Kodeks Tajności
„Po uchwaleniu w 1689 roku Zasad Tajności czarodzieje ukryli się na zawsze. Było chyba naturalne, że tworzyli swoje małe wspólnoty wewnątrz społeczności mugoli. Wiele wiosek i osad przyciągnęło po kilka rodzin czarodziejów, które trzymały się razem, udzielając sobie wsparcia. Wioski Tinworth w Kornwalii, Upper Flagley w Yorkshire i Ottery St Catchpole na południowym wybrzeżu Anglii stały się znanymi siedliskami wielu rodzin czarodziejów, które żyły wśród tolerancyjnych, a czasami omamionych Confundusem mugoli. Ale najsłynniejszym z owych półmagicznych siedlisk jest chyba Dolina Godryka, mała miejscowość w południowozachodniej Anglii, gdzie urodził się wielki czarodziej Godryk Gryffindor i gdzie Bowman Wright, czarodziejski kowal, wykuł pierwszego złotego znicza. Na cmentarzu można do dziś napotkać wiele nazwisk starożytnych rodów czarodziejów, co zapewne stało się źródłem różnych opowieści o duchach, nawiedzających przez wiele stuleci mały kościół.” Bathilda Bagshot, Dzieje Magii

Międzynarodowy Kodeks Tajności Czarodziejów został podpisany w 1689 roku, ale oficjalnie wszedł w życie w roku 1692. Prawo to zostało spisane przez Międzynarodową Konfederacje Czarodziejów. Główne założenie kodeksu miało zapewnić ochronę czarodziejom przed mugolami i całkowicie ukryć ich obecność przed światem niemagicznym, trzeba jednak pamiętać, że również inne czynniki przyczyniły się do wprowadzenie kodeksu, główne z nich to prześladowania dzieci czarodziejów przez mugoli, wymuszania na czarodziejach i czarownicach pokazów magii, wymuszania na czarodziejach nauki magii i szantażowanie ich czy choćby wzrost liczby mugoli palonych na stosie, którzy zostali oskarżeni o bycie czarodziejem.
W myśl kodeksu, każda osoba rządząca społecznością czarodziejów w danym kraju czyli Minister Magii (choć to stanowisko zostało wprowadzone później) jest odpowiedzialny za ukrywanie wszelkich przejawów magii w swoim państwie. Musiał uwzględnić takie aspekty życia jak choćby hodowla i kontrola nad magicznymi stworzeniami, przejawy magii wśród niepełnoletnich czarodziejów czy choćby kontrola nad rozgrywkami magicznych gier i sportów, które nie narażają na odkrycie świata czarodziejów przez mugoli.

Złamanie ustaleń kodeksu czy też jawne i świadome używanie magii przed osobami niemagicznymi jest równoznaczne z pogwałceniem prawa, i na takie czarodzieja nałożone zostaną odpowiednie kary. Oczywiście można wyróżnić kilka wyjątków, jak choćby zagrożenie życia.

Międzynarodowy Kodeks Tajności Czarodziejów składa się z kilku klauzul, które mogą skupiać się na konkretnych dziedzinach życia, regulując je i wyjaśniając jak czarodziej musi od tej chwili postępować. Oczywiście, klauzule mogą być cały czas dodawane jako regulacje w istniejącym prawie, a wynikają zazwyczaj z sytuacji, które nie mają określonego sposobu działania. Przykładem może być klauzula 73, dodana w 1750 roku do kodeksu, mówi ona:
„Każda czarodziejska, rządząca instytucja będzie odpowiedzialna za ukrycie, opiekę i kontrolę nad wszystkimi magicznymi stworzeniami, istotami oraz duchami mieszkającymi wewnątrz granic swojego terytorium. Jeśli którekolwiek z tych stworzeń wyrządzi krzywdę komukolwiek ze społeczności mugoli albo zwróci na siebie ich uwagę, ta czarodziejska instytucja będzie poddana dyscyplinie przez Międzynarodową Konfederację Czarodziejów.”

Klauzula ta była wielokrotnie łamana, głównie ze względu na charakter stworzeń i problemy związane ze współpracą z nimi. Niektóre magiczne stworzenia były zbyt duże i wymykały się spod kontroli, tak że w ostateczności nie dało się ukryć ich przed mugolami, i należało podjąć inne środki by zachować tajemnice jak choćby zaklęcia wymazujące lub modyfikujące pamięć.
Kodeks narzucał czarodziejom i czarownicom pewne zasady nawet w kwestiach ich ubioru, kiedy to pokazują się publicznie. Istnieje specjalna klauzula, która daje wskazówki magom w jaki sposób mają się ubierać.
„Podczas przebywania wśród mugoli, czarodzieje i czarownice przyjmują całkowite standardy mugolskiego stroju, który będzie zgodny w jak największym stopniu z panującą modą. Ubrania muszą być odpowiednio dobrane do klimatu, regionu geograficznego i okazji. Zabronione jest noszenie stroju przy mugolach, który byłby własnoręcznie zmieniany lub modyfikowany.”

Najważniejsze wydarzenia w historii mugolskiego świata
PIERWSZA WOJNA ŚWIATOWA

Pierwsza Wojna Światowa - geneza wybuchu

Zjednoczenie Niemiec i Włoch w drugiej połowie XIX wieku było początkiem wielkich przemian w stosunkach międzynarodowych. Po zwycięskiej wojnie z Francją Niemcy zaczęły powoli zdobywać dominującą rolę w polityce europejskiej. We Francji z kolei, bardzo silne były tendencje antyniemieckie.

Jednym z głównych powodów wybuchu Pierwszej Wojny Światowej był konflikt mocarstw na obszarach pozaeuropejskich. Niemcy, które rozpoczęły proces kolonizacji dużo później niż inne Europejskie mocarstwa, dążyły do nowego podziału terenów kolonialnych, a dzięki temu do polepszenia swojej potęgi ekonomicznej. Polityka niemiecka spotykała się jednak z wielkim oporem ze strony Wielkiej Brytanii, która była zainteresowana utrzymaniem swojego panowania na morzach i w koloniach. Groźnym dla niej były też zbrojenia morskie prowadzone przez Niemcy. Mogły one w dłuższej perspektywie spowodować utratę statusu największej potęgi morskiej przez Wielką Brytanię.

Kolejnym państwem europejskim dążącym do konfrontacji była Francja, chcąca odzyskać stracone w 1871 roku Alzację i Lotaryngię. Poza tym wpływy francuskie w Maroku zaczęły być osłabiane przez ekspansywną politykę Niemiec na tym obszarze.

Innym ważnym problemem w polityce europejskiej była kwestia Bałkanów. Był to najbardziej zapalny obszar w Europie. Już w XIX wieku był on areną licznych konfliktów, w które zaangażowane były wielkie mocarstwa. Jednak na początku XX wieku sytuacja na Bałkanach zaostrzyła się w wyniku rosnącej rywalizacji austriacko-rosyjskiej na tym terenie Rosja chciała także otwarcia cieśnin czarnomorskich. Geneza tzw. „kotła bałkańskiego” była związana z osłabieniem Turcji i późniejszym rozpadem Imperium Osmańskiego. Na Bałkanach zaczęły powstawać nowe państwa wspierane przez Rosję, bądź przez Austro-Węgry i Niemcy.

