Sala do obrony przed zagrożeniami magicznymi

Całe szczęście, że miał przynajmniej Ksenię, na którą mógł liczyć, bo uczniowie wyraźnie się dziś obijali. Wszyscy spuszczali tylko wzrok, wbijając go w karty podręczników i wyraźnie marzyli o wyjściu z sali. A dopiero zaczęli! Leslie miał wrażenie, że ich zawodzi - zajęcia nie były wystarczająco ciekawe, by wciągnąć młodzież, a to była już niewątpliwie jego wina.
Westchnął, widząc jak spóźniony chłopak wchodzi do sali udając, że wcale spóźniony nie był.
- Ernest, lekcja zaczęła się już dobrą chwilę temu. - przypomniał mu na tyle ostro, na ile w ogóle był w stanie. W praktyce wyszło... Cóż. Wyszło jak wyszło, ale nikomu stres spowodowany tą wypowiedzią raczej snu z oczu nie spędzi.
- Przypomnij klasie czego nauczyliśmy się o wampirach w zeszłym roku. - polecił po chwili, bo skoro nikt inny się nie kwapił, to nie pozostało mu nic innego jak wykorzystać w tym celu osobę, która akurat się napatoczyła. Wszyscy zebrani w klasie uczniowie powinni byli już doskonale znać zawarte w podręczniku informacje dotyczące tych niebezpiecznych istot! Może powinien zrobić im kartkówkę na następnej lekcji?

Ksenia mało co nie parsknęła z asertywności i powagi, jaką emanował – poprawka – próbował emanować Leslie. Nie skomentowała jednak tego i odwróciła głowę, zakrywając usta, co by nie mógł tego dostrzec ani on, ani żaden z uczniów. Nie chciała przecież podważać jego autorytetu, a tym samym zaskarbić sobie niesympatię profesora McBride'a.
Nie zdążyła jednak rozłożyć jeszcze w pełni świec – czy Leslie planował zrobić tutaj jakiś ołtarzyk do kultu, czy świece miały po prostu dodać romantycznego nastroju na lekcji? Tego również nie podważyła, a gdy rzuciła w stronę spóźnionego ucznia ostatnią świecę ze słowami:
— Orientuj się, Romanow!
...zdała sobie sprawę, że zez może być zaraźliwy, bo ostatnio piła kawę z Cassianem w pokoju nauczycielskim, a w tym momencie świeca odbiła się od czoła Ernesta.
сука блять

Nawet arogancja Ernesta miała swoje granice, nie pozwalające mu ani na zignorowanie bezpośredniego upomnienia, ani tym bardziej na odzywkę pokroju "przecież wiem" lub, tym bardziej, "znam się na zegarku". Chłopak stłumił cisnące mu się na usta słowa i spokojnie odpowiedział na udzieloną mu reprymendę, podnosząc wzrok na profesora McBride'a.
- To się więcej nie powtórzy - zapewnił, szczerze zamierzając dotrzymać przyrzeczenia. Co prawda paskudne "przepraszam" jakoś stanęło mu kością w gardle, a skrucha praktycznie nie wybrzmiała w tonie jego głosu, ale taka obietnica będzie musiała wystarczyć nauczycielowi jako substytut uczniowskiej grzeczności.
Chyba jednak nie wystarczyło, bo profesor postanowił skierować ku niemu zadane wcześniej pytanie. Szczęście w nieszczęściu, że chociaż temat ten omawiany był w okresie, w którym Ernest był nieco na bakier z nadążaniem za zajęciami, zagadnienie wyglądało na wręcz podchwytliwie łatwe.
- Oczywiście, panie profesorze. Wampiry należą do grupy istot, do rodziny żywych trupów - wyrecytował, bardziej opierając się na wiedzy z książek niż czerpanej z zeszłorocznych lekcji. - Prowadzą nocny tryb życia i odżywiają się przede wszystkim krwią, co czyni je niebezpiecznymi dla ludzi. Wyglądem przypominają człowieka. Różnią się od niego odcieniem skóry oraz uzębieniem, które pomaga im w pozyskiwaniu pokarmu. Są wrażliwe na zapach czosnku oraz, jako stworzenia nocne, na światło słoneczne - uzupełnił, dochodząc do wniosku, że to umiejętność rozpoznania oraz obrony jest kluczowa na tych zajęciach. - Czy to dlatego ćwiczymy dziś zaklęcia oświetlające? - zainteresował się.
Ledwie udało mu się dokończyć, ponieważ właśnie w tym momencie rozstawiająca świece stażystka postanowiła potrenować umiejętności rzucania nimi do celu. O ile nie zrobiła tego z premedytacją, jako że dopiero się rozgrzewała, chybiła o kilka cali - a może zawiódł akurat refleks Romanowa? Zaskoczony chłopak musiał przestroić się z myślenia o wampirach na spostrzeżenie, że ktoś go woła, coś leci w jego stronę i uderza go w głowę, po czym spada na zbyt późno wyciągnięte dłonie. Kiedy dezorientacja minęła, Ernest postawił cudem uchroniony przed połamaniem przedmiot na pulpicie i zmierzył Ksenię morderczym spojrzeniem, w duchu wyzywając ją od niezdar.

