Na eliksiry nie zamierzał się spóźniać. Nie był orłem z Zielarstwa (bardzo łagodnie mówiąc) więc i eliksiry niestety często u niego leżały z powodu nieznajomości zielska i innych gówien, które należało wrzucać do kociołków. Tak wyglądał system - coś posiekać, rozgnieść, dodać w odpowiedniej kolejności, mieszać w lewo, w prawo, szybko, wolno. Fletcher studiował każdą książkę, któa wpadła mu w ręce i nigdy nie mógł zrozumieć, dlaczego mi nie wychodziło skoro postępował krok w krok z wytycznymi.
Pojawił się w lochu jako pierwszy, przywitał z nauczycielką i zajął miejsce przy jednym ze stołów wydobywając z torby wszystko to, co mogło mu się do lekcji przydać, a nawet trochę więcej, bo nigdy nie wiadomo.
- Czy możemy robić dziś coś prostego? - zamarudził niezręcznie i westchnąwszy zgarnął z twarzy włosy w kolejny kokon-cebule na czubku głowy. Bardzo starał się nie patrzeć na bimały nauczycielki, ale były skowyrne.

Po ostatnich nieprzyjemnościach na zaklęciach, miałam więcej motywacji, by pojawić się na czas. Do lochów maszerowałam szybko, wręcz w pośpiechu, choć miałam jeszcze sporo czasu do rozpoczęcia zajęć. Oto całe moje życie! Zawsze skaczę ze skrajności w skrajność. Albo przed czasem albo w połowie lekcji. Albo bezinteresowna miłość albo gorąca nienawiść. Czemu nie umiałam znaleźć złotego środka?
Wkroczyłam do sali, z torbą przewieszoną przez ramię i bladym uśmiechem na ustach. Włosy zaplotłam w misterny warkocz, którego końcówka znikała za kołnierzykiem mundurka. Zawsze bardzo uważałam na eliksirach, nie chciałam znów podpalić sobie włosów od ognia pod kociołkiem albo wsadzić ich do jakiejś mikstury.
- Dzień dobry, pani profesor. - przywitałam się grzecznie, kiwając jej lekko głową i ruszyłam między ławki. W sali prócz mnie był jeszcze Dominik. Zauważając go natychmiast zmieniłam kierunek i wybrałam stanowisko po drugiej stronie sali, jak najbliżej nauczycielki. Po ostatnim nie miała ochoty przebywać zbyt blisko niego. Jeszcze strzeli mu do głowy, że powinien wysadzić mój kociołek albo utopić mnie w swoim własnym! Oczywiście trochę dramatyzowałam... ale ostrożny zawsze ubezpieczony. Zajęłam upatrzone miejsce i zaczęłam rozkładać swoje materiały. Perfekcyjnie ignorowałam obecność Fletchera, czekając niecierpliwie na rozpoczęcie zajęć. Im szybciej się zaczną, tym szybciej się skończą, prawda? I pomyśleć, że na początku roku cieszyłam się, że będziemy razem chodzić na większość przedmiotów! Głupia ja.

Właściwie to lubił eliksiry. Powód był naprawdę prosty - nie potrzebował do tego różdżki, a jeśli chodziło o całe to odmierzanie składników i czytania z instrukcji, szło mu całkiem nieźle. Dlatego też na zajęcia szedł z dobrym humorem, mając zamiar trochę się wykazać, a przynajmniej nie nawalić. Różnica między eliksirami, a zaklęciami? Przeogromna.
Spakował wszystkie potrzebne mu przyrządy, schodząc do lochów. Jedyne, co mu w tym przeszkadzało była temperatura, gdyż z natury ciepłolubny w klasie po prostu wiecznie marznął. Droga zajęła mu sporo czasu, gdyż w połowie przechadzki się zgubił, załapał na coś do jedzenia i jeszcze raz pomylił korytarze. W końcu jednak wszedł do pomieszczenia.
