Sobota, 7 marca 1938 roku

godziny popołudniowe

Profesor Bulstrode użyczyła stażystce Fawley swój gabinet w celach przeprowadzenia korepetycji. Kaylin udała się więc do pomieszczenia odpowiednio wcześnie, zaraz po lunchu i zaczęła się przygotowywać. Nie miała szczególnego planu, głównie dlatego, że nie wiedziała, kto w ogóle się zjawi i z jakimi problemami. Usiadła za biurkiem nauczycielki, wyciągnęła swój kalendarz i spojrzała do niego – miała w nim zapisane oceny uczniów i to, czy oddali swoje prace domowe, czy nie. Może i nie prowadziła zajęć starszych roczników, ale i ich postępy śledziła, na wszelki wypadek gdyby, tak jak teraz, miała za zadanie się nimi zająć.

Tym razem powtarzał materiał od rana, aby wykazać się na korepetycjach i zrekompensować to, że zwyczajnie w świecie zapomniał o pracy domowej. List od Kaylin go przestraszył, nie chciał, aby i ona się na nim zawiodła. Laura była dobra z tego przedmiotu, ale dzisiaj musiał się sam przyłożyć. Zapowiedział już swoją obecność listownie, więc nie sądził, aby musiał o tym przypominać na lekcji. Po prostu powtarzał wszystko do obiadu, każdą z lekcji od początku roku. To było za dużo. Zapukał do gabinetu profesor, a po usłyszeniu proszę, wcisnął w drzwi swoją rudą czuprynę.
- Cześć, Kaylin – przywitał się.

Kaylin nie spodziewała się tego dnia zbyt wielu uczniów, choć z drugiej strony – gdyby miała takie oceny, jak niektórzy z nich, to na kolanach by przyszła, żeby tylko je poprawić. Jak można było być zadowolonym ze średniej, która była niższa niż Powyżej Oczekiwań? Nawet, jeżeli ONMS nie było czyimś ulubionym przedmiotem! Nie mówiąc już o tym, że starsze roczniki nie musiały się tego uczyć wcale tak naprawdę, tym bardziej nie potrafiła tego pojąć.

Z zamyślenia wyrwał ją znajomy głos, sprawiając, że wróciła do rzeczywistości. Kiwnęła głową na przywitanie i wskazała Weasleyowi miejsce po drugiej stronie biurka, bo jak na razie nie pojawił się nikt poza nim. Przynajmniej on! Czyż nie?

— Pamiętasz, co było zadane?

"Korepetycje" z opieki nad magicznymi stworzeniami brzmiały obiecująco, nawet jeśli Antioch otrzymał "powyżej oczekiwań" ze swojej pracy domowej. W końcu to nie "wybitny", więc chłopiec nadal mógł nauczyć się czegoś nowego! Perspektywa uczestnictwa w dodatkowych zajęciach podobała mu się nie tylko ze względu ma możliwość podniesienia oceny, ale przede wszystkim z powodu możliwości zyskania dodatkowej wiedzy lub uzupełnienia jej braku. Pani Fawley postanowiła poświęcić swój czas uczniom, dlaczego więc z tego nie skorzystać? Zresztą, gdyby nie to, Antioch i tak spędziłby sobotnie popołudnie z nosem wciśniętym między stronice jakiejś książki. W ten sposób przynajmniej poćwiczy swoje umiejętności interpersonalne.
Nieco onieśmielony, postał przez chwilę pod drzwiami, nim odważył się unieść rękę i niepewnie zastukać w ich skrzydło. A jeśli pani Fawley oczekuje tylko uczniów, którzy nie wywiązali się z obowiązków? Lub, co gorsza, w jej gabinecie nie pojawi się nikt oprócz niego? Raz już spotkali się sam na sam, więc chyba nie miał się czego obawiać... Cofnął się o krok, by nie dostać drzwiami w twarz, kiedy te się otworzą.

Nie chciał jej przestraszyć. Już i tak czuł się nieswojo jak tak na niego nakrzyczała. Jednak, nie miała racji, nie zrezygnuje z latania na rzecz nauki. Będzie się bardziej przykładał w czasie wolnym, a nie odpoczywał. Bo Remus potrzebował kopa w tyłek, aby dać z siebie wszystko.
- Tak, opisy stworzeń z zagadki, nie wiem, dlaczego nie wysłałem listu na czas – odpowiedział wyraźnie przybity, bo już nie chciał, aby znowu na niego krzyczała. W końcu postanowił poprawę, był tutaj! Zamilkł, gdy rozległo się pukanie. Jednak nie będą sami?

