RMS Merlin

Misja Nevana w Monagham nie została zakończona. Auror wrócił do Londynu w kiepskiej kondycji, by zdać raport o niepowodzeniu misji i zmienić status z porwania na ucieczkę. Sprawę można było zamknąć, jednakże hrabia Rushe nalegał na podjęcie pościgu za młodymi uciekinierami i wykładając dość pokaźną kwotę nakłonił biuro aurorskie do kontynuacji misji.
Fraser dostał możliwość wybrania funkcjonariuszy z BUMu do pomocy. Wybór padł na Sophię Templer, która dostała dokumenty delegacyjne i bilety na rejs liniowcem RMS Merlin.
Fraser czekał na Sophię już na pokładzie statku, zajmując odpowiednią kajutę w II klasie. Ministerstwo się szarpnęło.
Kajuta posiadała dwa osobne łóżka, tyle samo stolików z krzesłami i szafek na bagaże oraz łazienkę. Auror zajął łóżko przy samych drzwiach. Schował swoje bagaże po części pod łóżko a po części do szafy przynależnej do jego łóżka. Wyciągnął czarny dziennik i w oczekiwaniu na pojawienie się panny Templer zabrał się za pisanie.

Musiała naprawdę poważnie porozmawiać z Joaquimem i dość mocno się natrudzić, aby przekonać go, że musi udać się na przydzieloną jej misję.
Zapewniła go, że będzie to jej ostatnia podróż. W końcu ciąża była coraz bardziej widoczna i ani ona, ani nikt z Brygady nie będzie chciał ryzykować zdrowia matki i nienarodzonego jeszcze dziecka. Poza tym i Sophia powoli zaczynała odczuwać skutki. Zaczynała nie mieścić się w swoich ubraniach!
W pewnym stopniu Joaquimowi pomógł fakt, że Templerówna jedzie na misje z przeszkolonym aurorem. Co złego mogło się stać?
Lopes nie musiał wcale wiedzieć, że Sophia i Nevan to nie było zbyt dobre połączenie, tym bardziej, że temu drugiemu wyrastały ostre pazury, gdy za bardzo się wściekał, a Sophia nie byłaby sobą, gdyby go nie drażniła i podsycała w nim ognia.
Pomagając sobie nogą weszła do przydzielonej jej kajuty z bagażem w jednej ręce, a pod pachą trzymała bilet, a także niedoczytaną jeszcze do końca dokumentację z misji Frasera.
- Że też potrafisz zepsuć tak banalną misję. - rzuciła na dzień dobry, wywracając oczami.

Krzątanina na korytarzach statku sprawiała, że Nevan czuł się nieco jak w ulu. Stukot kroków, terkot kółek bagażowych albo wózków potęgował się z chwili na chwilę, gdy godzina wypłynięcia się zbliżała.
Auror siedział w kajucie od ponad godziny, chciał uporządkować zabrane dokumenty nim przybędzie Templer.
I o wilku mowa. Kobieta wtarabaniła się do kajuty z gracją godną słonicy. Fraser może i by jej pomógł, lecz zgryźliwa uwaga już z samych drzwi ostudziła w nim wszelkie chęci. Wiedział kogo brał sobie na partnera do misji, zatem schował wszelkie odruchy empatii głęboko do szuflady.
Obrócił się w krześle spoglądając na Sophię.
- Masz rację, mogłem zabić ich wszystkich i zaciągnąć młodą hrabiankę do kochającego papy zaraz po tym, jakbym odrąbał jej kochanemu Jamesowi głowę. - Przekrzywił głowę. Taki scenariusz był możliwy i nawet wykonalny, lecz wtedy to Fraser trafiłby do Azkabanu.
Nie miał zamiaru spożyć się z Templer na temat misji. Działał tak, aby nie robić postronnym osobom krzywdy. Niestety trafił na sporą moc liczebną przeciwników, a czas uciekał. Przynajmniej wiedział, gdzie uciekła Lady Samantha.

