Mężczyzna rozsiadł się wygodnie w miękkim fotelu, postukując palcami o mahoniowy stół. Na biurku leżał podręcznik do eliksirów, różdżka Rutherforda i kilka innych pierdół. Czarodziej był wpatrzony w drzwi, które lada chwila powinny się otworzyć. Czemu tak wyczekiwał ich otwarcia?
Korepetycje.
Miał poprowadzić korepetycje, zajęcia prywatne - zwał jak zwał - dla uczennicy, niejakiej Addyson Clemen. Miał już pomysł, co wykona jego uczennica - brakowało jedynie owej osoby do wypełnienia pustki w planie.
- Jeszcze minuta. - mruknął pod nosem nauczyciel, obserwując już drzwi jedynie kątem oka. Teraz bardziej skupił się na podręczniku. Szczerze mówiąc, to trochę obawiał się tych zajęć - jakby coś nie wypaliło, to co by się stało z jego gabinetem? Całe szczęście Marcus znał kilkanaście zaklęć, pomocnych na nieciekawe wypadki. Miał jednak nadzieję, że tym razem nie będzie ich musiał używać.
/czemu pierwsze posty zawsze są takie krótkie.

Ze zdenerwowania przygryzała swoją dolną wargę. Miała udać się na korepetycje z eliksirów, ale na tyle mocno bała się Profesora Rutherford'a, że najchętniej zostałaby w swoim dormitorium zakopana w swoją kołderkę z dobrą, zielarską książką w ręku.
Nie mogła jednak nie udać się na dodatkowe lekcje eliksirów. Wiedziała, że umiejętność sporządzenia dobrego i działającego wywaru jest pożądaną umiejętnością w Szpitalu Św. Munga. Na OWUTEMach musiała zdać ten przedmiot celująco, podobnie jak Zielarstwo, aby móc myśleć na temat swojej medycznej kariery.
Bez dłuższego marudzenia wyszła w końcu ze swojego dormitorium, chwytając jeszcze różdżkę i wciskając ją do swojej kieszeni. Nigdy nie wiadomo, kiedy może się przydać.
Na całe szczęście gabinet nauczyciela eliksirów nie znajdować się zbyt daleko od pomieszczeń należących do Puchonów. Nie musiała wściekać się i złościć na przeklęte schody, które zawsze kierowały ją w inną stronę, niżeli chciała i była zmuszona obiegać cały zamek dookoła.
Wracając jednak do tematu...
Stanęła przed drzwiami Profesora Marcusa, wzięła głęboki wdech i zapukała w drewniane drzwi.

Zegar w jego głowie odmierzał czas. Cyk, cyk, cyk, cyk. Ciche stuki palców o biurko dodawały tylko tej złowieszczej ciszy więcej złowieszczości i grozy. Plus pokój, oświetlany prze świeczniki zawieszone na ścianach. Bo przecież on spał w lochach.
Odmierzał dalej czas. Z minuty zrobiło się trzydzieści sekund. Z trzydziestu sekund - dziesięć. Dziewięć. Osiem. Siedem. Sześć. Pięć. Cztery. Trzy. Dwa...
Ktoś zapukał w drzwi.
A więc jednak się nie spóźniła. Krzywy uśmiech zagościł na twarzy pana profesora niczym ślizgający się wąż. A jednak.
- Proszę wejść. - mruknął dostatecznie głośno tym swoim grobowym głosem. Chwycił różdżkę, a za pomocą jej czubka otworzył podręcznik do eliksirów na odpowiedniej do dzisiejszych zajęć stronie.
Tworzenie eliksiru odporności przed ogniem.
Wręcz nie mógł się doczekać tych zajęć. Zastanawiał się mocno, czy jego uczennica poradzi sobie z produkcją owego wywaru. Jeśli wykona go poprawnie, a wywar zadziała na szczurze, będzie mogła zatrzymać resztę. Jeśli nie - wręczy jej kwiatka, a na następne korepetycje każe jej przynieść wypracowanie na temat veritaserum. Będzie ciekawie, nie ma co.
Jego sowy jak zwykle nie było - codziennie rano wypuszczał ją, aby sobie polatała. Toteż w gabinecie panowała niemalże kompletna cisza, za wyjątkiem stuku palców o mahoń.

