Sala do historii magii

Tego dnia Kaylin pierwszy raz od bardzo dawna ledwo wstała z łóżka. Podniesienie się było dla niej cięższe niż kiedykolwiek i z cichym jękiem wychodziła spod kołdry czując, jak jej ciało owiewa zimno pokoju pierwszego w dormitorium Krukonów. Westchnęła pod nosem i spojrzała na wiszący na ścianie zegar z myślą o tym, że ma jeszcze chwilę czasu. Nie zmieniało to faktu, że bardzo, ale to bardzo jej się nie chciało. Lubiła Historię Magii i naprawdę sądziła, że jest to bardzo ważny przedmiot. Inną sprawą było to, że podręcznik przeczytała już jakiś czas temu i - jak w większości przypadków - mało co było w stanie ją na tych zajęciach zaskoczyć. Poza tym, naprawdę nie czuła się tego dnia najlepiej. Bolał ją brzuch, głowa dudniła jej zupełnie tak, jakby ktoś zrobił sobie z niej bęben i na dodatek wszystko, co miała w żołądku (a nie było tego wiele) podchodziło jej do gardła.
Mimo osłabienia i średniego samopoczucia, które skwitowała tylko uniesieniem brwi i westchnięciem podczas ubierania się, postanowiła iść na lekcje. Była takim typem, że nie ważne jak się czuła - na zajęciach pojawiała się zawsze. Musiałaby naprawdę nie być w stanie podnieść się z łóżka, by opuścić jakąś lekcję. Jedni ją za to podziwiali, inni się wyśmiewali. To nie miało większego znaczenia, liczyło się tylko to, że była w stanie nauczyć się czegoś nowego. Bo tylko o tym marzyła w życiu - przynajmniej do niedawna.
Schodzenie z wieży Ravenclawu o siódmej rano nie było najbezpieczniejsze, kiedy nie widziało się prawie nic na oczy. Z grubą księgą i notatnikiem pod pachą, maszerowała dziarsko w dół, aż na pierwsze piętro, gdzie znajdowała się odpowiednia sala. Wsunęła się do niej po cichu, jak zawsze pierwsza. Lubiła tę salę, bo siedzenia były pojedyncze i nie musiała się z nikim dzielić ławką. Fakt faktem, nadal były poustawiane dosyć blisko siebie, jednak mogła zachować swoją przestrzeń osobistą i to jej się podobało. Zajęła więc swoją ulubioną, pierwszą w środkowym rzędzie - na przeciwko biurka nauczyciela. Na większości zajęć siadała właśnie w tym miejscu, tylko na niektórych bywało inaczej.
Położyła książkę, na niej umieściła zeszyt, a pióro wyciągnięte z kieszeni szaty ułożyła po swojej lewej stronie. Potem, nie mając siły na nic, oparła się czołem o blat i jęknęła przeciągle. Nie pamiętała, kiedy ostatnio tak źle przechodziła te dni i jak na złość musiało to być akurat teraz. Nie miała czasu na użalanie się nad sobą, wiele rzeczy trzeba było zrobić, a koniec roku zbliżał się nieubłaganie. Nie było wątpliwości, ze zostało im mniej czasu niż więcej. W końcu właśnie mieli ostatni koniec lutego - jeszcze tylko marzec, kwiecień i maj, a później... Wakacje.
Na samą myśl uśmiechnęła się pod nosem. To był chyba pierwszy raz od trzech lat, kiedy na myśl o wolnym od szkoły naprawdę się cieszyła.