Rozbieżności w polityce wielkich mocarstw spowodowały grupowanie się państw w różnego rodzaju sojusze. Na początku XX wieku wykrystalizował się podział na dwa antagonistyczne wobec siebie obozy. Z jednej strony zaniepokojona zbrojeniami morskimi Niemiec i ich agresywną polityką pozaeuropejską, Wielka Brytania sprzymierzyła się z antyniemiecką Francją. W 1904 roku powstało tzw. „serdeczne porozumienie” (entente cordiale). W 1907 roku do Francji i Wielkiej Brytanii dołączyła Rosja obawiająca się przymierza niemiecko-austriackiego. Sojusz ten zwany był od tego czasu Trójporozumieniem.

Drugi blok polityczny zaczął kształtować się już wcześniej. W wyniku rozbieżności wynikłych po wojnie bałkańskiej zakończonej kongresem berlińskim w 1878 roku, rozpadł się sojusz trzech cesarzy, czyli Niemiec, Austro-Węgier i Rosji. W następnym roku Niemcy zawarły sojusz z Austro-Węgrami, zobowiązujący oba państwa do wzajemnej pomocy w wypadku wojny z Rosją lub Francją. W 1882 roku do sojuszu dołączyły Włochy, które podobnie jak Niemcy pragnęły zmiany podziału terytoriów pozaeuropejskich. W ten sposób powstało tzw. Trójprzymierze.

Bezpośrednim powodem wybuchu Pierwszej Wojny Światowej była sytuacja na Bałkanach. W wyniku zwycięskich dla Serbów wojen z Bułgarią na początku wieku XX, to drugie państwo zbliżyło się do państw Trójprzymierza. Jednak wydarzeniem, które było bezpośrednim powodem wybuchu wojny, był zamach na austriackiego arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, przeprowadzony 28 VI 1914 roku. Został on zastrzelony przez serbskiego nacjonalistę. Spowodowało to ultimatum rządu austriackiego wobec Serbii. Zostało ono przyjęte z pewnymi zastrzeżeniami, co jednak nie zadowoliło Austro-Węgier mających pełne poparcie Niemiec. Państwa centralne wypowiedziały więc wojnę Serbii, co spowodowało natychmiastową reakcje Rosji. Skomplikowany system sojuszy międzynarodowych spowodował tzw. „efekt domina” i po pewnym czasie dwa wielkie sojusze militarne i polityczne, jakimi było Trójporozumienie i Trójprzymierze stanęły naprzeciwko siebie.

Pierwsza Wojna Światowa - przebieg

Według planów państw centralnych, wojna miała rozstrzygnąć się na zachodzie, a dopiero po pokonaniu Francji w planach była kampania przeciw Rosji. Przewidywał to niemiecki plan działań wojennych gen. Schliefena. Zgodnie z jego założeniami większość sił niemieckich miała zaatakować Francję przez teren neutralnej Belgii. Miała to być szybka kampania podobna do tej z 1870 roku. Przewidywano, że mobilizacja armii rosyjskiej potrwa dosyć długo i do czasu osiągnięcia przez wojska rosyjskie pełnej sprawności bojowej, uda się pokonać Francję. Zabezpieczeniem frontu wschodniego miały zając się oddziały austro węgierskie.

Rok 1914
Plan Schliefena nie został jednak wykonany. Z powodu niespodziewanie szybkiej reakcji wojsk rosyjskich, Niemcy zmuszeni byli pozostawić dużą część swoich oddziałów na wschodzie, przez co osłabili swe główne siły na froncie zachodnim. Między innymi z tego powodu atak na Francję został zatrzymany we wrześniu 1914 roku nad rzeką Mar¬ną. Bitwa ta zmusiła Niemców do zatrzymania ofensywy i okopania się. Tak rozpoczęła się długotrwała wojna pozycyjna. Niemcom nie udało się więc zrealizować koncepcji szybkiego zwycięstwa nad Francją.

Na wschodzie działania wojenne Niemiec przynosiły lepsze skutki. Oddziały pod dowództwem gen. Hildenburga i gen. Ludendorfa pod Tannenbergiem i w bitwie nad Jeziorami Mazurskimi pokonały wojska rosyjskie. Kontratak Państw Centralnych zakończył się wyparciem wojsk rosyjskich za Wisłę. Rosjanie przeprowadzili następnie wielka kontrofensywę i doszli aż pod Dunajec (zajęto Lwów, Przemyśl). Jednak ofensywa załamała się po przegranej bitwie pod Limanową

W tym samym roku Turcja przystąpiła do wojny po stronie Państw Centralnych. Spowodowało to zablokowanie przez nią cieśnin czarnomorskich. W odpowiedzi Brytyjczycy zajęli Mezopotamię oraz Palestynę.

Rok 1915
Ważnym wydarzeniem 1915 roku była zmiana sojuszu przez Włochy, które początkowo walczyły po stronie Państw Centralnych. Austro-Węgrom w tym roku udało się zająć Serbię. Natomiast na froncie wschodnim Rosjanie ponieśli kilka dużych porażek. W ich wyniku Niemcom udało się zająć Warszawę.

Na froncie zachodnim nadal trwała wojna pozycyjna, w której żadna za stron nie mogła zdobyć wyraźnej przewagi. Niemcy próbowali posunąć się do przodu jednak zostali zatrzymani w bitwie pod Ypres. W tej bitwie po raz pierwszy Niemcy zastosowali gazy bojowe. W tym samym roku niemiecka łódź podwodna storpedowała brytyjski okręt pasażerski „Lusicania”, na którym znajdowali się głównie obywatele amerykańscy. Spowodowało to wzrost nastrojów antyniemieckich w neutralnych Stanach Zjednoczonych.

Rok 1916
Nowy niemiecki szef sztabu gen. Erych von Falkenhayn zdawał sobie sprawę z tego, że nie możliwym jest przełamanie linii frontu. Postanowił jednak doprowadzić do tak wielkich strat francuskich, że Francja będzie musiała wycofać się z działań wojennych. Miała temu służyć wielka ofensywa wspierana przez zmasowany ostrzał artyleryjski. Według planów niemieckich w czasie ofensywy miało zginąć średnio 2 razy więcej żołnierzy francuskich niż niemieckich. Najważniejszym punktem ofensywy była bitwa pod francuską twierdzą Verdun. Jednak straty francuskie były mniejsze niż się spodziewano. Wojska Ententy były w stanie przejść nawet do kontrofensywy, która doprowadziła do bitwy nad Sommą, w której Brytyjczycy po raz pierwszy użyli czołgów.

Na wschodzie wojska rosyjskie pod dowództwem generała Brusiłowa przystąpiły do wielkiej ofensywy, dzięki której udało się wyprzeć wojska austro-węgierskie z części Galicji.