Starała się zawsze przychodzić na spotkania o ustalonej godzinie. Sama nie lubiła czekać na inne osoby, więc wydawało jej się, że spóźnianie się, nawet kilka minut jest niegrzeczne i niekulturalne. Nikt przecież nie będzie marnował czasu na jej widzi misie i zachcianki.
Z powietrzem zatrzymanym gdzieś głęboko w klatce piersiowej, nacisnęła na klamkę otwierając drzwi i ostrożnie wciskając się w utworzoną szczelinę.
- Dzień dobry Profesorze Rutherford.
Przywitała się nieśmiało, delikatnie się kłaniając. Cicho zamknęła za sobą drzwi, wypuszczając przy okazji powietrze przez lekko uchylone usta.
Ukradkiem rozglądając się po całym gabinecie, a jej wzrok zatrzymał się na postaci Marcusa siedzącego za biurkiem i niespokojnie stukającego o blat stołu swoimi palcami. Chyba się nie spóźniła, prawda? Jej serce automatycznie zaczęła wybijać szybszy rytm.
- Co będziemy dzisiaj przerabiać?
Zapytała w końcu podchodząc do miejsca, w którym znajdowała się otwarta księga.

Usłyszał ciche skrzypienie zawiasów w drzwiach i spojrzał w ich kierunku. Ktoś właśnie, zamiast otworzyć szeroko drzwi, próbował wcisnąć się w cienki otwór, dzielący owe odrzwia od twardej framugi. Mężczyzna popatrzył ze zdziwieniem na uczennicę, która przecisnęła się przez szparę i zamknęła za sobą drzwi. Nie mógł zrozumieć, czemu tak zrobiła, ale nie odezwał się ani słowem i pozostawił owe "wejście smoka" bez komentarza.
Na jej "dzień dobry" jedynie skinął delikatnie głową, oddając gestem te same słowa. Następnie wskazał jej kanapę przy biurku.
- To dobre pytanie, tak. Mam nadzieję, że masz ze sobą sprzęt do warzenia eliksirów, bo dziś stworzysz eliksir odporności na ogień. A jeśli nie masz, to możesz skorzystać ze szkolnego wyposażenia. Chociaż myślałem, że na zajęcia przychodzi się przygotowanym. Masz do dyspozycji podręcznik i zasoby z mojej szafy. - powiedział monotonnym głosem, przesuwając podręcznik w jej kierunku. - Możesz również raz spytać mnie o pomoc. - Marcus postanowił nałożyć takie rygorystyczne zasady, bo wiedział, że inaczej uczniowie uczęszczający na lekcje uzupełniające i pomagające wypełnić ich pustkę w głowie nie nauczą się niczego, jeśli wiecznie będzie się im tłumaczyć. Chociaż on akurat był wyjątkowo cierpliwy i tłumaczył coś do bólu, to na korepetycjach wyglądało to zupełnie inaczej.
- Jakieś pytania?

Zapewne sama Addyson nie była do końca przekonana dlaczego próbowała się wcisnąć w tak wąską szparę, upodabniając się do małej, szarej myszki, skoro bez problemu mogła otworzyć te przeklęte wrota nieco szerzej. Możliwe, że obawiała się wypuszczenia ze środka jakiegoś strasznego demona? W gabinecie nauczyciela od eliksirów nigdy nic nie było wiadomo. Nikt w końcu nie wiedział co kryje się pod jego biurkiem, albo w szafie stojącej przy ścianie.
Uniosła lekko prawą brew do góry w wyraźnym zdziwieniu. Nie przypominała sobie, żeby w jej spisie potrzebnych przyborów do szkoły znajdował się np. palnik, którego właściwie żądał od niej mężczyzna. Czy powinna się wkraść do sali, gdzie prowadzone były zajęcia z eliksirów, aby przytaszczyć ze sobą chochlę, palnik i swój kociołek, który tam zostawiła na ostatnich zajęciach? Kocioł niestety nie nadawał się już do użytku, ponieważ na ostatnich zajęciach dość mocno udało się go Addyson spalić. Ogień pod eliksirem, który wykonywała był tak duży, że przepalił dno naczynia, powodując nieodwracalną utratę przedmiotu.
Podeszła do książki znajdującej się na biurku i szybko przeleciała wzrokiem po tekście. Eliksir jako-tako udało jej się kojarzyć, jednak nie zapamiętała wszystkich składników potrzebnych do wykonania mikstury.
- Żadnych.
Mruknęła cicho, zbierając się do pracy.