Historia Magii, była kolejnym przedmiotem tuż obok Mugoloznastwa, z którego Anastasia mogła pochwalić się wynikami co najmniej ponadprzeciętnymi, mimo iż to nie o wyniki się tu rozchodziło, a faktyczny zapał i pasję do nauki przedmiotu. Czytała wszystkie podręczniki i pozycje dodatkowe, choć i one nie bywały nieomylne, bo do jej ulubionej części należało słuchanie i odkrywanie nowych, zaskakujących faktów, o których nigdy dotąd nie miała szansy usłyszeć.
Należała do zdecydowanej mniejszości, która to uczęszczała na ten przedmiot, stereotypowo zaliczanego do najnudniejszych i najmniej pożytecznych, tuż obok Wróżbiarstwa i Mugoloznastwa. Nic bardziej mylnego! Ale kim ona była, żeby kogokolwiek pouczać i zmuszać do nauki. Takiego Seymoura to i owszem, Yvon z kolei należało od nauki odpędzać i rozpraszać, jeśli tylko próbowało się zrealizować swój misterny plan dotyczący zatrzymania rudowłosej na kolejny rok.
Ziewnęła niezbyt elegancko i wślizgnąwszy się do sali, przeszła rządami ławek, zaskoczona iż o tej porze zastała jedynie Krukonkę. No tak, wcześnie rano nikomu nie spieszno na te zajęcia. Cóż począć?
Zajęła miejsce na ukos od Kaylin, od strony ściany, jedną pozycję dalej, czyli w dobrym zasięgu nauczyciela, ale zachowując swobodną odległość.
- Cześć Kaylin, jak ci mija ranek?-zapytała łagodnie, układając podręcznik, zeszyt i pióro na stole.
Niektórzy mogli cenić tę klasę za wyposażenie, będące pojedynczymi ławkami, spotykanymi zazwyczaj podczas egzaminów, ale Anastasia w takiej miniaturowej, prywatnej przestrzeni, czuła się odizolowana i samotna. Lgnęła do wymienianych szeptów, chichotów i wytykania palcem zabawnych ilustracji w podręcznikach, czy chociażby zwykłych, przyjacielskich kuksańców i kopniaków. Pomieszczenie minimalistyczne, pozbawione estetycznego i kojącego znudzone oko wystroju, nie zachęcało, a wręcz odpychało i jedynie napędzało negatywne nastawienie do przedmiotu.

Najchętniej wróciłaby do dormitorium, owinęła się w koc i nie wyszła z łóżka przez kilka najbliższych godzin. Nie było to typowe dla niej zachowanie, wręcz przeciwnie, bo historię magii bardzo lubiła. Mimo to, teraz - trzymając głowę na blacie i zaciskając ręce na brzuchu czuła, że tylko tego jej teraz potrzeba. Niemniej jednak, nie ruszyła się nawet o krok, zdeterminowana, by jednak zostać i posłuchać czegoś interesującego. Choć jej uwaga była tego dnia bardzo skromna.
Jeszcze przez dłuższą chwilę była w sali sama, na co zawsze liczyła wychodząc na zajęcia wcześniej. Lubiła ciszę klas, ich przestronność i poukładane ławki. Ich przeznaczenie, to, czego mieli się w nich nauczyć. W każdej z nich czuć było zupełnie inną atmosferę, zupełnie jak w przypadku książek - szczególnie tych wypożyczanych z biblioteki. Każda miała swoją historię, opowieść nie tylko zapisaną na kartach, ale właśnie swoją własną. I to bardzo jej się podobało.
Kroki w sali dotarły do jej uszu, gdy tylko Anastasia weszła do środka, jednak Kaylin nawet nie podniosła głowy. Większość uczniów i tak ją ignorowała, więc nie czuła się w potrzebie z nimi witać. Nie sądziła z resztą, by wiele osób zawitało na lekcję z historii - nie był to przedmiot lubiany, ba, nikt tak naprawdę nie traktował go poważnie. Wciąż pamiętała rozmowę w sowiarni z Theodorem, którego i tak nie udało jej się przekonać. Z resztą - nie taki był jej zamiar.
- Cześć. - Mruknęła niechętnie podnosząc głowę i spoglądając na pannę Fitzgerald. Nigdy nic do niej nie miała, ale fakt, iż zadawała się z Hennessy nie działał na korzyść relacji Fitzmore.
- W porządku, a tobie? - Wyuczona formułka. Nikogo nie obchodziła przecież prawda, gdy pytali o samopoczucie - wymagało się odpowiedzi "bardzo dobrze, a jak u ciebie". Tego zdążyła się już nauczyć.