Im dłużej była w sali lekcyjnej, tym gorzej się czuła. Może to pogoda tego dnia nie sprzyjała nauce, a może dopadło ją z nagła niewyspanie po niespokojnej nocy, którą spędziła głównie na przewracaniu się w łóżku z boku na bok... Nie miała pojęcia, lecz jedno było pewne - jej samopoczucie pozostawiało wiele do życzenia. Doświadczyła tego uczucia już kiedyś, powoli zbliżające się w jej polu widzenia mroczki, utrudniające skupienie i powodujące nieostrość widzenia. O ironio, miała ćwiczyć zaklęcia rozświetlające tuż przed napadem migreny... Na nieszczęście nauczyciel zadawał pytania! Dziewczę siedziało z łokciami na stole i głową wspartą o dłonie. Uciskała palcami delikatnie skronie, chcąc przez moment dać sobie ulgę. Uniknęła wywołania do odpowiedzi dzięki nagłemu wtargnięciu Ernesta, którego obdarzyła na wejściu nieszczególnie przyjaznym spojrzeniem, jednak gdzieś w głębi duszy była wdzięczna, że się spóźnił (jakkolwiek karygodne to było!).

Leslie robił co mógł, żeby uzyskać choć trochę szacunku ze strony uczniów. Niestety, w przypadku niektórych zupełnie to nie działało - tak się złożyło, że nie należał do tych, którzy byliby w stanie budować szacunek do swojej osoby na podstawie strachu. Vincent znał się na tym dużo lepiej, może czas poprosić go o korki?
Skinął głową, wysłuchawszy odpowiedzi spóźnialskiego.
- Tak, bardzo dobrze... Proszę uważać z tymi świecami! - zakończył jęknięciem, widząc jak Romanow obrywa lecącym woskiem.
- Proszę wszystkich o spokój! Niech każdy zapali swoją świecę używając do tego zaklęcia Incendio tak, by móc robić notatki przy jej świetle. - polecił - Tak jak zauważył wasz kolega, dziś będziemy zajmować się różnymi czarami rozświetlającymi. Powtórzyliście już Lumos, teraz zabierzemy się za powtórkę zaklęcia rozpalającego, a ja w międzyczasie powiem wam kilka słów o zaklęciu, którego nauczycie się dzisiaj. - zapowiedział.
- Jest to dość interesujące zaklęcie rozświetlające, bo należy do dziedziny protekcji. Ktoś pamięta, do której z dziedzin należą zaklęcia takie jak Lumos i Lumos Maxima? - spytał, rozglądając się po klasie, podczas gdy uczniowie zajęli się rozpalaniem swoich świec.
- Czar ten jest również wyjątkowy pod tym względem, że w przeciwieństwie do zwykłych zaklęć światła, przywołuje światło słoneczne, które rani wspominane dziś już wampiry. Proszę, upewnijcie się, że zwracacie szczególną uwagę na dokładność, przy jego ćwiczeniu. - dodał, po czym zabrał się za rozrysowywanie na tablicy wzoru ruchu różdżki, którego należało użyć przy rzucaniu zaklęcia Lumos solemn. Przez chwilę mówił jeszcze na ten temat, czekając, aż uczniowie uporają się ze swoimi świecami, po czym, kiedy już mieli przygotowaną notatkę, polecił im podjęcie prób rozświetlenia sali nowo poznanym czarem.

