Szklarnia główna

Owszem, zrobiła wszystko dobrze nie licząc jednego małego szczegółu... w tej chwili Azra nie miała w ogóle niczego robić, bo nauczycielka tylko przedstawiła plan na lekcje. Eleonora w swoim mniemaniu była w pełni usprawiedliwiona za swoją reakcję, która właściwie chyba niczym złym nie była. Ani nie zwyzywała, ani nie obraziła... nawet nie uważała aby miała ją w jakikolwiek sposób zdradzić. Ba! Nawet gdy Pani Weasley mówiła o karze to Elka tego nie słyszała, bo zwyczajnie była zła. Kiedy cytowała wcześniejsze słowa Azrze to w sumie bez sarkazmu czy czego tam, tylko złość była w głosie.
- Nic mi nie jest.
Odpowiedziała spokojniej nauczycielce. Wracając do Azry - jak wcześniej było wspomniane, inaczej byłoby gdyby już miały trenować a nie oberwać czarem znienacka.
Niemniej jednak kiedy już widziała te wielkie kocie oczy, w które łzy się wciskały - samej Elce już było trochę głupio, bo może niepotrzebnie tak się zachowała (temperamencik po tatuśku i dziadusiu) i już ręce zaczęła wyciągac aby przytulić... ale nie wyszło, bo Azra była w natarciu dzika. Na całe szczęście Pani Weasley zareagowała w porę.
Przygotowała się do ćwiczenia i ponownie coś kuzynce odjebawszy, ta postanowiła zaatakować ją zaklęciem zupełnie innym niż miały ćwiczyć. Patrzyła na Azrę jakby zamurowało ją, niedowierzająco... czuła rozczarowanie tym co zrobiła kuzynka. Bywały lekkie sprzeczki, ale takie co to już przesada. Już nie była zła, była rozgoryczona sytuacją i do tego do czego posunęła się kuzynka.
- Poważnie?
Spytała się cicho Azry i biorąc swoje rzeczy wyszła ze szklarni by później mając w nosie czy jest śnieg czy nie, usiąść i oprzeć się pod ścianą. Podkuliła kolana, objęła rękoma i wtuliła twarz - zrzucając karonadę czarnych włosów. Za wiele tych emocji na dzisiaj.

Widać Azra była zbyt roztrzęsiona i jej zaklęcie się nie udało, być może za jakiś czas uzna, że była to jedyna pozytywna strona tej sytuacji? Jej różdżka wyleciała jej z ręki, a pani Weasley coś mówiła, ale ona nie potrafiła się na tym skupić wpatrując w twarz kuzynki. Przez chwilę myślała, że rzuci się na nią z rękami jak... jak jakaś szlama, ale wtedy Eleonora pozbierała swoje rzeczy i wyszła. Azra nie miała w sobie tyle złości, by za nią biec, spodziewała się raczej, że jej krewniaczka będzie ją bardziej zachęcać. Postawiona w takiej sytuacji, ona sama miałaby trudności w opanowaniu się... z pewnością by nie uciekła od konfrontacji, ale być może lepiej, że tak się stało. Odwróciła się w kierunku swojego stanowiska pracy starając się powstrzymać od dalszego płaczu, w pełni świadoma, że jej twarz jest teraz poznaczona brzydkimi czerwonymi plamami. Cisza sprawiła, że spróbowała przypomnieć sobie, co nauczycielka do niej mówiła, ale nie potrafiła. Jej myśli cały czas krążyły wokół jej kuzynki.
- Przepraszam, pani profesor - odpowiedziała trochę sztywno, starając się by jej głos nie zdradzał wielu emocji. Zmusiła się do spojrzenia jej w oczy, co wydawało jej się w tej sytuacji mniejszym złem. Azra była jednak zbyt roztrzęsiona, by można było powiedzieć, że spojrzenie to było w jakimkolwiek stopniu wyzywające. Raczej walczyła ze sobą, by samemu nie wyjść ze szklarni. - Nie zrozumiałam pani instrukcji. Tak jak powiedziała... Eleonora, miewam z tym problemy. - Imię kuzynki ledwie przeszło jej przez gardło, gdy cytowała szydercze słowa skierowane pod jej adresem. Na szczęście na lekcji nie było innych jej znajomych, niezależnie kto miał rację ta sytuacja była co najmniej trochę żenująca.

Ambrosia czuła się coraz gorzej, a właściwie - coraz bardziej była przerażona tym co właśnie wydarzyło się na jej lekcji. Zieleń przecież powinna uspokajać, a nie pobudzać do agresji!
Ruda jednak doskonale wiedziała, że uczniowie Slytherinu nie potrafili panować nad swoimi pewnymi odruchami. Nie oznaczało to jednak, że Ambro mogła tolerować takie zachowania, nieważne jak bardzo lubiła Azrę.
- Bardzo mi przykro Panno Bătrân, ale muszę być konsekwentna i odjąć kolejne dwadzieścia punktów dla Slytherinu za twoje haniebne zachowanie. Kto to widział, żeby rzucać zaklęcia na swoją koleżankę z domu? - Bătrân powinna pójść i przeprosić Eleonorę, która pozbierała swoje rzeczy i opuściła szklarnię bez żadnego słowa wyjaśnienia.
- Masz szczęście, że zaklęcie nie trafiło w Eleonorę i tylko to ratuje cię przed dodatkowym szlabanem. Jeżeli potrzebujesz pomocy i chcesz porozmawiać, to zawsze możesz się zgłosić do któregoś z nauczycieli.