-Bywało lepiej - odparła zgodnie z prawdą, wydając przy tym melodramatyczne i przepełnione udręką westchnienie. Nie sądziła, żeby Krukonkę cokolwiek to obchodziło. Zresztą, ani ona, ani Anastasia nie były skore do dzielenia się ze sobą szczegółami ze swego życia, choć przecież zapewne nie byłoby w tym nic złego. Wiele osób tak robiło, na pewno nie był to jednak nikt pokroju Wittermore, ani nawet Fitzgerald, która to mylnie uchodziła za chodzące uosobienie ekstrawertyzmu.
Oparłszy się o ścianę, złapała za podręcznik i od niechcenia przewertowała pozaginane, znacznie sfatygowane kartki. Ranek nie był dogodną porą na przypomnienie i utrwalenie materiału, ani wyłapanie czy też doczytanie ciekawostek, które wcześniej umknęły. W tamtym momencie pragnęła jedynie ujrzeć znajomą twarzyczkę, wgramolić się bezczelnie w jej przestrzeń osobistą i trwać tak bez słowa, chłonąć ciepło i energię drugiej osoby. Żadnej rozmowy, żadnych pytań.
Nikt jednak na tyle zaufany nie zjawiał się w klasie i dziewczyna powoli zaczynała tracić nadzieję na ujrzenie kogokolwiek z klasy. Nie zdarzyło się to zresztą po raz pierwszy i trudno było winić za to samych uczniów. Tylko Gryfonka i Kaylin były na tyle nienormalne, aby uczęszczać na te zajęcia z podobnym entuzjazmem.
Znajoma sylwetka zarysowała się u progu klasy, na co Anastasia zareagowała natychmiastowym ożywionym odwróceniem w stronę drzwi. Jakież rozczarowanie ją dotknęło, gdy oczom ukazał się nie kto inny a Mascius Malfoy. Dla niej mógł nie istnieć lub najlepiej sczeznąć i raz na zawsze wymazać epizod swej osoby w życiu Gryfonki. Chciałaby aby tylko zniknął, rozpłynął się gęstym powietrzu emitowanym przez puste i denne ściany klasy. To przy nim była furiatką Anastasią, dającą wytrącić się z równowagi przez byle gest, byle słowo czy spojrzenie.
Wzrok wtopiła w tekst, twarz zaś przyjęła zawzięty i skupiony wyraz. Nie miała zamiaru odnotowywać jego obecności w klasie pod żadnym względem, choć owszem, mogłaby wstać z krzesełka, rzucić się w bojowy wir walki i zacząć okładać piąstkami lub też cisnąć niewybrednymi przekleństwami. Nic podobnego jednakże nie miało miejsca i tym samym dzisiejszego dnia nie zapewni rozrywki swoim kolegom i koleżankom z klasy czy krewnym, którzy dawno opuścili nędzny padół ziemski. Farciarze, przynajmniej nie muszą męczyć się z niebywale ciężką i frustrującą egzystencją siedemnastoletniej dziewczyny.