Rok 1917
W roku 1917 sytuacja gospodarcza Państw Centralnych stawała się coraz gorsza. Na zachodzie wojska niemieckie nie były już w stanie przeprowadzić jakiejś większej ofensywy. Jednak na wschodzie sytuacja Państw Centralnych przedstawiała się o wiele bardziej korzystnie. Po rewolucji lutowej, w Rosji został obalony carat. Mimo, że nowy rząd nie wycofywał się z wojny, to jednak destabilizacja wewnętrzna państwa sprawiała, że Rosja przestawała być groźnym przeciwnikiem. Według planów niemieckich sposobem na osłabienie Wielkiej Brytanii miała być wzmożona wojna podwodna. Niemieckie okręty podwodne zatapiały nie tylko wojenne okręty brytyjskie, ale także statki pasażerskie. W wyniku tego zginęło wielu amerykańskich obywateli. Poza tym Niemcy prowadziły negocjacje z Meksykiem na temat przystąpienia do wojny przeciwko USA. Przechwycona przez amerykanów depesza ambasadora Zimmermana, mówiąca o planach odnośnie Meksyku, spowodowało przystąpienie USA do wojny po stronie państw Ententy. Wydarzenie to w dużym stopniu przesądziło o wyniku wojny, gdyż USA posiadało ogromny potencjał gospodarczy, który teraz był do całkowitej dyspozycji Wielkiej Brytanii i Francji. Poza tym USA stosunkowo szybko wysłało do Europy liczny korpus ekspedycyjny.

Na wschodzie po zwycięstwie rewolucji październikowej, Niemcom udało się zając wielkie połacie Rosji, co spowodowało podpisanie separatystycznego pokoju bolszewickiego rządu z Niemcami. Rosja zrzekała się w nim większości swoich ziem zachodnich.

Rok 1918
Po przystąpieniu USA do wojny, sytuacja Niemiec stała się bardzo ciężka. Już wcześniej w wyniku słabości Austro-Węgier, Niemcy musiały wziąć na siebie prawie cały ciężar prowadzenia walk. Głównodowodzącymi wojskami niemieckimi byli generał Hindenburg i gen. Ludendorf, którzy wsławili się zwycięstwami na froncie wschodnim w pierwszych latach wojny. Jednak kryzys gospodarczy w samych Niemczech i groźba wybuchu rewolucji wpłynęły na niemożność prowadzenia skutecznych działań wojennych. Po zwycięstwach wojsk alianckich dowodzonych przez marszałka Focha nad Marną i nad Sommą, Niemcy zmuszone były do kapitulacji. Akt kapitulacji został podpisany 11 XI 1918 roku w wagonie dowódcy wojsk aliantów w Compiegne.

Pierwsza Wojna Światowa - skutki

Pierwsza Wojna Światowa całkowicie zmieniła układ sił w polityce światowej. W wyniku porażki Niemcy musiały zrzec się wszystkich posiadłości kolonialnych, oraz zapłacić odszkodowania wojenne zwycięskim państwom. Zgodnie z postanowieniami pokojowymi Niemcy traciły również część swoich wschodnich ziem. Jednak potęga państwa niemieckiego, choć ograniczona, nie została całkowicie złamana, co było powodem rewizjonistycznych postaw w powojennych Niemczech. Było to głównym powodem wybuchu Drugiej Wojny Światowej.

Dla państw zwycięskich Pierwsza Wojna Światowa zakończyła się powiększeniem swych posiadłości kolonialnych kosztem Niemiec i Turcji. Wielkim zwycięzcą wojny było też USA, które potwierdziło swą mocarstwową pozycję. Jedynie Włochy były niezadowolone ze swych, ich zdaniem zbyt małych nabytków terytorialnych. Podobnie jak w przypadku Niemiec spowodowało to próby rewizji postanowień pokoju wersalskiego.

Innym bardzo ważnym skutkiem Pierwszej Wojny Światowej było powstanie wielu nowych, narodowych państw w Europie Środkowej. Największym była Polska, która stała się później głównym sojusznikiem Francji w tym rejonie Europy (miała być przeciwwagą dla Niemiec w Europie Środkowej). Inne nowe państwa to m. in. Czechosłowacja, Węgry oraz państwa Bałtyckie. Nastąpił także rozpad cesarstwa Austro-Węgierskiego. Na jego gruzach powstało wiele państw narodowych, a jego głównym spadkobiercą była znacznie okrojona Austria.

Po zakończeniu Pierwszej Wojny Światowej, w całej Europie nastąpił wielki kryzys gospodarczy. Było to spowodowane w dużej mierze wielkimi zniszczeniami wojennymi. Kryzys dotknął najmocniej Niemcy i nowopowstałe państwa, jednak w państwach zwycięskich sytuacja gospodarcza w pierwszych latach po wojnie także nie była najlepsza. Spowodowało to zagrożenie ekspansją komunizmu. Jednak w wyniku poprawy sytuacji gospodarczej udało się zatrzymać postępu komunizmu w Europie. Dużą rolę odegrała także Polska, której udało się zatrzymać ofensywę bolszewicką.

W osłabionej przez wojnę Rosji, w wyniku rewolucji lutowej został obalony carat. Następnie do władzy doszli bolszewicy, którym udało się wprowadzić represyjny system, który w przyszłości mógł zagrozić europejskiej demokracji.

