Zakazany korytarz

Cyril rzucił zaklęciem w chochlika, jednak nie był przyklejony do podłogi, i gdy stworzenie zaczęło spadać w dół, młody zrobił krok do tyłu, tak więc uniknął nie przyjemnego spotkania.
Puchon zjechał wzrokiem gryfona, który brzydko sie wyraził. On w jego wieku chyba tak nie mówił. Nie jest tu jednak od prawienia kazań, też nie chciał wychodzić na hipokrytę, tak więc tylko westchnął i poszedł za jedenastolatkiem.
Wchodząc na korytarz, Cyril rozejrzał sie. Nie było co prawda za wiele widać, jednak rozpoznał tę część szkoły. To tu miała miejsce nieprzyjemna rozmowa z Kaylin. Teraz to dopiero chłopak nie miał humoru...

Ururu dostrzegł te osoby i bardzo mu się to nie spodobało. Jordi jednak wyrwał się, a sam odzywać się nie zamierzał. Zatrzymał tylko Cyrila bardziej stanowczym gestem, jeśli ten miał zamiar się ruszyć. Nie wiedział, kim były te osoby. Być może to przypadkowi uczniowie, ale mogli to być przecież nauczyciele. Albo jacyś Ślizgoni, którzy bardzo chętnie doniosą profesorom na błąkających się po korytarzu. Ururu nie chciał bawić się w takie rzeczy. Zamachnąwszy się różdżką drugi raz, rzucił Zaklęcie Kameleona na siebie, a po chwili także na Cyrila. Nie sądził, że będzie musiał użyć tego zaklęcia, lecz sytuacja tego wymagała. Zerknął krótko na siebie i kolegę, w razie czego ponawiając czar. Oczywiście jeśli nie wyszły mu oba razy, priorytetem był on sam. Marquez i altruizm nie są maja dobrych relacji.
   Po wykonaniu magicznych sztuczek nasłuchiwał tego, co się dzieje na korytarzu. Czy osoby rozmawiają? Jakiego są wzrostu? Czy coś robią? Co się stanie z Jordim? Jak dobrze, że chłopak mógł służyć teraz za człowieka-pochodnię. Jednak dobrze, że go zabrali ze sobą.
!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 34 (11, 3, 20)

Ururu wpatrywał się w to śmieszne zajście. Jakieś dziewczyny uciekły właśnie na widok dzieciaka. Interesujące. Skoro zagrożenie minęło, mógł śmiało iść przed siebie. Ruszył więc do przodu.
   — Tu jestem — mruknął w stronę Jordiego, kiedy go mijał, po czym kontynuował spacer chcąc wyjść z korytarza. Teraz trzeba było się zastanowić, kiedy ściągnąć zaklęcie kameleona. Tutaj jednak nie było to dobre miejsce. O pojawiającym się uczniu obok zakazanego korytarza mógł się czasem dowiedzieć od obrazów ktoś niepowołany. Ururu był świadomy tego, do czego zdolne są portrety. Wiedział, że lubią dzielić się różnymi informacjami z każdym napotkanym.
   Chciał w końcu dostać się do skrzydła... Szkoda, że Jordi zaprowadził ich akurat tutaj.

Kartonikuję Cyrila bo ileż można czekać...

Jordi szedł przez zamek jakby nigdy nic. Widać nie bał się, że kogokolwiek napotkają. Teraz nawet już nie starał się unikać głównych przejść i schodów.
— Możecie już zdjąć te zaklęcia — powiedział po pewnym czasie — Nie napotkamy już nikogo do końca naszej wyprawy.
— Co jest z nim nie tak? — mruknął Cyril najciszej jak umiał do Ururu.
— Słyszałem to — odpowiedział Jordi — Nic nie jest ze mną nie tak. Powinno Ci odpowiadać moje towarzystwo, prowadzę Was przecież najlepszą z możliwych dróg.
 Trudno powiedzieć czy rzeczywiście ta droga była najlepsza. Faktem jest, iż po chwili cała ferajna trafiła do celu swej podróży.

z/t