Wstawanie rano było czymś, czego nie lubił praktycznie każdy. A dla kogoś takiego jak Davin, dla kogo sen był jedną z najważniejszych (zaraz po jedzeniu) rzeczy w życiu i stanowił większą jego część, budzenie się przed południem było niewiarygodnie przykrym doświadczeniem. Właściwie gdyby mogła to nawet nie wychodziłaby spod cieplutkiej kołdry i spędziła resztę swojego życia w łóżku. Do tego jak na złość akurat tej nocy miała dość duże problemy z zaśnięciem. Najpierw po prostu była zbyt rozbudzona, a potem się denerwowała tym, że musi rano wstać, a nie może usnąć, co jeszcze bardziej uniemożliwiało jej zaśnięcie. Po spędzeniu połowy nocy na przerzucaniu się z boku na bok i bezcelowym wpatrywaniu się w ciemność, w końcu udało jej się usnąć jakoś nad ranem, w efekcie czego miała za sobą raptem jakieś trzy i pół godziny snu. Wyglądała i czuła się niczym rozjechany szczur. Zdołała, co prawda bez jakichkolwiek chęci i jeszcze na wpół śpiąc, doprowadzić się do stanu używalności i nie wyglądać aż tak fatalnie, w końcu przecież trzeba wyjść do ludzi. Zgarnęła jeszcze książkę i powłócząc z trudem nogami, ziewając co chwilę, opuściła dormitorium kierując się na pierwsze piętro. Dotarłszy pod odpowiednią salę, weszła do środka i omiotła przelotnie wzrokiem pomieszczenie, w geście przywitania jedynie podnosząc  nieco rękę do góry. Westchnęła bezgłośnie, wciąż nie do końca kontaktując ze światem i przemknęła między ławkami, zajmując którąś z tych pod oknem, stosunkowo z dala od innych. Otworzyła książkę na jakiejś losowej stronie, po czym postawiła ją na blacie i po prostu położyła głowę na stoliku, z zamiarem ucięcia sobie jeszcze kilkuminutowej drzemki, łudząc się, że może w jakiś sposób jej to pomoże i dzięki temu chociaż w niewielkim stopniu odżyje.

25 lutego 1934 roku

Profesor Windergarde miał dziś swój dzień. Jeden z najlepszych dni w roku! Zaraz po wszystkich świętach pracy, podczas których nie musiał stawiać się na zajęciach ani o niczym istotnym pamiętać. Dziś mianowicie przyszła do niego z samiuśkiego ranka przesyłka z Klubu Miłośników Ognistej z nowymi próbkami nalewek planowanych do włączenia do dystrybucji. Windergarde jako jeden z honorowych już, wieloletnich członków miał przyjemność (i to jaką!) cały ranek rozkoszować się swoimi honorowymi obowiązkami oceny smaku, aromaty i innych walorów tych zacnych napitków, w co wciągnął się tak bardzo, iż nieomal zapomniał o prowadzonych przez siebie zajęciach.
Nieco chwiejnym krokiem, ale przecież był już wieku sędziwego więc krok chwiejny należy mu wybaczyć, wstąpił do auli wykładowej i mrucząc coś pod nosem zasiadł na nauczycielskim krześle.
Machnięciem różdżką posłał do uczniów listę obecności, na którą należało się wpisać pełnym imieniem i nazwiskiem, po czym chrząknął kilkukrotnie w geście zamyślenia.
Co to właściwie dziś za przedmiot? Rozejrzał się po sali szukając wskazówek i robiąc to odkrył niczym dar z nieba temat dzisiejszych zajęć.
- Witam! Witam! - zawołał radośnie, dumny ze swej rezolutności, notując w pamięci, by się za tę genialną myśl nagrodzić- Dziś na zajęciach z Historii Magii będziemy omawiać szalenie interesującą rzecz! - stuknął końcem różdżki w podręcznik, a ten otworzył się na rzeczonej stronie, co też uczyniły wszystkie uczniowskie książki, poza jedną. Podręcznik panny Greengrass po prostu grzmotnął ją w głowę. Dość mocno!
- Czarodziejskie instytucje! Panienko... hmm... - zakreślił koło po uczniach, próbując przypomnieć sobie nazwisko choć jednego z nich. Poddał się jednak po chwili, wzdychając lekko.
- Niechaj każdy z obecnych uczniów opisze jeden z magicznych urzędów znajdujących się w Anglii, ha.- uniósł wysoko brwi i zadowolony ze swojego arcy-trudnego zadania, skrzyżował ramiona na piersi i usadowił się na powrót w swoim nauczycielskim tronie.

