Środa, siedemnastego lutego. Jej organizer prac domowych krzyczał już od samego rana, że zebranie prefektów miało się rozpocząć dzisiejszego popołudnia. Nie było to jednak na tyle potrzebne, bo Kaylin bardzo dobrze zdawała sobie sprawę ze spotkań, w których miała uczestniczyć. I jak się można było po niej spodziewać, pojawiła się w sali jako pierwsza. Usiadła w swojej typowej ławce i - co nie było w jej stylu - położyła nań głowę mamrocząc coś pod nosem. Ewidentnie nie była w najlepszym nastroju.
Nie chodziło jednak o temat spotkania. Wiedziała, że dostaną od Malfoya ostrą reprymendę. Prawdę mówiąc nie czuła się winna żadnej sytuacji. Bardzo sumiennie wykonuje swoje obowiązki prefekta i gdyby ta głupia, zawszona, niedorozwinięta ruda krowa nie rzuciła na nią Jęzlepu... Tak, troszeczkę się zagalopowała. Wittermore nigdy, ale to nigdy, nie czuła do nikogo takiej odrazy, jak do Gryfonki z siódmego roku. Ciągle była przez nią poniżana i maltretowana. Miała prawo się w końcu wkurzyć - a przecież nic złego jej nie zrobiła. Już więcej powiedziała jej Addyson (której jeszcze nie zdążyła podziękować za pomoc) niż ona sama.
Według Wittermore trzeba było zrobić wreszcie porządek z Hennessy. I, co bolało ją chyba najbardziej, z Toddem. No i jeszcze był Ururu z tym swoim piórem! Ileż w tej szkole było osób, które w głębokim poważaniu miały regulamin szkolny! Ten właśnie temat miała zamiar poruszyć na spotkaniu. Nie po to, by uniknąć reprymendy. Nie po to, by zagadać czymś innym. A po to, by wreszcie ktoś tych ludzi ogarnął, bo tak być nie mogło!

W końcu musiała zebrać się w sobie, żeby udać się na spotkanie prefektów. Wiedziała, że to spotkanie nie będzie dla niej miłe, choćby z jednego, bardzo ważnego powodu - Hannessy. Wiedziała, że Malfoy nie jest zadowolony z powodu jej wybuchu i pewnie nieźle ją opieprzy przy wszystkich prefektach. Jej usta wykrzywiły się, jakby zjadła kwaśną cytrynę, na samo wyobrażenie sobie tej sytuacji.
Szła właśnie po schodach na I piętro w rękach dzierżąc list od Ślizgona. Przeczytała go jeszcze raz, aby upewnić się, co do wyznaczonej daty spotkania. Zgniotła notatkę w dłoni i wcisnęła ją to torby zawieszonej przez ramię. Po spotkaniu miała zamiar wybrać się do biblioteki, więc w ciszy liczyła, że Malfoy szybko zakończy swój wykład i pozwoli się im rozejść. Miała straszną ochotę zatopić nos w książce i nie wynurzać go do późnych godzin nocnych.
Dość szybko odnalazła salę mulogoznawstwa i widząc rozłożoną na ławce Kalin, spuściła głowę, zamykając za sobą drzwi.
- Cześć.
Przywitała się cicho, zajmując miejsce obok niej. Nie było sensu uciekać na tyły, bo na spotkaniu nie będzie zbyt dużo ludzi, aby móc zniknąć w tłumie.

Zmęczona, zamyślona i przede wszystkim - w nie najlepszym nastroju, leżała tak jeszcze przez chwilę i dopiero, gdy do sali weszła Addyson podniosła się z ociąganiem i... ziewnęła. Spojrzała na Puchonkę kiwając jej na przywitanie głową i zaczęła rozmasowywać sobie szyję, która jej przy poprzedniej czynności odrobinę zdrętwiała.
- Nie zdążyłam ci jeszcze podziękować. - Zaczęła cicho, czując się dosyć niezręcznie. Nie była najlepsza w tego typu sytuacjach i rozmowach, mimo to miała przeczucie, że powinna to zrobić. Zwłaszcza, że szykował im się porządny ochrzan właśnie za tę sytuację.
