Gabinet profesor Rowle

Antoinette siedziała w swoim gabinecie i przeglądała jedną z książek. Jutro miała być jej pierwsza lekcja i zastanawiała się, w jaki sposób najlepiej będzie powitać swoich uczniów, wywołać w nich podziw, a także sprawić, że będą ją szanować i się jej bać. W końcu na pewno nie pozwoli, aby jakieś bachory wsiadły jej na głowę. To ona jest tutaj nauczycielką, a także opiekunką Slytherinu. Swoją drogą... Chyba powinna napisać do swojego kochanego męża i pochwalić się, jak jej minął pierwszy miesiąc w szkole. Spojrzała na swoją, trzecią już, obrączkę i przejechała po niej kciukiem. Nie żałowała tej decyzji. Wiedziała, że tak będzie najlepiej.
No i w końću była żoną głowy rodu, a to już nie byle co.
Wyjęła kartkę z jednej szuflady i otworzyła kałamarz. Mieli grać idealne małżeństwo, więc powinni sobie pisać, jak bardzo się kochają i jak bardzo za sobą tęsknią. Tak, jak Antoinette odwali Quentinowi piękny list, to on na pewno posika się ze śmiechu. Spojrzała na ich zdjęcie ślubne, które wisiało po środku. Jeszcze piętnaście lat temu śmiała się, że kiedyś zostanie jego żoną, a tu proszę bardzo. Naprawdę nią jest.

Cass wciąż trochę dziwnie czuł się w swojej nowej roli, ale robił co mógł, żeby zasłużyć na zaufanie, które pokładał w nim profesor Bułhakow, pozwalając rozpocząć staż w Hogwarcie i to od razu po szkole. Naprawdę się starał, chociaż spełnianie roli nauczyciela w szkole, w której sam uczył się tak długo, nie przychodziło mu wcale łatwo. Ciągle jeszcze trochę się zapominał, łapał na tym, że automatycznie wędruje w kierunku wieży Ravenclawu albo szuka rano szkolnej szaty w kufrze...
Przyzwyczajał się do nowych zadań bardzo powoli, ale wierzył, że w końcu będzie lepiej. Sporo pisał o tym do Kaylin, a ona w niego wierzyła, więc chyba nie mogło pójść aż tak źle, prawda?
Zapukał do drzwi gabinetu pani Rowle. Miał przychodzić tam regularnie, w końcu była opiekunem jego praktyk, jakby na to nie patrzeć. Wiedział, że była zdolną czarownicą i chciał nauczyć się od niej jak najwięcej, póki miał okazję.

- Accio szklanka. - wypowiedziała, machając dłonią w stronę otwartego barku. Musiała przyznać, że to, czego kiedyś nauczył ją Quentin było całkiem przydatne. I idealne do popisywania się przed znajomymi. Spojrzała na swoją kartkę, gdzie zaczęła pisać list do drogiego męża i powoli odczytała każde słowo, które zdążyła napisać. Tak, jak najbardziej powinien być zadowolony z takiego listu miłosnego. Zupełnie jakby byli szczeniakami z Hogzu, którzy są na etapie prawienia sobie pięknych i czułych słówek.
Jej spokój został jednak przerwany przez pukanie do drzwi. Kto mógł chcieć do niej przyjść o tej porze?
- Proszę. - odezwała się i szybko poprawiła się na swoim fotelu, w którym siedziała na dwóch poduszkach. Była niska, to prawda jednak chociaż w swoim gabinecie chciała sprawiać lepsze wrażenie. Jednak mimo małego ciałka miała charakter i potrafiła dopiec, a o tym nikt nie powinien zapominać.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 34 (16, 11, 7)

Usłyszawszy zaproszenie do środka, wszedł i skinął pani Rowle głową na powitanie. Po wspólnie spędzonym w Hogwarcie miesiącu Antoinette wiedziała już dobrze, że jej podwładny wielkolud nie mówił za dużo, ale wcale nie oznaczało to, że jej nie szanował. Po prostu był trochę upośledzony, co poradzić?
Zerknął na leżący na jej biurku list. On też powinien napisać swój. Nie, żeby pisał do Kaylin prawie codziennie... Mniejsza.
Spojrzał na kobietę pytająco. Zwykle rozporządzała nim wedle własnego uznania, a on po prostu robił wszystko, co mu nakazała, niezależnie czy było to zorganizowanie jej kawy z kuchni, uporządkowanie papierów czy wniesienie góry książek na najwyższe piętro wieży. Nie miał nic przeciwko temu, lubił być przydatny.

