Tisanerie Beaufort

Niedziela, 14 lutego 1939 roku

popołudnie

Luty w tym roku okazał się być bardzo zimny, szczególnie w szkockich górach. Było to widać idealnie po zaśnieżonych ulicach Hogsmeade, które wciąż jeszcze przypominały bardziej zimę, niż wolnymi krokami zbliżającą się wiosnę. Na witrynach sklepów widać było masę ozdób przygotowanych na święto zakochanych. Podobnie było też z herbaciarnią Tisanerie Beaufort. Jak co roku miejsce to pękało w szwach od par, które postanowiły spędzić Vali's Day na ciepłym napoju i ze smacznym deserem. Zarówno uczniowie Hogwartu, jak i dorośli wchodzili do pomieszczenia, które miało tego dnia ustawionych więcej stoliczków niż zwykle – z nadzieją na zmieszczenie większej ilości klientów. W oknach widać było zwisające różowo-czerwone girlandy z błyszczącymi serduszkami i lampkami. Na stoliczkach stały pełne serc wyjątkowe karty zamówień, w których można było znaleźć cennik wyrobów sporządzonych wyłącznie na ten weekend. I chociaż w środku panował ogromy gwar, wokół stolików wyczarowane zostały bańki wyciszające, dzięki czemu siedząc przy nich pary mogły liczyć na odrobinę ciszy. W końcu hałasy z krzesełka obok nie sprzyjają romantycznemu nastrojowi, tak?

Za barem tego dnia można było spotkać zarówno właścicielkę przybytku, pannę @Cecille Beaufort jak i jej młodego pracownika, którym był znany starszym rocznikom @Colin Farbridge – jeszcze niedawno bowiem chodził wraz z nimi do szkoły. Pomiędzy nogami zarówno gości, jak i pracowników pałętały się koty, którym właścicielka udostępniała swoje zaplecze na co dzień, a które szczególnie teraz, gdy na zewnątrz było tak mroźno, z radością korzystały z ciepła, jakie miała im do zaoferowania herbaciarnia. Od czasu do czasu ocierały się o nogi przybyszów, czasem wskakiwały na stoliki czy kolana, albo po prostu spały sobie na jakiejś poduszce czy dwóch gdzieś w kącie.

Interwencja Mistrza Gry

Pamiętajcie o wpisaniu tej sesji do dziennika zaraz po wejściu do tematu.

Poniżej znajduje się gotowy kod do wklejenia w dziennik:

Panna Beaufort lubiła święto zakochanych – pełno ćwierkających par, masa zamówień i pieniądze. Z tym właśnie jej się kojarzyło. Czy można było ją winić za takie a nie inne podejście? Przez wiele lat drwiła ze wszystkich tych, którzy się zakochiwali i uznawali Vali's Day za najważniejszy dzień w roku. Ona sama dość chłodno podchodziła do uczuć, tego nauczyło ją życie. A odkąd miała tego swojego narzeczonego? Cóż, nadal bawiło ją to święto, ale przynajmniej nie udawała już, że zakochują się tylko głupcy. Albo inaczej – że ona nie jest takim głuptasem.

Inną sprawą było, że praktycznie nigdy nie miała tego dnia wolnego. Herbaciarnia pękała w szwach i ona sama tylko z jednym pomocnikiem ledwo wyrabiała. Nic dziwnego, że zatrzymała się na chwilę przy barze, obserwując zbierającego zamówienia Colina i odetchnęła cicho. Była zmęczona i dobrze wiedziała czemu. Teraz jednak nie miała czasu na to, żeby się nad sobą użalać.

