Sala do obrony przed zagrożeniami magicznymi

Prychnęła tylko, słysząc te wszystkie oszczerstwa, jakie w jej stronę kierowała Yvon i pokręciła głową z niedowierzaniem. Wiedziała, że Gryfonka była po prostu nieznośna i zawsze znalazła sposób, by się na niej wyżyć, jednak to przechodziło wszelkie granice. Kaylin nie potrafiła kłamać, a tym bardziej nie wyobrażała sobie tego w stosunku do jakiegokolwiek nauczyciela. Nauczona została szczerości i każde, najdrobniejsze odstępstwo od prawdy nie przechodziło jej przez gardło. Na szczęście, wszyscy nauczyciele o tym wiedzieli, więc zazwyczaj bywała w takich sytuacjach na wygranej pozycji. Nie była jednak pewna, jak to będzie z Costim - opiekun Gryffindoru mógł nie być tak obiektywny, prawda?
- Ciekawe, czy powtórzyłabyś to samo pod wpływem Veritaserum. - Powiedziała cicho, jednak na tyle silnie, by słowa dotarły do uszu najbliżej siedzących i samego profesora. Czuła wewnętrzną niechęć do Yvon i nie chodziło już nawet o te ich utarczki. Kaylin była w stanie zrozumieć, że nie napisała pracy domowej z wielu powodów, nie oczekiwała po innych takiego zaparcia, jakie sama miała. Wiedziała, że jej rówieśnicy mieli ciekawsze rzeczy do roboty, woleli chodzić na treningi, spotykać się ze znajomymi, bawić się. Choć sama tak nie potrafiła, akceptowała to. Jednak nie potrafiła zrozumieć kłamstwa i tego, jak usilnie Yvon starała się wmówić, że to ona jest niewinna. W domu Wittermore nauczano, że do błędu trzeba się przyznać. Trzeba go zaakceptować i zrobić wszystko, by więcej się nie powtórzył. Być może właśnie z tego powodu nie potrafiła porozumieć się z rudowłosą?
Nie miała zamiaru jednak wdawać się w dalszą dyskusję. Nie miało to najmniejszego sensu, bo jak już Kaylin zauważyła - Hennessy zdawała się kreować rzeczywistość pod siebie, nie zwracając uwagi na nic i na nikogo. Z resztą, nie znały się od wczoraj, by Krukonka nie zdawała sobie z tego sprawy. Poddała się więc, skuteczniej przysuwając się do swojej ławki, by oddalić się jak najbardziej od siedzącej za nią dziewczyny. Fukała sobie cicho pod nosem, a w środku wręcz wrzała z oburzenia. Mimo to, skupiła się na dalszych zajęciach, nie chcąc pominąć czegoś ważnego.

Zegar stojący w dormitorium Puchonów wybił już tą godzinę, która oznaczała, że za pół godziny rozpocznie się spotkanie Klubu Potyczek Czarodziejskich. Do dnia dzisiejszego nie miała zielonego pojęcia dlaczego właściwie się na niego zapisywała. Nie była dobra w rzucaniu zaklęć, a przecież klub miał do dyspozycji wiele manekinów. Wcale nie musiała się zgłaszać jako ochotnik.
Niemniej jednak, postanowiła, że na niego pójdzie. Najwyżej wyląduje w skrzydle szpitalnym. Tam przynajmniej będzie mogła w spokoju poczytać upragnione książki o ile w ogóle ktoś jej takowe przyniesie.
Zebrała się z łóżka na którym siedziała i ostrożnie odłożyła książkę o rodzajach różdżek na pościel. Poprawiła na sobie szatę i jedyne co wzięła ze sobą to różdżka. Nie potrzebowała zbędnego balastu w postaci torby, więc wymachując patykiem w ręku ruszyła do sali obrony przed czarną magią na III piętrze. O dziwo na jej drodze nie pojawił się żaden kot, a schody okazały się nadzwyczaj uprzejme. Wzięła to za dobry sygnał i już nieco bardziej podniesiona na duchu odnalazła wyznaczoną salę. Była pusta, więc wybrała sobie miejsce najbliżej ściany i oparła się o nią, ze spuszczoną głową, bawiąc się różdżką.

