Pod Trzema Miotłami

Sama nie wiedziała skąd w niej nagle zebrało się tyle odwagi. Pewnie przez to, że Dorien nie chciał z nią stanąć w szranki, a ona sama bardzo chciała spróbować takiej formy rozrywki. Wydawało jej się, że walka kobiety w sukience, która strasznie krępowała ruchy, a mężczyzny w spodniach nie była zbyt wyrównana, ale cóż. Przynajmniej będzie miała na co zrzucić, jeżeli przegra. Odwzajemniła uśmiech Maxa, po czym podążyła na podest, tam, gdzie ją zaprosił. Skinęła głową, na pytanie czy jest gotowa, po czym ukłoniła się swojemu przeciwnikowi, dokładnie w ten sam sposób co reszta osób, które podjęły wzywanie przed nimi i wyciagnęła różdżkę do przodu.
Wadą Aurory zdecydowanie było to, że to był praktycznie pierwszy jej pojedynek. Nigdy wcześniej nie została dopuszczona do takich zabaw dla mężczyzn. Podekscytowana prawie spóźniła start. Nie namyśliła się zbytnio nad tym jakie zaklęcie by chciała rzucić, dlatego cisnęła pierwszym, które przyszło jej do głowy.
- Saggitent - pomyślała o kuli tak błękitnej jak oczy Doriena, który stał gdzieś tam w tłumie. Nie czekając na efekt, rzuciła kolejne zaklęcie, które miało powstrzymać Royce'a przed rzucaniem kolejnych zaklęć. - Incarcerous - cisnęła, jednocześnie zwracając uwagę, żeby łańcuchy, które miały powstać nie ścisnęły jej przeciwnika za mocno. Na sam koniec rzuciła niewerbalne Protego, żeby pojawił się element zaskoczenia.

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 34 (8, 14, 12)

Quentin nie posiedział długo, bo zaraz trzeba było przerwać picie i wracać do sędziowania. Tym razem do pojedynku stanęli Max Royce i panna Aurora von Schwarzenberg - zacnie dobrani, nie ma co! Rowle wyszedł znów do przodu, odstawiwszy swoją szklankę gdzieś na bok, gotowy do działania.
Pierwsza runda poszła dość szybko - pomimo wahania, Royce'owi udało się w pierwszym ruchu wytrącić przeciwniczce różdżkę z ręki.
- Jeden do zera dla pana Royca! Proszę o doping dla obojga zawodników! - ogłosił, samemu również dołączając się do klaszczącego tłumu, zagrzewającego pojedynkowiczów do dalszej walki. Jeden punkt nie przesądzał jeszcze o niczym, ale kolejna runda mogła zakończyć pojedynek!

Max okropnie się stresował tym wystąpieniem. Na szczęście zdążył się nieco pokrzepić alkoholem, przez co różdżka nie drżała w jego dłoni za bardzo. Gdy wygrał pierwszą rundę, był zaskoczony. Nie spodziewał się tego, że pokona dużo młodszą kobietę, która na pewno ma lepszy refleks od niego i na pewno zna więcej bojowych zaklęć.
Po ogłoszeniu wyniku poprawił chwyt różdżki. Odnalazł wzrokiem Effie i posłał siostrze niepewny uśmiech.
- A więc... Confundus! Drętwota! - Zaklęcia Maxa były do bólu przewidywalne i on właśnie w tej chwili czuł się jak dzieciak na kole pojedynków. Zanim rzucił trzecie zaklęcie wyraźnie się wybił z rytmu i potrzebował chwili na wymyślenie, co teraz.
- Jęzlep! - Dodał trzecie zaklęcie powtarzając inkantację z poprzedniej rundy.

Znane, łatwe

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 43 (14, 10, 19)

Odmówił Aurorze. Próbowała go przekonać, robiła jednocześnie słodkie oczka i podjudzała go, stawiając wyzwanie. Pomimo tych usilnych próśb nie zgodził się na pojedynek. Powody były właściwie całkiem proste i uzasadnione - uważał, że nie wypadało mu walczyć z kobietą, w dodatku sporo młodszą, nawet jeśli w głębi duszy i serca wierzył, że jego przebojowa i wykraczająca poza aktualnie panujące konwencje przyjaciółka była fantastyczną czarownicą i pokonałaby niejednego, a spotkanie miało bardzo nieoficjalny charakter. Czułby się nie fair jednocześnie wygrywając z nią, jak i przegrywając, bo pewnie nawet podświadomie działałby na jej korzyść, za co mogłaby być później na niego zła. Widział, że było jej trochę przykro i że przy każdym kolejnym wywoływanym pojedynku jednocześnie się ekscytowała, ale też chciałaby stać na środku sali i być w centrum uwagi. ‘No idź’ - zachęcił ją dodatkowo, kiedy już się zgłosiła i poprosiła, by jej kibicował. Oczywiście, że liczył na nią. Ruszył za Aurorą, by postawić na nią zakład, a potem obserwował jej wyczyny.