Ignacy długo ignorował istnienie święta zakochanych... No dobrze, może nie do końca ignorował - ciężko było to robić, kiedy jego córki były jakie były i chłopcy latali za nimi bezustannie, a już szczególnie nachalnie w takie dni jak ten. Ignorował więc obchody Vali's Day na poziomie własnych, prywatnych doświadczeń. Do momentu, w którym poznał Cecille, rzecz jasna, bo podejrzewał, że gdyby teraz zaczął zapominać o tym dniu, jego droga narzeczona zwyczajnie by mu naklepała. Albo przynajmniej wyrzuciła ze swojej herbaciarni. Z tą kobietą nie było żartów.
Cóż więc było robić? Skombinował kartkę i kwiatka, po czym ruszył do Hogsmeade, gdzie spodziewał się zastać swoją lubą w całej serduszkowo-kupidynowej glorii i chwale.
W herbaciarni było tak dużo ludzi, że musiał przeciskać się między stolikami, unikając młodego kelnera, by w ogóle dotrzeć do lady, za którą powinna była znajdować się panna Beaufort... Znalazł ją wzrokiem, zanim ona dostrzegła jego, postanowił więc wykorzystać tą przewagę.
- Wingardium leviosa. - mruknął cicho, różdżką kierując przyniesioną przez siebie kartkę walentynkową tak, by ta przefrunęła nad barem i wylądowała obok Cecille od przeciwnej strony, niż on się zaczaił tak, by mógł podejść ją i zaskoczyć swoją obecnością. Stary drań.

Vincent nie miał dobrego dnia. Już pomijając to całe święto zakochanych, które draniło go swoim istnieniem samo w sobie. Zazwyczaj po prostu je ignorował albo szedł do jakiegoś pubu  upić się z daleka od własnej żony. Teraz nie musiał tego robić – raszpla została w Londynie, a on nawet nie próbował być miły na tyle, by wysłać jej jakąś kartkę czy kwiaty. Od samego rana chodził jakoś dziwacznie nabzdyczony i kilka razy nawet nawarczał na zbyt radosnych i psotliwych uczniów tego dnia. Wszystkiego nie polepszał też fakt, że dostał przydział pilnowania dzieciaków w Hogsmeade. No i, na samym końcu, jakby nadal było za mało – poślizgnął się na lodzie tu pod herbaciarnią i przejechał dupskiem po zimnym chodniku. Mało przystojnie, trzeba było dodać.

Bluzniąc pod nosem próbował się podnieść, a to wszystko oczywiście na oczach nikogo innego, jak Lesliego mcBride'a... Z którym nie rozmawiał praktycznie od temtego wieczora w dziale ksiąg zakazanych. Świetnie. Nic tylko się powiesić.

Gethen nigdy szczególnie nie przejmował się dniem zakochanych. Ignorował to święto, z resztą jak większość różnych świąt mniej lub bardziej hucznych. Ale od pewnego czasu Scamander nawet pamiętał o takich wydarzeniach i nie omieszkał zapraszać na nie Ambrosię. I tak tego dnia postanowił zaprosić ją na pyszny deser i herbatę w Hogsmeade. A chcąc spędzić czas tylko z Ambro nie zgłosił się do opieki nad dzieciakami.
Po przyjeździe do miasteczka czym prędzej skierował się w stronę herbaciarni, w końcu było tak zimno, że nawet dwie warstwy szalików i czapka nie stanowiły wystarczającej ochrony przed mroźnym wiatrem.
- Szybko do środka, Merlinie... jaki ziąb. - Otworzył drzwi przed Ambro i wszedł zaraz za nią. Niestety tuż za progiem musiał ściągnąć okulary, bo te raptownie zaparowały. Ścisnął jedynie dłoń Ambro, by ta mogła go poprowadzić pomiędzy stolikami bezpiecznie zanim odzyska wzrok.

Leslie zawsze miał mieszane uczucia co do święta zakochanych. W tym roku różnica była tylko taka, że nie miał na nie żadnych odgórnie narzuconych planów - zawsze obejmowały one spotkanie z Rose, co od ich spotkania w grudniu raczej nie mogło już mieć miejsca. Tak więc nie pozostało mu nic innego, jak tylko zgłosić się do pilnowania dzieciaków wychodzących do Hogsmeade, licząc, że znajdzie jakiś w miarę cichy kąt w herbaciarni, gdzie będzie mógł napić się czegoś ciepłego i pomyśleć na spokojnie.
Nie zdążył jednak dotrzeć nawet do Tisanerie Beaufort, kiedy jego oczom ukazał się obrazek wyjątkowo smętny w swej naturze. Nikt inny, jak sam profesor Royce, do którego prawie nie odzywał się przez ostatnie dwa miesiące, wykonał wyjątkowo piękny piruet na zlodowaciałej drodze i z hukiem obił sobie dupsko o zmarznięte kamienie. Zostawienie go w takiej sytuacji nie wchodziło w rachubę, nawet jeśli Leslie miał trochę ochotę uciec mu z oczu w pośpiechu.
Zamiast uciekać jednak, zebrał się w sobie, wepchnął okulary głębiej na nos i podszedł do mężczyzny ostrożnie, by samemu nie podzielić jego losu.
- W porządku? - odezwał się, wyciągając do niego rękę. Nie był silny, a Royce był mniej więcej dwa razy większy od niego w każdą stronę, więc ta pomoc pewnie na niewiele mu się zdała, ale przynajmniej zaoferował, tak?