Najważniejsze wydarzenia w historii mugolskiego świata
Z ubogiej listy średnio fascynujących wydarzeń pragnąłbym przybliżyć temat najnowszego z nich, a mianowicie powstania pierwszej radiostacji. Jest to temat całkiem bliski moim zainteresowaniom, zagadnienia z fizyki od wielu lat nie są mi zupełnie obce. Często się zastanawiam, dlaczego tej pięknej dziedziny, jak i wielu jej podobnych, nie naucza się w Hogwarcie.
Pomimo chęci wgłębienia się w szczegóły omawianego tematu, skupię się na części bardziej historycznej, czyli na datach i nazwiskach.
Pierwsza nadawanie programu radiowego rozpoczęło się w 1920 roku. Wydarzenie to jest tylko zwięczeniem pracy wielu wybitnych naukowców, których osiągnięcia mam zamiar wymienić.
Historia radia sięga sto lat wcześniej, kiedy to duński fizyk Hans Christian Ørsted oznajmił światu swoje odkrycie. Ogłosił on, że przepływ prądu elektrycznego powoduje powstanie pola magnetycznego. Zjawisko to w kolejnych latach badał André Marie Ampère. William Ritchie w 1830 roku skonstruował telegraf elektryczny. Urządzenie to umożliwia przesyłanie sygnałów elektrycznych na odległość. Josehp Henry odkrył zjawisko samoindukcji. Jest to wytwarzanie siły elektromotorycznej w tym samym obwodzie, w którym płynie prąd powodujący indukcję. W 1831 roku wynalazł telegraf elektromagnetyczny. Potrafił nim uruchomić z odległości mili dzwonek elektryczny. Słynne stało się również prawo indukcji elektromagnetycznej Michaela Faraday'a, opisane tego samego roku. W kolejnych latach odkrycia w tej dziedzinie prezentowali Carl Friedrich Gauss (1832) i Munk A. Rosenshold (1835). Jednak przy badaniu tego rodzaju fal wiele zasług przypadło praktykom oraz konstruktorom. W 1834 roku Samuel Finley Breese Morse zaproponował użycie alfabetu telegraficznego, składającego się z wyłącznie dwóch rodzajów sygnału: krótkich i długich. Zademonstrował również telegraf samopiszący kilka miesięcy później. W 1842 roku, wspomniany już Henry przekazał sygnał elektryczny na odległość. Użył do tego rozładowywania butelki lejdejskiej przez uziemiony przewód, powodując wychylenie igły magnetycznej odległej o kilkaset stóp. W 1843 roku Alexander Bain posunął myślenie o przesyłaniu na odległość o krok dalej, a mianowicie zaproponował przesyłanie obrazów. Pierwsza długodystansowa linia telegraficzna została otwarta pomiędzy Waszyngtone i Baltimore w 1844 roku. Przykre wydarzenie miało miejsce w 1849. Antonio Meucci skonstruował telefon działający pomiędzy piętrami w jego domu. Nie miał niestety funduszy na wykupienie patentu, złożył dokumenty na ochronę częściową, które zaginęły w urzędzie patentowym. W 1858 zainaugurowany został pierwszy translatlantycki kabel telegraficzny pomiędzy USA i Wielką Brytanią. Zepsuł się niestety po kilku miesiącach. Kolejne lata owocowały wynikami badań Giovanni Caselliego (1862), Jamesa Maxwella (1864), Mahlona Loomisa (1864, 1866) oraz Emersona Dolbeara (1865). W 1874-1822 ogłaszano wynalezienia oraz poprawiano wciąż pierwsze telefony, słuchawki oraz mikrofony elektromagnetyczne. Kolejne lata owocowały głównie ulepszeniami i odkryciami nowych zjawisk elektromagnetycznych. W 1890 roku jeden z wybitniejszych naukowców, Nikola Tesla, opatentował transformator. Stał się on podstawą wielu wczesnych urządzeń nadawczych. W 1893 roku skonstruował system, dzięki któremu mógł przekazywać informacje na niesamowite, jak na tamte czasy, odległość. Ulepszył swój wynalazek i w 1898 opatentował zdalne sterowanie za pomocą fal radiowych. Dwa lata później zaproponował system wykrywania ruchomych obiektów za pomocą fal radiowych. Z biegiem czasu coraz więcej osób odkrywało kolejne właściwości fal elektromagnetycznych oraz korzystało z nich w wielu dziedzinach.
W 1920 roku w Pittsburgu rozpoczęto pierwsze regularne nadawanie programu radiowego. Stację radiową o znaku wywoławczym KDKA zorganizował Frank Conrad. Było to przełomem nie tylko w świecie nauki, lecz także w świecie zwykłego człowieka. Nowe medium odkryło zastosowanie w celach informacyjnych, rozrywce, handlu oraz reklamie.
Jako ciekawostkę dodam jeszcze, że dwa lata temu Karl Jansky odkrył fale radiowe dobiegające z przestrzeni kosmicznej.

„Najważniejsze wydarzenia w historii mugolskiego świata”
Traktat wersalski

Traktat wersalski (Pokój Paryski) to główny układ pokojowy, który skończył I wojnę światową. Podpisany został 28 czerwca 1919r. przez Niemcy i państwa zwycięskiej koalicji. Wszedł w życie 10 stycznia 1920 roku. Składał się z 440 artykułów i ustalał nowy porządek terytorialny i polityczny w Europie. (tzw. system wersalski).
W wyniku tego układu Niemcy utraciły około 6,5 mln ludności i około 70,5 tysięcy kilometrów kwadratowych, na rzecz Francji – Alzację i Lotaryngię, Belgii – okręg Eupen i Malmedy, Polski – Wielkopolskę i Pomorze Gdańskie, Czechosłowacji – Kraik Hulczyński. Dodatkowo utworzono Wolne Miasto Gdańsk.
Wprowadzenie demilitaryzacji Nadrenii polegało na tym, że na terenie lewobrzeżnej Nadrenii i 50- kilometrowym pasie wzdłuż prawego brzegu Renu, zakazano Niemcom posiadania wojsk, nakazano zmniejszenie liczebności armii niemieckiej do 100 tysięcy żołnierzy oraz zakazano wprowadzania powszechnego obowiązku służby wojskowej. Miał obowiązywać zakaz wyposażania armii w czołgi i samoloty bojowe, a marynarka wojenna mogła posiadać jedynie 6 pancerników, 6 lekkich krążowników, 12 kontrtorpedowców i 12 torpedowców. Został wprowadzony zakaz posiadania okrętów podwodnych i lotnictwa morskiego, a liczebność personelu marynarki miała być zredukowana do 15 tysięcy ludzi.
Na konferencji zapadła jedynie decyzja, iż po raz pierwszy w historii, reparacje wojenne zostaną wypłacone jako rekompensata za faktycznie poniesione w wyniku działań wojennych straty. Oszacowanie ich wysokości oraz możliwości płatniczych Niemiec pozostawiono Komisji Odszkodowań, która zakończyła swoją pracę w maju 1921r. ustalając ich wysokość na 132 mld marek w złocie. Była to suma nierealistycznie wysoka głównie dzięki staraniom Francji.
Zwycięskie mocarstwa postawiły w stan oskarżenia cesarza Wilhelma II za "najwyższą obrazę moralności międzynarodowej i świętej powagi traktatów". Ustanowiono specjalny trybunał dla oskarżonego władcy, składający się z 5 sędziów z USA , Wielkiej Brytanii , Francji , Włoch i Japonii . Zwrócono się ponadto do rządu Holandii z prośbą o wydanie cesarza . Niemcy zostały zobowiązane do przekazania na wniosek mocarstw osób oskarżonych o popełnienie w czasie wojny czynów uznanych za zbrodnicze, "sprzeczne z prawami i zwyczajami wojennymi". Oskarżeni o popełnienie czynów przeciwko obywatelom danego mocarstwa mieli być sądzeni przed trybunałem tego państwa.
Postanowienia traktatu wersalskiego jeszcze przed podpisaniem były kwestionowane przez stronę niemiecką, jako krzywdzące i niewykonalne.

Spośród wielu wydarzeń w historii świata mugolskiego, z pewnością jest kilka takich, które należy uwzględnić szczególniej. Ciężko jednak wybrać jedno, konkretne zdarzenie, nie dzieląc ich na kategorie. Po długim zastanowieniu, postanowiłam jednak opisać Kongres Wiedeński.