Ekscytacja chyba nie działała na jej korzyść, bo Max praktycznie od razu wytrącił różdżkę z jej ręki szybkim Expelliarmusem. Praktycznie nie miała szans zareagować, więc runda skończyła się wyjątkowo szybko. Nie mogła powiedzieć, że jej to nie zirytowało. Przed chwilą Sophia wygrała w pięknym stylu, więc udowodniła, że kobiety też mogą walczyć. Aurora nie chciała teraz tego zepsuć, nie chciała, by mężczyźni mogli na jej temat powiedzieć "a nie mówiłem, że kobiety nie powinny podejmować takich wyzwań?".  Jej niezadowolenie można było zauważyć tylko przez chwilę, w wyrazie jej twarzy. Zabawa miała dopiero się zacząć, a ona nie chciała przegrać przez jakieś głupie rozkojarzenie. Zacisnęła palce mocniej na swojej różdżce, po czym wskazała gestem, że jest gotowa na rundę drugą. Chciała tym razem być pierwsza, a co najważniejsze, utrudnić Maxowi jak najbardziej ponowne wytrącenie jej z rytmu. Miała problem, gdyż większość zaklęć, które znała nie nadawała się do rzucania w pomieszczeniu, na towarzyskim turnieju.
-Expelliarmus! - krzyknęła, jednocześnie praktycznie zaraz po wypowiedzeniu ostatniej sylaby rzucając niewerbalnie Obscuro. - Carpe Retractum - dodała, starając się, żeby lasso oplotło się wokół nóg Maxa, aby z łatwością mogła za nie pociągnąć i powalić mężczyznę na ziemię.

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 18 (5, 2, 11)

Ostatnia wymiana zaklęć poszła dość sprawnie, ale też całkiem widowiskowo. Confundus wprowadził pannę von Schwarzenberg w stan oszołomienia, który ułatwił przeciwnikowi wygraną. Mimo to, publiczność z entuzjazmem gratulowała zarówno wygranemu, jak i przegranej, a jeden z zainteresowanych mężczyzn podszedł nawet do Aurory z pytaniem o niewerbalne zaklęcie, które wyraźnie próbowała rzucić.
Niedługo później Quentin złożył gratulacje obojgu i zdecydował, że wszyscy powinni się jeszcze napić, zapraszając ich do baru.
Wieczór powoli dobiegał końca, tak samo jak prowadzone w klubie rozmowy. Członkowie powoli zaczynali dopijać swoje drinki i znikać, aż w końcu zostali jedynie ci skłonni do pomocy przy sprzątaniu. Czyli prawie nikt.
Quentin odetchnął z ulgą. Kolejny męczący dzień za nim.

Podsumowanie sesji

@Quentin Rowle +15 punktów;  - 60 ʛ na sherry dla wszystkich (12 osób x 5 ʛ ); +40 ʛ za przegrane zakłady
@Sophia Lopes +20 punktów
@Layton Lestrange +20 punktów; [zakłady wyrównują się]
@Maximilian V. Royce +20 punktów
@Maximilien J. Rowle +5 punktów
@Gabriel Soren +20 punktów
@Vespesio Zabini +5 punktów
@Hal Cromwell +5 punktów; +20 ʛ za wygrany zakład na
@Effie Royce +5 punktów
@Dorien A. Crawley +5 punktów; -20 ʛ za przegrany zakład na Aurorę
@Victor Bulstrode +5 punktów
@Aurora von Schwarzenberg +20 punktów
@Charon Black + 20 punktów;  - 10 ʛ za podwójne sherry
@Jörgen von Absberg +20 punktów
@Barry Smith +20 punktów; +10 ʛ za wygrany zakład na Sophię

Koniec sesji

Niedziela, 14 lutego 1939 roku

popołudnie

Zaśnieżone ulice Hogsmeade nie pustoszały nawet na chwilę – pełne przechadzających się ulicą handlową par. Większość z nich wciąż jeszcze decydowała, gdzie się uda, choć w lokalach powoli brakowało miejsce. Jednym z najpopularniejszych były właśnie Trzy Miotły – na całe szczęście wnętrze pubu było na tyle duże, że zmieściła się tam nie tylko scena i parkiet do tańczenia, ale również kilka dodatkowych stolików, przy których można było zjeść i się napić.

Atrakcją dnia był koncert jazzowej piosenkarki. Josephine Hopkins, która śpiewała już od jakiegoś czasu, tworzyła magiczną atmosferę dla wszystkich par (i nie tylko) spędzających czas w Trzech Miotłach. Na parkiecie co jakiś czas ktoś porywał kogoś do tańca, a jedzenie donoszone było do stolików z drobnym opóźnieniem, ale kto by się tego dnia przejmował takimi drobiazgami? W pomieszczeniu pełno było również uczniów, jak i nauczycieli ich pilnujących.

