Szklarnia główna

Eta nie musiała wcale zwracać na siebie uwagi, by przyciągać spojrzenia innych ludzi. Spojrzenia pełne pogardy, ciekawości albo współczucia. Zdawało się, że nikt nie musiał jej poznawać, żeby coś wobec niej odczuwać. Ona również obserwowała obcych – dyskretnie, ale na tyle wnikliwie, by wiedzieć, że zwykle Brytyjczycy odnosili się do nieznajomych z uprzejmą obojętnością, a emocje względem nich budziły się z czasem, przy lepszym poznaniu. Pod tym ich stosunku do niej pół-Hinduska przypominała raczej eksponat. Nie było to dla niej nic niespodziewanego, jednak nie dało się do tego przyzwyczaić wystarczająco, by móc to ignorować. Szczególnie, że do tej pory była obserwowana raczej z daleka przez ludzi, z którymi nic ją nie łączyła. Teraz musiała przyzwyczaić się do życia w ich towarzystwie i w tym samym co oni trybie, mimo że nadal nie czuła się częścią ich wspólnoty.
Podeszła do wyznaczonego przez nauczycielkę miejscu. Nigdy nie kwestionowała zasad rozsadzenia w ławkach w Hogwarcie. W porównaniu do Indii tutejsza społeczność i tak była mało zhierarchizowana. Eta nawet specjalnie nie wnikała z czego wynikały te podziały. Po prostu się dostosowywała. Kiedy usiadła humor od razu jej się poprawił. Przy stole pachniało jak w domu. Znała większość roślin, które rosły w ich ogrodzie w Indiach, ale nie przypominała sobie, żeby aja pokazywała jej kiedykolwiek trzepotkę. Mimo to zapach wydawał jej się znajomy. Może rosła gdzieś w okolicy albo pachniała podobnie do innej rośliny? Do tego w szklarni było ciepło i parno, nie aż tak jak przy monsunie, ale wystarczająco podobnie. Gdyby zamknęła oczy, mogłaby nawet wyobrazić sobie, że jest w domu. Nie mogła jednak zamknąć oczu, bo zapewne ktoś szybko przypomniałby jej, że znajduje się w szkole, gdyby nie robiła zadania.
Korzystając z tego, że wszyscy uczniowie zajęci byli swoimi trzepotkami, podniosła wzrok na drugą stronę stołu. Kojarzyła jedną ze Ślizgonek z eliksirów. Ona albo jej koleżanka została rozsadzona na lekcji. Chyba... Prawdę mówiąc wszystkie te bogate, angielskie dziewczyny zlewały się dla Ety w jedną i nie specjalnie je rozróżniała. Mimo to, coś je w nich fascynowało, więc na ile pozwalały jej ruszające się łodyżki jej rośliny, przypatrywała się temu jak radzą sobie ze swoimi ci l e p s i od niej.