Najwidoczniej Saszka powinien się bać, ale nie tego, że podróżuje z wampirem tylko samego faktu, że w ogóle gdzieś wychodzi. Jak było widać na załączonym obrazku, jeden zły kroczek i był całkowicie bezbronny, nokautując się przy okazji samemu.

— Możliwe. — Wybełkotał jedynie, zaciskając mocniej dłoń na wampirzym rękawie i spoglądając mu w twarz ze zdecydowanie za bliskiej odległości. Serce zabiło mu mocniej, a policzki nabrały lekkiego, ledwie dostrzegalnego na chorowicie bladej twarzy rumieńca. I gdy został wreszcie puszczony, samemu trzymając już pion, westchnął tylko, otrzepał spodnie i otworzył usta, ostateczniej jednak rezygnując z powiedzenia czegokolwiek. Mieli iść w stronę plebanii, tak? Zaczął więc kierować ich jeszcze raz, tym razem starając się nie zabić o własne nogi.

— Nie wydajesz się być straszny. — Skomentował jedynie po kilkunastu minutach marszu.

Sasza nie przepadał za ciszą, bo znał ją aż za dobrze. Pusty, ogromny dom, w którym był tylko on sam. On sam, siedzący w swoim pokoju i marzący o tym, żeby znalazł się ktoś do rozmowy. Żeby znalazł się ktoś, kto poświęciłby mu czas i zechciał zabawić go odrobinę. Ktoś, dzięki komu dni nie dłużyłyby się miłosiernie, a on nie miałby wrażenia, że jest jedyną istotą na świecie. Duch matki w pewnym momencie pomógł mu przebrnąć przez tę izolację i ciszę, ale i ona nie była przecież w stanie zastąpić żywych ludzi. Albo przynajmniej takich, których widzą inni ludzie, dzięki czemu nie wychodzi się na wariata rozmawiającego z samym sobą.

— Mógłbym umrzeć w każdej chwili, potykając się na tej drodze, dostając kolejnego ataku kaszlu, bądź po prostu w wyniku choroby, która trawi moje ciało odkąd się urodziłem. Nie wydajesz się więc być wiele groźniejszy od codzienności, z którą stykam się od zawsze. Z pewnością mniejszym wstydem byłoby umrzeć z ręki wampira, niż z własnej niedołężności.

Sasza nie potrzebował wiele, żeby zrobić sobie krzywdę. Nawet obecność wampira nie zwiększała szansy na śmierć w danej chwili, bo... Ona zwyczajnie była wysoka i bez tego! Całe szczęście wyglądało jednak na to, że obecność Ody, zamiast mu zagrażać, wręcz przeciwnie - zmniejszała możliwość śmierci w każdej sekundzie. Przynajmniej w kategorii głupich wypadków, jak potknięcie się na prostej drodze i uderzenie głową o coś twardego. Oda udowodnił mu, że na jego refleks młody Batran mógł liczyć. No i sam przyznał, że nie planuje go tej nocy zabijać!

- To się dobrze składa, bo wolałbym jednak dzisiaj nie umierać. - Powiedział tylko, przytakując samemu sobie głową i ruszając dalej. Plebania nie mogła być przecież daleko, prawda? Cóż, Sasza odrobinę stracił orientację w terenie przez wszechobecną ciemność, ale był prawie pewien, że idą w dobrą stronę.

Sasza wcale się nie zgubił. A przynajmniej tak właśnie sądził. Dopiero, kiedy towarzyszący mu wampir odezwał się, na policzkach Batrana dostrzec można było rumieńce zawstydzenia. Całkowicie niezwykły widok, jakby się nad tym zastanowić. Zwykle blade od choroby i wymęczenia policzki, tym razem zarumienione w niemal zdrowy sposób, z pewnością wyglądały intrygująco. Szkoda, że sam Sasza wcale tak wspaniale się nie czuł. Przystanął więc, ledwo łapiąc oddech i spojrzał na Odę żałośnie.

- Chyba się zgubiłem.