Perseus odleciał myślami hen daleko, gdy tylko wyszło na jaw, że będą zajmowali się Lumos. Nie zrobił tego specjalnie, to po prostu znowu była ciężka noc. Wybudził się z przemyśleń, gdy nauczyciel kazał uważać na świecie. Świece, świecie, jakie świece? Przeniósł spojrzenie na profesora i zrozumiał, że będą rozmawiać o wampirach, a i trzeba rzucić zaklęcie incendio.
- Do Inwokacji, profesorze - odpowiedział, nie znał niestety zaklęcia Incendio, więc podpatrzył u kolegów jak je rzucają. Nie wydawało się takie trudne, prawda?
- Incendio - powiedział najpierw, licząc, że zaklęcie będzie udane. Ciekawe było kolejne, którego się uczyli. Światło słoneczne? Nigdy o tym nie słyszał! Teraz pluł sobie w brodę, że odpłynął myślami, bo może profesor mówił inne ciekawe rzeczy.
- Lumos solemn

obydwa zaklęcia nieznane.

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 20 (4, 16)

O tym, jak niebezpieczne potrafią być fruwające po sali świeczki, chłopak właśnie boleśnie przekonał się na własnej skórze. Nic więc dziwnego, że chociaż przekonany o swoich licznych talentach, trochę nieufnie przyglądał się knotowi, który należało podpalić. Lada moment okaże się, czy to jednak jest jego szczęśliwy dzień, czy raczej za chwilę cała klasa wraz nauczycielem i stażystką do kompletu wylądują w Skrzydle Szpitalnym. Ernest ufał, że rzucenie prostego zaklęcia pójdzie mu bezbłędnie, a nawet w przypadku drobnej pomyłki skutki nie powinny okazać się aż tak tragicznie. Tyle że gdzieś z tyłu głowy brzęczało nieznośne "a co jeśli". Siódmoklasiście naprawdę nie zależało na koncentrowaniu na sobie jeszcze większej ilości negatywnej uwagi.
W skupieniu wysłuchał zarówno słów nauczyciela, jak i odpowiadającego na jego pytanie Perseusa. Analizę nakreślonego na tablicy wzoru pozostawił sobie na później, skoro w tym momencie miał zająć się inną inkantacją. Zamiast tego ukradkiem przyjrzał się poczynaniom rówieśników, nim skierował koniec różdżki ku nieszczęsnemu knotowi.
- Incendio - mruknął, uznając, że już wie, w jaki sposób użyć inwokacji. Pechowy dzień? Nonsens! To zwykły zbieg okoliczności, a jeżeli zacznie sobie wmawiać, że szczęście mu dziś nie sprzyja, zadziała mechanizm samospełniającej się przepowiedni. - Lumos solemn - powiedział chwilę później, kiedy już zapoznał się z zamieszczonym na tablicy schematem.

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 15 (3, 12)

Dzisiejsza lekcja szła bardzo opornie i nie dało się tego nie zauważyć. Leslie sam już nie wiedział, czy wybrał nudny sposób przedstawienia tematu, czy może zaciągnięcie zasłon w pomieszczeniu całkiem uśpiło jego uczniów, ale efekt był niepodważalny - wyszło słabo. Kilku osobom, w tym Perseusowi, udało się rozpalić światło słoneczne w pomieszczeniu dzięki ruchom różdżki, ale większość stolików nadal niknęła w ciemnościach. McBride westchnął ciężko i ruszył pomagać młodzieży w pokonaniu trudów zaklęcia, jednocześnie sygnalizując Kseni, żeby poszła z nim. Może chociaż ona się dziś czegoś nauczy, jeśli dzieciaki przyswajały wiedzę z prędkością rogatych ślimaków.

Podsumowanie sesji

Leslie McBride +15 punktów, 15 ʛ
@Ksenia Doroszenko +10 punktów, +10 ʛ
@Judith A. Crawley +10 punktów, +5 ʛ
@Perseus A. Carrow +10 punktów, +5 ʛ , +1/3 Lumos solemn
@Ernest Romanow +10 punktów, +5 ʛ

Koniec sesji