Nie zauważyła przybycia nowego gościa do sali, w której miały odbywać się pojedynki. Nie liczyła za bardzo na to, że uda jej się rzucić jakikolwiek czar. Nie potrafiła zrobić tego "na spokojnie", a co dopiero, gdy w jej postać wlepione zostanie spojrzenie nauczyciela, rywala i pewnie jeszcze kilku innych osób. W nerwach może oberwać rykoszetem, a wtedy ludzie dopiero będą plotkować. Świetnie. Skrzywdzi się za pomocą własnej różdżki. Nawet nikt nie będzie musiał rzucić na nią czaru, aby ją przegonić.
Clemen jednak tak łatwo się nie podda. Bez względu na wszystko będzie próbowała, nawet jeśli będzie musiała używać jednego, tego samego zaklęcia.
Wzdrygnęła się dopiero wtedy, gdy usłyszała swoje imię z ust prefekta naczelnego. Szybko podniosła różdżkę z podłogi, kiedy ta wypadła jej z ręki. Przeniosła wzrok na Malfoya, uważnie wpatrując się w jego postać.
- Witaj Mascius.
Przywitała się cicho, odsuwając od niego swoje spojrzenie. Nie mogła się przecież w niego tempo wpatrywać. Nie była idiotką.
- Coś sugerujesz?
Uniosła jedną brew ku górze z lekkim zaciekawieniem. Wbrew pozorom nie obawiała się konfrontacji z rudą Gryfonką, ale nie chciała się przed nią ośmieszać. Może przypływ adrenaliny pozwoli zaatakować ją poprawnie? Liczyła jednak, że ta jednak nie pojawi się na spotkaniu.

Nie miała dziś wielu zajęć, a że zarwała poprzednią noc, między obiadem a Klubem Potyczek Czarodziejskich wraz ze swoją kotką urządziły sobie drzemkę. Morrigan uwielbiała spać w ciągu dnia, żeby potem móc bez przeszkód buszować po zmroku. Teraz, dopiero co wyrwana z błogich objęć Morfeusza, dreptała po korytarzach Hogwartu i ziewając wspinała się na kolejne kondygnacje, by dotrzeć w końcu do sali obrony przed czarną magią.
Choć nie była w najlepszej formie, właśnie przez stan swojego rozbudzenia, a raczej jego braku, cieszyła się na samą myśl o pojedynkowaniu się. Lubiła się uczyć, ale sto razy bardziej ceniła wykorzystywanie magii w praktyce. I cóż - właściwie jedynymi zajęciami związanymi nieco bardziej z teorią, na jakie uczęszczała były astronomia, starożytne runy i numerologia, chociaż nie mogła zaprzeczyć przydatności przynajmniej dwóch ostatnich. Cała reszta ściśle wiązała się z obcowaniem z magią. Obrona przed ciemnymi mocami była zaś jednym z jej ulubionych przedmiotów, jeśli nawet nie tym, który kochała najbardziej. Myślała szybko i równie szybko miotała zaklęciami, więc czemu nie? Poza tym, uwielbiała ten dreszczyk emocji towarzyszący pojedynkom jeden na jednego. I uwielbiała wygrywać. Wiadomo - nie zawsze tryumfowała, ale jednak dla jednego zwycięstwa mogła znieść naprawdę wiele porażek.
Black wkroczyła zatem do sali jako jedna z pierwszych, ze sobą mając tylko różdżkę, bo nic innego nie było jej potrzebne. Rozejrzała się po klasie i uśmiechnęła się lekko na widok Malfoya.
- Cześć - rzuciła w eter, choć właściwie bardziej do chłopaka niż do obecnej jeszcze Addyson, ot, z grzeczności, po czym podeszła do przyjaciela ze Slytherinu. Uśmiechnęła się jeszcze lekko do Puchonki. Chociaż nigdy jakoś się nią specjalnie nie interesowała, zawsze miała ją za słodkiego, puchatego, żółciutkiego kurczaczka, ale ostatnio na zajęciach z zaklęć niewątpliwie pokazała ducha i jej szacunek do dziewczyny nieznacznie wzrósł. Rzuciła spojrzenie Ślizgonowi.
- O czym rozmawialiście? - zagaiła, niechcąc, by w klasie panowała niezręczna cisza. - Znowu jakieś poważne sprawy prefektów?
Bo w sumie o czym Clemen mogła rozmawiać z Masciusem? Miała ją raczej za nieśmiałe dziewcze, a takie najczęściej do Ślizgona bały się odezwać. Nie znała jej też zbyt dobrze, toteż nie miała zielonego pojęcia, czy miała jakieś inne tematy do pogaduszek z Malfoyem.

