@Addyson Clemen

---

Layton po kolejnym dniu pracy wszedł do swojego gabinetu i rozejrzał się po pomieszczeniu. Było czysto, bo nie umiał siedzieć w bałaganie. Wszystkie książki równo poukładane, papiery na biurku posegregowane, a prace posprawdzane. Nadal miał kilka referatów do przeczytania, jednak wiedział, że skoro termin ostateczny mija dopiero we wtorek to wszystkie i tak dostanie pięć minut po północy. W środę. Jeszcze pamiętał, jak to jest być uczniem, więc takie zachowania wcale go nie zdziwiły.
Zaparzył sobie kawę, postawił filiżankę na biurku i zdejmując marynarkę rozejrzał się po pomieszczeniu. Miał wrażenie, że o czymś zapomniał. Tylko, co to mogło być? Był na zajęciach, zrobił obchód, zajrzał do biblioteki. Siostrę po wyklinał w myślał jakąś godzinę temu. Codzienne sprawunki zdawały się być więc zrobione. Rzucił nakrycie na znajdującą się w głębi pomieszczenia kanapę i zasiadł na krześle. Wziął do ręki pióro i zaczął czytać jedną z prac. Wszystkie takie same - bo jak uczniowie mieli się wyprodukować, pisząc na taki temat? Nie miał jednak zbyt wiele do gadania, tematy prac zaliczeniowych zostały określone, zanim jeszcze przeniósł się do Hogwartu. Teraz zostało mu tylko je sprawdzić i przygotować egzamin dla odważnych, którzy postanowią pisać SUMy i OWUTEMy ze Starożytnych Run. Wątpił, by ktokolwiek się na to zdecydował.

Wiedziała, że nadszedł już dzień, w którym chcąc nie chcąc, musiała udać się do gabinetu nowego nauczyciela. Nie bez powodu po raz drugi wykonywała ten przeklęty amulet i pokłóciła się z Kaylin, żeby teraz go nie oddać.
Zacisnęła wargi w wąską linię, deptając w miejscu z jednej nogi na drugą. Otworzyła swój kufer w pokoju Hufflepuffu i wyciągnęła z niego kawałek drewna w kształcie półksiężyca z wyskrobaną runą. Przecież to tylko nowy nauczyciel. Nie zje cię i nie pogryzie. Słowem klucz, był tutaj „nowy”. Mimo, że dostała już od niego sowę z oceną za pracę pisemną, nie czuła się komfortowo, nie wiedząc jak nauczyciel od starożytnych run się zachowuje.
Wypuściła spokojnie powietrze z ust i wybyła z dormitorium. Nie zmarnuje przecież tak ładnego talizmanu, skoro mogła poprawić swoją ocenę.
Na drugim piętrze znalazła się stosunkowo szybko. Odnalezienie gabinetu, też nie okazało się zbyt trudnym zadaniem.
Szybkim ruchem poprawiła krawat, mundurek i umieszczenie torby na ramieniu. Musiała w końcu wyglądać nienagannie. Była prefektem!
Wyciągnęła rękę i zapukała do drzwi gabinetu. Cicho, ale zapukała. Nikt nie zarzuci jej, że nie próbowała. Liczą się chęci, prawda?

Nie miał zbyt wiele doświadczenia w nauczaniu, zaledwie krótki staż w Durmstrangu i miesiąc w Hogwarcie. Niemniej, wiedział jak to wszystko powinno wyglądać. Miał mnóstwo zapału i chęci. Miał, w przeciwieństwie do większości nauczycieli w tej szkole, powołanie. Nie znalazł się tutaj, bo coś mu w życiu nie wyszło. Wręcz przeciwnie, rzucił wszystko, gdy tylko dowiedział się, że ma szansę. Że może ułożyć swoje życie w szkole, gdzie przekazywanie wiedzy innym stanie się jego codziennością. Fakt, nie łudził się, by ktokolwiek chciał poznawać tajniki run w formie rozszerzonej. Miał jednak nadzieję, że chociaż jedna osoba zrozumie dzięki niemu magię ukrytą w znakach malowanych na kamieniach.
Patrzył na wypełnione kartki i kręcił głową zaznaczając błędy i niedopowiedzenia. Wiedza tych dzieciaków była... Ograniczona. Jeden krzyżyk, dwa kółeczka, łyk kawy. Kolejny krzyżyk, jedno koło, jeszcze jeden łyk i... Pukanie do drzwi sprawiło, że drgnął nieznacznie. Niby wiedział, że siedzenie w gabinecie to jego godziny pracy, podczas których był do dyspozycji uczniów. Niby tak, ale do tej pory nikt jeszcze nie raczył go odwiedzić. Nikt jeszcze... Ach, o mało nie zamyślił się nad sensem swojego istnienia.
- Proszę! - Powiedział głośno, czekając aż uczennica wtoczy się do środka. Uśmiechnął się do niej szeroko. - Dzień dobry. - Przywitanie wypowiedziane zostało głosem sympatycznym i miłym. Czekał, aż dowie się, po co dziewczę do niego przyszło.