Kiwnęła głową na widok przywitania Malfoya i jeszcze przez chwilę go obserwowała. Wszyscy słyszeli już o jego wypadku podczas zajęć Klubu Potyczek Czarodziejskich i nawet do uszu Kaylin dotarło co nieco. Również to, że stracił swoją różdżkę w walce właśnie z Anastasią i gdyby nie była sobą zapewne zwróciłaby uwagę na ich interakcje. A raczej - ich brak. Była jednak znaną wszystkim Wittermore, której nie interesowały takie sprawy. Zwłaszcza, że miała na głowie swoje problemy. Plotki o jej walentynkowym wypadzie były mniej interesujące od przegranej pana prefekta naczelnego, jednak nie przeszkodziło to w tym, by już następnego dnia wiedziała o tym cała szkoła. Kaylin byłą cała sytuacją dosyć mocno... Właściwie nie wiedziała, jakie słowo opisywałoby to uczucie najlepiej. To nawet nie była złość. Ani strach. Ani jakikolwiek zawód. To było coś w rodzaju irytacji, ale nie do końca.
Na odpowiedź Anastasii tylko uśmiechnęła się lekko, ze zrozumieniem. Nie wiedziała, co działo się w życiu Gryfonki, nie miała zamiaru nawet pytać. Nie obchodziło ją to jakoś szczególnie. Potrafiła jednak zrozumieć, bo sama przechodziła właśnie jeden z gorszych okresów, jakie jej się przytrafiły podczas całej nauki w Hogwarcie. Nawet poprzedni, całkiem pechowy i bardzo męczący rok nie był tak ciężki.
Wejście do sali nauczyciela skwitowała tylko cichym westchnięciem. Nie chciało jej się. Bardziej niż kiedykolwiek i z chęcią wróciłaby do dormitorium, poszła spać i nie myślała o niczym przez chociaż jeden dzień. Nie miała jednak ku temu możliwości, więc przywitała Wisienkę skinieniem głowy i wzięła do ręki pióro gotowa zapisać temat w notatniku. Liczyła na coś ciekawego, cokolwiek, co mogłoby ją zainteresować...
I po raz kolejny w ostatnim czasie się zawiodła. Przygryzła wargę i powstrzymała jęk. Może udać, że źle się czuje i iść do skrzydła szpitalnego? Nie, nie, Wittermore! Nie jesteś jedną z t y c h uczennic! Podniosła rękę i czekała na pozwolenie, by się odezwać.
- Mamy to opisać na kartkach, czy odpowiedzieć ustnie? - To było dosyć istotne pytanie. I prawdę mówiąc, nie wiedziała, czy głupie czy nie. Tego dnia wiele rzeczy do niej nie docierało i najzwyczajniej w świecie nie była pewna, czego on w ogóle od nich chciał.

