Gabinet prof. H. Cromwella

Hal obawiał się raczej, że Judith odstraszy grzebanie się w owadzich trupkach niż monotonność wykonywanej pracy. Starał się raczej nie oceniać ludzi po stereotypach, nie mniej był trochę nastawiony na to, że jego uczennice, szczególnie te "z dobrych rodzin", wybierały jego przedmiot z myślą o miłych, puchatych zwierzątkach. Zapał Crawleyówny miło go zaskoczył.

– Może być – ocenił, przyjrzawszy się lepiej preparatowi, o który pytała nastolatka. Nie był idealny, ale wszystko co ważne miał na miejscu i w odpowiedniej liczbie. Zbyt idealne też nie były zresztą dobre, bo niczym nie różniłyby się od ryciny w książce.

Uśmiechnął się pod nosem na jej pytanie. Zainteresowanie mniej charakterystycznymi zwierzętami przyszło do niego z wiekiem. Prawdę mówiąc, opieki nad magicznymi stworzeniami zaczął uczyć się głównie dlatego, że chodziło na nią dużo dziewcząt. Wtedy zwierzęta, którymi zainteresowanie mógł wyrażać, musiały budzić zainteresowanie każdego, być duże i groźne, jednym słowem męskie. Kiedy był w wieku Judith jego samego dziwiło, że małe, niepozorne stworzenia, wydawały mu się ciekawsze, ale po latach większą zagadką było dla niego, dlaczego kiedykolwiek w to wątpił.

– Czego nowego można się dowiedzieć, jeśli pyta się o to samo, co wszyscy? – zapytał retorycznie. W jego głowie ta odpowiedź brzmiała lepiej, ale gdy już było za późno, stwierdził, że brzmiała górnolotnie. Miesiąc ponazywali go profesorem i już bawił się w filozofa. – Więc dobrze ci idzie, wziąwszy pod uwagę, że widziałaś trutniowce tylko w książce – powiedział szybko, żeby do dziewczyny nie zdążył dotrzeć jego nagły objaw zmanierowania sprzed chwili.

Koniec sesji

Powód: Sesja przedawniona