Przeleciał wzrokiem całe wnętrze, odnajdując trzy postaci. Do nauczycielki kiwnął od razu głową z szacunkiem.
-Dzień dobry. - przywitał się, ciesząc w duchu, że zostało jeszcze przynajmniej kilka minut do rozpoczęcia. Poprawił torbę na ramieniu i w końcu ruszył się w kierunku Gryfonki, obok której usiadł.
-Cześć. Nie było już większych kłopotów na zaklęciach? To chyba nie był Twój najszczęśliwszy dzień... - odezwał się, chcąc jakoś zaczepić. Właściwie nigdy się sobie nie przedstawiali, kojarzył ją jedynie z zajęć, choć byli z jednego domu. A jako, że samemu było by samotnie i nie chciał czuć się wyobcowany to dziewczyna chcąc nie chcąc, została małą ofiarą jego towarzystwa.
Wyciągnął z torby swój niewielki arsenał, który mógłby być przydatny i wtedy też kątem oka zerknął na Krukona, zastanawiając się, co też ten tym razem wywinie. Ewidentnie dziwny jegomość.

No to tak, eliksiry. Czasami zaliczał to do nauk chemicznych, ale oczywiście tylko jaki jakiś malutki okruszynek tej gałęzi nauki. Wolał to nazywać gotowaniem z efektami specjalnymi. Czy lubił eliksiry? Lubił. Bardzo lubił nie trzymać się przepisu. Oczywiście wiedział, że czasami jego przekroczenie może mieć złe skutki... Dlatego zawsze chciał być jak najlepiej przygotowany i wiedzieć jak najwięcej o używanych przez siebie składnikach. Dzięki temu wiedział co jak reaguje oraz kiedy może pozwolić sobie na inwencję twórczą. Notatki zapisywał bezpośrednio na podręczniku, ponieważ w tym wypadku było mu wygodniej. Mimo wszystko miał w nim kilka pustych kartek. Na wszelki wypadek.
Zabrał potrzebne rzeczy, czyli podręcznik, pióro w kieszeń (w której siedział już podręczny notesik), a na głowę wsunął jeszcze swoje gogle. Bezpieczeństwo ważna rzecz. Chociaż one nie były ochronne wcale, a wcale. Najchętniej by nosił rękawiczki, ale strasznie mu przeszkadzały jakiekolwiek, nawet zimą wolał po prostu trzymać ręce w kieszeni. Tak czy inaczej plus dziesięć do wyglądu. No i włosy mu nie będą wpadać do oczu, jak się będzie pochylał nad książką i kociołkiem. Bo czasami zapominał podcinać, nie miał na to weny, a potem smutek w oczach, bo nie widzi nic.
Dotarł sobie spokojnie widząc już gromadkę uczniów. Posłał wszystkim swój standardowy uśmiech kłaniając się nauczycielce z powitaniem, a następnie zajął miejsce obok Fletchera. Bardzo chętnie popatrzy na wyczyny Krukona. Położył książkę, wyciągnął pióro i... wrócił do rozmyślań ze śniadania wędrując wzrokiem wszędzie, tylko nie po nauczycielce. Tak jakoś nie wiedział jak jej zaproponować ubranie jakiejś apaszki albo szaliczka. Nie chciał znowu tracić punktów domu... ale oczu też nie chciał. Bo przed czymś takim to go nawet gogle nie ochronią. Swoją drogą przypomniała mu się jedna niemiła rzecz. Jak zsuwa gogle na oczy to czasami w pasek zaplątują się włosy. Będzie musiał zrobić to ostrożnie.

