Posiadłość główna rodziny Ollivander

Bardzo dziwnie było myśleć o sobie jako o "byłej Puchonce"... A jeszcze dziwniej jak o przyszłej pani Lestrange, którą Bunny tak niebawem miała się przecież stać! Nic dziwnego, że ostatnie dni chodziła cała w nerwach i to wcale nie dlatego, że obawiała się wyników egzaminów, które miały pojawić się w niedalekiej przyszłości, przyniesione przez sowę z komisji.
Dziś od rana chodziła zestresowana, kręcąc się po posiadłości i starając jak najrzadziej wpadać przy tym na panią matkę. Nie mogła się nawet skupić na żadnej książce! Och, jakie to szczęście, że Ambrosia obiecała do niej przyjechać!
Do tej pory przyjaciółki odwiedzały Bunny jedynie w zakładzie na Pokątnej, co dla wszystkich było dużo bardziej komfortowe. Odkąd jednak wujek Oswald podupadł na zdrowiu i nie zostało mu już żadne dziecko, które mogłoby się nim opiekować w tych ciężkich chwilach, rodzice Berenice wprowadzili się do posiadłości, a wraz z nimi i sama dziewczyna musiała tam właśnie spędzać wakacje. Nie, żeby nie lubiła towarzystwa wujka, o nie! Po prostu tęskniła trochę za swojskim klimatem zakładu, to wszystko.
Zauważyła przyjaciółkę przez okno i chwilę później wypadła z budynku jak wystrzelone zaklęcie, z rozpędu rzucając się rudej dziewczynie na szyję, z zamiarem wyściskania jej porządnie.
- Och, jak dobrze, że jesteś! - westchnęła z wdzięcznością. Naprawdę okropnie się cieszyła, że panna Weasley już przyjechała.

Ambrosii też dziwnie było przyjąć do wiadomości, że pewien okres w jej życiu dobiegł już końca. Było to naprawdę trudne do pojęcia, że tak naprawdę z dnia na dzień całe życie odwracało się o sto osiemdziesiąt stopni i należało stać się dorosłym, pełnoprawnym czarodziejem.
Na całe szczęście męki Ambrosii nie trwały długo. Dziewczyna nie zapuściła korzeni przed rezydencją Ollivander tylko dlatego, że jej przyjaciółka wypatrzyła ją przez okno i z prędkością pocisku pobiegła w jej stronę. Merlinowi dzięki! Bo Weasley prędzej wróciłaby przestraszona do domu niż z własnej woli zbliżyła się do drzwi budynku!
- Jesteś pewna, że to dobry pomysł, żebym tu była? - zapytała ściskając mocno przyjaciółkę i głośno się przy tym śmiejąc. Cieszyła się, że Bunny chciała utrzymywać z nią kontakt mimo tego, że wcale nie musiała tego robić po opuszczeniu Hogwartu. Równie dobrze mogłaby zapomnieć o rudej koleżance i żyć dalej własnym życiem. Berenice miała takie dobre serduszko!

Bunny momentalnie potrząsnęła głową, ściskając przyjaciółkę mocniej. Dobrze, że nie miała za dużo siły, bo na pewno złamałaby biednej Ambrosii jakieś żebro.
- Oczywiście, że dobry! Co to za pytanie? - potrząsnęła głową, łapiąc ją zaraz pod ramię i ciągnąc z powrotem w kierunku domu.
- Jak początek wakacji? Co u twoich rodziców? - zarzuciła pannę Weasley pytaniami momentalnie, mając w duchu nadzieję, że rozmowa z przyjaciółką odciągnie ją od własnych problemów i stresujących myśli choć na chwilę. Zdecydowanie przyjemniej było porozmawiać o tym, co działo się u państwa Weasley'ów, o planach Ambrosii na resztę wakacji i tym podobnych sprawach.

Bunny na całe szczęście była drobna i posiadała w sobie niewiele więcej siły od przeciętnego pufka, a do tego nie miała żadnych zapędów do krzywdzenia chociażby muchy. Żebra jak i cała Ambrosia mogły czuć się bezpiecznie w objęciach panienki Ollivander!
- Sama nie wiem. - wzruszyła ramionami, kiedy już została wypuszczona z objęć i pociągnięta została w stronę budynku.
- Tak tu ładnie! - zachwycała się dalej, tym razem jednak na głos.
- W porządku. Mają się dobrze. Eliot zaprosił mnie do posiadłości swoich rodziców w sierpniu. Strasznie się denerwuję! - pożaliła się koleżance. Poznaniem rodziców Eliota i ich opinią na jej temat obawiała się bardziej niż spotkaniem z Bunny w jej rodzinnej posiadłości!

Bunny uśmiechnęła się do przyjaciółki promiennie, kiwając głową. Tak, nie dało się ukryć, że posiadłość wuja była bardzo ładna. Całkiem przyjemnie się w niej mieszkało, chociaż... Panna Ollivander nie chciała wyjść na niewdzięczną, ale mimo wszystko bardziej lubiła jednak mieszkanko nad sklepem ojca. Pewnie będzie też za nim bardzo tęsknić w posiadłości Lestrange'ów...
Nie było jednak zbyt dużo czasu, by dyskutować o kwestii mieszkaniowej, gdyż Ambrosia poruszyła inny, dużo istotniejszy temat! Bunny aż szerzej otworzyła oczy z zaskoczenia, a następnie pisnęła wesoło, podekscytowana.
- Ojej, naprawdę?! Czyli myśli o was na poważnie! To świetnie! - rzuciła zachwycona - Na pewno będzie dobrze! Jego rodzice nie mogą być aż tak straszni, prawda? - z jakiegoś powodu w głowie miała obraz państwa Rowle bardzo podobnych do swojego syna, a więc mało groźnych.