Interwencja Mistrza Gry

Pamiętajcie o wpisaniu tej sesji do dziennika zaraz po wejściu do tematu.

Poniżej znajduje się gotowy kod do wklejenia w dziennik:

Kaylin rzadko kiedy pracowała w weekendy. Jeszcze rzadziej była wysyłana do opieki nad dziećmi w Hogsmeade. Być może dlatego, że nie radziła sobie z rozbieganymi uczniami po całej wiosce? A może dlatego, że była tak mała, że to oni nie potrafili jej znaleźć w tłumie? Cóż, tego wyjątkowego dnia została jednak wydelegowana i jakoś nieszczególnie narzekała. Miała spędzać Vali's Day z Cassianem, ale ostatecznie i on miał kilka spraw do załatwienia w Hogwarcie. Jedno popołudnie nie mogło być przecież szczególnie problematyczne. Nawet teraz, kiedy byle co ją męczyło była pewna, że da sobie radę.

Przy okazji umówiła się też z Berenice, która powoli zaczynała wychodzić ze swojej nory – to znaczy, komnaty nauczycielskiej. Kaylin nie chciała pytać za dużo, to w końcu nie była jej sprawa. Ale jeżeli pani Lestrange chciała wyjść do Hogsmeade, mogły spędzić ten czas razem, kątem oka obserwując dzieciaki.

Do pubu Pod Trzema Miotłami weszła jednak sama, chowając się przed mrozem jaki panował na zewnątrz i zajęła jeden ze stolików, który znajdował się przy oknie. Tak, by móc obserwować zarówno te dzieci, które znajdowały się w środku, jak i te, które przechadzały się ulicą. Bunny miała do niej dołączyć za kilka minut, więc miała czas na to, żeby się rozejrzeć. Kątem oka przyjrzała się więc śpiewającej piosenkarce, a potem zajrzała do karty dań, ze szczególnym uwzględnieniem oferty walentynkowej.

Kaylin zdążyła wejść do pubu, kiedy jej oczom ukazała się grupka wyraźnie coś knujących chłopców z któregoś z młodszych roczników. Dojrzała ich jeszcze przez szybę, na zewnątrz, kiedy skradali się w śniegu w kierunku wejścia do Trzech Mioteł, każdy z nich owinięty rozchełstanym, zielono-szarym szalikiem, z podejrzanie zadowolonym z siebie uśmiechem przyklejonym do buźki. Stojąc pod oknem zaczęli lepić kulki ze śniegu, a chwilę później weszli do środka z łapami schowanymi za plecami. Jeśli pani Fawley miałaby zgadywać, chcieli zrobić niemiłą niespodziankę grupce dziewcząt, które siedziały niedaleko, przy długim stole, pochłonięte rozmową.

Siedziała tak sobie spokojnie, obserwując otoczenie aż w końcu jej oczom ukazała się grupka Ślizgonów, którzy ewidentnie coś knuli. Nie musiała być jasnowidzem, żeby wiedzieć, że coś kombinowali. Znała ten typ – spędziła w końcu lata w szkole, z czego kilka ostatnich jako prefekt. Zdarzało się, że tęskniła za tymi czasami, innym razem wcale nie chciała do nich wracać. Szczególnie teraz, kiedy ledwo chodziła i była zmęczona bez przerwy. Ale czy różniło się to jakoś szczególnie od tego, jak czuła się na ostatnim roku? Jak bezsenność zabrała jej wszystkie siły?

Westchnęła tylko, podnosząc się z miejsca i zostawiając wszystkie swoje rzeczy przy stoliku – nie chciała, żeby ktoś jej go podebrał. Przeszła tych kilka kroków, stając obok chłopaczków, którzy może nie byli najstarsi, ale wzrostem przynajmniej jeden był już większy od niej. Tak, Kaylin na pewno nie wyglądała jakoś szczególnie groźnie. Ale bycie byłą prefekt Wittermore zobowiązywało.

— Mam nadzieję, że nie knujecie niczego niedobrego. — Powiedziała, lustrując ich uważnie i zakładając sobie ręce na piersi.

Kaylin wstała od stołu i podeszła do grupki skradających się wcale-nie-podejrzanie Ślizgonów, którzy zatrzymali się zaraz na dźwięk jej głosu, robiąc najniewinniejsze miny pod słońcem.
- My? Niedobrego? Ależ pani profesor, zupełnie nic. - odezwał się zaraz ten najwyższy, o ryżych włosach, a jego koledzy zachichotali w tle, zbijając się w kupkę.
- Przyszliśmy się napić piwa kremowego, prawda, chłopcy? - dodał, zerkając na swoich towarzyszy, a ci pokiwali głowami na znak, że owszem i jak najbardziej. Nic niedobrego, zupełnie nie.