Kongres Wiedeński był konferencją międzynarodową, w której udział brali przedstawiciele szesnastu państw europejskich. Konferencja ta trwała od września 1814 roku do 9 czerwca 1815 roku w Wiedniu. Została zwołana w wyniku zmian terytorialnych i ustrojowych po wybuchu rewolucji francuskiej i wojnach napoleońskich. Planowano także ustalić na niej zasady nowego ładu kontynentalnego. Kongres ten nazywany jest kongresem tańczącym przez liczne bale, które mu towarzyszyły.

W wyniku trwających w Europie w latach 1798-1815 wojen napoleońskich nastąpiły bardzo znaczące zmiany terytorialne na niemal całym obszarze kontynentu. Nieudana kampania rosyjska i klęska Francuzów w bitwie pod Lipskiem spowodowały abdykację Napoleona i załamanie się ładu epoki napoleońskiej. Już 9 września 1813 roku doszło do zawarcia rosyjsko-prusko-austriackiego porozumienia w Cieplicach, którego sygnatariusze zobowiązali się do wspólnego prowadzenia wojny, likwidacji Związku Reńskiego, odbudowy pozycji Austrii oraz podziału Księstwa Warszawskiego. 8 października do wojny, jako austriacki sojusznik, dołączyła Bawaria, a 9 października Wielka Brytania zobowiązała się przekazać milion funtów na potrzeby walki z Napoleonem.

Jeszcze w trakcie działań militarnych mocarstwa usiłowały dojść do porozumienia. Podstawową kwestią sporną była osoba nowego władcy na tronie francuskim oraz przyszła rola poszczególnych państw na kontynencie. Ponadto Austria obawiała się dominacji Prus nad państwami niemieckimi oraz przejęcia dominującej roli w całej Europie przez Rosję. Anglicy liczyli przede wszystkim na zapewnienie stabilności na kontynencie w celu uzyskania możliwości dalszego rozwoju poza jego granicami. Rosja z kolei pragnęła zapobiec uzyskaniu nadmiernych zdobyczy terytorialnych przez Austrię oraz ograniczenia roli brytyjskiej w świecie pozaeuropejskim.

W celu przygotowania układu pokojowego doszło do spotkania sojuszników na dwóch konferencjach - 29 stycznia 1814 w Langres oraz 11-19 lutego 1814 w Troyes. Najważniejszym powziętym wówczas postanowieniem była wspólna walka koalicjantów aż do walnego zwycięstwa nad Napoleonem. Od 4 lutego prowadzono także rokowania w Chatillon z przedstawicielami strony francuskiej, która dążyła do zawieszenia broni, oferując nawet pewne ustępstwa, jednak porozumienia nie osiągnięto.

9 marca 1814 roku przedstawiciele czterech mocarstw w Chaumont zawarli kolejny traktat sojuszniczy. Wielką Brytanię reprezentował Robert Stewart, wicehrabia Castlereagh, Austrię - Klemens Lothar von Metternich, Rosję - Karl Robert Nesselrode, a Prusy - Karl August von Hardenberg. Ustalono zasadę niezawierania separatystycznych traktatów z Francją oraz wytyczono ogólne cele wojenne - m.in. zobowiązanie mocarstw do utrzymania pokoju przez najbliższe 20 lat po zakończeniu działań zbrojnych.

6 kwietnia 1814 roku Napoleon abdykował, a 3 maja królem Francji został brat zgilotynowanego Ludwika XVI - Ludwik XVIII Burbon. 30 maja zawarto tzw. I pokój paryski, podpisany przez przedstawicieli mocarstw oraz Talleyranda reprezentującego nowy francuski rząd. Na mocy zawartego układu Francji przywrócono granice z roku 1792 oraz przyznano jej dodatkowe tereny na lewym brzegu Renu - wokół Landau in der Pfalz, Montbéliard, Miluzy oraz Saarbrücken. Nie obciążono jej także odszkodowaniem oraz zachowano większość kolonii. Zdecydowano również, że kwestie dotyczące pozostałych państw zostaną omówione na zwołanym w ciągu dwóch miesięcy kongresie w Wiedniu. Ponadto w wyniku bieżących ustaleń Wielkiej Brytanii przypadł Helgoland, Cejlon, Kraj Przylądkowy, Tobago, Santa Lucia, Seszele, Mauritius, Malta i Wyspy Jońskie. Szwecja przejęła Norwegię, Rosja zaś Besarabię, a okupowała także Księstwo Warszawskie i Saksonię. Austrii natomiast udało się odzyskać Tyrol oraz Ilirię.

Pierwsze ważniejsze spotkania europejskich dyplomatów oraz faktyczny początek obrad przypadły na wrzesień. Łącznie w Wiedniu zgromadziło się dwóch cesarzy (austriacki i rosyjski), czterech królów (pruski, duński, bawarski i wirtemberski), wielu książąt Rzeszy i przedstawicieli miast − łącznie ponad 200 delegacji oraz około 100 tysięcy gości. Oficjalne rozpoczęcie obrad planowano na 1 października, jednak do tej uroczystości nie doszło. Inauguracyjny bal maskowy odbył się 2 października. Nigdy nie nastąpiło również oficjalne zakończenie kongresu, ani razu nie doszło także do plenarnego spotkania wszystkich uczestników. Za dzień zakończenia konferencji uznaje się 9 czerwca 1815 roku, gdy podpisany został Akt końcowy Kongresu Wiedeńskiego.

Początkowo rolę dominującą odgrywali przedstawiciele wyłącznie czterech mocarstw zwycięskich, czyli ministrowie spraw zagranicznych Rosji, Wielkiej Brytanii, Austrii i Prus. Dyplomaci francuscy i hiszpańscy otrzymali jedynie prawo opiniowania ich decyzji. Spotkało się to ze sprzeciwem Talleyranda, który utrzymywał, że rządzona przez Burbonów Francja należy do koalicji zwycięzców. W związku z tym utworzono Komitet Ośmiu (dodano Francję, Hiszpanię, Portugalię i Szwecję). Komitet ten powołał dziesięć komisji roboczych: prawną, statystyczną, ds. Polski, Saksonii, Niemiec, Włoch, Szwajcarii, rang i stopni dyplomatycznych, handlu niewolnikami i żeglugi śródlądowej.

Charakter Kongresu Wiedeńskiego był, jak na spotkania o takiej randze, raczej niezwykły. Wiele decyzji zapadało na licznych rautach, bankietach, czy przyjęciach organizowanych dla uczestników kongresu. Na tego typu zabawach to wygląd, zdolności taneczne i elokwencja stanowiły o dyplomatycznych powodzeniach czy porażkach. Na takich przyjęciach ogromną popularność zyskał car Aleksander I, zaskakując współbiesiadników swoją wprawą w tańczeniu walca. Z Wielkiej Brytanii sprowadzano kurtyzany, nazywane pokojówkami, które miały wpływać na decyzje poszczególnych dyplomatów, lub spełniać rolę szpiegowską.