A niech mnie! Usłyszała słowa, które niestety spowodowały, że musiała wejść do gabinetu nauczyciela starożytnych run. Nie mogła uciec i udawać, że nic się nie stało. Chociaż z drugiej strony… Mógł stwierdzić, że był to głupi żart ze strony pierwszoklasistów. Szansa ucieczki naprawdę spodobała się Puchonce. Niestety, musiała sprostać rzeczywistości. Nacisnęła klamkę i wślizgnęła się do wnętrza gabinetu, starając się opanować odruch rozejrzenia się po pomieszczeniu.
Kobieca ciekawość nie miała granic.
- Dzień dobry. – przywitała się cicho, chociaż dosłyszalnie. - Nazywam się Addyson Clemen. – przedstawiła się pospiesznie, aby nowy nauczyciel wiedział z kim ma do czynienia. - Ostatnio na zajęciach oceniane były talizmany, które sami wykonywaliśmy… Profesor Bułhakow, powiedział, że będę mogła poprawić ocenę, jeśli wykonam nowy amulet, bo poprzedni nie wykonałam zgodnie z instrukcją w podręczniku…
Odruchowo jej ręce zawędrowały do skrawka jej mundurka i zaczęły się niespokojnie bawić jakąś zabłąkaną niteczką.

Gdy uczennica weszła do środka przyjrzał się jej uważnie, cały czas obdarzając ją uśmiechem. Wskazał na krzesło znajdujące się naprzeciwko niego, po przeciwnej stronie biurka, dając jej tym samym znak do tego, by usiadła. Napił się jeszcze łyka kawy i wsłuchał w to, co mówiła.
- Panna Clemen, tak? - Zapytał spoglądając w notatki, które otrzymał od Bułhakowa i zaznaczył sobie kropeczkę przy jej imieniu. Pokiwał głową na znak, że rozumie, co do niego mówi.
- Coś o tym słyszałem. Może mi pani pokazać swoją runę? Bo jak mniemam, ma ją już pani gotową. Chyba, że potrzebuje pani konsultacji? - Zapytał czekając na jej odpowiedź, a gdy dziewczyna ją udzieliła kiwnął tylko głową i rozsiadł się wygodniej na, z pewnością bardzo drogim fotelu.
- Napije się pani herbaty? - Zapytał zmieniając temat tylko na chwilkę. - Gdzie popełniła pani błąd ostatnim razem?

Powoli podeszła do biurka i zajęła miejsce naprzeciwko profesora. Pierwsze co rzuciło jej się w oczy? A raczej w tyłek? Krzesło było o wiele wygodniejsze niż te od Numerologa!
- Tak. – przytaknęła, chociaż bardziej widoczny był przytakujący ruch głowy, niż wydobywający się z jej ust szept.
- Nie, udało mi się zrobić już amulet i wydaje mi się, że tym razem nie nic nie pominęłam. – wykrztusiła w końcu. Musiała szybko wziąć się w garść!
Drżącymi rękami sięgnęła do torby, w której chwile poszperała, bo jak to zazwyczaj było z dziewczynami – w ich torebkach znajdowało się pół pokoju, a najbardziej potrzebne rzeczy leżały się na samym dnie. W końcu jednak udało jej się wydobyć amulet, który ostrożnie położyła na biurku nauczyciela. Nawet nie chciała myśleć, co by się stało, gdyby kawałek drewna przypadkowo zarysował powierzchnię blatu! Na Merlina!
- Eeeee… – skołowana propozycją nauczyciela, nie do końca wiedziała jak ma się zachować. - Nie, dziękuję… – wydukała speszona, a rumieńce na jej policzkach jeszcze bardziej się zaczerwieniły.
- Ostatnio pominęłam punkt z użyciem świecy… I podczas wykonywania amuletu rozmawiałam z współlokatorką z pokoju. Profesor Bułhakow, wyjaśnił mi już, że powinnam robić wszystko zgodnie z instrukcją…

Kiwnął więc głową i uśmiechnął się zadowolony, że udało jej się zrobić pracę samej. Prawdę mówiąc, koniec roku był już na zakręcie, więc lepiej żeby przychodziła już z gotową pracą niż miała się za nią dopiero zabierać. Jego zadaniem było nauczać i pomagać, ale obecnie do głównych zadań biednego Laytona należało jedynie... Wystawianie ocen. Cóż mógł na to poradzić? Być może, gdyby informacja o wolnej posadzie dotarła do niego wcześniej byłby tu od początku roku szkolnego? Wtedy z pewnością zdążyłby przekazać im wszystkim część swojej wiedzy. Teraz jedyne, co mu pozostawało to sprawdzenie tej, którą wbił w te młode umysły ktoś inny.
- Rozumiem więc, że tym razem postąpiła pani zgodnie z instrukcją. - Zaczął biorąc do ręki drewienko i oglądając je uważnie. Był na tyle doświadczony w obcowaniu z runami, że na pierwszy rzut oka wiedział, czy została ona przygotowana przez ucznia, czy pochodziła ze sklepu, w których robiono je hurtowo. Zawsze się różniły, a te robione samodzielnie miały więcej mocy. Pokiwał głową na znak, że jest w porządku. Oddał Addyson jej talizman i otworzył swój dzienniczek, w którym coś zanotował.
- