Nieścieralne tatuaże

Rosjanin nie miał za dużo czasu – kreatura, którą jeszcze chwilę temu potraktował Sectumsemprą kierowała się w jego stronę i była coraz bliżej. Ciemność utrudniała mu ocenę sytuacji, przez co nawet wtedy, kiedy otworzył w końcu pudełko nie był w stanie dostrzec, co w nim było. W tym samym czasie dźwięki na chwilę ustały, by w końcu w całym pomieszczeniu można było usłyszeć potworny wrzask, który niemal paraliżował. Ostatkiem woli Baltazarowi udało się rzucić zaklęcie (na oślep, bo nie był w stanie przewidzieć, gdzie znajdowało się stworzenie), które w domyśle miało torturować wszelkiego rodzaju zjawy. I prawdę mówiąc przez pierwszych kilka chwil nie był w stanie stwoerdzić, czy mu się udało, czy nie – ostatecznie jednak atmosfera napięcia odrobinę zelżała, a on nie czuł już, jakby nie mógł się poruszyć. Szybko jednak zdał sobie sprawę z tego, że to jednak nie koniec – przeciwnik wrzeszczał znowu, tym razem w ewidentnej agonii.

Baltazar nie czekał na specjalne zaproszenie i ruszył przed siebie, rzucając się w stronę drzwi, które (całe szczęście!) otworzyły się przed nim. Mężczyzna wyskoczył przez nie, opadając na ziemię i przyciskając pudełeczko do własnej piersi. Nadal z twarzą na kamieniach mógł usłyszeć, jak drzwi za nim się zatrzaskują, a duch (bądź cokolwiek to było) dalej wrzeszczy. W okolicy nie było nikogo – wszyscy od jakiegoś czasu bali się zbliżać do nawiedzonego budynku. Po wszystkim Baltazar z niezadowoleniem zauważył, że podczas upadku pudełko zmiażdżyło się wystarczająco, by otworzenie go bez użycia potężniejszej magii było niemożliwe.

Podsumowanie sesji

Koniec sesji

Powód: Nieaktywność gracza

Data sesji zostanie ustalona po jej skończeniu

przed godziną 23

Ministerstwo Magii próbowało się skontaktować z Odą przez wiele miesięcy po tym, jak Nieścieralne Tatuaże zaczęły być problematyczne. Tak się jednak złożyło, że Taira był wtedy w Japonii, więc próbowano sił u innych egzorcystów, z których żaden nie poradził sobie z problemem. Kiedy do pracowników MM dotarła wieść, że Oda wrócił z Japonii (dość długo zajęło im odkrycie tej wiadomości) od razu napisano do niego list, w którym proszono o pozbycie się ducha. Dodatkowo, zamieniając kilka słów z wujkiem Saszy, Gieną, Oda mógł się dowiedzieć, że nawiedzone miejsce było dość kłopotliwe dla wszystkich interesów w okolicy, a Bułhakow miał jakieś durne plany ekspansji swoich wpływów na Nokturnie. W dość dosadny sposób dał Japończykowi znać, że dobrze by było pozbyć się syfu. Najlepiej tak, żeby Nieścieralne Tatuaże potem były do przejęcia, bo czemu nie?

Tymczasem jednak Oda miał większe problemy niż ego Jewgienija Bułhakowa. Po dotarciu na miejscu od razu wyczuł, że coś było nie tak. Cała ulica śmierdziała duchami, chociaż oczywistym było, że właśnie studio tatuażu było źródłem problemu. Co mogło się tam ukrywać? Tego nie wiedział.

Całe szczęście, że swoją wyprawę Oda prowadził nocą – mało ludzi mijał na swojej drodze, przez co nie został sensacją w tym swoim stroju, gotowy do polowania na duchy. Na Nokturnie, który zazwyczaj o tej porze tętnił życiem, było przerażająco spokojnie. To znaczy, bardziej martwo niż spokojnie. Słychać było rozmowy z wnętrz domów i lokali, ale na samej ulicy nie było żywej duszy. I Oda nie mógł się temu dziwić, czując to, co czuł – pewnym było, że aktywność duchowa była wyczuwalna nie tylko przez tych, którzy posiadali do tego specjalne predyspozycje. Zbliżając się do Nieścieralnych tatuaży, Japończyk postanowił wsłuchać się w to, co działo się po drugiej stronie. Albo prędzej – co działo się na tej wąskiej przestrzeni pomiędzy światem żywych i umarłych, bo to tam wyczuł przerażająco ogromną aktywność. To, że studio tatuażu śmierdziało potwornie – zgnilizną i kwasem, wyczuł niemal od samego początku. Gorsze było to, że to właśnie wokół tego smrodu zaczęły kręcić się dusze, których zwykli śmiertelnicy nie byli w stanie dostrzec. On sam widział niewyraźne ruchy sylwetek, które poruszały się po całej ulicy, kręcąc pomiędzy kilkoma barami i właśnie studiem.

Wyglądało na to, że na Nokturnie wydarzyło się coś, co spowodowało rozdarcie zasłony między światami. A może ona zawsze tam była, tylko ktoś pozwolił jej się powiększyć? W tej chwili ciężko było stwierdzić, a Oda miał więcej problemów na głowie – chociażby zgraję mało ogarniętych dusz, unoszących się nad chodnikami wielu zakamarków dzielnicy Śmiertelnego Nokturnu. Samo studio tatuażu wydawało się być tym potwornym miejscem w głębi którego wszystko się zaczęło, mimo wszystko Japończyk zdecydował się jeszcze tam nie wchodzić.

Pierwszą lepszą zagadaną duszą okazała się trupio blada kobieta w długiej, ciemnej sukni i o rozpuszczonych, sięgających jej do kolan czarnych włosów. Równie prostych, co jego i po chwili mógł dostrzec, że miała rysy przypominające te, które miał i on i jego ludzie. Zdecydowanie pochodziła z Azji. Albo chociaż jej przodkowie. Jej oczy jednak pozostawały całkowicie zamglone, jakby była niewidoma – tylko czy duchy mogły być ślepe?

— Kim... Kim jesteś? — Odpowiedziała cicho, stając w miejscu i wgapiając się w niego tym swoim nieprzyjemnym wzrokiem. Czy go widziała? Tego nie mógł stwierdzić.

Kobieta jeszcze przez chwilę przyglądała się Odzie, jakby próbując go lepiej dostrzec. A potem kiwnęła głową w typowym dla ludzi wschodu geście przywitania. Nie było pewne, czy była Japonką – jej rysy twarzy były na tyle rozmazane, że równie dobrze mogła być też Chinką bądz Koreanką, Oda nie był w stanie powiedzieć. No i samo to, że mówiła po angielsku z typowym dla mieszkańców Wielkiej Brytanii akcentem mógł mu dać jasno do zrozumienia, że raczej się tu wychowała.

— Nie wiemy. Zadne z nas nie wie. Poza tym, że przyciągnęło nas tu siłą. Ogromna energia. Nic, co byłoby nam wcześniej znane. — Powiedziała cicho, łapiąc się za ramiona, jakby w geście próbującym opanować własny strach.

Kobieta wyglądała na niepewną, ale cieżko było powiedzieć dokładniej, co właściwie myślała na temat zapewnień Ody. Milczała przez chwilę, jakby się zastanawiając, a potem kiwnęła głową, palcem wskazując w stronę studia tatuaży.

— Tam. Zaczęło się tam. Nie ma kształtu, tylko głos. Przyciąga nas do siebie. Część z nas już tam trafiła i nigdy nie wyszła. Niektórzy mówią, że się nami żywi. — Zjawa pobladła jeszcze bardziej, co w obecnej sytuacji mogłoby się wydawać wręcz niemożliwe, a potem westchnęła cicho, wpatrując się w Odę tymi swoimi dziwacznie zamglonymi oczyma. Czy była dla nich jakaś nadzieja?

Duch kobiety przez chwilę milczał, jakby zastanawiając się nad odpowiedzią. Wiadomo było, że nie podeszła do niebezpiecznego miejsca na tyle blisko, by dowiedzieć się czegoś więcej a żadna z dusz, które znalazły się w bezpośrednim kontakcie z potężną istotą nigdy nie wróciła. mimo wszystko po pewnym czasie jej twarz zmieniła wyraz na taki, który wskazywał na jedno – coś sobie przypomniała.

— Niewiele wiem, jeżeli chodzi o eliminację. Nikomu nie udało się dojść na tyle blisko, by moc nawet o tym myśleć. Ale dusze szepczą między sobą, że boi się luster. Nic więcej nie wiem, przepraszam. — Powiedziała, spuszczając głowę. Przez kilka chwil stała jeszcze w milczeniu, gotowa jednak do tego, by uciec z miejsca, które niespodziewanie zaczęło być jeszcze bardziej przytłaczające i nieprzyjemne.