Glasgow

W końcu udało mu się wyswobodzić z własnych więzów. Ubranie już dawno spisał na straty, więc parę dziur nie zrobi różnicy. Podniósł się ciężko z szafy i przez chwilę zerkał na ptaszyska. Dotarły do niego też kolejne tłumaczenia kobiety.
- Kto unrze? - Zmarszczył brwi. - I co zamykać? Kurwa... jak ja mam się z tobą dogadać?! - Warknął zirytowany. Po chwili odezwał się do niej po rosyjsku i po francuskua. Może zna inny cywilizowany język.
Ministerstwo odjebywało sporo akcji i czasami Nevan mial wrażenie, że jego lewe interesy to wcale nie takie złe rzeczy w porównaniu z tym, co dzieje się całkiem legalnie.
Nie zbliżał się jak na razie do kobiety, może zrozumie o co jej chodzi w końcu.

Kobieta zmarszczyła lekko brwi, spojrzeniem podkrążonych oczu śledząc rzucającego się i wściekającego aurora. Już chciała podejmować kolejne próby zmagania z językiem angielskim, kiedy mężczyzna postanowił zwrócić się do niej w innym narzeczu - słysząc francuski ożywiła się wyraźnie.
- To jest, jak to się mówi, przeklęte. Przekleństwo. Trudno to wyrazić w takich językach. - potrząsnęła głową.
- Przyjechałam za nim tutaj, żeby powstrzymać... Biali złodzieje wypuścili przekleństwo i uciekli do tego kraju, śmierć podążyła za nimi i ja też. Odesłać klątwę jest mi zbyt trudno, mogę jedynie powstrzymać. Nie mogę wracać do tamtego miejsca, muszę zostać. - powtórzyła uparcie.

W końcu! Złapali jakiekolwiek porozumienie. Nevanowi ulżyło bardzo, gdyż okazało się, że kobieta nie była wcale aż tak bardzo szalona i potrafiła mówić w pełnych zdaniach. Oparł się o ścianę marszcząc brwi, gdy opowiadała mu co tu robi i dlaczego tutaj jest.
- Przekleństwo? Za kim? Jacy biali ludzie? Z Ministerstwa? - Niby coś się dowiedział, ale nie wiedział za bardzo za wiele.
- To przekleństwo jest tutaj? - Spojrzał na ruderę w której byli i za długo tutaj zostać nie mogli. Zapewne niedługo usłyszy pierwsze głosy mugoli przedzierających się przez zwalony front.

Poziom szaleństwa kobiety pozostawał kwestią dyskusyjną, ale przynajmniej faktycznie okazała się być w stanie porozumiewać w sposób w miarę cywilizowany. Może jednak Fraser nie zwariuje próbując zrozumieć o co jej chodzi, kto wie?
Potrząsnęła głową, kiedy wspomniał o Ministerstwie.
- Złodzieje. Nie żyją. Zginęli zanim udało mi się dotrzeć. - odparła, a na jej twarzy nie było widać nawet śladu współczucia wobec tych nieszczęsnych trupów.
Kiedy zapytał, czy przekleństwo jest tutaj, wykonała dość dziwny i mało mówiący gest, poruszając głową na boki.
- Będzie. Teraz jest zamknięta... Uśpiona. Tylko ptaki nie śpią. Ptaki i echo bębnów, czekają żeby wrócić.

Fraser już dawno przestał się łudzić, że zachowa stabilność umysłu, pracując jako auror. Oddział psychiatryczny był jednym z częściej odwiedzonych przez funkcjonariuszy.
- Aha... - Pokiwał głową. - To skąd to przekleństwo tutaj? - Że też jakąś klątwe musiało tutaj przywiać.
- Możesz to zabrać? Jakoś zneutralizować? - Jak na razie nie wyrywał się z propozycją pomocy. On na klątwach nijak się znał, zwłaszcza tych egzotycznych. Spojrzał kontrolnie na ptaszyska, nie ufał pierzastym w żadnym razie.

Kobieta zmierzyła Nevana spojrzeniem pełnym dezaprobaty.
- Przybyło za tymi, którzy wypuścili. Jest w tym kraju, na tej wyspie. Póki mogę, zamykam je - najpierw w tym domu w Londynie, pod podłogą, później w zamku, teraz tutaj. - wyjaśniła tonem, który jasno mówił, że przeprowadzki z klątwą w ramach bagażu nie są najweselszą możliwą opcją i za tą konkretną niedogodność w stu procentach kobieta winiła Ministerstwo i ludzi podobnych Nevanowi.
Milczała dłuższą chwilę, jakby rozważając, czy powinna udzielić Fraserowi faktycznej odpowiedzi na jego pytanie.
- Da się... Zabrać ją z powrotem. Do serca ciemności. Ale tam czeka śmierć, nie mogę wyruszyć. Jeśli umrę, nikt nie zamknie klątwy. - wyjaśniła mu ostatecznie najlepiej, jak potrafiła.