Ostatnio zdarzyło się Lenie wpaść w pułapkę planu lekcyjnego i zwyczajnie nie zauważyć, że ma pewne zajęcia. Jakimś cudem nie zauważyła tego nadmiaru wolnego czasu. Powtórzenie jednak tego incydentu byłoby nierozważne i głupie. W końcu ta instytucja to nie obóz karny, jak to się niektórym wydawało. Nie wspominając o tym, że co, jak co, ale omijanie jakiś tam zajęć to jedno, a jednego z bardziej umiłowanych sobie przedmiotów to drugie. Kiedy coś się naprawdę lubi to choćby miało się złamane wszystkie żebra to chciałoby się przyjść. Panna Bletchley jest tym rodzajem ucznia, który mógłby mieć tylko trzy rodzaje zajęć, byleby były to te, które lubi. Dodać też trzeba, że raczej nie spieszyła się zbytnio na te, które wychodziły poza zakres jej większego zainteresowania nimi. Eliksiry nie należały jednak do tych, które mogłyby nie istnieć. Wręcz przeciwnie - dla dziewczęcia był to jeden z tych, który okazywał się być wart znacznie więcej. Nie dziwne więc, że się nie spóźniła i nawet skierowała w stronę nauczycielki kulturalne powitanie (dobra, robiła to nawet do tych, których przedmioty jej nie interesowały, ale to zdecydowanie inny rodzaj słowa "dzień dobry").  Uśmiechała się, jak to ma w zwyczaju i pokierowała się (równie naturalnym dla siebie) pewnym krokiem do jednej z przednich ławek. Bardziej bystrzy zdążyli pewnie zauważyć, że Ślizgonka wyraża swoją aprobatę dla przedmioty poprzez odległość dzielącą ją od nauczyciela. Im bliżej zasiada, tym bardziej pewne, że będzie się udzielała i naprawdę interesuje się zajęciami. Wyczekiwała więc rozpoczęcia się lekcji i miała tylko jedno życzenie - by żaden zidiociały twór natury nie próbował rozwalić dzisiejszych eliksirów. Durne przedmioty - pewnie, niech robią, co chcą, jakoś to przeżyje. Byleby te istotne dla niej pozostawały nienaruszone.

Słysząc swoje nazwisko, przeniósł wzrok na nauczycielkę. Odsunął od siebie wszystko, pospiesznie przypominając sobie rzeczy, o które mogłaby zapytać. Jego wiedza nie wykraczała jakoś szczególnie, poza tą wyciągniętą z zajęć, ale czuł się o wiele swobodniej niż na zaklęciach. Tu przynajmniej mógłby choć trochę zapunktować.
Gdy pytania już padły, uniósł kąciki ust, starając się nie zaśmiać. Ciemiernik chyba zawsze będzie wywoływał u niego taką reakcję. Z prostej przyczyny - kiedyś użył go, do zrobienia psikusa siostrze. Z racji tego, że Krukon jeszcze się nie odezwał, postanowił zacząć.
-Alchemia to dziedzina magii, gdzie chodziło o to, by stworzyć kamień filozoficzny. Czarodzieje dążyli do nieśmiertelności albo chociaż przedłużenia sobie życia. Kamienia chcieli użyć także, by zmieniać metale nieszlachetne w złoto. Niby taki kamyk, a można ustawić się do końca życia... - odpowiedział na pierwsze pytanie, dodając jakieś tam swoje komentarze. Zwykłe regułki były po prostu nudne. Z przedmiotami było o tyle prosto, że przy samym rozejrzeniu się po pomieszczeniu, można było wymienić kilka z nich.
-Do ważenia eliksirów potrzebny jest przede wszystkim kociołek i chochla. Do tego nóż, waga i termometr. No i kryształowe fiolki do przechowywania gotowych eliksirów bądź składników w stanie ciekłym. - opisywać ich nie miał zamiaru, w końcu każdy wiedział, jak poszczególne przedmioty wyglądają, skoro od przynajmniej pięciu lat z nimi pracował. Nad ciemiernikiem jednak trochę się zastanawiał, gdyż o ile takie domowe właściwości pamiętał, o tyle te z zajęć już tak średnio.
