Zakazany korytarz

Kaylin zamrugała kilkakrotnie. Czy oni mieli ją za idiotkę, czy sami byli idiotami? Niczego już nie rozumiała. Chrząknęła tylko, a gdy Cyril rzucił swój komentarz coś w niej zawrzało. Niby przywykła do tego, że wszyscy odnosili się do niej w ten sposób, jednak ubodło ją to dość mocno.

— No to może czas się nauczyć. — Warknęła tylko i pewnie powiedziałaby coś jeszcze, gdyby nie to, że Ururu zaczął swój wywód. Przekręciła tylko oczami i spojrzała na niego z politowaniem.

— Accio orzech. — Rzekła, machając różdżką i mając nadzieję, że się przy nich nie zbłaźni. Kolejne słowa Marqueza wytrąciły ją jednak ze skupienia dość mocno. Kaszlnęła cicho, a jej blada do tej pory twarz pokryła się rumieńcem.

Jak powinna zareagować? Odjąć mu punkty za zbereźne myśli? Kazać się leczyć? Zapytać, czemu nie proponuje tego Addyson? A może po prostu dać mu po twarzy?

— W porządku, ale na pewno nie w żadnym zakazanym miejscu. — Odpowiedź nawet ją zaskoczyła. Czy aż tak bardzo zależało jej na tym, by nauczyć się wreszcie czarować?

Spojrzała gniewnie na Cyrila. Nie miała do niego nic, aż do tej pory. Bo nawet to, że psocił dało się jakoś wytłumaczyć, szczególnie jego wiekiem. Teraz jednak straciła resztki litości i zaciskając pięści na różdżce odpowiedziała:

— Z chęcią nauczę cię dobrych manier i pokory. Za słownictwo tracisz właśnie kolejne pięć punktów. — Przełknęła ślinę. — A jeżeli chodzi o wizje o paleniu mugoli, może posuniemy się dalej i sprawdzimy na tobie, jak to jest być palącą się szlamą? Skoro i tak wygląda na to, że wizje palących się ludzi sprawiają mi przyjemność, czemu nie przenieść moich wspaniałych wyobrażeń do rzeczywistości? — Czy ktokolwiek widział wcześniej Wittermore tak niemiłą? Tak zdenerwowaną? Tak wredną? Na pewno nikt wcześniej nie widział jej w tak rasistowskim wydaniu, co było pewnego rodzaju hipokryzją i pożałowała swoich słów chwilę po tym, jak je wypowiedziała. Niemniej, wycelowana w Cyrila różdżka nawet na chwilę nie opadła.

Dopiero słowa Marqueza przywróciły ją do stanu świadomości. Przeniosła na niego wzrok, nadal wstrząśnięta tym, że była w stanie zachowywać się w ten sposób.

— Zależy, co masz na myśli mówiąc „ukryte”. — Mruknęła tylko, ewidentnie niezadowolona z całej tej sytuacji. Nie spuszczała spojrzenia z młodego Puchona, bo spodziewała się z jego strony wszystkiego.

Ironią całej sytuacji było to, że i jej zrobiło się głupio.

Głupio, że dała się sprowokować. Głupio, że ją poniosło. A te wszystkie słowa o paleniu szlam? Na Merlina! Czy ona naprawdę chciała być taką osobą? Człowiekiem, jakie tworzył jej ojciec? Przecież właśnie od tego próbowała uciec!

Schowała różdżkę momentalnie, gdy zauważyła szklane spojrzenie Cyrila. Samo to, że odwrócił się tylko na chwilę było dla niej dość wymowne. Doprowadziła to dziecko do płaczu! Czy to nie ją tak poniewierali od zawsze? Czy nagle z ofiary przerodziła się w oprawcę? Przestało się już liczyć nawet to, że to on ją sprowokował. Że to on to wszystko zaczął.

Zamrugała kilka razy, wzięła głęboki wdech i… Zamarła. Bo nie wiedziała, co miałaby teraz powiedzieć. Nie czuła się aż tak winna, by go przepraszać. Z drugiej strony, również posunęła się o kilka kroków za daleko. Dopiero po chwili była w stanie wydukać cokolwiek.

— Nie mów tak źle o profesorze Bułhakowie. — Powiedziała tylko, czując, że musi bronić swojego ukochanego nauczyciela. Kątem oka dostrzegła, że Marquez coś kombinuje.

— A ty dokąd? Nie chciałeś czarować? — Chrząknęła chcąc, by jej głos brzmiał jakoś… Normalnie?

Zmarszczyła brwi, powstrzymując się przed kolejnym komentarzem. Nic do Cyrila nie miała – do czasu, kiedy na nią nie naskoczył i nie sprowokował jej do bójki na słowa. Zazwyczaj spokojna Wittermore nie wytrzymała i tak właśnie kończyło się denerwowanie jej i uderzanie w najdelikatniejsze zakamarki jej osobowości.

— Jeżeli tak sądzisz, to naprawdę nie znasz profesora Bułhakowa. To człowiek, którego umysł jest zupełnie inny niż wszystkich ludzi. — Powiedziała tylko patrząc, jak młody odchodzi w kierunku, który uznać musiała za „dozwolony”. Dopiero po chwili spojrzała na Marqueza, chrząknęła i kiwnęła głową.

— Owszem. Przejdźmy tylko do miejsca, które nie jest zakazane. — Mówiąc to skierowała się w stronę normalnego korytarza.

Podsumowanie sesji z Mistrzem Gry w postaci prefekta