Ambrosia nie czuła potrzeby aby obchodzić jakoś specjalnie Vali's Day. Miała Gethena przecież na co dzień i spędzali wspólnie sporo czasu nawet jeśli zajęci byli swoimi sprawami. Wcale nie potrzebowała specjalnego dnia, żeby pójść z nim na herbatę, czy po prostu zwyczajny spacer. W swojej komnacie miał najlepszą herbatę pod słońcem i wcale nie musieli przy tym marznąć!
Niemniej doceniała jego starania i zrobiło jej się naprawdę miło, kiedy zaprosił ją na wspólny wypad do Hogsmeade.
- Zima nie odpuszcza. - przytaknęła lekko głową, wchodząc do herbaciarni.
Zachichotała rozbawiona widząc jak momentalnie jego okulary parują. Mocniej chwyciła go za rękę wiedząc, że bez okularów jest kompletnie ślepy i spróbowała jakoś poprowadzić go w kierunku wolnego stolika, chociaż wiedziała, że będzie to trudne zadanie.

Ambrosia starała się jak mogła, by doprowadzić Gethena do wolnego stolika, pomimo jego chwilowej niedyspozycji wizualnej, ale jak się niebawem okazało, kierowanie dorosłym i do tego też trochę niezdarnym mężczyzną wcale nie było takie znowu proste. Szczególnie w herbaciarni pełnej rozentuzjazmowanych dzieciaków!
Scamander parł do przodu, kiedy nagle ni z tego ni z owego zderzył się z jakąś rozpędzoną istotą, która okazała się później być trzecioklasistką z Hufflepuffu, a niesiona przez nią filiżanka herbaty roztrzaskała się na podłodze w wyniku zderzenia, zalewając jej pantofelki, ale też buty i część nogawki spodni pechowego nauczyciela Historii magii.
- O nie, o nie! Przepraszam! - pisnęła Puchonka, a w jej oczach błysnął strach.

Gethen miał w końcu z kim spędzać takie dni jak ten i pomimo, że wiedział, jakie podejście miała Ambro. To wiedział, że dziewczyna na pewno się ucieszy i wcale się nie pomylił. Znał tę herbaciarnię i ostatnimi czasy to stąd brał też herbaty do swojego zapasu. Więc łatwo było odgadnąć, dokąd zabierze Ambro w ten dzień.
Wszystko układało się nawet dobrze. Dotarli na miejsce, cali i bez dodatkowych obrażeń, w końcu lód był wszędzie i tylko czekał aż któreś z nich się przejedzie. Ale dziś nie padło akurat na nich. Jednak po wejściu do herbaciarni nie było już tak dobrze. Gethen nie znosił, kiedy okulary mu parowały i przez dobrych kilka minut musiał czekać, aż znowu będą przejrzyste.
Pozwolił w tym czasie, by Ambro go przeprowadziła przez salę do wypatrzonego stolika. Lecz traf chciał, że nic nie widzący historyk został trafiony przez jedną z uczennic. Czując jak gorący płyn rozlewa się na nogawce i jego bucie syknął i podskoczył zaskoczony. Na dodatek doszła siłą uderzenia powstająca dosłownie znienacka, przez co historyk zachwiał się zaskoczony. Wszystkie te wypadkowe sprawiły, że Geth stracił równowagę i runął jak długi pomiędzy stolikami. Zdążył tylko puścić Ambrosię, by i ona nie została powalona na podłogę.
- Ughh... Co się dzieje?! - Jęknął z podłogi próbując się zgramolić chociażby do pozycji siedzącej. W międzyczasie oczywiście gdzieś zapodział okulary, które spadły pomiędzy stoliki. - Moje okulary...