Pokiwał głową. No tak, złodzieje sprowadzili do Londynu jakiś syf i teraz jakieś pieprzone klątwy rozbijają się po Wielkiej Brytanii. Pięknie. Namyślił się chwilę, czy aby czasem nie słyszał o jakiś fantach pasujących do voodoo, hoodoo czy tym podobne. W końcu wiele towarów przechodziło przez ręce jego ludzi.
A jak wiadomo, Ministerstwo a zwłaszcza BUM nie zawsze do końca się doinformuje i potem zdarzają się takie a nie inne cyrki. Westchnął cicho zastanawiając się, co dalej.
- Gdzieś dalej to mogło przejść? Czy tutaj jest szansa to zlikwidować? - Upewnił się nim uznał, że warto by było przyłożyć rękę do zakończenia tej dziwnej akcji.
- Co mogę zrobić? - Spojrzał na kobietę wyczekująco. W końcu był aurorem, a skoro zabranie baby do Ministerstwa nie rozwiąże problemu, to należy ogarnąć to tutaj.

Kobieta pokręciła głową, słysząc jego pytanie.
- Nie przeszło. Mam to pod kontrolą... Na razie. - dokończyła z lekkim zawahaniem. Nie trzeba się było znać jakoś szczególnie na ludziach by widzieć, że była zmęczona, wykończona może nawet. Widać zmaganie się z klątwą nie było najprostszym zadaniem i także i na niej odcisnęło swoje piętno. Jak długo zdoła jeszcze unosić na swoich barkach wyniki tego zobowiązania?
- Tu nie można. Zlikwidowanie wymaga... Podróży. Długiej. Może na zawsze. - odparła. Kiedy auror zapytał, jak może pomóc, zmarszczyła brwi stanowczo.
- Jeśli jest ktoś, kto zgodzi się zniszczyć klątwę, oddam mu ją. Inaczej niech przestaną mnie szukać.

Tłumaczenia kobiety były pokręcone, Nevan nie rozumiał natury tego przekleństwa. Wszystko, z czym się dotychczas spotykał działało mniej skomplikowanie. Zamyślił się, gdy odpowiedziała mu. Spoglądał na nią przez chwilę oceniając jej kondycję i to, jak długo może jeszcze dać radę. Bo wyglądała na prawdę marnie. A co jeśli nie da rady i wypuści klątwę? Jeśli to miałoby się stać gdzieś w świecie, to go nie obchodziło. Jednak tutaj było za dużo osób, które były z nim związane i na dodatek taka klątwa na Nokturnie nie byłaby czymś zachwycającym.
- Czy to znaczy, że trzeba się poświęcić? - Zapytał ostrożnie. W końcu te wszystkie obce klątwy były dziwne i pokręcone. - Powinnaś iść ze mną. Wyjaśnię przełożonym, zrobią co będziesz kazała. - On sam nie mógł za wiele zrobić. Jednak w Ministerstwie na pewno to ogarną.

Kobieta po raz kolejny wykonała ruch głową, który nie oznaczał ani przyznania Nevanowi racji, ani zaprzeczenia.
- Trzeba wiele poświęcić. Czy życie? Nie wiem. Ale wiele. Sama podróż to już więcej, niż wielu jest w stanie zrobić. - odparła, a gdy auror zasugerował, że powinna iść z nim, spięła się momentalnie, cofając przy tym o krok.
- Nie pójdę. - oznajmiła z uporem i budzącym się na nowo i widocznym już w oczach panicznym strachem - Zamkną mnie. Nie mogę iść, nigdzie! Z klątwą jak najmniej ludzi musi mieć styczność, im więcej tym bardziej niebezpieczna. - potrząsnęła głową - Nie pójdę. Klątwa podąży za mną, przeklnę wszystkich wchodząc tam. - zaczęła powtarzać.

Te jej niejasne odpowiedzi zaczynały doprowadzać Nevana do szału. Zaraz skończy się na tym, że złapię kobiecinę i zacznie nią trząść.
- Rozumiem. - Odparł, gdy uzyskał w końcu w miarę klarowną odpowiedź. - Czyli musisz to coś zabrać stąd i wrócić tam, skąd to wyciągnięto? Nowy Orlean? - Murzynka gadająca po francusku, to musiały być te okolice.
Westchnął zaciskając dłonie w pięści. Nie znosił takich sytuacji, wolał coś rozwalić, albo kogoś po prostu trzasnąć zaklęciem i po sprawie. A tutaj kurwa jakieś klątwy wymyślili. Zaklął pod nosem i spojrzał w stronę drzwi frontowych.
- Tutaj też nie możesz zostać. Mój partner debil wysadził cały front domu, wszystkie mugole z okolicy się zleciały. - Musiał znaleźć sposób, by jakoś stąd babę zabrać i powiadomić odpowiednich ludzi. - Jak to przeklniesz wszystkich? - Aż poczuł, jak na karku jeżą mu się włosy. - Musimy stąd iść. Gdzieś... - Zamyślił się, gdzie w Londynie mogliby wylądować bezpiecznie. - Znajdę dobre miejsce i sprowadzę odpowiednich ludzi i odeślą cię, gdzie trzeba. Może tak być? - Spróbował negocjacji z babą, chociaż nie bardzo liczył na to, że ją przekona po dobroci.

