Przeklęty gabinet

— Myślałam. — Powiedziała cicho, obserwując, jak dym rozpływa się w powietrzu. — Ale nie sądzę, bym od razu po szkole miała odpowiednie kwalifikacje. Muszę się jeszcze wielu rzeczy nauczyć, wiele zbadać. — Pozostanie w Hogwarcie jako nauczyciel byłoby dla niej zbawieniem. Wiedziała jednak, że wiele jeszcze przed nią i na chwilę obecną było to wręcz niemożliwe. Miała też marzenie, które różniło się od posady nauczycielskiej.

— Wybieram się. — Bo jakże mogłaby nie? Raczej nie miała na to szans, skoro ojciec już zaznaczył, że sobie tego życzy. Wysłał jej nawet kolczyki, które miały pasować do kreacji dla niej przygotowanej. Nie miała szans się z tego wywinąć, nawet w mniejszym stopniu niż rok temu. Westchnęła spoglądając na podwójnego orzecha.

— Diffindo. — Szepnęła, próbując rozciąć orzech na pół. Inną sprawą było to, że nie znała tego zaklęcia, więc była to próba w ciemno. Ale zawsze musiał być ten „pierwszy raz”, czyż nie?

Kaylin przyglądała się poczynaniom Marqueza, odpowiadając na jego pytania chłodnym, niemal obojętnym tonem. Nie miała pojęcia, dokąd ta rozmowa prowadzi, ale zdawało się, że nie jest to jej problemem w tej chwili.

— Raczej nie. — Dodała tylko, widząc jego usilną próbę użycia zaklęcia Duro na jednej z połówek kopii orzecha. Westchnęła tylko i stwierdziła, że gorzej być chyba nie może, jeżeli sama spróbuje?

— Duro. — Szepnęła, celując w tę samą część kopii. Najwyżej cała sala wybuchnie, cóż gorszego mogłoby się stać?

Przyglądała się Marquezowi dopiero teraz dostrzegając, że od kilku prób szło mu gorzej od niej. Uniosła lekko brew zastanawiając się, czy aby na pewno dobrze dobrała sobie „nauczyciela”. Skrzyżowała dłonie na piersi, zaciskając w nich różdżkę, a wzrokiem wciąż przyglądając się poczynaniom Ururu. Dopiero po chwili dotarły do niej jego kolejne słowa. Czemu tak bardzo wypytywał ją o ten bal? Chciał znowu zaprosić Addyson? Jeżeli tak – musiała mu to wyperswadować. Z ostatniej rozmowy z Puchonką wywnioskowała, że dziewczyna naprawdę nie miała ochoty więcej rozmawiać i spędzać czasu ze Ślizgonem.

— Nikt mnie nie zaprosił i nie sądzę, by tak się stało. — Powiedziała spokojnie, nie za bardzo się tym wszystkim przejmując. W zeszłym toku pojawiła się na balu tylko i wyłącznie dlatego, że poprosił ją o to Graysen, a i ona nie mogła uniknąć tak dużego wydarzenia będąc prefektem.

— Wydaje mi się, że na pewno nie dzień przed. Ani pół roku wcześniej. To chyba zależy od relacji, jaką się ma z osobą, którą chce się zaprosić.

Kaylin przyglądała się poczynaniom Marqueza, słuchając tego, co mówił choć docierało do niej z małym opóźnieniem. Na jego zdziwienie, że nikt jej nie zaprosił zareagowała… Śmiechem. Cichym, stłumionym dość szybko, lecz zdradzającym wszystko.

— Nic w tym dziwnego. Nie jestem typem, który chodzi na bale. I na pewno nie jestem osobą, z którą chciałoby się na taki bal iść. — Dodała tylko. Była wręcz pewna, że nawet jeżeli ktoś by ją zaprosił spotkałby się z odmową. Graysen był wyjątkiem, bo rozumiała czemu właściwie ją zapraszał. Mieli układ, z którego obydwoje czerpali korzyści. No, powiedzmy – nadal nie wybaczyła mu kilku rzeczy, ale niezależnie os wszystkiego, wciąż był jej przyjacielem.

— Addyson? — Zmarszczyła brwi. — Addyson, z tego co wiem, nie chce mieć z tobą nic więcej wspólnego. Zapraszanie jej na bal to dość kiepski pomysł. — Mówiła całkiem poważnie, na swój sposób było jej go żal. Bo widocznie mu zależało, nic jednak nie mogła (bądź nie chciała) robić w tej sprawie.

— Nikt mnie nie zaprosił, ale i tak musiałabym odmówić. — Była na tym świecie jedna osoba, z którą chciała spędzić ten bal. I jak na złość wiedziała, że jest to niemożliwe. W pewien sposób rozumiała więc Marqueza i jego sytuację z Addyson.