Hałas panujący na statku i tak był o wiele lepszy, niż cisza. Przynajmniej wtedy Sophia wiedziała, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Spokój zawsze oznaczał kłopoty.
Nevan mógł być pewny jednego - biorąc sobie za kompana Templerównę nie zazna zbytnio spokoju.
Usiadła na łóżku, które nie było "zaklepane" przez Frasera i spokojnie wsunęła swój bagaż pod posłanie. Otworzyła papiery i przesunęła po nich wzrokiem. Na szczęście miała jeszcze dużo czasu, aby w pełni zapoznać się z dokumentacją. No i przy okazji dopytać się również aurora o jakieś nieścisłości.
- Jesteś w czymś w ogóle dobry? - mruknęła, nie odrywając spojrzenia od kartek.
- Wyluzuj Fraser. Sam mnie wybrałeś to teraz się męcz. - za teczką ukryła zadziorny uśmiech, nawet na chwilę nie zaszczycając go swoim spojrzeniem.
- Skoro jesteśmy już nie sobą tak zżyci... Nie wiem, czy zapraszałam cię już na mój ślub.

Hałas na statku zapewne pomoże Nevanowi w znoszeniu Sophii, może zawsze udać, że czegoś nie słyszał.
Odwrócił się do biurka i swojego dziennika, chwytając na powrót pióro do ręki. Zaczął coś zapisywać ignorując pierwsze pytanie Sophii. Nie będzie się dawał jej podpuszdaać, zwłaszcza tak szczeniacko.
- Z tego całego BUMu wydajesz się być najbardziej ogarnięta. - Mruknął znad zapisków. - I nie, to nie jest komplement. Lubię współpracować z kimś, kto nagle nie wpadnie w panikę, albo nie obrzydzi się byle trupem.
Wyluzować przy kimś takim jak Templer, to dla Nevana było coś nieosiągalnego. Może i brał na głowę wredną małpę, która będzie próbowała go cały czas wkurzać, ale nie mógł jej odmówić reszty atutów jakie posiadała. Była zdecydowana, szybka i pewna w tym co robi. Nevan tak działał, więc wolał mieć obok kogoś, kto za nim nadąży. Może w końcu się baba znudzi i da mu spokój, miał przynajmniej taką nadzieję. A jeśli w trakcie akcji będzie coś takiego odwalać, to po prostu odeśle ją do Londynu.
Pytanie o ślub sprawiło, że Fraser spojrzał kątem oka na Sophię. Ona miałaby zaprosić na ślub? Chyba jedynie w ramach żartu.
- Słyszałem, że wychodzisz za mąż. Ale nie oczekiwałem zaproszenia. - Bo i po co miałby tam iść?

Nevan mógł być pewny jednego - jeżeli Sophia zauważy, że zaczyna ją ignorować będzie gadała tak długo, aż auror zwróci na nią uwagę. W czym jak w czym, ale w rozmawianiu Templerówna była najlepsza. Mogła zagadać Nevana na śmierć!
- Miałeś jeszcze do wyboru Frye, albo Lacroix. Nathaniel jest jeszcze stażystą, ale myślę, że to tylko kwestia dni. - była przekonana, że Francuz szybko rozsiądzie się na jej krześle, kiedy pójdzie na macierzyński. Naprawdę żal było jej się rozstawać z posadą, którą naprawdę uwielbiała, ale wiedziała, że w życiu są ważniejsze sprawy od pracy. Kto wie? Może po wychowaniu potomka będzie mogła wrócić do Brygady?
- Trupy? Fuuuuj... - mruknęła marszcząc przy okazji nos. Niejednego trupa zdarzało jej się widzieć w różnych stadiach rozkładu. Nie było to najprzyjemniejsze, jednak była to część jej pracy.
- Jak mogłoby zabraknąć najmilszego aurora w całym Londynie na moim weselu?

Był o tym święcie przekonany. Więc zamierzał robić to tak, aby Sophia jak najrzadziej zdawała sobie sprawę z tego, że ją ignoruje. On jednak nie miał kobiety, żył prawie całe życie sam, więc taka odmiana mogła być dla niego drastyczna.
Gdy Sophia wymieniła dwóch pozostałych BUMowców, Fraser uniósł głowę jakby się zamyślił.
- Frye wywarza otwarte drzwi i jest raptusem. A Lacroixa by mi nie dali, chyba, że w pakiecie z tobą. - Wyraził swoje zdanie.
Z tej trójki wolał jednak wygadaną Sophię, plus kobieta przyda mu się do pertraktowania z młodą hrabianką. On widać nie ma w tym kierunku uzdolnień dyplomatycznych. Cała sprawa była beznadziejna, a upór hrabiego, według niego, bezsensowny. Od momentu powrotu do Londynu zastanawiał się co się wydarzy po drugiej stronie oceanu. Nie mogli jej tak po prostu porwać? Byłoby o wiele łatwiej.
Gdy Sophia skrzywiła się na trupy Fraser westchnął przeciągle. Widać, ktoś tutaj ma brak poczucia humoru.
Zaś temat jej ślubu sprawiał, że jakoś dziwnie się krępował. Nevan nie utrzymywał kontaktów z ludźmi ze szkoły. Poza jednym wypadkiem. Nie był na żadnym ślubie, ani innej imprezie. Sarkastyczne pytanie Sophii sprawiło, że Fraser się krzywo uśmiechnął.
- Uważaj, bo zrobię ci na złość i przyjdę. A wiesz co to znaczy. Myślałem, że chcesz mieć udane wesele. - Wzruszył ramionami.
Sophia zapewne musiałaby go wyciągnąć z jego mieszkania siłą, żeby się pojawił.