Warzenie eliksirów jest bardzo skomplikowanym procesem, który prawdę mówiąc, nie zawsze się udaje. Wielu od razu się do tego zniechęca i spora część uczniów rezygnuje z nauki tego przedmiotu w późniejszych latach. Według mnie jednak, w samym warzeniu eliksirów właśnie to jest fascynujące - wystarczy odrobinę za dużo bądź za mało składników, jedno zamieszanie w złą stronę i wszystko kończy się fiaskiem. Wspaniałe w eliksirach jest więc to, że trzeba być bardzo dokładnym i uważnym, a przede wszystkim - trzeba naprawdę bardzo dobrze sobie radzić z zadaniami pamięciowymi. Oczywiście, potrzebna jest też masa skupienia i odrobina szczęścia.
Do tej pory miewałam problemy z wykonywaniem wielu eliksirów, choć prawdę mówiąc - zazwyczaj udawało mi się wyjść z oceną Powyżej Oczekiwań. Wiele z uwarzonych mikstur pamiętam do dziś, jednak najlepiej wspominam Wywar Wzmacniający. Zwróciłam na niego uwagę przede wszystkim dlatego, że jest on bardzo przydatny i nigdy nie wiadomo, kiedy nadejdzie chwila, w której lepiej po niego sięgnąć. Jako osoba, która bardzo dużo czasu spędza nad książkami, zwłaszcza w okresie egzaminów, doceniam działanie tego eliksiru i twierdzę, że jest on jednym z najbardziej przydatnych, jakich się w swoim życiu nauczyłam. Oczywiście, nie można z nim przesadzić - skutki uboczne, takie jak zmęczenie i kilkudniowa migrena, są niestety nieprzyjemne i należy uważać, by do nich nie doszło. Niemniej, nie znam nikogo, kto twierdziłby, że eliksir ten nie jest użyteczny. Często stosowany także w magii medycznej, ponieważ wykazuje właściwości regeneracyjne. Nie tylko usuwa zmęczenie, ale i pozbywa się drobnych bóli i niedomagań fizycznych. Z tego powodu stosowany jest na całym świecie przez wielu czarodziejów. Podobnie jak Eliksir Pieprzowy stosowany jest w przypadku słabych infekcji i magicznych przeziębień, choć oba te wywary działają trochę inaczej.

Pierwszym składnikiem potrzebnym do uwarzenia Wywaru Wzmacniającego jest składnik standardowy, bardzo popularny przy tworzeniu wielu innych mikstur. jest to proszek, mieszanka wielu ziół, dodatków i drobnych zwierzęcych składników, które są ze sobą zmieszane i zmielone do konsystencji łatwo rozpuszczalnego proszku. Jest bardzo dużym ułatwieniem, bo dzięki niemu czarodziej nie musi mielić i dodawać każdego z tych składników osobno - wystarczy, że zaopatrzy się w miarkę takiego składnika i nie musi się o nic więcej martwić. Jest on jednak stosowany dopiero od niedawna, wszedł do użytku codziennego i przede wszystkim jako produkt do nabycia w aptece. Dawniej niestety go nie było, a receptury były obszerniejsze, a czas przygotowywania mikstur przez to wydłużony.

Kolejnym składnikiem, bardzo ważnym - bo zwierzęcym - są jeżanki. Są to średniej wielkości ryby pokryte długimi kolcami, które również często wykorzystywane są przy warzeniu różnego rodzaju mikstur. Stworzenia te zamieszkują Ocean Atlantycki i mówi się, że ich pierwsza ławica została stworzona przez czarodziejów na początku XIX wieku. Podobno był to rodzaj zemsty na mugolskich rybakach, którzy obrazili czarodziejów-żeglarzy i od tamtej pory w jednym z miejsc na Oceanie Atlantyckim rybacy ciągle uskarżają się na porwane sieci rybackie. Zwierzęta te sklasyfikowane są jako XXX, co oznacza, że nie są śmiertelnie niebezpieczne i odpowiedzialny czarodziej powinien dać sobie z nimi radę, jednak nie są też łagodne. Do Wywaru Wzmacniającego potrzebne są aż trzy sztuki tej ryby, której działanie regeneracyjne znane jest na całym świecie. Być może dlatego właśnie stosowane są w wielu eliksirach.
Ostatnim, lecz nie najmniej ważnym składnikiem jest pieprz. Ziarna pieprzu dodawane są do wielu medycznych eliksirów, gdyż mają właściwości otrzeźwiające i przede wszystkim, działają antybakteryjnie.

Warzenie Wywaru Wzmacniającego należy zacząć od natarcia jeżanek pieprzem i włożenia ich do pięciu miarek wody. Trzeba zostawić je na jeden dzień w nasłonecznionym miejscu, więc aby przejść do właściwego warzenia eliksiru należy przygotować wszystkie składniki dzień wcześniej. Po pełnych dwudziestu czterech godzinach należy ustawić kociołek na ogniu i doprowadzić wodę do wrzenia. Następnie należy dodać do wywaru dwie łyżki składnika standardowego i zamieszać - dwa razy w lewo i dwanaście razy w prawo. Drobne błędy i opóźnienia czasowe mogą spowodować, że eliksir nie wyjdzie nam tak, jak byśmy chcieli. Należy on jednak do puli tych wywarów, które nie są trudne do uwarzenia, a w razie wykpienia nie następują jakieś wielkie szkody. Niemniej, zawsze należy uważać.