-Syrop z ciemiernika... Co on takiego robił... Jest niebieski, to wiem na pewno. Jeżeli pamięć mnie nie myli, odpowiada za kolor eliksiru. Niby nic szczególnego, ale bez niego przygotowana mikstura nie jest zdatna do użycia. Jeśli chodzi o mniej magiczne właściwości to jest dobry na serce, ale trzeba uważać z dawką. Spożyty w zbyt wielkiej ilości może człowieka przeczyścić. Potwierdzone info, sprawdziłem na siostrze. - dokończył, teraz już nie kryjąc rozbawienia. Ze swojej wiedzy był dumny, wspomnienie także należało do tych weselszych, przez co jego ciało postanowiło na to jakoś zareagować. Jego włosy powoli, aczkolwiek bardzo skutecznie traciły swój ciemnobrązowy kolor, zastępując go słonecznym blondzikiem, z którym do twarzy jakoś szczególnie mu nie było.

Nawet nie spojrzał się po innych przybyłych do klasy, co zdarzało mu się często, z tego faktu, że często też był zadufanym w sobie dupkiem, uważając większość innych piątoklasistów za niewarte jego uwagi dzieci. Co prawda to działało w drugą stronę, to on był idiotą kiblującym rok, ale takiej myśli Fletcher do siebie przecież nie dopuszczał.
Jedynym kumplem jakiego miał był młody Marquez, którego szturchnął zaczepnie kiedy ten tylko stanął przy drugim stanowisku, jednak zaraz się zreflektował, słysząc słowa Flint skierowane do jego osoby.
Chrząknął. Jak dobrze, że wczoraj do poduszki poczytał materiały źródłowe z zeszłego semestru. Najlepszy sposób na sen: powtarzać coś, co znasz już niemal na pamięć.
- Pani profesor - uśmiechnął się czarująco, gdyż Flint była jego ulubionym nauczycielem. Spokojna, konkretna, poważna, konkretna, pięk....konkretna!- Żeby uwarzyć eliksir ze skutkiem pozytywnym, należy przestrzegać ściśle określonego planu. Zgodnie z drugim prawem Golpalotta najpierw do kociołka nalewamy ciecz, choć wcale nie musi być to woda. - zaczął recytować, niemal rosnąc z dumy. Wczoraj gadał ze swoim kotem o tym, jak kretyńskim nazwiskiem jest Golpalott. Mógłby tak nazwać wrzoda. Golpalott. - Następnie najsłabszy składnik pochodzenia zwierzęcego, później składniki roślinne od najsłabszego do najsilniejszego, a potem zwierzęce według tej samej zasady. Kolejnymi są składniki nieorganiczne, a na końcu główny składnik, który ma największy wpływ na eliksir. - pęczniał normalnie z dumy, ale tylko przez chwile. O ile wywar nie stanowił dla niego zagadki...
- Wywar to płyn otrzymany z wygotowania składników zwierzęcych lub roślinnych
...o tyle eliksir pieprzowy, niemal banalna rzecz, był czymś, co sam Fletcher przygotowywał nie rok temu, a dwa. Westchnął więc wytężając ostatnie zwitki neuronów w głowie.
- Yyee... Eliksir pieprzowy jest chyba na przeziębienie. Iii... dodaje się do niego ziarna pieprzu? - zrobił wielkie oczy, licząc na to że jakoś mu to ujdzie- I krew nietoperza! - nie było to odpowiedzią na pytanie profesor, ale zawsze warto próbować. Jako urodzony krukon wiedział, że nadmiar wiedzy i obnoszenie się z nim nigdy nie zaszkodzi, braki jednak w materiałach z czwartej klasy traktował jako osobistą porażkę. Westchnął jedynie zrezygnowany, słysząc jak Hennessyemu łatwo przychodzi odpowiedź i ze złością ocenił kanarkową żółć na jego głowie, jak odrażającą.
- Wygląda jak kretyn. - warknął cicho do Ururu otwierając według polecenia podręcznik.