Kobieta uniosła lekko brwi, na moment zapominając o strachu. Nowy Orlean?
- Kongo. - odparła krótko. Jakkolwiek dziwny i obcy nie byłby Nowy Orlean, w obliczu samego serca czarnej Afryki prezentował się równie groźnie, co wycieczka do sklepu na rogu.
Zmarszczyła brwi, słysząc o partnerze debilu.
- Ukryję się. Tym razem mnie nie znajdą. Zostanę, tu jest bezpiecznie. - powtórzyła uparcie.
- Przekleństwo pójdzie za mną, dokądkolwiek się udam, a jeśli nie zabiorę go ze sobą, gdy odejdę, znów będzie wolne i znów zaczną ginąć ludzie. - powtórzyła mu raz jeszcze, a kiedy zaproponował, że sprowadzi ludzi, po chwili namysłu kiwnęła głową w bok.
- Sprowadź kogoś. Zostanę. - odparła ostatecznie, po czym obróciła się i ruszyła korytarzem w głąb domu, w ciemność, a ptaki zerwały się do lotu i pofrunęły za nią.

Kongo, czy Nowy Orlean... jeden pies. Chociaż dla Nevana wersja kobiety była bardziej przerażająca, to w końcu było źródło tej dzikiej magii pełnej przekleństw, dziwnych układów i niewiadomych. Wolał nie oberwać przekleństwem z tych źródeł.
Nie bardzo podobało mu się zostawianie kobiety tutaj, zwłaszcza, że Anton został na zewnątrz i nie wiadomo co tam wyrabiał . Zatem Fraser musiał się upewnić, że babsztyl nigdzie nie ucieknie i też nikt jej nie dopadnie. Poszedł za nią i dla jej i ogółu bezpieczeństwa pomógł jej się skryć przed intruzami, a sam wolał się upewnić, że też nie zwieje.
- Wrócę tutaj z odpowiednimi osobami. - Obiecał i ruszył do kuchni, gdzie wymacał pierwszy lepszy przedmiot. Widelec, kubek, cokolwiek by z pomocą zaklęcia Portus przenieść się pod Ministerstwo. Gdzie ruszył do biura aurorów, przedstawił sytuację kapitanowi i poganiając wszystkich jak się dało, postarał się wrócić do Glasgow. Głównie po to, by dopilnować, żeby kobieta i jej klątwa zniknęli z wysp czym prędzej.

Nevan odprowadził kobietę do innego pomieszczenia, gdzie ta zeszła do piwnicy i zabarykadowała się w niej od środka. Przynajmniej na razie nie zamierzała uciekać... Chyba.
Z drugiej strony w Ministerstwie szefostwo wcale nie było zadowolone z wyniku śledztwa. Auror usłyszał od kapitana, że to bzdury i nie powinien tak łatwo dawać się wymanewrować jakiejś wariatce. Trzeba ją zamknąć i tyle, żadna klątwa nie będzie im stawać na drodze w momencie, kiedy dobre imię Biura zależy od złapania tej przeklętej baby, której ucieczki robią z Ministerstwa pośmiewisko.
Wrócili dopiero po jakimś czasie, a to co zastali na miejscu... Cóż. Anton może nie radził sobie najlepiej, ale przynajmniej zdołał nie pogorszyć sprawy do czasu, aż drugi auror po niego wrócił - siedział skitrany gdzieś w krzakach, moknąc i próbując unikać ciekawskich spojrzeń mugoli zza płotu posesji. Nawet zaklęcie z domu ściągnął - istniała szansa, że wysłanie na miejsce kilku amnezjatorów pomoże załagodzić sprawę i nie wybuchną żadne zamieszki w najbliższym czasie.
Przeszukali całą ruderę, ale kobiety już tam nie było. Kapitan prawie dostał padaczki z wściekłości, natomiast kilka dni później na parapecie mieszkania Nevana usiadło czarne, złowróżbnie wyglądające ptaszysko z krótką notatką sporządzoną w języku francuskim, przymocowaną do nogi.
Jeśli ktoś będzie gotów wyruszyć, napisz do mnie. - brzmiała treść listu, a ptaszysko raz na kilka-kilkanaście wieczorów przylatywało od tej pory na parapet Frasera, zaglądając do okien, jakby czekało na odpowiedź.

Nevan Fraser +35 punktów, +20 g
Anton White +10 punktów

Koniec sesji