- Lacroix jest uzdolniony. Wykonuje już misje sam. Kwestia wrzucenia go jako zwykłego pracownika, a nie stażystę to tylko kwestia formalna. - wzruszyła lekko ramionami.
Nathaniel byłby zdecydowanie lepszy do rozmów z kobietami. Wystarczył jeden z jego zniewalających uśmiechów, a potrafił roztopić niejedno kobiece serce. Sophia często nie potrafiła utrzymać języka za zębami, co ostatecznie kończyło się huśtawką emocjonalną i tęczą na głowie.
Jeżeli ktoś w tym pomieszczeniu nie miał poczucia humoru to tylko i wyłącznie auror. Templerówna była jedną z tych, która potrafi obrócić w żart praktycznie wszystko.
- Mi chcesz zrobić na złość? Potrzebuję obstawę przy drzwiach na wypadek gdyby mój narzeczony się rozmyślił i próbował mi zwiać sprzed ołtarza. - puściła Nevanowi oczko. Naprawdę powinna skupić się na przeczytaniu dokumentacji. Później będzie mogła podrażnić Frasera. - A wiadomo, że najlepszy do tego będzie auror. - w końcu ona nie będzie biegać za Lopesem w sukni ślubnej!

- Ta formalność sprawiła, że został w Londynie. - Zerknął na Sophię. - Nie cieszysz się, że jedziesz do Nowego Jorku?
On nie emanował radością w żaden sposób. Ale gdzieś tam, w tym swoim gburowatym serduszku czuł odrobinę ekscytacji. Tak daleko jeszcze nie podróżował, a ostatnia akcja aurorów we wschodniej Europie go ominęła. W sumie i na jego szczęście, zabić własnego ojca, to dopiero wyczyn.
Porównywanie Nevana do Nathaniela można łatwo by uznać za porównanie posępnej wrony do pawia. Nevan nie był duszą towarzystwa, stronił raczej od ludzi i bardzo ciężko się z nim rozmawiało. Chyba, że tak jak Sophia, wkurzało się go, a ten reagował zwykle irytacją. Nie nawykły do rozmówek towarzyskich, często reagował podejrzliwością na niewinne żarciki.
- Zwiać? To kogo ty sobie znalazłaś, że masz takie obawy? - Mężczyzna sięgnął do krawata luzując supeł pod szyją i rozplątując ozdobę, by w końcu pozbyć się go i rozpiąć nieco kołnierzyk. - Jeśli mnie zatrudnisz. Nie będę miał wyjścia.
Co ta miłość robi z ludźmi, a potem się dziwią, że dzieją się nieprzyjemne rzeczy. Nevan niewiele słyszał o przyszłym małżonku panny Templer. Wiedział, że to obcokrajowiec, że zakłada sklep na Pokątnej. Może kiedyś go odwiedzi, by sprawdzić, kto to taki ten pan Lopes. Z czystej ciekawości.

- Nie ukrywam, że chciałam znaleźć się w Nowym Jorku, jednak niekoniecznie bez swojego narzeczonego i w sprawach zawodowych. - mruknęła, wzruszając przy tym ramionami. No i oczywiście podróż z dzieckiem w brzuchu nie należała do jej wymarzonych podróży. Gdyby taka okazja trafiła się pół roku temu z radości skakałaby pod sam sufit kajuty!
Wtedy dopiero Nevan nie miałby z nią spokoju!
Teraz jednak Templerówna we względnej ciszy siedziała na łóżku przeglądając dokumentację. Ciąża naprawdę potrafiła zmienić!
- Znalazłam kochającego, niesamowitego faceta. Jednak jest mężczyzną. A oni lubią tchórzyć. Coś o tym wiesz, prawda? - rzuciła zaczepnie spoglądając znad papierów na Frasera i puściła mu oczko.