Dlaczego wszyscy uważali to za przedstawienie? Przecież to nie była zaplanowana gra aktorska. Nagła dawka adrenaliny zrobiła swoje, a moment zaskoczenia, który wyrył się na twarzy innych uczniów, a nawet nauczycieli, był dla niej tak pozytywnym zaskoczeniem, że pozwoliła sobie tak szybko tego nie zakańczać. Poza tym nie było to nawet takie straszne uczucie. Już wiedziała dlaczego jej starszy brat miał takie, a nie inne podejście w stosunku do niej. Puchonka nie chciała być zawsze na straconej pozycji. Czasami też musiała pokazać swoje pazurki które co noc, dokładnie piłowała. Być może będzie miała okazję by wbić je w ciało Hannessy.
- Powiedź Mascius... Nie chciałbyś przypadkiem zrzucić tej rudej małpy z miotły?
Przedrzeźniała go, przekręcając lekko głowę na bok. Zaraz na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech. Nie będzie już dłużej cichą myszką, jeżeli chodziło o Hannessy. Nie da się pożreć jak kurczak przez groźnego lwa. Niech przynajmniej wiedzą, że się starała!
Machnęła ostatni raz różdżką i schowała ją do kieszeni, kiedy do sali wkroczyła następny ślizgon, a właściwie ślizgonka.
- Cześć.
Przywitała się, mimo, że słowa być może nie były skierowane również w jej kierunku. Zamrugała kilka razy powiekami, gdy prefekt naczelny puścił jej oko. Facet chyba miał gorączkę. 39 stopni. Jak nie więcej.
- Tak. I wydaje mi, że użycie Melofors i zamienienie jej pustej głowy w równie pustą dynię, nie będzie wielkim wyczynem i trudnym zadaniem.

Nie licząc zanurzenia nosa w stosie nieodrobionych prac domowych, dwóch nowiutkich powieści szemranego pochodzenia oraz planowania spałaszowania wszystkich czekoladek, przypadkiem znalezionych gdzieś w przestrzeni należącej do jej własnego pokoju, Anastasia nie miała większych planów na spędzenie dzisiejszego popołudnia. Do czasu, aż nie wydarzyło się coś, co wymagało wyraźnej atencji i poinformowania jej przenajdroższej współlokatorki Yvon, która to była nieobecna w obrębie pokoju wspólnego Gryfonów.
Fitzgerald zerknęła na tandetny, niesumiennie zawieszony zegar z kukułką i złapała się za głowę. Gdzie o tej porze mogła znajdować się jej współlokatorka?
Podrapała się po swojej blond czuprynie, myśląc intensywnie nad doskonale zapamiętanym planie dnia Panienki Hennessy. Dosyć niepokojące, że wydawała się go znać dużo lepiej niż swój własny, lepiej jednak było w to nie wnikać. Chwila się przedłużała, a dziewczyna z niecierpliwieniem tarmosiła sprawę tak bardzo nie cierpiącą zwłoki. Jaki to dzisiaj dzień? Ach! Klub potyczek czarodziejskich, racja!
Wybiegła z pokoju w locie łapiąc za torebeczkę i ruszając w kierunku Sali Obrony Przed Czarną Magią. Jeśli tam jej nie znajdzie, to nigdzie. Może była zajęta gnębieniem jakiejś biednej Krukonki, może obmacywała krocze Todda? Kto ją tam wiedział.
Sprężystym krokiem przekroczyła drzwi sali i ze zmarszczonym czołem, przenikliwym spojrzeniem zlustrowała bacznie calutkie pomieszczenie.
- Och – wydała z siebie na widok jedynie trójki osób, nie włączając w to jednak prowadzącego dodatkowe zajęcia – rudy wampir jeszcze nie przyszedł?
Ponownie rozejrzała się dookoła sali, z dziarskim uśmiechem witając Addyson i Morrigan. Zignorowała bolesne ukłucie towarzyszące widokowi Masciusa, zamiast tego po prostu skinęła głową w geście udowodnienia mu jak bardzo jej na niczym nie zależy.
- Addyson, pewnie też na nią czekasz, co? Z chęcią bym na waszą dwójkę popatrzyła -wyznała z szerokim uśmiechem na twarzy, pozwalając sobie tym samym na oparcie się nonszalancko o futrynę drzwi. Nie miała zamiaru wchodzić do środka, może nawet miała powód.