Dom Ambrosii nie należał do najpiękniejszych, ale ogród był zdecydowanie jednym z najlepiej wyglądających miejsc i pieguska była o tym w stu procentach przekonana! W końcu sama zajmowała się roślinnością i doprowadzeniem ogrodu do jak najładniejszego wyglądu.
- Sama nie wiem czy to dobry pomysł... - westchnęła ciężko. - A co jeśli mnie nie polubią? - spuściła wzrok na ścieżkę pod swoimi nogami. W końcu Eliot należał do rodziny Rowle. Co jeśli nie będą chcieli przyjąć do siebie rudzielca i to w dodatku Weasley?
Poza tym Eliot kilkakrotnie opowiadał jej, że w rodzinnej posiadłości był traktowany zupełnie inaczej, niż swoja siostra, w której zdecydowanie pokładali więcej nadziei.
- Kto by pomyślał, że to ty staniesz jako pierwsza na ślubnym kobiercu? Jeśli miałabym obstawiać postawiłabym na Rosemarie! - zmieniła pospiesznie temat. - Będziesz śliczną panną młodą, Bunny! -  uśmiechnęła się szeroko.

Bunny potrząsnęła główką, aż się jej grzywka zmierzwiła.
- Och, daj spokój. Czemu mieliby cię nie polubić? Nonsens. - odparła przekonana. Ambrosia była przemiłą osobą i z całą pewnością żadna przyszła teściowa czy teść nie byliby w stanie jej nie polubić. A już na pewno nie po jednym obiedzie, o!
Zmiana tematu przyprawiła pannę Ollivander o rumieniec koloru głębokiej purpury. Dzięki rozmowie o problemach przyjaciółki zdołała na krótką chwilę zapomnieć o własnym, nadchodzącym wielkimi krokami ślubie, ale jak widać miała to być zaledwie krótka chwila bezstresowej wolności.
- Mnie rodzina Laytona na pewno nie polubi. - westchnęła ciężko, prowadząc przyjaciółkę schodami na piętro posiadłości, gdzie znajdował się jej pokoik.
- Chcieli tego ślubu tylko ze względu na nazwisko, ale zupełnie nie zgadzają się z poglądami taty. - dodała smutno.

Ambrosia nie miała okazji poznać rodziców Eliota, ale z opowiadań nie wydawało jej się, aby byli bardzo wyrozumiali i chętni, aby zaakceptować rudą pieguskę wśród "swoich". Wiadomo w końcu jaką reputacje mieli Weasley i nie każda z czystokrwistych rodzin chciałaby mieć z nimi coś wspólnego. Ambrosii została tylko nadzieja na to, aby została zaakceptowana.
Dziewczyna nie mogła nie zauważyć potężnego rumieńca, który wykwitł na twarzy Bunny. Może i małżeństwo było zaaranżowane, ale panienka Ollivander nie wydawała się być tym faktem zdruzgotana. Wręcz przeciwnie - Ambrosii wydawało się, że Berenice przy swoim narzeczonym stała się bardziej odważna i otwarta.
- Teraz to ty wygadujesz głupoty! - sprzeciwiła się szybko. - Ciebie nie da się nie pokochać, Bunny. - wyszczerzyła się szeroko w promiennym uśmiechu.

Bunny tylko westchnęła cicho, na chwilę przytulając się do przyjaciółki, a później przywołała na buzię trochę smutny uśmiech. Chciała być dzielna, ale... Och, pewne rzeczy po prostu wiedziała! I jedną z tych rzeczy był fakt, że rodzina Laytona nigdy jej nie polubi. To byli ludzie pokroju... Pokroju jej własnej matki, przed którą uciekała i chowała się w ojcowskim zakładzie, kiedy tylko mogła. Niemniej jednak dobrze było mieć kogoś, kto choć trochę wierzył, że panna (już nie na długo!) Ollivander mimo wszystko poradzi sobie w nowej sytuacji. Ambrosia była jednak zupełnie niezastąpiona. Bunny nawet nie chciała myśleć o tym, że skoro skończyły już szkołę, to będą widywać się dużo rzadziej niż dotąd.
Póki co jednak miały całe wakacje... No dobrze, miesiąc wakacji... Prawie miesiąc na wszystko, co przyszło im do głów. Dziewczyna pociągnęła przyjaciółkę do swojego pokoju, żeby pokazać jej sukienki i kilka drobiazgów na ślub. Jeszcze będą miały czas się pozamartwiać jej nową rodziną i problemami z narzeczonym Weasleyówny, a dziś mogły pobyć po prostu małymi dziewczynkami zachwyconymi kolorowymi szmatkami i błyszczącymi koralikami. Bo czemu nie? Może to już ostatni raz, kto wie?
/zt x2