Sala do obrony przed zagrożeniami magicznymi

Pierwsze koty za płoty, jak to mawiają. Runda się skończyła, Malfoy wygrał, niemniej nie widać było po nim, aby cieszył się z tego powodu. Zamiast tego ściągnął brwi i spojrzał na Anastasię, której nie wyszło drugie zaklęcie i zaczęła się krztusić. Przybrał bardziej zmartwiony wyraz twarzy i zrobił kilka kroków do przodu, w kierunku dziewczyny. Lupei zareagował jak powinien i zakończył działanie zaklęć, więc nie było mowy o jakimkolwiek większym wypadku, niemniej Malfoy czytał kiedyś, że facet zadławił się dropsem.
- Anastasia w porządku? - Rzucił w jej stronę, zbliżając się jeszcze odrobinę, niemniej po chwili zobaczył jej wzrok i przystanął w półkroku.
Popatrzył tak na nią jeszcze przez parę chwil, jakby chciał się upewnić, że wszystko jej okej, po czym skinął jej głową i wrócił na swoje miejsce. Nie ma co, druga runda przed nimi.
Malfoy zdecydował się przyjąć inną postawę, której to nauczył się sam przy pojedynkach z ojcem. Lucivar Malfoy miał to do siebie, że nigdy nie odpuszczał. Nawet jak widział, że jego syn jest pokonany, czarował dalej aby go autentycznie wgnieść w ziemię. Chcąc nie chcąc, Malfoy musiał przygotować sobie taktykę typowo defensywną. Aczkolwiek nie byłby sobą, gdyby nie spróbował najpierw zaatakować. Dlatego też stanął prosto, by następnie wysunąć lekko lewą nogę i pochylić się do przodu, przenosząc odpowiednio ciężar ciała. Lewa ręka dzierżąca różdżkę była wyprostowana i ułożona prostopadle do ciała tak, by koniec różdżki skierowany był w stronę stóp dziewczyny. Był to manewr, który ćwiczył wielokrotnie. Dwa zaklęcia, jedno po drugim.
Mascius pozostawał skupiony, wyostrzając swoje zmysły. Wyczekiwał słowa-klucza, które rozpocznie pojedynek. Kolejne "zaczynajcie" i jego ręka już wystrzeliła w kierunku Anastasii.
- Expelliarmus. - Rzucił natychmiast.
Zaraz też pochylił się nieco bardziej i odbił do tyłu, przenosząc ciężar ciała na drugą nogę, by zachować równowagę.
- Protego. - Następne zaklęcie, zaraz po pierwszym.
Plan był stosunkowo prosty, rzucić zaklęcie rozbrajające przeciwnika i schować się za tarczą Protego, gdyby jego czar nie zadziałał, lub okazał się zbyt słaby. Przy okazji przyjmując postawę bardziej skuloną, niż wyprostowaną, by stać się trudniejszym celem i uniemożliwić, a przynajmniej spróbować uniemożliwić bezpośrednie trafienie przez przeciwnika.