Wodziła wzrokiem po dawno poznanym tekście, z którego niczego więcej miała się nie dowiedzieć i tym samym walczyła ze wzmagającą się sennością i... nudnością. Nie, to nie Davin Greengrass na widok, której zrobiło się Anastasii niedobrze, jej przyjaciel Ślizgon również nie miał z tym nic wspólnego. Przełknęła głośno ślinę i powierciła się nieswojo na swym krześle. Zalała ją fala nieprzyjemnego, zimnego potu, na który odpowiedzieć mogła jedynie poprzez gwałtowne wyprostowanie się i gwałtowne wciągnięcie powietrza. Przecież nie mogła teraz wyjść z klasy i kompletnie spanikować. Co jej było? Poranna, pierwsza lekcja, nie zdążyła nawet nic przełknąć przed wyjściem.
Ratunek zjawił się w porę, o ile zjawienie się profesora Wiśni można nazwać ratunkiem. Odwrócenie uwagi od nasilającego się problemu było wszak najlepszym rozwiązaniem w tej sytuacji. Dziewczyna skinęła od niechcenia, a gdy mężczyzna nieprędkim, chwiejnym krokiem minął jej ławkę, zatęchła woń alkoholu dotarła do nozdrzy Fiztgerald i wymusiła na biedaczce mimowolny odruch wymiotny. W pierwszej chwili skora do ucieczki, złapała się migiem za usta i przeczekawszy chwilę, ogłosiła fałszywy alarm. No, no. Może się nie zbełta na podłogę.
Pomysł podstawienia im Windergarde jako zastępstwa na dzisiejszy dzień, Anastasia zaliczała do nieudanych. Niczego się nie nauczy, a ewentualne popisy i wysiłek spełzłyby na niczym, bo to i tak było zastępstwo.
Zignorowała pytanie Kaylin i bez ogródek, złapała za pióro i zaczęła opisywać swój ukochany Wizengamot. Normalnie, uznałaby, iż to zbyt łatwe i stać ją na więcej, ale skoro to była lekcja zastępcza, a sam nauczyciel nie podchodził do tego nazbyt poważnie, mogła nie silić się na wyjątkową oryginalność i ambicję.
Zimne poty, mdłości i szum w głowie wzmagały się z każdym zapisanym przez Gryfonkę słowem. Z determinacją i uporem godnym swego domu, wytrwale ignorowała wszelkie oznaki faktu, iż coś było z nią nie tak.

Zadowolony z siebie profesor podrapał się po podbródku sadowiąc wygodniej w swym nauczycielskim tronie. Taki sukces! Jeśli dobrze pójdzie nie będzie musiał dziś powiedzieć nawet słowa, nie to, żeby nie był bardzo rozeznany w tematyce magicznego świata, ale zastępstwo to zastępstwo, niech się młodzież wykazuje.
I jakie było jego zdziwienie, kiedy panna blondynka z pierwszego rzędu po prawej wypaliła z tak niemądrym zdaniem.
- Jak to na kartkach czy ustnie. A kazałem wyciągać kartki? - prychnął powstrzymując czknięcie. To chyba alkoholowa czkawka! Czas zatankować.
- Prosze, skoro tak się Pani rwie do wypowiedzi, prosze zacząć. - pokiwał głową mrucząc pod nosem. Też coś. Na kartkach? A kto będzie miał czas to potem czytać?! Jego obowiązki jako honorowego członka klubu ognistej były niecierpiące zwłoki. Właściwie nie wiedział czemu nie przyniósł ze sobą kilku próbek.

