Las Fairview

Hal podszedł do sprawy w bardzo praktyczny sposób. Zamiast próbować robić coś ze zwierzęciem, strzelił w niebo czerwonymi iskrami, które przebiły się przez korony drzew i na pewno zostały zauważone we wiosce. Po załatwieniu sprawy ewentualnego wsparcia, mężczyzna wziął się za opatrywanie Brokatka. Nie wiadomo dlaczego, zamiast użyć różdżki, zaczął się rozbierać, ale chwilę później, kiedy mięśnie poszły w ruch, a koszula była w strzępach wszystko zaczynało się łączyć w całość. Dla Hala być może taka forma opatrunku była lepsza, aetonan chyba nie był takiego samego zdania. Kiedy spostrzegł, że  w jego kierunku zbliża się jakaś szmatka, spanikował i w akcie przerażenia, kopnął Hala w klatkę piersiową. Uderzenie było tak słabe, że nie wyrządziło żadnej krzywdy mężczyźnie, jednak sam koń zdecydowanie utracił na sile, przez swoje heroiczne wybryki. Zanim Cromwell zdążył się podnieść, to podbiegła do niego Helena, razem z jakimś nastolatkiem, prawdopodobnie jej synem.
- Na Merlina, co tutaj się wydarzyło? Czemu nie masz koszuli? - Kobieta przyklęknęła przy Halu, żeby sprawdzić, czy na pewno nic mu się nie stało. - Trzeba będzie sprawdzić, czy żadna kość nie pękła. Dobrze się czujesz? - Lekko dotknęła uderzonego miejsca, żeby sprawdzić reakcję Hala. W tym samym czasie nastolatek zajął się koniem, który na widok znajomej twarzy żałośnie parsknął. Młodzieniec musiał być pełnoletni, gdyż wyciągnął różdżkę i zaczął rzucać zaklęcia, które miały ustabilizować stan Brokatka na tyle, by dało się go przetransportować do wioski.
- Jakiś pomysł, jak przenieść to bydle, bez uszkadzania go? - Zapytał młodzik, rzucając pytanie w stronę bardziej doświadczonych czarodziejów.

Bokatek nagle zmienił zdanie w kwestii swojego umierania i kopnął Hala w klatkę piersiową. Nie było to pierwsze końskie kopnięcie w życiu Hala i z całą pewnością nie najmocniejsze, co nie zmieniało faktu, że bolało. Hal zaczął się podnosić, łapiąc z trudem oddech, gdy podbiegła do niego Helena. Przez myśl przeszło mu, że może patrzyła w las przez cały ten czas, odkąd w nim zniknął, ale ból w żebrach rozwiał marzenia.
– Aetonan dziecku uciekł – wyjaśnił najprościej jak umiał. Chciał wytłumaczyć brak koszuli, ale zanim ułożył słowa w głowie chłopak, który towarzyszył Helenie zaczął opatrywać konia zaklęciami, więc tylko machnął ręką w stronę zwierzęcia i na wszystkie pytania, czerwieniąc się lekko.
– Nic mi nie jest – zapewnił, cały czas siedział jednak dziwnie skrzywiony, w pozycji, w której akurat najmniej bolało. Nie spodziewał się, że Helena zechce upewnić się osobiście. Zaczerpnął gwałtownie powietrza, gdy dotknęła miejsca, w które kopnął koń. – Prawie nic – sprostował zduszonym głosem.
– Dobrze mu tam wszystko usztywniłeś? – dopytał chłopca. – Trzeba go będzie przelewitować. Weź moją koszulę i zasłoń mu dobrze oczy – będzie spokojniejszy. – Trochę odetchnął z ulgą, że ta nieszczęsna koszula jednak na coś się przyda. Mogli co prawda konia spetryfikować, ale nie dało się przewidzieć, jakby zareagował po odczarowaniu. Wziął swoją różdżkę, ale nadal siedział przekrzywiony i wcale nie miał ochoty się prostować. – Chyba nie jestem najstabilniejszą osobą, żeby to robić. – ocenił, w głębi duszy ciesząc się, że ma inną wymówkę i nie musi przyznawać się, że nie tak dawno własnoręcznie się oślepił. Nie dało się jednak ukryć, że nie był pewien, czy sam będzie w stanie iść prosto, a co dopiero sterować unoszącym się w powietrzu aetonanem.

Helena przejęła się losem swojego nowego towarzysza, szczególnie, kiedy usłyszała, że zrobił to wszystko dla jej córki. Myślała, że fakt, że Hal jest przy zwierzęciu może być po prostu dziwnym zbiegiem okoliczności, ale kiedy wspomniał, że przebył jakąś ciężką wędrówkę w poszukiwaniu konia, tylko bolące żebra mężczyzny powstrzymały ją, przed rzuceniem mu się na szyję.  Wydusiła z siebie zduszone "och", kiedy zrozumiała, że Hal jednak może mieć coś z kośćmi i przestała naciskać na bolące miejsca.
- Przepraszam! Postaram się to uleczyć jak wrócimy do domu, mam genialny kompot z szałwii i rabarbaru, który niweluje smaki prawie każdego lekarstwa! - Uśmiechnęła się do Hala. Zdecydowanie lepiej czuła się w ziołolecznictwie niż eliksirach, niż w tych wszystkich zaklęciach uzdrowicielskich.
W tym samym momencie mężczyzna postanowił zapytać chłopca o to, jak się zajmował koniem, co bardzo wzburzyło młodzieńca, szczególnie, kiedy Hal zaczął dawać mu rady.
- Umiem zająć się koniem, spokojnie. Brokatek nie lubi jak zasłania mu się oczy, bardzo wtedy wierzga, wyrywa się i kopie. - Odpowiedział, nawet nie patrząc w stronę mężczyzny. Chłopaczyna sięgnął do kieszeni, wyciągnął jeszcze jakieś kilka ziółek, które przyłożył do rany na końskim skrzydle, po czym rzucił szybko Wingardium Leviosa, by spokojnym ruchem unieść konia nad ziemię. Helena, po zaoferowaniu Halowi swojego ramienia,  również wyciągnęła różdżkę, by w razie czego móc asekurować swojego syna.
- Wracajmy do domu.

Podsumowanie sesji

@Hal Cromwell +20 punktów

Koniec sesji