-Zawsze tak was mało?- zwróciła się w stronę Morrigan, nie dbając o to, że przerywała im dotychczasową rozmowę i przygotowania do zajęć. I tak zresztą zaraz zniknie, a nikt nawet nie zapamięta, że uraczyła ich swą obecnością.

Profesor Windergarde siedział w swoim gabinecie jak gdyby nigdy nic i pociągał co chwilę z butelki pełnej trunku, który tak bardzo kochał. Siedział i rozmyślał o tym wszystkim, co się w jego życiu wydarzyło ostatnio. Nagle zaczął się zastanawiać, czy i tym razem o czymś nie zapomniał, zdarzało mu się to bowiem ostatnio dosyć często. Siedział i myślał i myślał, aż w końcu złapał się za głowę. Klub Potyczek Czarodziejskich! No tak, zgłosił się kiedyś do prowadzenia go i jak widać, musiał wywiązywać się ze swoich obowiązków. Dostał już byt wiele upomnień na temat swojej nietrzeźwości, by nie przyjście na kolejne zajęcia miało mu ujść płazem.
Podniósł się niezadowolony i ruszył w stronę sali OPCM, która nadawała się do takich rzeczy idealnie. Czy zaplanował coś na dzisiejszy dzień? Jak, skoro nawet o tym nie pamiętał! No nic, improwizacja zawsze była dobra.
W drzwiach ujrzał pannę Fitzgerald, która to, według jego ostatnich informacji nie należała do klubu. Mógł jednak czegoś nie zarejestrować, zdarzało mu się.
- Dzień dobry, kochani. To co, zaczynamy? - Zapytał spoglądając po znanych mu twarzach. Na dłużej zatrzymał się na Addyson pamiętając ostatnią lekcję. Ku jego niezadowoleniu nigdzie nie było Yvon - nawet on chciał zobaczyć starcie pomiędzy Puchonką a Gryfonką.
- Ojej, coś nas dzisiaj mało. Gdzie panna Hennessy? Jeszcze nie przyszła? No nic, może się spóźni. Panno Fitzgerald, zostanie pani? Przydałaby się zdecydowanie osoba do pary. - Mlasnął kilka razy i nie czekając na odpowiedź Anastasii popchnął ją delikatnie do środka, samemu wchodząc za nią i zamykając drzwi.

Uśmiech Malfoya sprawił, że ten, którym obdarzyła go dziewczyna stał się szerszy i pełniejszy zupełnie automatycznie. Po chwili spoważniała lekko, ściągając wargi speszona nieznacznie obecnością osób trzecich, a jej policzki pokryły się delikatnymi wypiekami, które to na szczęście szybko znikły, gdy uspokoiła swój oddech i w ogóle uciszyła wszelkie nazbyt emocjonalne reakcje.
Kiedy odpowiedział na jej pytanie, Morrigan zamrugała zdziwiona. Rzeczywiście udało mu się ją zaskoczyć. Addyson kontra Yvon? Jasnowłosa obawiała się trochę, że Puchonka zostanie pożarta żywcem - ale a nuż pokaże klasę i zmiażdży rudą w pojedynku na różdżki? Choć wątpiła, wiedząc, że Clemen nigdy nie była najlepsza, jeśli chodzi o miotanie zaklęć, chętnie by zobaczyła całe to widowisko, a może i nawet przyłożyła rękę do zwycięstwa ciemnowłosej.
- Och! Doprawdy? - wytrzeszczyła na nich oboje oczy. - Rzeczywiście, niespodzianka.
Black uśmiechnęła się pod nosem, kiedy koleżanka z szóstego roku zaczęła opowiadać o swoich pomysłach na uprzykrzenie życia Hennessy.
- I kolor by się zgadzał... - wtrąciła jeszcze na wzmiankę o zamienieniu głowy Gryfonki w dynię. Mimowolnie zachichotała pod nosem. Brzmiało cholernie zabawnie, zwłaszcza jakby zaklęcie miała rzucić Addyson. Morrigan raczej sama nie wchodziła w otwarte konflikty z rudą czarownicą - prędzej udawała, że w ogóle się nie znają. Właściwie to dopóki Yvon jej nie atakowała, Ślizgonka nie odpowiadała agresją na żadne jej akcje, wręcz przeciwnie - traktowała całkiem normalnie, będąc nawet gotową do przyklaśnięcia jej niemalże, tak jak to było z pomysłem użycia jęzlepu na Wittemore, co uważała za absolutnie genialne posunięcie.