Kaylin nie była strasznym stworzeniem i nie ganiała za uczniami z linijką w ręku (chociaż ci, którzy pamiętają ją za czasów jej bycia prefektem mogliby powiedzieć coś innego), nie zamierzała na nikogo krzyczeć. Ale nie zamierzałą też udawać, że wszystko jest w porządku, jeżeli nie było. Już miałą coś powiedzieć, kiedy do środka wszedł kolejny uczeń, pukając do drzwi chwilę wcześniej. Kiwnęła do niego głową na powitanie i kazała mu zająć miejsce.

— W takim razie opowiedz mi o stworzeniach, któe były przedstawione w zagadce. — Poleciła Remusowi, a potem spojrzała na Antiocha. — Twoja kolej będzie, jak Remus skończy.

Oj, Remus doskonale pamiętał Kaylin jako panią prefekt, więc jak przeczytał ostry ton w liście, to już wiedział, że ma przechlapane. Profesor może czuć zawód i mówić, że stać go na więcej, ale Kaylin nie! Chrząknął, kiwnął głową. Cholera, ale to było dziwne. Miał wrażenie jakby się z nią uczył, miał zwykłe spotkanie w bibliotece i przyszedł ją zaczepić, co słychać, a teraz to ona go oceniała i od niej zależała ocena z zielarstwa.
- Może zacznę od najmniejszego zagrożenia XX, Gnom to szkodnik, który mieszka w ogrodzie, głównie północą Europa czy Ameryka. Ambrozji cały czas psuje ogródek i muszę je wyrzucać z ogródka. Wygląda jak kartofel, taki na stopę wzrostu, ma ostre zęby, na które trzeba uważać, gdy się je wywala. Mieszka w norze pod ziemią, a to rozwala kwiatki Ambrozji. To taki głuptas, nie grzeszy inteligencją, jak się raz wyrzuci porządnie, to raczej nie wraca. Są tak głupie, że patrzą jak wyrzucam z ogrodu ich koleżków. Niby odstraszają inne szkodniki, ale wyjadają nam warzywa, które mają korzonki. Z kolejnej kategorii XXX był błotoryj i niuchacz, mam mówić dalej? – spytał na Kaylin, nie będąc pewnym, czy jej nie zagadka, a może mieli mówić tylko po jednym stworzeniu? Chyba z tego stresu nie zrozumiał.

Grzecznie pokiwał głową i usiadł na wskazanym miejscu w oczekiwaniu na swoją kolej. Zaciekawiony wypowiedzią starszego ucznia, na moment zawiesił na nim wzrok, próbując odgadnąć polecenie. O co chodziło z zagadkami? Czy odpowiedzią na jedną z nich było hasło "szkodniki"? Jak ją sformułowano? Czy i Antioch taką dostanie? Wsłuchał się w monolog Remusa, niepewny, czy to spontaniczna prezentacja, czy też wymagała przygotowania. Jeśli tak, to z jakiej puli pytań? Czy powtórka, którą sobie zrobił, wystarczy, by udzielić satysfakcjonujących odpowiedzi? Stłumił dziecinną chęć pobujania się w krześle, zamiast tego sztywno prostując plecy i zwijając palce prawej dłoni w pięść.

Kaylin zwyczajnie lubiła porządek. Wymagała od siebie bardzo dużo, więc nic dziwnego, że i innych pod tym względem nie oszczędzała. Całe (choć niezbyt długie) życie bardzo ciężko pracowała, pnąc się po szczeblach, które sama przed sobą ustawiała tak naprawdę. Remus był miłym chłopcem i zawsze wydawał jej się porządną osobą – pamiętałą go głównie ze swojego ślubu, na który przyszedł z kuzynką Polly i wywarł wtedy na niej pozytywne wrażenie. Chociaż byłą zajęta wszystkim innym a nie ocenianiem gości. Chłopak mówił strasznie chaotycznie i nie wiele byłą w stanie zrozumieć z powtarzających się słów, jakie padały z jego ust. Mówił też dość szybko, co nie było najlepsze, gdy miało się do czynienia z kimś takim, jak pani Fawley. Mimo to nie przerwała mu, dając dokończyć zdanie.

— Tak, opisz mi wszystkie stworzenia. Pierwszym był gnom, zgadza się. Drugim i trzecim były błotoryj i niuchacz.