Spojrzała na nauczyciela i nawet nie próbowała mówić czegokolwiek. Dyskusja z prowadzącym zajęcia, zwłaszcza tym konkretnym, była po prostu bezcelowa. Westchnęła cicho i w myślach przywołała obraz ciepłego dormitorium i wygodnego łóżka, które na nią czekało. Zrezygnowana odłożyła pióro na blat, w końcu miało nie być jej potrzebne i odchrząknęła, chcąc przygotować się do wypowiedzi.
Świat czarodziejski składał się z wielu interesujących instytucji. Żadna jednak nigdy nie zainteresowała jej jakoś szczególne, więc nie mogła posiłkować się własnym zainteresowaniem przy wyborze jednego, konkretnego tematu. Zamilkła na chwilę, unikając przy tym spojrzenia profesora - czuła się z tym bardzo nieswojo.
Myślała intensywnie. Niby najbliższy był jej Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami, w końcu zakres jego działań opierał się tak naprawdę na znajomości ONMSu, który tak bardzo kochała. Przez chwilę myślała nawet o opisaniu Brygady Uderzeniowej,  ale zrezygnowała z tego pomysłu równie szybko, co na niego wpadła. Postanowiła zaufać pierwszemu wrażeniu i przestała szukać.
- Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami jest częścią składową Ministerstwa Magii. Zajmuje się, jak sama jego nazwa wskazuje, sprawami dotyczącymi magicznych stworzeń. Pod jego kontrolą znajdują się liczne biura, komisje i wydziały zwierząt, istot i duchów, których funkcjonowanie pozwala w sposób płynny śledzić, a także kontrolować wszelkiego rodzaju poczynania dotyczące magicznych stworzeń. Są to między innymi Komisja Likwidacji Niebezpiecznych Stworzeń, biuro doradztwa w zwalczaniu szkodników, łączności z centaurami, przemieszczania skrzatów domowych, wyszukiwania i oswajania smoków, łączności z goblinami. - Skończyła i przełknęła ślinę. Wszystko mówiła na jednym wdechu, więc mogła wreszcie złapać powietrze. Z pewnością mogłaby powiedzieć coś jeszcze, dodać informacje, o których nikt by nie pamiętał. Nie był to jednak jej najlepszy dzień i zdecydowanie nie miała na to ani siły ani ochoty. Na zajęciach nie było Hennessy, więc nawet nie musiała się starać w obawie, że ta zacznie jej dogadywać. A zrobiłaby to zapewne od razu. Jak ona jej nie znosiła!
Jeszcze przez chwilę milczała wpatrując się w nauczyciela wyczekująco. Miała nadzieję, że to wystarczy i da jej już spokój. Poza tym, czy ta lekcja dłużyła się niemiłosiernie, czy jej się tylko wydawało?

Słysząc słowa nauczyciela, wnet odlepiła się od nabazgranej już kartki i prędko porzuciła pióro, gdzieś w zapomniany i ścianą ogrodzony kąt ławki przez nią zajętej.
Po skończonej wypowiedzi Kaylin, Anastasia podniosła rękę i zapytała czy teraz może być jej kolej przy ustnej wypowiedzi. Jeśli pozwolił jej mówić, zgiąwszy niedbale kartkę z rozpoczętym opisem Wizengamotu, zaczęła swoją wypowiedź tonem wyważonym, acz pewnym, nie siląc się również na zbyt duże tempo, dając sobie również czas na potrzebne w tym przypadku pauzy i oddechy. Zapewne jej odpowiedź brzmiałaby tak samo jak Krukonki, która mówiła tuż przed nią lecz fakt występowania podstępnych zimnych dreszczy, opanowujących ciało wzdłuż kręgosłupa, nakazał zdecydowanie zwolnić, ważyć i dokładnie przemyśleć każde wypowiadane słowo.
-Chciałabym opisać Departament Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów, do którego głównych zadań należy ustalanie i tworzenie międzynarodowego prawa, szeroko zakrojona współpraca przy różnego rodzaju większych wydarzeniach czy przyjęciach na skalę między krajową. Skupia się również na porozumieniach w zakresie handlu i reguluje wspólne przepisy prawne w kwestiach dotyczących magicznych urządzeń. W skład departamentu wchodzi między innymi Międzynarodowy Wydział Standaryzacji Handlu Magicznego, stricte zajmujący się handlem międzynarodowym jak i również ustalaniem wszelakich norm dotyczących towarów eksportowanych i importowanych. Biuro Przestrzegania Prawa Międzynarodowego, które również wchodzi w skład Departamentu, odpowiedzialne jest za tworzenie oraz dbanie o postępowanie zgodnie z prawem ustanowionym na arenie międzynarodowej.
Skończywszy swój monolog, przeniosła skupione spojrzenie na nauczyciela, szukając w nim jeśli nie pochwały, to choćby odrobiny...sympatii ? No tak, była wszak tą głupią, wesołą wróżką Fitzgerald, która to próbowała doszukiwać się pozytywów i ciepłych uśmiechów w niemalże każdej sytuacji. Bo łatwiej i milej iść przez życie w podobny sposób, a gdyby nagle osunęła się na ziemię, może nie byłby aż tak na nią zły o psucie lekcji.
Gorzej jeśli o czymś zapomniała lub udało jej się coś przekręcić, nie przyjmie zrugania za złą odpowiedź zbyt dobrze. Nie dziś.