No tak. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że uczennica faktycznie przyszła kompletnie nieprzygotowana. Nic ze sobą nie przyniosła. Marcus westchnął głęboko, wskazując ogromną szafę za sobą.
- W dolnych szafkach znajdziesz kociołek i inne przedmioty, które mogą być pomocne. W środkowych znajdziesz składniki, z których utworzysz eliksir - wybierz dobrze, bo nie chcę, żeby mój gabinet skończył w gnoju przez głupotę jednej uczennicy. - chwycił jeden z kielichów i zaczął nim obracać w dłoni. - Pamiętaj, mogę Ci raz pomóc i masz do dyspozycji podręcznik. - mężczyzna stuknął końcem różdżki w książkę. - I podpowiem, że aby podgrzać kociołek, możesz użyć zaklęć. Tylko najpierw postaw go na czymś metalowym i nie podpal mi biurka. W szafie jest płyta z metalu, możesz ją wykorzystać. - ubolewał, że nie miał przy sobie żadnego stojaka na kociołek, ale wszystkie egzemplarze znajdowały się w sali eliksirów i nie mógł żadnego przenieść do gabinetu, jak to było z resztą przedmiotów i składników.
Spojrzał na swój kielich i skierował na niego swoją różdżkę.
- Wadiwassi pudding czekoladowy. - miał nadzieję, że zaklęcie zadziała i kielich wypełni się smaczną, jadalną masą. Chociaż mógł się spodziewać, że z pewnością nie zadziała - to zaklęcie rzadko kiedy było wypełniane przez jego różdżkę. Ot, taki kaprys.

The member 'Marcus Rutherford' has done the following action : Rzut kością

'KOŚĆ K20' : 5

Addyson była dość sceptycznie nastawiona do tych zajęć. Bała się mężczyzny, który uczył ją eliksirów z jednego, dość ważnego powodu - nie wydawał się zbytnio miły. A Puchonka miała nosa, co do takich ludzi. Poza tym Rutherford był jej nauczycielem. Jak nie mogła mieć w stosunku do niego choćby odrobiny respektu?
Na słowa profesora przytaknęła jednie głową. Jeszcze raz rzuciła okiem w kierunku książki, aby przeczytać składniki i cicho westchnęła. Podeszła do szafki, z której wyciągnęła kociołek, termometr, chochlę i wcześniej wspomnianą blachę, którą miała podgrzać za pomocą magii. Ułożyła wszystko na biurku i wróciła do szafy, aby zebrać wszystkie potrzebne składniki. Dokładnie przyjrzała się każdej fiolce wybierając odpowiednie elementy.
- Krew salamandry... mam, skrzydła nietoperza... mam, wybuchowy płyn... mam... Smocza krew...
Mruczała pod nosem wyciągając odpowiednie składniki do wykonania mikstury. Zatrzymała się jednak przy smoczej krwi, której nie potrafiła zlokalizować. Jej wzrok padł na fiolkę znajdującą się na samej górze półki.
Nie mogła zmarnować szansy "pomocy" prosząc o zwykłe podanie składnika, który znajdował się dość wysoko. Metr pięćdziesiąt wzrostu na pewno nie pomagał Addyson.
- Accio butelka ze smoczą krwią.
Mruknęła czekając na jakikolwiek efekt.