Antoinette zdążyła zauważyć, że mimo tego, że został obdarowany wzrostem, to natura poskąpiła mu podczas przydzielania umiejętności rozmowy z drugim człowiekiem. Wciąż nie przywykła do tego, że Fawley był osobą bardziej cichą.
- Och, Cassian. - uśmiechnęła się delikatnie, widząc swojego chłopca przynieś-podaj-pozamiataj. - Siadaj Ale w sumie możesz wziąć sobie szklankę. I wybrać nam coś do picia. - wskazała mu fotel na przeciwko biurka i zwinęła swój list w rulonik. Wolała, aby nikt poza adresatem tego listu nie czytał tych wszystkich głupot, które tam wypisywała. W końcu musiała utrzymywać jakieś wyobrażenie o swojej osobie?
- Co cię do mnie sprowadza, mój drogi chłopcze? - spojrzała na niego i rozsiadła się wygodniej w fotelu. Nelson chodziło o prowadzenie konwersji z tym osobnikiem, wolała robić to na siedząco. Przynajmniej wtedy aż tak nie odczuwała ich różnicy wzrostu. Naprawdę... Jak on to robił? Był taki młody, a jednak już taki wysoki.

Po spędzaniu czasu w towarzystwie wiecznie rozgadanego pana Rowle faktycznie można było doznać szoku. Niestety Cassian nie za bardzo był w stanie zmienić swój poziom socjalnych zdolności, nawet gdyby chciał. Za to był bardzo sumienny, pracował bez marudzenia i, jak się okazało zupełnie niespodziewanie, był całkiem cierpliwy i dobry w tłumaczeniu zagadnień obsmarkanej dzieciarni. Coś za coś, tak?
Skinął głową, wziął sobie szklankę i po chwili namysłu przyniósł też jakąś butelkę, którą zaprezentował pani Rowle z pytającym wyrazem mordy.
- Pomyślałem, że przyjdę zapytać, czy z czymś nie pomóc. - odparł, odzywając się nareszcie. Czyli jednak nie wyrwano mu po drodze języka, dobra nasza! Można się jednak było spodziewać, co powie - zazwyczaj chodziło o to samo. W jego przekonaniu stanowił on prawie własność nauczycielki transmutacji, więc z własnej woli kręcił się zawsze gdzieś w okolicy, czekając na rozporządzenia.

Na wykonywanie obowiązkowe przez Cassiana nie mogła narzekać. Był sumienny niczym szkrzat domowy. Nieco przerośnięty szkrzat domowy. Aż sama się zdziwiła, że tak łatwo dawał posyłać się do szkolnej kuchni w poszukiwaniu kawy albo jabłecznika. Sądziła, że jako stażysta będzie chciał nauczyć się jak najwięcej z jej umiejętności transmutacyjnych, jednak myliła się. Ale nie ma co czekać, bo jakoś nie spodziewała się, że ten wielkolud mógłby sam o to poprosić.
Spojrzała na butelkę z winem, którą wyjął z barku i skinęła głową. To był naprawdę dobry wybór. Podsunęła swoją szklankę w jego kierunku, dając mu do zrozumienia, że ma im nalać. No bo skoro już trzyma butelkę...
- Może chciałabyś poćwiczyć zaklęcia? - zaproponowała. W końcu dobrze by było, aby oprócz wykorzystywania go, zabrała się za jego kształcenie. W końcu ma być jej pomocą!

Nie chodziło o to, że nie chciał się uczyć transmutacji, wręcz przeciwnie! Garnął się do wszelakiej nauki jak najbardziej. Po prostu był najwyraźniej święcie przekonany, że poza pilnym ćwiczeniem zaklęć i powtarzaniem teorii powinien również robić wszystko, co poleci mu żona kuzyna jego kuzyna. Czy nie było to zadanie wymagane od praktykantów? Jeśli nie, to ktoś powinien go o tym poinformować... Z drugiej strony: na co poświęcałby wtedy cały wolny czas?
Odkorkował butelkę dzielnie i nalał najpierw pani Rowle, a później, po chwili wahania także sobie. Nie był pewien, czy wypadało... Ale skoro sama proponowała, to chyba tak, no nie?
Skinął głową, kiedy wspomniała o zaklęciach.
- Trenowałem w wakacje, ale wciąż mam sporo problemów z trudniejszymi transmutacyjnymi. - wyjaśnił. Nie za bardzo miał skąd się ich nauczyć, nie licząc kilku, które znalazł w pożyczonych z biblioteki książkach. I definitywnie byłby wdzięczny, gdyby faktycznie mogła go czegoś w tym zakresie nauczyć. W końcu po to tam byli, prawda?

Antoinette nie miała zamiaru oświecać Cassiana i wyprowadzać go z tego błędu. W końcu czemu miałaby nie korzystać, skoro ma okazję mieć prywatnego chłopca na posyłki? Przecież każdy chciałby mieć kogoś takiego.
Dlatego przyglądała się, jak sprawnie otwiera butelkę i powoli napełnia obie szklanki. Było już po kolacji, więc nie spodziewała się tutaj wizyty żadnego ucznia. Poza tym niedługo miała zacząć się godzina policyjna, więc tym bardziej mogli robić, co chcieli. Bo mimo wszystko miała nadzieję, że nikt ze Slytherinu nie będzie taki głupi, aby podpaść nowej opiekunce ich domu. Kiedy szklanki były pełne, wzięła jedną z nich i się napiła.
- Mamy cały rok. Jeśli chcesz, to z chęcią będę z tobą ćwiczyła. W końcu jesteś dla mnie wielką pomocą. Accio różdżka. - zawołała i machnęła dłonią w jej kierunku. Mimo wszystko tak jak Quentin lubiła się popisywać. No i musiała jakoś pokazywać Fawleyowi, jakie dokładne gesty ma wykonywać swoim magicznym patykiem.
- Transmutacja jest naprawdę użyteczną dziedziną magii. Dzięki niej można wykiwać wiele osób i robić to, na co ma się ochotę. Na przykład weźmy takie książki. - otworzyła szufladę i wyciągnęła jakiś tomik poezji, który zabrała z posiadłości Quentina. Czemu? Bo mogła. - Dzięki pewnemu zaklęciu można zmienić okładkę dowolnej książki na taką, o jakiej tylko pomyślisz. Libro mendacium. - machnęła różdżką nad książką i pomyślała o okładce podręcznika od historii magii.