Nauczyciel pomlaskał kilka razy, pokręcił głową i spojrzał na zegarek. niechże ta lekcja się wreszcie skończy! Z przyjemnością wróciłby do swojej ognistej, ale niestety - musiał zająć się uczniami. Kto w ogóle kazał im przychodzić na historię magii? Przecież nie była obowiązkowa!
Dwie uczennice opowiedziały o swoich instytucjach, czego nawet nie skomentował i przeniósł wyczekujące spojrzenie na resztę klasy, gdy... Nastała godzina zakończenia zajęć! Nie trzeba było mu tego powtarzać dwa razy, czy zwracać uwagi. profesor Windergarde wybiegł z sali jako pierwszy, nawet nie zadając pracy domowej.

Lekcja dobiegła końca. Uczniowie otrzymali:

@Kaylin Wittermore: +20 Punktów Specjalnych,  +10 Punktów Uczniowskich, +5ʛ
@Anastasia Fitzgerald: +20 Punktów Specjalnych, +10 Punktów Uczniowskich, +5ʛ
@Mascius Malfoy: +10 Punktów Specjalnych, +5ʛ
@Davin Greengrass: +10 Punktów Specjalnych,+5ʛ

Kaylin Wittermore, Anastasia Fitzgerald, Mascius Malfoy, Davin Greengrass

Koniec sesji

.

DUM DUM DUM DUM.
Czy to historia magii?
Hop siup, Ururu zgarnął zeszycik i podreptał w odpowiednie miejsce. Pierwsze piętro - nie tak źle. Niestety musiał przejść po szalonych schodach, ale tym razem udało mi się pokonać je sukcesywnie i nie zginąć. Bo czasami bywało niebezpiecznie, kiedy szedł całkiem szybko, po czym ostrożnie wchodził na ruchomy element schodów łapiąc się mocno poręczy, a osoby idące za nim wpadały na niego, albo mijały pełne wrogości, że tamuje przejście. A co on biedny miał zrobić, jak te schody wzbudzały w nim tyle zastrzeżeń? Ciekawe ile osób tu już zginęło. Niestety żadne postacie z obrazów nie zdradziły mu tej tajemnicy.
Nie patrząc w dół wjechał na pierwsze piętro. Jak szalony wyskoczył ze schodów, po czym wróciwszy do standardowego szybkiego tempa, znalazł się pod salą do historii magii. Bardzo ją lubił, bo ławki były pojedyncze i nie musiał się nią z nikim dzielić. Zajął standardowo miejsce jak najbliżej miejsca dla profesora, żeby słyszeć jak najlepiej. Właściwie to nie wyobrażał sobie siadać gdzieś na końcu sali. Z przyczyn losowych zdarzyło mu się kilka razy zająć takie miejsce, ale to była masakra. Nauczyciel był hen daleko, a w zasięgu jego wzroku byli wszyscy uczniowie, i chcąc nie chcąc musiał patrzeć jak to ktoś się wierci, jak jakieś dziewczyny piszą do siebie liściki, jak jakiś chłopak po prostu śpi... Strasznie go to irytowało, a dodatkowo mocno obniżało samopoczucie. Nie wspominając o tym, że w tych dłuższych salach nie widać co jest napisane na tablicy w takich miejscach.
Jedyną wadą tego miejsca było oświetlenie. Oczywiście nie miał nic przeciwko takiemu klimacikowi, ale kiedy budziło go piękne wiosenne słoneczko, a po chwili miał zajęcia w tej sali to było jednak przykre.
Po zajęciu idealnego miejsca wyciągnął zeszyt i pióro.