Pokiwał głową. No tak, Sophia miała swoją drugą połówkę, z którym to mężczyzną wolałaby spędzić ten czas. Nie dziwiło go to. Na wyjeździe służbowym jedynie liźnie wielkiego miasta i może zapomnieć o romantycznych wyjściach.
Taki ktoś jak Nevan na pewno jej tego nie zapewni, pracując w pokoju hotelowym i szlajając się po podejrzanych miejscach w poszukiwaniu dwójki uciekinierów.
Mężczyzna przez chwilę notował coś i przeglądał dokumenty, dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że zapadła cisza i lekko zaskoczony zerknął przez ramię.
- Nie wiem. - Wzruszył ramionami. Akurat tchórzostwa nie można było mu przypisać, Sophia pamiętała to z Hogwartu. Mały Nevan, który zwykł wpadać w tarapaty i uczestniczyć w nierównych potyczkach. - Ale to pewnie coś innego niż bójka, albo pościg za niebezpiecznym przestępcą. W końcu ślub, to taka niewola.

Jeśli Nevan znalazłby sobie drugą połówkę, również byłby o wiele bardziej rozluźniony! Bo jak na razie napięcie jakim emanował było niemalże namacalne.
Tylko nasuwało się pytanie - czy któraś kobieta zechciałaby być z kimś takim jak wiecznie naburmuszony auror?
Sophia płynęła do Nowego Jorku, nie po to żeby się zabawić. Jeżeli Fraser myślał, że będzie całe dnie spędzać na zakupach, albo w hotelu tu był w głębokim błędzie. Była tam, aby wykonać misje.
Nevana z czasów Hogwartu pamiętała jako chłopaka, który chciał się bić i stawać w obronie innych, jednak niekoniecznie wiązało się to z umiejętnościami w tamtejszych latach.
- Ja ci dam niewolę! - prychnęła łapiąc za najbliższą rzecz jaka obok niej stała, a była to poduszka, która pomknęła w stronę autora. Miał szczęście, że w kajucie nie było żadnego wazonu!

Być może, jednak auror nie myślał o tym. Było mu wygodnie w samotności, a nigdy nie przyszło mu na myśl by może spróbować sobie samemu zbudować lepsze życie, niż miał dotychczas. Może to i było głupie myślenie, ale Nevan miał ku temu powody. Chociaż i tak niedawno trochę mu się świat pozmieniał i został bardzo gwałtownie przemeblowany.
W Hogwarcie czasami zdarzało mu się komuś pomóc, ale była to głównie jedna osoba. Do drugiej klasy było jeszcze jako tako, ale od trzeciej klasy chłopak stawał się coraz gorszy i bardziej buntowniczy. Niewiele z tego wydoroślał, tak przynajmniej można było uważać, patrząc na niego i nie znając go. Gdyż auror po prostu nie pozwalał nikomu na zbliżenie się do niego.
Sophia wybuchnęła złością na jego słowa, tak bardzo się tego spodziewał, aż się uśmiechnął pod nosem złośliwie. Kobiety i tematy ślubne, miłosne i tak dalej... świętość nad świętościami.
- Sam tego nie wymyśliłem. Zapytaj pierwszego, lepszego faceta. - Po czym poleciała w jego stronę poducha. Auror patrzył w stronę Sophii, więc się jedynie lekko odchylił a poduszka wylądowała na biurku prawie wypadając przez otwarte okienko.
- Ej, spokojnie. - Złapał za poduszkę. Nie miał zamiaru jej oddawać Sophii. - Na czym będziesz spać? Ja ci swojej nie oddam.

Sophia nigdy nie mogła i nie potrafiła żyć w samotności. Zazwyczaj była wygadana i musiała egzystować wśród ludzi. Oczywiście czasami łapała ją chandra i wtedy próbowała odciąć się od społeczeństwa, ale szybko jej przechodziło. Musiała wymieniać się najświeższymi ploteczkami!
Nie spodobał jej się uśmiech Nevana. Miała ochotę zetrzeć go z jego twarzy najlepiej za pomocą pięści, ale wiedziała, że nie ma z aurorem żadnych szans. Poza tym ciąża nie dodawała jej krzepy, aby była w stanie zrobić Nevanowi jakąkolwiek krzywdę.
- Joaquim taki nie jest. - fuknęła na niego.
- Sama ją sobie zabiorę. - wzruszyła lekko ramionami, jakby była to najzwyklejsza rzecz jak zaparzenie sobie herbaty, przy zrobienie sobie kanapki.