Ambrosia nie mogła się nie cieszyć, bo było to w końcu miłe. Bardzo chętnie chciała spędzić z Gethenem ten dzień w nieco inny sposób niż dotychczas, skoro sam go zaproponował. Ona nie chciała zbytnio zawracać mu sobą głowy. Wiedziała, że był zapracowany i miał wiele obowiązków. Być może chciał spędzić dzień samemu i Ambro nie miałaby nic przeciwko, gdyby był to akurat czternasty luty.
Nikt się nie spodziewał, że Gethen wyląduje na podłodze z wylaną na niego herbatą, ale Ambrosia znała już go na tyle dobrze, że podejrzewała, iż prędzej czy później skończy się to w taki sposób.
Mimo wszystko z jej ust wydobyło się krótkie "oh", gdy nagle poczuła szarpnięcie, a później nie poczuła ciepła jego dłoni na swojej ręce.  
- Wszystko w porządku? - zapytała właściwie ich oboje, bo Puchonka wyglądała też na nieźle przestraszoną.
- Ja je poszukam. - uspokoiła Gethena, wiedząc, że sam nigdy by ich nie znalazł.

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 15 (15)

Cecille, jak co walentynki, ręce miała pełne roboty. Ledwo wyrabiała się z zamówieniami i coraz bardziej żałowała, że nie zatrudniła jeszcze kogoś do pomocy, chociaż na ten jeden weekend. problem polegał na tym, że wytrenowanie młodego Colina było strasznie czasochłonne, a co dopiero kolejnego pracownika? Z drugiej strony odbieranie zamówień nie było szczególnie wymagające.

Zajęta zamówieniem nie zauważyła nawet, jak podstępny stary dziad się do niej zakrada. Dopiero, kiedy doleciała do niej walentynka, zatrzymała się na chwilę, spoglądając na nią w chwili zaskoczenia. Domyślała się, czyja to była sprawa – nie pierwszy raz jej takie numery odwalał. Rozejrzała się więc wokół, ale nie wpadła na to, żeby spojrzeć akurat w tę stronę, z której człapał Larrian. No tak bywa, nie?

Kątem oka zdążyła zauważyć zamieszanie przy wejściu, roztrzaskaną filiżankę i mokrego od herbaty klienta. Nosz cholera jasna! Zawsze musiało się coś takiego odwalić. Machnęła więc tylko ręką na Colina, żeby pomógł im to wszystko posprzątać, a sama dokończyła zamówiony przez jeden stolik deser i odłożyła go na ladę.

Vincent nie miał świetnego dnia. Prawdę mówiąc, miał kilka gorszych miesięcy. I chociaż trzymał się całkiem nieźle, teraz miał ochotę po prostu zawrócić, pójść do swojej komnaty i zostać w niej przez kilka następnych tygodni. Niestety, nie było mu to dane – chwilę po swoim jakże żałosnym upadku usłyszał głos McBride'a i ujrzał jego wyciągniętą dłoń. Świetnie, ze wszystkim ludzi na świecie to właśnie on mył świadkiem jego żałosnego tańca na lodzie.

— Nie powiedziałbym. — Burknął pod nosem, przyjmując pomoc. Dosłownie trzy sekundy potem już tego żałował, bo przeciążony jego ciężarem McBride zaczął chwiać się na lodzie i lecieć prosto na niego. Świetnie. Tylko tego im brakowało. Kanapki z nauczycieli tuż pod wejściem do herbaciarni.

Gethen, jak się okazało, był całkowicie niezdolny do utrzymywania pionu w styczności z jakąkolwiek cieczą. Biedne dziecko, które się z nim przypadkowo zderzyło, zdążyło już rozpłakać się z wrażenia, że spowodowało wypadek nauczyciela - pewnie spodziewała się, że zaraz wyrzucą ją za to ze szkoły.
Na całe szczęście przynajmniej Ambrosia nie oślepła do zestawu ze swoim kawalerem, momentalnie lokalizując leżące na ziemi okulary.
Rękę na pulsie miał też Colin, wysłany do posprzątania chaosu przez Cecille - w kilku susach znalazł się przy parce nauczycieli, pomagając Scamanderowi podnieść się z ziemi w sposób, który zachowywał choć trochę jego przetraconej godności.
- Wszystko w porządku? Proszę, tu macie państwo wolny stolik. - dodał, wskazując im miejsca nieopodal.