Antoinette siedziała w swoim gabinecie i przeglądała jedną z książek. Jutro miała być jej pierwsza lekcja i zastanawiała się, w jaki sposób najlepiej będzie powitać swoich uczniów, wywołać w nich podziw, a także sprawić, że będą ją szanować i się jej bać. W końcu na pewno nie pozwoli, aby jakieś bachory wsiadły jej na głowę. To ona jest tutaj nauczycielką, a także opiekunką Slytherinu. Swoją drogą... Chyba powinna napisać do swojego kochanego męża i pochwalić się, jak jej minął pierwszy miesiąc w szkole. Spojrzała na swoją, trzecią już, obrączkę i przejechała po niej kciukiem. Nie żałowała tej decyzji. Wiedziała, że tak będzie najlepiej.
No i w końću była żoną głowy rodu, a to już nie byle co.
Wyjęła kartkę z jednej szuflady i otworzyła kałamarz. Mieli grać idealne małżeństwo, więc powinni sobie pisać, jak bardzo się kochają i jak bardzo za sobą tęsknią. Tak, jak Antoinette odwali Quentinowi piękny list, to on na pewno posika się ze śmiechu. Spojrzała na ich zdjęcie ślubne, które wisiało po środku. Jeszcze piętnaście lat temu śmiała się, że kiedyś zostanie jego żoną, a tu proszę bardzo. Naprawdę nią jest.

Cass wciąż trochę dziwnie czuł się w swojej nowej roli, ale robił co mógł, żeby zasłużyć na zaufanie, które pokładał w nim profesor Bułhakow, pozwalając rozpocząć staż w Hogwarcie i to od razu po szkole. Naprawdę się starał, chociaż spełnianie roli nauczyciela w szkole, w której sam uczył się tak długo, nie przychodziło mu wcale łatwo. Ciągle jeszcze trochę się zapominał, łapał na tym, że automatycznie wędruje w kierunku wieży Ravenclawu albo szuka rano szkolnej szaty w kufrze...
Przyzwyczajał się do nowych zadań bardzo powoli, ale wierzył, że w końcu będzie lepiej. Sporo pisał o tym do Kaylin, a ona w niego wierzyła, więc chyba nie mogło pójść aż tak źle, prawda?
Zapukał do drzwi gabinetu pani Rowle. Miał przychodzić tam regularnie, w końcu była opiekunem jego praktyk, jakby na to nie patrzeć. Wiedział, że była zdolną czarownicą i chciał nauczyć się od niej jak najwięcej, póki miał okazję.

- Accio szklanka. - wypowiedziała, machając dłonią w stronę otwartego barku. Musiała przyznać, że to, czego kiedyś nauczył ją Quentin było całkiem przydatne. I idealne do popisywania się przed znajomymi. Spojrzała na swoją kartkę, gdzie zaczęła pisać list do drogiego męża i powoli odczytała każde słowo, które zdążyła napisać. Tak, jak najbardziej powinien być zadowolony z takiego listu miłosnego. Zupełnie jakby byli szczeniakami z Hogzu, którzy są na etapie prawienia sobie pięknych i czułych słówek.
Jej spokój został jednak przerwany przez pukanie do drzwi. Kto mógł chcieć do niej przyjść o tej porze?
- Proszę. - odezwała się i szybko poprawiła się na swoim fotelu, w którym siedziała na dwóch poduszkach. Była niska, to prawda jednak chociaż w swoim gabinecie chciała sprawiać lepsze wrażenie. Jednak mimo małego ciałka miała charakter i potrafiła dopiec, a o tym nikt nie powinien zapominać.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 34 (16, 11, 7)

Usłyszawszy zaproszenie do środka, wszedł i skinął pani Rowle głową na powitanie. Po wspólnie spędzonym w Hogwarcie miesiącu Antoinette wiedziała już dobrze, że jej podwładny wielkolud nie mówił za dużo, ale wcale nie oznaczało to, że jej nie szanował. Po prostu był trochę upośledzony, co poradzić?
Zerknął na leżący na jej biurku list. On też powinien napisać swój. Nie, żeby pisał do Kaylin prawie codziennie... Mniejsza.
Spojrzał na kobietę pytająco. Zwykle rozporządzała nim wedle własnego uznania, a on po prostu robił wszystko, co mu nakazała, niezależnie czy było to zorganizowanie jej kawy z kuchni, uporządkowanie papierów czy wniesienie góry książek na najwyższe piętro wieży. Nie miał nic przeciwko temu, lubił być przydatny.