Bylica piołun (łac. Artemisia absinthium L.), zwyczajowo nazywana jest także: piołunem, psią rutą, absyntem, wermutem, bielicą piołunem lub bilicą piołunem. Jest to gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Piołun jest szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej. Występuje naturalnie na terenie Europy, Azji oraz Północnej Afryki.
Roślina wytwarza krótkie, płytkie podziemne kłącza, dzięki którym rozmnaża się wegetatywnie tworząc niewielkie „zarośla”. Wiosną wytwarza szereg przyziemnych rozetek liściowych, z których potem wyrastają łodygi kwiatostanowe. Łodyga i liście mają srebrno-szare, filcowate owłosienie. Część łodygi z występującymi kwiatami jest zielonawoszara, owłosiona, o średnicy do 2,5 mm i ma zwykle 5 spłaszczonych, podłużnych bruzd. Szarawe lub zielonawe liście są gęsto, obustronnie owłosione. Koszyczki są kuliste lub półkuliste, spłaszczone, o średnicy 2-4 mm, otoczone szarą, owłosioną okrywą z zewnętrznymi listkami równowąskimi, wewnętrznymi jajowatymi o tępych szczytach i błoniastych brzegach. Dno kwiatostanowe posiada bardzo długie plewinki, o długości do 1 mm lub dłuższymi, z licznymi żółtymi, rurkowatymi, obupłciowymi kwiatami wielkości około 2 mm i kilku żółtymi kwiatami języczkowatymi.
Bylina kwitnie od lipca do września. Kwiaty są wiatropylne. Dobrze rośnie w miejscach suchych i nasłonecznionych, porasta słoneczne i kamieniste zbocza, przydroża, rumowiska.
Piołun działa trująco na człowieka oraz konie, bydło i owce.
Toksyczny jest głównie tujon, w mniejszym stopniu inne składniki oleju eterycznego i glikozydy. Tujon wzmaga czynność kory mózgowej, powoduje niepokój ruchowy i podniecenie psychiczne, mogące prowadzić do psychoz, działa silnie drażniąco. Piołun spożyty działa głównie na układ nerwowy, w mniejszym stopniu na ciśnienie krwi.
Ostre zatrucia u człowieka charakteryzują drgawki. Izomer tujonu – absyntol powoduje drgawki i utratę przytomności, a także działa silnie drażniąco. Niegdyś częste przewlekłe zatrucia u człowieka wywołane były głównie spożywaniem zawierających dodatek piołunu w nalewek alkoholowych i wermutów, zwano ją absyntyzmem, charakteryzować go miały: zaburzenia psychiatryczne i neurologiczne, w tym napady drgawek.
U zwierząt małe dawki olejku powodują drżenie mięśni, duże dawki szczękościsk, konwulsje, zaburzenia oddechu, objawy te ustępują i nawracają. Suszenie nie zmniejsza toksyczności ziela piołunu.
Piołun poprzez swoją gorycz pobudza funkcje wydzielnicze przewodu pokarmowego, zwiększa apetyt, a dzięki olejkom eterycznym działa żółciopędnie i spazmolitycznie, piołun działa też odkażająco oraz jest środkiem przeciwrobaczym. Stąd też napary z ziela i nalewkę z piołunu, stosowano w bardzo niewielkich dawkach w bezsoczności i niedokwaśności soku żołądkowego, niestrawności, niedostatecznym wytwarzaniu żółci i braku apetytu
Odwar z ziela można także stosować zewnętrznie przy zwalczaniu pasożytów skóry (wszy, świerzbowce), gdyż działa na nie toksycznie, w tym celu stosowano też gotowe preparaty zawierające piołun oraz przy owrzodzeniach i ranach. Stosowany w postaci naparu jako lewatywa zwalcza owsicę, i glistnicę. Napary z ziela dodawano do kąpieli przy chorobach reumatycznych. Napar z piołunu (mimo że nie zawiera saponin), stosunkowo szybko zmywa tłuszcz, smar i olej z rąk.
Przebywanie w okolicach porośniętych piołunem ma łagodzić duszności u niektórych chorych na astmę.
Najczęściej piołun stosowano dla odstraszenia moli od ubrań a innych owadów od miejsc nocnego spoczynku, w którym to zastosowaniu miał dodatkową zaletę, gdyż wetknięty pod poduszki miał działać usypiająco.
Dawniej dodawano wyciągów z piołunu do atramentu, by uchronić bardzo drogie wówczas książki przed myszami i owadami, oraz do uli dla ochrony pszczół przed pasożytami, a w pasiekach sadzono piołun dla zapobiegania chorobom pszczół.

Żyrafa (łac. Camelopardalis, dop. Camelopardalis, skrót Cam) zwana też Wielbłądem – 18. co do wielkości, gwiazdozbiór okołobiegunowy nieba północnego pomiędzy Gwiazdą Polarną a Woźnicą. Liczba gwiazd dostrzegalnych nieuzbrojonym okiem: około 50. Widoczny w Polsce przez cały rok. Najlepiej obserwować go w miesiącach zimowych. Wtedy około godziny 21 00 znajduje się blisko zenitu. Przedstawia żyrafę z głową usytuowaną blisko północnego bieguna niebieskiego. Długa szyja Żyrafy rozciąga się w kierunku gwiazdozbiór Małej Niedźwiedzicy i Smoka, omijając po drodze północny biegun niebieski. Wcześniej w tym miejscu wyobrażano wielbłąda.
Należy do stosunkowo młodych konstelacji. Wyznaczony przez holenderskiego astronoma, geografa i duchownego Petrusa Planciusa w 1613 roku i umieszczony w obszarze nieba uważanym przez Greków za pozbawiony gwiazd. Sądzili tak dlatego, żejasność gwiazd, które znajdują się w konstelacji, nie są większe niż czwarta wielkość gwiazdowa. Niemiecki astronom Jakub Bartsch umieścił tę konstelację w atlasie nieba w 1624 roku. Opisał ją jako wielbłąda, na którym Rebeka wjechała na swój ślub z Izaakiem. Gwiazdozbiór zaproponowany w 1624 roku, przypisywany również Janowi Heweliuszowi, który jako pierwszy zamieścił go w wydanym pośmiertnie w 1690 roku atlasie Firmamentum Sobiescianum.
Wybrałem tę konstelację ponieważ ładnie wygląda, a żyrafa to moje ulubione zwierzę.

Transmutacja jest jedną z najbardziej złożonych dziedzin magii, polegająca na przeobrażeniu przedmiotów lub stworzeń w coś innego. Jednak jak w każdym typie magii, istnieją limity wyjątki tego, czego nie można transmutować.
Prawa, które obowiązując w transmutacji zostały spisane przez wybitnego profesora – Gampa, a na jego cześć nazwane zostały „Prawem Gampa”, które mówią, że: „Przetransmutować można każde ciało stałe, ciecz, plazmę i gaz oraz materię i niematerię”, oraz: „Każdy obiekt można dowolnie poddawać działaniu transmutacji”.
Szybko jednak pojawiły się sprzeczności, oraz wyjątki, które nazwane zostały „Paradoksem Gampa”. Mówią one, że transmutować nie można:
- jedzenia i picia – nie można wyczarować sobie pożywienia, chociaż można zmienić jeden produkt spożywczy w inny, jednak pozostaje on w tej samej ilości. Nie można go powiększyć, ani pomnożyć.
- pieniądze – pieniędzy oraz metali szlachetnych nie można wytworzyć z niczego, w innym przypadku każdy byłby bogaty, a waluta nie miałaby sensu.
- duchy i osoby – tak jak w magii użytkowej, tak i transmutacja nie może wpłynąć na zmarłą, niematerialną osobę, która nie posiada ciała. Nie można również przywrócić np. utraconych kończyn.
- uczucia – nie można wpłynąć na emocje, oraz zachowanie innych osób.
- różdżki – wyczarowanie ich jest niemożliwe, ponieważ każda różdżka jest indywidualnie dobierana dla każdego czarodzieja.

