwilę przytulając się do przyjaciółki, a później przywołała na buzię trochę smutny uśmiech. Chciała być dzielna, ale... Och, pewne rzeczy po prostu wiedziała! I jedną z tych rzeczy był fakt, że rodzina Laytona nigdy jej nie polubi. To byli ludzie pokroju... Pokroju jej własnej matki, przed którą uciekała i chowała się w ojcowskim zakładzie, kiedy tylko mogła. Niemniej jednak dobrze było mieć kogoś, kto choć trochę wierzył, że panna (już nie na długo!) Ollivander mimo wszystko poradzi sobie w nowej sytuacji. Ambrosia była jednak zupełnie niezastąpiona. Bunny nawet nie chciała myśleć o tym, że skoro skończyły już szkołę, to będą widywać się dużo rzadziej niż dotąd.
Póki co jednak miały całe wakacje... No dobrze, miesiąc wakacji... Prawie miesiąc na wszystko, co przyszło im do głów. Dziewczyna pociągnęła przyjaciółkę do swojego pokoju, żeby pokazać jej sukienki i kilka drobiazgów na ślub. Jeszcze będą miały czas się pozamartwiać jej nową rodziną i problemami z narzeczonym Weasleyówny, a dziś mogły pobyć po prostu małymi dziewczynkami zachwyconymi kolorowymi szmatkami i błyszczącymi koralikami. Bo czemu nie? Może to już ostatni raz, kto wie?
/zt x2