(nieznane zaklęcia, transmutacje +1)
!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 53 (14, 20, 19)

No i jak biedak miał się zorientować, że bycie na każde zawołanie profesor transmutacji nie jest częścią stażu, skoro nikt nie raczył go o tym poinformować? Ech, skaranie boskie... Z drugiej strony: był mimo wszystko wdzięczny Antoinette za jej wyrozumiałość i to w więcej niż jednej nawet kwestii, więc pewnie nawet wiedząc, że wcale nie musi wypełniać jej poleceń, i tak robiłby to z czystej sympatii i poczucia wdzięczności wobec niej i jej męża.
Skinął głową. Tak, mieli cały rok.
- Byłbym wdzięczny, proszę pani. - odparł z powagą. Zawsze kiedy się do niej zwracał nabierał tego zabawnie oficjalnego tonu, chcąc okazać jej odpowiednią dozę szacunku, jednocześnie nie do końca wiedząc jak w ogóle powinien się do niej zwracać... Ciociu? Skoro Kaylin mieszkała u nich w domu, to byli z Quentinem poniekąd jej opiekunami... Czy coś. Bardzo skomplikowana sprawa.
Z zauważalnym uznaniem przyglądał się jak przywoływała swoją różdżkę zaklęciem. Nic dziwnego, że z miejsca dostała pracę w Hogwarcie - była naprawdę zdolną czarownicą!
Usiadł naprzeciwko niej i słuchał z wyraźną uwagą, o czym mógł świadczyć sposób, w jaki nie do końca skupiał wzrok na tym, co robiła.
- Czy to jedno z tych zaklęć, których używa się do ćwiczenia? - spytał, nie widząc lepszego zastosowania zaklęcia zmieniającego okładki książek na inne.
Mimo to wyciągnął swoją różdżkę i wycelował czubkiem w nieszczęsny tomik poezji.
- Libro mendacium. - powtórzył za nią, wyobrażając sobie swoją ulubioną książkę o eliksirach.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 48 (14, 17, 17)

Antoinette nawet nie pomyślała o tym, że taki duży chłopiec może być taki naiwny i myślała, że to wszystko robi z premedytacją. Albo zauroczył się w pięknej nauczycielce transmutacji, z którą może spędzać sam na sam tyle czasu, ile tylko ma na to ochotę. Uśmiechnęła się pod nosem i wzięła szklankę. Wiedziała, że na pewno nie był nią zainteresowany. W końcu nie raz widziała go w rezydencji Rowle, w której to odwiedzał jej małą podopieczną i czasem bywali dość głośni.
- Co słychać u Kaylin? - poruszyła znacząco brwiami i napiła się wina. Szczerze to była ciekawa, co słychać w rezydencji. Dziewczynka musiała nudzić się sama w tak wielkiej posiadłości. A może Quentin ją odwiedza? W końcu to kuzyni.
Gdyby Cassian odważył się nazwać Antoinette ciocią, na pewno dostałby w łeb. A raczej gdzieś w okolicach brzucha lub krocza, bo wyżej na pewno nie sięgnie. No i przede wszystkim nie była taka stara. Przecież miała dopiero trzydzieści dwa lata, a to wciąż był dość młody wiek.
Zauważyła spojrzenie chłopaka. Naprawdę się jej podobało. W końcu czy było coś lepszego niż to, jak ktoś patrzył na ciebie z podziwem? W tej chwili nie. W końcu ze strony tego wielkoluda niego mogła liczyć na nic więcej.
Spojrzała na tomik poezji, który najpierw zmienił się w podręcznik od historii, a następnie od eliksirów.
- Przecież to zaklęcie ma wiele zastosowań. Na przykaład gdybyś lubił czytać coś, czego się wstydzisz. Na przykaład rosyjskie powieści. Albo gdybyś chciał udawać, że czegoś pilnie się uczysz. Ludzie zazwyczaj patrzą na okładkę i już nie zwracają uwagi na treść. Możesz także dzięki temu ukryć swoje książki dla dorosłych przed wścibskimi ludźmi. W końcu do książek do numerologii albo wrozbiarstwa prawie nikt nie zagląda. - puściła mu oczko i wzięła do ręki książkę, aby przyjrzeć się okładce. Wyglądała bardzo dobrze.
-  Jakie znasz zaklęcia na zmianę koloru przedmiotu?