Antoinette zdążyła zauważyć, że mimo tego, że został obdarowany wzrostem, to natura poskąpiła mu podczas przydzielania umiejętności rozmowy z drugim człowiekiem. Wciąż nie przywykła do tego, że Fawley był osobą bardziej cichą.
- Och, Cassian. - uśmiechnęła się delikatnie, widząc swojego chłopca przynieś-podaj-pozamiataj. - Siadaj Ale w sumie możesz wziąć sobie szklankę. I wybrać nam coś do picia. - wskazała mu fotel na przeciwko biurka i zwinęła swój list w rulonik. Wolała, aby nikt poza adresatem tego listu nie czytał tych wszystkich głupot, które tam wypisywała. W końcu musiała utrzymywać jakieś wyobrażenie o swojej osobie?
- Co cię do mnie sprowadza, mój drogi chłopcze? - spojrzała na niego i rozsiadła się wygodniej w fotelu. Nelson chodziło o prowadzenie konwersji z tym osobnikiem, wolała robić to na siedząco. Przynajmniej wtedy aż tak nie odczuwała ich różnicy wzrostu. Naprawdę... Jak on to robił? Był taki młody, a jednak już taki wysoki.

Po spędzaniu czasu w towarzystwie wiecznie rozgadanego pana Rowle faktycznie można było doznać szoku. Niestety Cassian nie za bardzo był w stanie zmienić swój poziom socjalnych zdolności, nawet gdyby chciał. Za to był bardzo sumienny, pracował bez marudzenia i, jak się okazało zupełnie niespodziewanie, był całkiem cierpliwy i dobry w tłumaczeniu zagadnień obsmarkanej dzieciarni. Coś za coś, tak?
Skinął głową, wziął sobie szklankę i po chwili namysłu przyniósł też jakąś butelkę, którą zaprezentował pani Rowle z pytającym wyrazem mordy.
- Pomyślałem, że przyjdę zapytać, czy z czymś nie pomóc. - odparł, odzywając się nareszcie. Czyli jednak nie wyrwano mu po drodze języka, dobra nasza! Można się jednak było spodziewać, co powie - zazwyczaj chodziło o to samo. W jego przekonaniu stanowił on prawie własność nauczycielki transmutacji, więc z własnej woli kręcił się zawsze gdzieś w okolicy, czekając na rozporządzenia.

Na wykonywanie obowiązkowe przez Cassiana nie mogła narzekać. Był sumienny niczym szkrzat domowy. Nieco przerośnięty szkrzat domowy. Aż sama się zdziwiła, że tak łatwo dawał posyłać się do szkolnej kuchni w poszukiwaniu kawy albo jabłecznika. Sądziła, że jako stażysta będzie chciał nauczyć się jak najwięcej z jej umiejętności transmutacyjnych, jednak myliła się. Ale nie ma co czekać, bo jakoś nie spodziewała się, że ten wielkolud mógłby sam o to poprosić.
Spojrzała na butelkę z winem, którą wyjął z barku i skinęła głową. To był naprawdę dobry wybór. Podsunęła swoją szklankę w jego kierunku, dając mu do zrozumienia, że ma im nalać. No bo skoro już trzyma butelkę...
- Może chciałabyś poćwiczyć zaklęcia? - zaproponowała. W końcu dobrze by było, aby oprócz wykorzystywania go, zabrała się za jego kształcenie. W końcu ma być jej pomocą!

Nie chodziło o to, że nie chciał się uczyć transmutacji, wręcz przeciwnie! Garnął się do wszelakiej nauki jak najbardziej. Po prostu był najwyraźniej święcie przekonany, że poza pilnym ćwiczeniem zaklęć i powtarzaniem teorii powinien również robić wszystko, co poleci mu żona kuzyna jego kuzyna. Czy nie było to zadanie wymagane od praktykantów? Jeśli nie, to ktoś powinien go o tym poinformować... Z drugiej strony: na co poświęcałby wtedy cały wolny czas?
Odkorkował butelkę dzielnie i nalał najpierw pani Rowle, a później, po chwili wahania także sobie. Nie był pewien, czy wypadało... Ale skoro sama proponowała, to chyba tak, no nie?
Skinął głową, kiedy wspomniała o zaklęciach.
- Trenowałem w wakacje, ale wciąż mam sporo problemów z trudniejszymi transmutacyjnymi. - wyjaśnił. Nie za bardzo miał skąd się ich nauczyć, nie licząc kilku, które znalazł w pożyczonych z biblioteki książkach. I definitywnie byłby wdzięczny, gdyby faktycznie mogła go czegoś w tym zakresie nauczyć. W końcu po to tam byli, prawda?