Słysząc Masciusa posłała mu pełen pewności siebie uśmieszek.
- A ja z chęcią ją podniosę i zademonstruję, co mam w zanadrzu - odparła słodziutko. - Mam tylko nadzieję, że ty również mnie czymś zaskoczysz.
Jeśli ktoś sądził, że ostatnie wydarzenia znacząco wpłyną na charakter ich relacji, to grubo się mylił. Oprócz tego, że Morrigan miała wrażenie, iż są bliżej i znacznie lepiej się rozumieją, na razie wszystko zostało po staremu. I dobrze. Nie zamierzała zmieniać swojego zachowania w stosunku do niego o sto osiemdziesiąt stopni przez jakiś tam bardziej tkliwy epizod. Nie ma mowy. Nie byłaby sobą, gdyby pozbyła się nutki złośliwości i rywalizacji z kontaktów między nimi.
Ślizgon był jedną z niewielu osób, jeśli nie jedyną, z którymi jasnowłosa uwielbiała się pojedynkować. Nie tylko dlatego, że był godnym przeciwnikiem, a pokonanie go dawało jej sto razy większą satysfakcję niż zmiażdżenie kogokolwiek innego, ale nie bała się z nim przegrywać, nieuznając porażki w starciu z nim jako specjalnie upokarzającej. Jeśli miała być w czymś, na czym jej zależy druga, to tylko kiedy on byłby pierwszym. Miała wrażenie, że w tym względzie ich zdania były bardzo podobne, co niezmiernie ją cieszyło.
Nagle do sali wkroczyła Fitzgerald, do której Morrigan zamachała przyjaźnie na powitanie, uśmiechając się ciepło. Nie sądziła, że zobaczy ją na spotkaniu Klubu Potyczek Czarodziejskich. Pewnie szukała Yvon.
Słowa nowo przybyłej natychmiast potwierdziły domniemania Ślizgonki, któa w odpowiedzi na zadane pytanie pokręciła przecząco głową. Nie wiedziała, czemu Hennessy nie ma, ani gdzie się szlaja i nieszczególnie ją to obchodziło. Musiała jednak przyznać, że chętnie stanęłaby z nią w szranki, ale właściwie tylko pod warunkiem swojej wygranej, bo bycia pokonaną przez tę dziewczynę by nie zniosła. A zwycięstwa wcale nie była taka pewna wiedząc, iż Marchewa była wcale niezła w pojedynkach. Kiedy zaś okazało się, że Anastasi również po głowie chodzi walka Clemen z Hennessy, Morrigan uśmiechnęła się nieznacznie pod nosem. Każdy chciałby to zobaczyć.
- Różnie to bywa - wzruszyła ramionami, odpowiadając na zadane jej pytanie. - Nasza trójka raczej nie opuszcza zajęć... Ale z resztą nigdy nic nie wiadomo.
Mówiąc reszta miała na myśli nie tylko Yvon i Seymoura, ale również samego nauczyciela prowadzącego spotkania. Ileż to razy nie odbyły się przez jego nieobecność? Nie potrafiła zliczyć.
Tym razem jednak profesor Windergarde zjawił się w sali obrony przed czarną magią i nawet zachowywał się, jakby był gotowy nadzorować ich potyczki, co było w jego przypadku całkiem dziwne. Black jednak natychmiast przyjęła gotową do działania postawę i podniosła rękę.
- To może najpierw ja i pan Malfoy? - zaproponowała, jeśli nauczyciel zdecydował się dać jej głos. Była zwarta i gotowa, tylko czekała na sygnał, by wejść na pojedynkowy podest.

Zaklęcie wydawało się naprawdę ciekawe. Kiedyś znalazła je w książce do transmutacji i wydawało jej się całkiem zabawne. Nigdy jednak nie miała okazji, żeby spróbować je rzucić. Nie miała nawet na kim go przećwiczyć, a nie miała najmniejszego zamiaru rzucać go na samą siebie. I nie miała również zamiaru próbować rzucić go po raz pierwszy na zapewne rozwścieczoną, rudą małpę.
