RMS Merlin

Charakter panny Templer Nevan miał okazję już poznać w szkole. Zastanawiał się czasami, skąd on wynikał. On dla swoich humorów i złości miał powód. A jaki powód miała ex-Krukonka? Może za tym wrednym charakterkiem też się coś kryło. Lecz Nevan nie należał do tych ludzi, którzy pytali o takie rzeczy. Miał swoich problemów trochę i złych doświadczeń, po co mu jeszcze czyjeś.
Spojrzał na nią kątem oka, wyciągając się na krześle. Statek był duży, to dobrze, będzie mógł uciec od złośnicy na jakiś czas, jeśli ta zacznie przesadzać.
- I co? Teraz będziesz Lopes, czy Templer - Lopes? - Próbował nieco zmienić temat, może potwora przemówi ludzkim głosem. - Takie złośnice rzadko kiedy pozbywają się swojego nazwiska przy ślubie.

Templerówna zgryźliwymi uwagami próbowała obronić się nad natrętami, którzy wyśmiewali się z jej metamorfomagii i którzy byli jej dręczycielami w Hogwarcie, a że była "dziwolągiem" z mugolskiej rodziny - miała ich dość sporo.
Jeżeli Nevan myślał, że uda mu się uwolnić przed natrętną Brygadzistką to był w głębokim błędzie. Wyśledzi go nawet na tak dużych statku jak ten, na którym obecnie się znajdowali.
- Nie potrzebuję mojego nazwiska. - wzruszyła lekko ramionami. Nie była do niego w żaden sposób przyzwyczajona, a jeśli zmieni swoje nazwisko w stu procentach, nikt nie będzie wołał do niej Templer!
Ah! Nawet z Joaquimem jeszcze na ten temat nie rozmawiała!

W tym wypadku trafiła na kogoś podobnego sobie, Nevan również posiadał takie zdolności. Tylko on się ich nie wstydził, ukrywał jednak przed postronnymi osobami, lecz nie ze strachu, a raczej dla elementu zaskoczenia. Chociaż w szkole dziewczyna nie miała okazji zobaczyć żadnego z efektów jego talentu, ale już później, a nawet dość niedawno, owszem.
Fraser brał pod uwagę to,że niełatwo się uwolni od Sophii, najwyżej ją sprawdzi.
- To kiedy ten wielki dzień? - Spytał bez większego zainteresowania. Widocznie temat ślubu Sophii nie powodował takiej fali złośliwości, od strony kobiety niż inne tematy jakie podjęli dotychczas.

Problem Sophii polegał na tym, że kompletnie nie potrafiła opanować swoich umiejętności. Może i Nevan dawał radę trzymać w ryzach swoje emocje, ale Templerówna była wyjątkowo emocjonalnym stworzeniem i często była chodzącym kameleonem. I tak zmiana koloru włosów była o wiele lepsza niż przypadkowy ptasi dziób, czy słoniowa trąba.
Denerwowanie kobiety w ciąży to wcale nie był doskonały pomysł! Nevan dopiero się o tym przekona!
- Dostaniesz zaproszenie. - rzuciła wymijająco. Przecież nie powie mu, że ślub odbędzie się dopiero po porodzie. Niestety data wyjazdu do Nowego Yorku kolidowała z... wszystkim. Mimo, że misja nie powinna być trudna, to zajmie sporo czasu ze względu przynajmniej na długą podróż. W tym czasie mogłaby pojechać z Joaqiumem do Portugalii, do jego rodziców!

Jeszcze nie wypłynęli, a już skakali sobie do gardeł. Zapowiadała się bardzo ciekawa podróż. Nevan trochę może i żałował, że się pokusił o zabranie Sophii. Lecz nie miał zbyt wielkiego wyboru.
Nevan nie zmieniał się kolorowego kameleona, jednak jak się już go rozjuszyło, nie panował kompletnie nad swoimi przemianami. Więc niech panna Templer się strzeże, bo przyjdzie jej stawiać czoła większemu problemowi niż bucowaty auror.
Wymijająca odpowiedź Sophii sprawiła, że Nev uśmiechnął się trochę kpiąco. Lecz nie komentował, nie jego sprawa tak na prawdę, kiedy to Sophia postanowi zmienić stan cywilny.
Za oknem rozległ się gwizd sygnalizujący ostatnie przygotowania do odpłynięcia. Auror uniósł spojrzenie znad dziennika i spojrzał w okienko.
- Zaraz wypływamy. Masz ostatnią szansę uciec stąd. - Nevan wstał zabierając przy okazji powieszoną na oparciu krzesła marynarkę. Zarzucił ją na grzbiet i zabrał płaszcz z łóżka.
- Idę popatrzeć. Ponoć to niezłe widowisko. - Spojrzał na Soph, jakby czekał na jej deklarację. Idzie z nim, czy nie idzie?

Gdyby zabrał kogoś innego, podróż na pewno nie byłaby zbyt ciekawa. A tak...? Przynajmniej Nevan nie będzie się nudził.
Z dwojga złego chyba wolała uchodzić za dziwoląga z kolorowymi włosami niż zmieniać swoje dłonie w łapę potwora, tak jak czynił to Fraser. Może jej odmiana metamorfomagii wcale nie była, aż tak zła jak przez cały czas myślała?
Gdy zasugerował jej wyjście spojrzała na niego z lekkim podejrzeniem malującym się w błękitnych tęczówkach.
- Jakże mogłabym tego nie widzieć? - nie na co dzień zdarza się okazja, aby opuścić Anglię za pomocą statku. Poza tym musiała pomachać na pożegnanie Joaquimowi, o ile wilkołak jeszcze gdzieś tam stoi i uda jej się go wypatrzeć!

Koniec wątku