- I przepraszam za kłopot. - Uśmiechnęła się przepraszająco i położyła głowę ponownie na ławce, lecz nie długo było jej dane spokojnie odpoczywać. Do sali wszedł Malfoy - równie zmęczony jak ona, przynajmniej tak wywnioskowała z jego twarzy. Jemu również kiwnęła głową i tym razem usiadła prosto, z niechęcią, ale jednak.
- Theo chyba nie czuł się najlepiej w ostatnim czasie. Panuje jakiś wirus, może to to? - Zapytała pamiętając, że widziała go w skrzydle szpitalnym któregoś dnia. Ale być może dopowiedziała sobie jakąś historyjkę. Niemniej jednak czuła, że powinnam o tym powiedzieć. Mimo to, to właśnie on wyszedł z nią wtedy z sali. Wittermore nie mogła nie myśleć o Puchonach ciepło, zawsze miała do nich pewnego rodzaju słabość. Choć oczywiście nie wdawała się w żadne zażyłe relacje z nikim.
- Właściwie to tak. - Zaczęła otwierając notes, w którym zapisywała sobie ważne sprawy. - Przede wszystkim chciałabym poruszyć temat Hennessy, już całkowicie poza tym, co działo się na Zaklęciach - rozumiem, że do tego i tak w końcu dojdziemy. Bardzo nie podoba mi się jej zachowanie na wszystkich lekcjach i poza nimi. Nie robi sobie niczego z naszych uwag, ba, te z moich ust są zazwyczaj wyśmiewane i ignorowane. Ciągle się spóźnia na lekcje, bądź wcale na nie nie przychodzi. I to druga sprawa - podobnie jest z Toddem. I o ile z nim jestem w stanie coś zrobić jako prefekt Ravenclawu, ciężko mi wpłynąć na Hennessy, skoro nie jesteśmy nawet, na szczęście w tym samym domu. - Zrobiła sobie chwilę przerwy. To były najważniejsze sprawy, jakie miała do poruszenia. Chociaż nie! W ostatniej chwili zobaczyła małą notatkę w rogu strony.
- Mam wrażenie, że ostatnio wszyscy robią się coraz bardziej bezczelni. Ja rozumiem, że wiele osób wnosi na teren Hogwartu przedmioty niedozwolone - to znaczy, nie rozumiem, ale wiem, że tak się dzieje i że się z nimi ukrywają. Ostatnio jednak na zajęciach z Numerologii, Marquez używał samopiszącego pióra. Siedząc w pierwszej ławce. Ze mną - prefektem. Jak dla mnie to albo jest to totalnie głupi, albo... Bezczelny, i chciał coś tym osiągnąć. Z nim też trzeba zrobić porządek. Poza tym nie mam już chyba niczego do powiedzenia, Masciusie. - Skończyła, zamknęła zeszyt i czekała.

Trzeba było przyznać, że Addyson nieco się zdziwiła widząc Kaylin w takim stanie. Czarownica nigdy nie dawała po sobie poznać zmęczenia i dla Puchonki był to naprawdę dziwny i nowy widok. Czyżby Krukonka zaszalała w Walentynki, które w jej wypadku przedłużyły się, aż do trzech dni? Add nie za bardzo wiedziała, czy dziewczyna miała z kim świętować, ale wiedziała, że była zadurzona w opiekunie jej domu. Czyżby wzdychała po nocach do jego zdjęcia i dlatego teraz wyglądała tak, a nie inaczej?
Wzruszyła lekko ramionami, słysząc jej słowa.
- Nie masz za co przepraszać. Przecież to nie ty zaczęłaś przeszkadzać w lekcji i wylądowałaś na dywaniku Bułhakowa.
Westchnęła cicho, tempo wpatrując się w drzwi do sali. Miała nadzieję, że większość prefektów zapomni o spotkaniu. Czym mniej osób usłyszy reprymendę Malfoya skierowaną w jej kierunku tym lepiej. Wolałaby, aby wszystko zostało pomiędzy nią, Kaylin i Masciusem. Puchonka nie potrzebowała, aby wylewać jej brudy na powierzchnię.