Był pewny siebie i skoncentrowany na tym, by rzucić zaklęcie szybko i sprawnie, tak jak zawsze. Nic się jednak nie stało. A raczej stało, ale absolutnie nie to, co planował.
Zaklęcie Anastasii uderzyło go w pierś, co poczuł wyraźnie, jednakże nie to zaprzątało jego głowę. Zdecydowanie bardziej przejął się tym dźwiękiem trzasku i dziwnym uczuciu w dłoni.
Spojrzał w jej kierunku i jedyne co zobaczył to zwisające ochłapy połowy jego dłoni i resztki jego różdżki. Dlaczego tak się stało? Czemu wybuchła mu w dłoni? Na te pytania będzie musiał poszukać odpowiedzi później, gdyż właśnie pierwsza fala emocji minęła i ustąpiła miejsce bólowi, który uderzył w niego całą swoją siłą. Chyba nawet wydał z siebie cichy krzyk, ale nie dbał o to. Chwycił się za poranioną rękę, akurat w tym momencie, w którym profesor Lupei zaczął swoje czary, nie pozwalając, by poranił się jeszcze bardziej.
Przez pierwsze parę chwil nie wiedział dokładnie co się wokół niego dzieję, ktoś chyba do niego mówił, ale nie wsłuchiwał się w słowa. Ogromny ból rozerwanych mięśni i pytania dręczące chłopaka, skutecznie dudniły mu w głowie i ograniczały kontakt ze światem. Dopiero gdy profesor Lupei ponownie zabrał się za czarowanie, zaczęły do niego dochodzić słowa innych. Spojrzał na nauczyciela, na Morrigan, która też była już przy nim, na Anastasię, która chyba też nie do końca wiedziała co się właściwie stało i dlaczego.
Ból złagodniał. Przynajmniej na tyle, by nie dudnić mu w głowie jak cała orkiestra dęta. Morrigan włożyła mu różdżkę w dłoń. Bądź stanowczy. No tak, przecież pojedynek jeszcze trwał, to nie koniec. Skinął jej nieznacznie głową, a potem zaczął podnosić się z kolan. Zajęło mu to chwilę, którą wykorzystała Anastasia, by powiedzieć jedno zdanie, którego nigdy nie powinna mówić. Nie jemu.
- Profesorze, kontynuujmy. - Rzekł lekko drżącym głosem, sycząc przy tym nieznacznie. Bolało jak diabli. - J...J-jestem w stanie doprowadzić ten pojedynek do końca.
Musiał być. W końcu to on, Mascius Pierdzielony Malfoy. Co z tego, że stracił właśnie pół dłoni, miał przecież drugą. Co z tego, że bezpowrotnie stracił różdżkę, Morrigan pożyczyła mu swoją. I może nie będzie w stanie czarować tak dobrze, być może różdżka dziewczyny nie usłucha go tak, jak należy. Co z tego, że nie myślał do końca trzeźwo z powodu bólu. Mógł walczyć dalej. Musiał walczyć. Nie dlatego, że inni patrzyli. Nie dlatego, że mógł stracić punkty. Walczył teraz dla samego siebie. Aby udowodnić sobie to, co musiał.
- Zrezygnuj, a rzucę ci klątwą w twarz. - Rzucił do Anastasii. W jego głosie oraz spojrzeniu nie było jednak groźby, która czaiła się w słowach. Niemniej każdy, kto je usłyszał, mógłby być niemalże pewny na sto procent, że chłopak autentycznie rzuci tę klątwę, jeżeli tylko gryfonka się wycofa.
Nie był na nią zły. Był po prostu rozczarowany sobą i tym, że przez jego akcje ktoś powiedział mu, aby sobie darował, że nie ma sensu iść dalej. Po prostu rusz dupsko do skrzydła szpitalnego i zapomnij.
Wziął kilka głębszych wdechów i spojrzał na profesora, kiwając ku niemu głową. Nie bawił się już teraz w żadne taktyki, żadne przyjmowanie pozycji. Stał prosto, przyciskając rozwaloną dłoń do piersi. Co jakiś czas na jego twarzy pojawiał się nieprzyjemny grymas bólu. Niemniej odwrócił głowę w stronę Anastasii i wyczekiwał, aż ona sama wróci na swoje miejsce, przygotuje się do ostatniej rundy. Potem czekać tylko na znak od profesora.

Nie powiedziała tego. Anastasia nie powiedziała tego...
Malfoy był obecnie pod wpływem wielu emocji, ból dłoni wcale nie pomagał, a świadomość tego, że stracił różdżkę tylko go dodatkowo nakręcała. I teraz właśnie Anastasia Fitzgerald dojebała jak z armaty waląc prosto w miejsce, w które nie powinna. Przynajmniej nie wtedy, kiedy jest w takim stanie jak teraz.
Zacisnął dłoń mocniej na różdżce Morrigan, w oczach zapłonął mu istny ogień, który szukał teraz ujścia. Przekręcił nieco głowę, wciągnął głęboko powietrze i nim Anastasia dobrze się odwróciła w jego kierunku, gdy wracała na swoją pozycję, Malfoy był już w połowie drogi do niej. Jeżeli ktoś myślał, że będzie czarował, to się grubo pomylił. Nie, chłopak najzwyczajniej w świecie położył różdżkę Morrigan na zgięciu łokcia poszkodowanej ręki, aby mu nie przeszkadzała, szybkim, zdecydowanym chwycił Anastasię za przysłowiowe "szmaty" i niemalże pięścią dotykał jej brody, którą musiała podnieść, jeżeli nie chciała mieć bliskiego kontaktu z jego dłonią. Wpatrywał się w nią wzrokiem pełnym gniewu, frustracji, zranionej ambicji i honoru. Trzymał ją tak parę krótkich chwil, ale dla niego była to niemal wieczność. Analizował wszystkie za i przeciw, by ostatecznie jego mina przybrała wyraz odrazy, tak dobrze znany Anastasii. Patrzył tak na nią przez kilka pierwszych lat, nazywając przy tym Zdrajczynią Krwi.
Puścił ją i uraczył ostatnim spojrzeniem, a potem zszedł z piedestału.
- Profesorze Lupei, kontynuowanie tego jednak nie przyniesie mi satysfakcji. - Rzucił, na chwilę zapominając o bólu. - Udam się do skrzydła szpitalnego. Sam. - Ostatnie słowa powiedział spoglądając na Morrigan, gdyż doskonale wiedział, że będzie chciała iść z nim.
Dlatego też wyraźnie zaakcentował to, że chce być sam. Rzucił różdżkę w jej stronę, skinął profesorowi Obrony przed Czarną Magią, po czym udał się w stronę wyjścia.
Anastasii udały się dwie rzeczy. Mogła się cieszyć z tego, że wygrała pojedynek oraz mieć świadomość, że właśnie straciła szansę na cokolwiek ze strony Malfoya.
Zraniona duma boli tym dotkliwiej tych, którzy stawiają ją na pierwszym miejscu.