„Charakterystyka wybranego stworzenia magicznego”


Jako bohatera mojego referatu, wybrałam feniksa, ponieważ są to zwierzęta bardzo związane ze swoimi właścicielami, chociaż bardzo trudno jest je oswoić. Ptaki te są bardzo lojalne, chociaż na tę lojalność czarodziej musi sobie zapracować. Warto zwrócić uwagę na to, że są to niezwykle łagodne stworzenia.
Feniks to ptak, o ogromnej, magicznej mocy. Jego piór używa się jako rdzeni różdżek, a jego pieśń określana jest jako nieziemska i budząca dreszcze. Niegdyś, uznawany za symbol Słońca, oraz wiecznie odradzania się życia. Różdżki z rdzeniem pióra z ogona feniksa wykazują dużo własnej inicjatywy i czasami działają z własnej woli. Podobnie jak ptaki są one najtrudniejsze do oswojenia, a dopasowanie do odpowiedniego czarodzieja nie jest łatwe.
Feniksy zakładają gniazda na szczytach gór, a kiedy są już w podeszłym wieku, stają w płomieniach, a następnie odradzają się jako pisklę z popiołów. Potrafią znikać i pojawiać się w dowolnym miejscu.
Łzy feniksa mają silne właściwości lecznice. Potrafią uleczyć wiele ciężkich ran, oraz są antidotum na jad węży.
Ptaki te można spotkać w Egipcie, Indiach i Chinach.
Feniks pojawiał się często w literaturze mugolskiej:
- Herodot – według tego pisarza, Feniks miał mieć wielkość i wygląd orła ze złoto-czerwonym upierzeniem. Przybywał do Egiptu z Arabii co 500 lat, przynosząc w kuli mirry szczątki swojego poprzednika, którego składał na ołtarzu słońca w Heliopolis.
- Owidiusz – Feniks miał żywić się kroplami kadzidła i sokami kardamonu, a po 500 latach życia budował gniazdo wypełnione korą kasji, kolcami nardu, żółtą mirrą i cynamonem, następnie umierać i odradzał się sam z siebie, później gniazdo zanosił do miasta Hyperion.
- Pliniusz Stary – wedle Pliniusza na świecie był tylko jeden Feniks. Jego ubarwienie było purpurowe ze złotą głową oraz niebiesko-różowym ogonem. Na głowie posiadał grzebień z piór. Żyć miał 540 lat, potem budował gniazda z przypraw, w którym ginął. Z kości i szpiku odradzał się najpierw w czeria, który przemieniał się w pisklę i o ostatecznie w nowego Feniksa.
- Laktancjusz – uważał, że po 1000 latach życia, Feniks wybierał się do Syrii, gdzie na drzewie palmowym budował sobie grób z soczystych ziół, akantu i mirry. Tam, śpiewając pieśni pogrzebowe, spalał się, a następnie przybierał postać nasiona, jajka, a na końcu dorosłego ptaka.
- Bartłomiej Anglik – podaje, iż feniks mógł żyć 300 lub 500 lat, zaś jego odrodzenie trwać miało 3 dni. Pierwszego dnia powstawał robak o zapachu słodszym, niż róża, drugiego pisklę, które trzeciego dnia przekształcało się w dorosłego Feniksa.

„Opis ulubionego gwiazdozbioru, wraz z krótkim uzasadnieniem wyboru.”


Jednym z moich ulubionych gwiazdozbiorów jest Gwiazdozbiór Wielkiej Niedźwiedzicy. Darzę go szczególnym sentymentem, ponieważ jest to pierwszy zbiór gwiazd, który udało mi się samemu odnaleźć na nieboskłonie. Ponad to, gwiazdozbiór ten jest widoczny na niebie przez cały rok.
Wielka Niedźwiedzica jest trzecim co do wielkości gwiazdozbiorem i pokrywa znaczną część północnego nieba. Cały gwiazdozbiór trudno jest rozpoznać w przeciwieństwie do jego części zwanej Wielkim Wozem. Jest to układ siedmiu jasnych gwiazd, tworzących tułów i ogon Niedźwiedzicy. Wielki wóz jest tak wyraźny, że stanowi znakomity punkt wyjścia do poznawania nieba.
Wielka Niedźwiedzica ma również przepiękny mit pochodzenia, który stworzyli Grecy. Według nich król Arkadii – Lykaon, miał córkę Kallisto. Była ona tak piękna, że jej niezwykła uroda oczarowała Zeusa. Ich potajemne spotkania wzbudzały zazdrość Hery – małżonki Zeusa. Mściwa bogini, zamieniła piękną księżniczkę w niedźwiedzia i wypędziła do lasu. Kallisto błądziła po lesie i bardzo bała się dzikich zwierząt, zapominając, że sama do nich należy. Największy jej lęk budzili myśliwi z psami. Pewnego razu rozpoznała wśród nich swojego syna – Arkasa. Ten, nie wiedząc, że stoi przed nim matka, skierował ku niej kopię. Ostatecznie, interwencja Zeusa, spowodowała, że Arkas zamieniony został w małego niedźwiedzia i umieścił ich oboje na niebie. Wściekła Hero, po takim uhonorowaniu rywalki poprosiła Boga morza, aby zabronił obu niedźwiedziom odpoczywać w morzu, co jest powodem, dlaczego niedźwiedzie krążą wokół bieguna.
Najjaśniejszą gwiazdą w tym gwiazdozbiorze jest UMa (Alioth), o jasności zmiennej od 1,68 do 1,78. Siedem wyraźnych gwiazd tworzy znany asteryzm Wielkiego Wozu. Gwiazdy Wielkiego Wozu, z wyjątkiem Alkaid Dubhe, przemieszczają się w przestrzeni razem. Towarzyszą im w tej wędrówce inne gwiazdy tego rejonu nieba. tworzą one tzw. Strumień Niedźwiedzicy, czyli gromadę gwiazd poruszających się w tym samym kierunku.

„Szkolnictwo i mugolski system edukacji”


Obowiązek szkolny obowiązuje mugoli już od piątego roku życia. Każde dziecko idzie do szkoły w najbliższym semestrze, jaki się po tych urodzinach rozpoczyna (31 sierpnia, 31 grudnia lub 31 marca). Dzieci uczęszczają do szkół przynajmniej dziewięć lat, chociaż niektóre dzieci idą do szkoły wcześniej, o czym decydują rodzice.
Szkolnictwo dzieli się na cztery etapy, do których uczniowie idą po skończeniu odpowiedniej liczby lat.
- Primary School – do tej szkoły chodzą dzieci w wieku od 5 do 11 lat. Jest to szkoła obowiązkowa, w której mugolskie dzieci uczą się podstawowych rzeczy takich jak czytanie, pisanie i liczenie. Dzień w takiej szkolne podzielony jest na 3 części oddzielone przerwami.
-  Secondary School – do tej szkoły chodzą mugole w wieku od 11 do 14 lat. Ta szkoła jest również objęta obowiązkiem szkolnym. Często zdarza się tak, że Secondary School oraz Primary School znajdują się w tej samej placówce, więc dzieci nie muszą zmieniać otoczenia. W takiej szkole dzień podzielony jest na lekcje, które trwają 40 lub 45 minut, oddzielone krótkimi przerwami.
- Further Education – do tej szkoły uczęszczają nastolatkowie w wieku od 14 do 18 lat. Szkoła ta nie jest obowiązkowa. Większość nastolatków decyduje się edukować dalej, aby zapewnić sobie lepszy start w przyszłość.
- Higher Education – do tej szkoły chodzą mugole od osiemnastego roku życia. Są to przede wszystkim uniwersytety prywatne, do których uczęszczają jedynie najbogatsi. Istnieją jednak stypendia, które pozwalają edukować się też biedniejszym.