- Tylko obiecaj mi, że jeśli Bułhakow zapyta cię o dzień w którym znalazłam cię krwawiącą, nie będziesz kłamać, że nie zaatakowała cię żadna ruda małpa. Nie chce żeby myśleli, że zmyślam.
Nie wiedziała, czy Kaylin w razie zapytania o ową sytuację nie będzie zmyślać, żeby nie wpakować się w jeszcze większe tarapaty. Jeżeli jednak Krukonka miała dużo oleju w głowie, nie zacznie bronić Hannessy przed odpowiedzialnością. Gryfonka powinna w końcu ponosić kary za swoje czyny.
W momencie, kiedy skończyła mówić ostatnie słowa do sali wszedł chłopak, urywając ich rozmowę. Addyson westchnęła cicho, spokojnie prostując się na krześle. Nie chciała dać po sobie poznać, że się boi, albo, że nie czuje się zbyt komfortowo.
Nie przerywała Kaylin w prowadzeniu swojego monologu. Po prostu tempo wpatrywała się w wyznaczony punkt za plecami Ślizgona.

Ostatnie wydarzenia bardzo ją zmęczyły, nic więc dziwnego, że powoli brakowało jej sił do chociażby utrzymania głowy w pionie. Niemniej jednak, nie była typem, który by narzekał na takie niedogodności, dlatego też robiła dalej wszystko tak, jak zawsze. Tak właśnie było z wypełnianiem obowiązków prefekta. Wciąż czuła wstyd po lekcji Zaklęć, a także z powodu braku jakichkolwiek umiejętności w czarowaniu. Nie potrafiła zrozumieć, czemu mimo tylu ćwiczeń i nauki dalej nie umiała rzucić głupiego Anatisquack. Im dłużej o tym myślała, tym mniej rozumiała, więc w końcu przestała obiecując sobie, że w wolnej chwili poza czytaniem o hipogryfach i przygotowywaniem się do wakacyjnego projektu z Bułhakowem usiądzie do, jak jej to sam Malfoy polecił, kaligrafii i kilku łatwych zaklęć, których mogłaby się wreszcie nauczyć.
- Mam nadzieję, że nie był dla ciebie zbyt surowy. - Jakże żałowała, że nie mogła tam pójść zamiast Addyson! No, może nie w roli osoby, która miała odbywać karę, ale mimo wszystko. Chciała wtedy schować się w gabinecie Vakela, układać książki na półkach i polerować liczydła. Uspokajało ją bowiem samo towarzystwo nauczyciela, nie musiał nic mówić, byleby był gdzieś w tym samym pomieszczeniu. W zamian za to poszła do Skrzydła Szpitalnego z Theodorem i... W sumie nie było tak źle. Ale żałowała, że straciła lekcję Zaklęć przez tego rudego bęcwała.
- Hm? - Spojrzała na nią przez chwilę mrugając tylko oczami. Czy Addyson powiedziała o wszystkim Bułhakowowi?
- Wątpię, żeby zapytał. Ale jeżeli to zrobi, masz moje słowo, że nie będę bronić tego padalca. Należy jej się w końcu solidny ochrzan. - Uśmiechnęła się do Puchonki, bo po ostatnich zajęciach z Zaklęć naprawdę nabrała do niej sporo szacunku i sympatii.
Kiedy pojawił się Malfoy przybrała swój skoncentrowany wyraz twarz i słuchała go uważnie. Prawdę mówiąc, nie myślała jeszcze o wyborach na nowego Prefekta Naczelnego. I choć faktycznie jej kandydatura i kandydatura Addyson mogłaby się wydawać wręcz oczywista, miała wrażenie, że ta rola przypadnie bardziej młodszej siostrze Masciusa. Nazwisko w takich sprawach naprawdę robiło swoje, choć przecież - mogła się mylić. No i bardzo lubiła Isabelle, więc nie widziała w tym żadnego problemu.