Podsumowanie sesji

Ambrosia Weasley - +15 punktów, +15 ʛ
@Azra Bătrân - +15 punktów, +5 ʛ +5 punktów dla Slyterinu, -35 punktów dla Slytherinu (15+20) + Powyżej Oczekiwań + Radices
@Eleonora Travers - +15 punktów, +5 ʛ + Zadowalający

Slytherin: -30 punktów

Koniec sesji

Poniedziałek, 15 lutego 1939r.

9:00

Ambrosia krzątała się w szklarni od samego rana i to nie dlatego, że pokłóciła się z Gethenem i szukała dla siebie cichego miejsca, ale obawiała się, że znów się spóźni, a to było przecież niedopuszczalne, kiedy była nauczycielką. Musiała bardzo pilnować zegarka, bo kto to widział, żeby gubiła się na prostej drodze do szkolnych szklarni? Tym bardziej, że drogę do nich znała przecież na pamięć.
Kiedy wybiła wyznaczona godzina zajęła swoje miejsce przy stole i wyciągnęła swoją różdżkę, którą położyła na blacie.
- Dzień dobry. - przywitała się ze zgromadzonymi uczniami. - Mam nadzieję, że jesteście przygotowani do dzisiejszego, małego testu? - miała nadzieję, że nie zapomnieli o nauce zaklęć, które były omawiane na poprzednich zajęciach.

Lista obecności

@Isaac Scamander - Ravenclaw, VI

Testu? Jakiego testu... Ogarnęło go lekkie przerażenie, jednak nie takie kiedy staje się twarzą w twarz z wilkołakiem, lecz taką, kiedy zapomniało się napisać pracy domowej i dowiadujesz się o tym po fakcie... No to super, mógł pożegnać się z punktami, które ostatnimi czasy tak pieczołowicie zbierał. Zawsze może spróbować zaryzykować i liczyć na szczęście. Nadal nie wiedział co to za test i do czego się nie przygotował, jednak czuł już w trzewiach, że ma przesrane.
— Oczywiście pani profesor — Powiedział niczym chórem wraz z resztą grupy, jednak na twarzy miał wymalowaną prawdę. Chociaż nikt nie powinien się dziwić takim obrotem spraw. To nie pierwszy i prawdopodobnie nie ostatni raz, kiedy Isaac czegoś zapomniał.

Ambrosia nie była jeszcze na tyle doświadczona, żeby zorientować się, kiedy ktoś kłamie jej w żywe oczy, a kiedy faktycznie nie dał rady się przygotować. Z reguły wierzyła każdemu na słowo, bo nie miała najmniejszych powodów, żeby tego nie zrobić. W końcu... dlaczego ktoś mógłby chcieć ją okłamywać?
Po szybkim sprawdzeniu obecności przystąpiła do niewielkiego egzaminu, który wcale nie był trudny. Opanowanie i zaprezentowanie dwóch zaklęć mogło sprawić niewielkie problemy, ale Ambrosia nie była też złośliwa i jakoś szczególnie mocno wymagająca.
Po krótkiej przechadzce pomiędzy uczniami w końcu dotarła do Isaaca.
- Twoja kolej Panie Scamander. Najpierw proszę wykopać dziurę w doniczce za pomocą odpowiedniego zaklęcia, a później zalać ją wodą.

Isaac speszył się nieco próbując przypomnieć sobie zaklęcia. Dziura w doniczce... Jak to szło... Ach mam! Chłopak wyciągnął różdżkę z rękawa a następnie wycelował nią w doniczkę, gdy poczuł jak coś uderza go w głowę. Wolną ręką pomacał się po potylicy napotykając mokrą papierową kulkę. Skrzywił się od razu strącając ją ze swoich włosów. Odwrócił się by zobaczyć kto to taki robi sobie z niego żarty. I gdy tylko zobaczył twarze ślizgonów musiał się powstrzymywać od rzucenia zaklęcia w ich stronę. Zauważył, że nauczycielka jeszcze nie zauważyła co się stało więc głupio byłoby wpaść. w kłopoty przez zgraje małpiszonów. Westchnął cicho zrezygnowany i ponownie wycelował różdżkę w doniczkę.
— Defodio — Chociaż śmiechy innych uczniów rozpraszały go to spróbował skupić się na swoim zadaniu czym w tym momencie było dla niego wykopanie dziury w ziemi.

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 8 (8)

Ambrosia niestety nie widziała ataku na Isaaca, więc nie mogła na to w żaden sposób zareagować, chociaż na pewno skończyłoby się to odjęciem kolejnych punktów Slytherinowi. Dom węża chyba nigdy się nie nauczy, że takie zachowanie jest im po prostu nieopłacalne.
Kiedy Scamander rzucił zaklęcie, a ono nie wywołało żadnego efektu, westchnęła jedynie cicho.
- Spróbuj proszę jeszcze raz. - sama doskonale wiedziała jak magia potrafi płatać figle, więc wolała dać drugą szansę, niż zniechęcić kogoś do przychodzenia na zielarstwo tylko daletego, że dostał złą ocenę.
- A was proszę o ciszę. - zwróciła się do śmiejącej się grupki uczniów. Im też nikt nie przeszkadzał, kiedy pokazywali swoje umiejętności (wbrew pozorom niezbyt wysokie).