Problem polegał na tym, że jej jedynym zaklęciem pojedynkowym była Drętwota. Było to jej jedyne zaklęcie w miarę dobrze opanowane.
- Dlaczego wszyscy uważają, że chcę się zmierzyć z Hannessy? Dobrze wiecie, że nie potrafię rzucać zaklęciami.
Burknęła pod nosem, opuszczając głowę i wpatrując się w czubki swoich butów wystających spod szaty.
Czy wszyscy przyszli, aby zobaczyć jej potyczkę z Rudą? Na spotkanie klubu przyszła nawet Anastazja, której zazwyczaj na takowych spotkaniach nie widziała. Dlaczego wszyscy chcą zobaczyć jak ponosi sromotną porażkę? Nawet nauczyciel wydawał się na niepocieszonego faktem, że Yvon jeszcze się nie pojawiła.
- Dzień dobry Profesorze.
Przywitała się z lekko skwaszoną miną. Ostatnimi czasy wyrzucił ją z lekcji i nie była zbyt przekonana faktem, że to on jest opiekunem klubu. Na pewno będzie robił wszystko, aby spotkała ją większa kara niż zwykłe wylądowanie na dywaniku u Bułkahowa.

Miała już rozbestwić się w najlepsze i rozpocząć rutynową sesję wydobywania soczystych ploteczek od dziewcząt, gdy progu drzwi zastał ją nie kto inny a profesor Sherry. Bezceremonialnie wepchnął ją do klasy i nie zostawił zbyt szerokiego pola wyboru, zresztą w istocie, teraz wypadało ich parzyście.
Spanikowana rzuciła nauczycielowi błagalne spojrzenie, ale skoro nie pomogło, mimowolnie otwarła usta i zaczęła klekotać bez większego sensu
- Profesorze, ja nie bez powodu nie należę do klubu mimo swojego uwielbienia do zaklęć – zakasłała anemicznie, siląc się na jak najbardziej spotęgowany efekt duszenia – ja się na tym nie znam, mam na dodatek słaby refleks, nie znam wielu zaklęć pojedynku, taka bezpodstawna przemoc też nie jest mi  jakoś specjalnie na rękę, wręcz bym powiedziała, że to gryzie się z moimi przekonaniami i tak w ogóle to...
Zrobiła przerwę na głębszy oddech lecz jej uwaga wnet została rozproszona przez zgromadzonych i profesora, który i tak jej nie słuchał. Oceniali ją, musieli ją oceniać. Sądzili zapewne, że się boi i jest słaba. Nic nowego.
Westchnęła zrezygnowana i pokonana opadła na krzesło. Addyson, Morrigan i Mascius. No tak, ta dwójka zawsze, gdziekolwiek razem. Ona przynajmniej nie łaziła wszędzie ze swoim męskim haremem, ale cóż, nie mogła Malfoya winić za brak innych przyjaciół. A właściwie to mogła.
Ściągnęła brwi i niby to przypadkiem zahaczyła wzrokiem o blondyna, który to wydawał się być równie obojętny na jej obecność, co ona sama próbowała wywalczyć resztkami swojego opanowania.
Plan Anastasii spalił na panewce, a o ile trzymanie się z dala od niego i ignorowanie przychodziło z łatwością, to już jego bliższe towarzystwo wzbudzało w niej dziwną hybrydę emocji - brutalnymi motylami krążącymi niespokojnie w żołądku skurczonym misternie i kłującą szpilką, od czasu do czasu znęcającą się nad obszarem w okolicy serca. To ostatnie szczególnie nasiliło się przy wyłapaniu subtelnego gestu ułożenia dłoni Masciusa na ramieniu Black. Przynajmniej próbowała.
- Jaka szkoda – palnęła bez namysłu i to na tyle głośno aby każdy zebrany zwrócił na nią uwagę - a liczyłam, że swój pierwszy raz w klubie pojedynków przeżyję z Panem Malfoyem.
Skoro sama nie mogła tego zrobić, liczyła na to, że to Addyson podejdzie do niej i silnym plaskaczem uprzytomni Gryfonce, jak źle to zabrzmiało. Fiztgerald jednakże czuła jak wszelka myśl rozsądku powoli ulatniała się z młodzieńczego, kontrolowanego przez hormony umysłu, więc jak gdyby nigdy nic, uśmiechnęła się filuternie i puściła oczko w stronę... dwójki Ślizgonów.