- Hennessy całkowicie zostawiam w Twoich rękach, bo każda próba przywołania jej do porządku przeze mnie kończy się w najlepszym wypadku rzuconym we mnie Jęzlepem. - O ugryzieniu nawet nie chciała mówić. Nie wiedziała, co było większym wstydem - bycie ofiarą zaklęcia czy wampirzych skłonności tej idiotki.
- Todda biorę na siebie. Ostatnio zaczął zadawać się za bardzo z Hennessy i chyba zapomniał o niektórych zasadach, ale myślę, że nie będzie z nim aż takiego problemu. - Kiwnęła głową i zanotowała sobie kilka rzeczy w notesie.
- Mam nadzieję, że wytłumaczysz mu także, że próba oszustwa prefekta to bardzo zły pomysł. Tak samo, jak ucieczka. Musiałam mu odjąć dodatkowe punkty za to, że wcisnął mi do ręki normalne pióro, jakbym była idiotką i nie umiała ich rozpoznać. - Nadal była wściekła. Nikt nie będzie robił z niej głupiej blondyneczki.

W głębi duszy ucieszył się, że Krukonka nie miała nawet najmniejszego zamiaru bronić Hannessy. Obie były tego samego zdania, że ruda w końcu powinna ponieść konsekwencję swoich czynów. Niestety na Gryfonkę nie działały żadne upomnienia, reprymendy, a odejmowane punkty nie robiły na niej żadnego wrażenia. Czy, aż tak bardzo nie zależało jej na zdobyciu Puchara Domu dla Gryffindoru?
Z drugiej jednak strony Wittermore zapytana o starcie z Panną Yvon, może udawać, że nic złego się nie stało. Addyson widziała zdenerwowanie Kay, gdy z jej szyi ciekła krew. Dziewczyna nie chciała pomocy, ani udać się do skrzydła szpitalnego w celu poprawnego wyleczenia ran. Poza tym była wtedy naprawdę bliska płaczu, co także nie było częstym widokiem. Uczennica Ravenclaw mogła nie chcieć rozdrapywać starych ran.
- Nie byłam tam jedynym prefektem, który powinien zareagować.
Próbowała się bronić, chociaż sama wiedziała jak strasznie to brzmi. Dopiero, kiedy skończyła sprzeczać się z Hannessy na zajęciach, uświadomiła sobie co takiego narobiła. Mogła śmiało odebrać dziesięć punktów Gryfonom, ale czy wtedy widziałaby w spojrzeniach czarodziei nutkę uznania? Musiała przyznać, że bardzo jej się podobały te zszokowane spojrzenia, wymierzone w jej kierunku. Gdyby profesor nie kazałby jej wyjaśnić całej sytuacji nie wylądowałaby w gabinecie Bułhakowa razem z Yvon i Hugo. Właściwie... To mogła siedzieć cicho i czekać na wyjaśnienia ze strony Theodora, tak jak starała się to robić zawsze.
- Z Hannessy radziłabym uważać. Nie możemy pozwolić, żeby została w Hogwarcie i powtarzała klasę. Chyba nikt z nas nie chce spędzić z nią kolejnego roku.
W tym momencie spojrzała wymownie na Masciusa, który za trzy miesiące miał opuścić mury zamku. No tak... on sobie pójdzie, a ona z Kaylin będą musiały w dalszym ciągu męczyć się z nadmiarem energii Hannessy.
Nie odzywała się jednak na temat Ururu. Znała go i czasem pomagał jej w ćwiczeniu zaklęć. Nie wydawał jej się groźny dla otoczenia. Był po prostu... głupi. Zabawa samopiszącym piórem na lekcji, w pierwszej ławce, obok prefekta, to naprawdę nie był specjalnie inteligentny pomysł. Clemen wolała nie wspominać dnia, w których spotkała go, gdy próbował dostać się do Działu Ksiąg Zakazanych bez zezwolenia. Wystarczyło mu już problemów jak na jeden dzień.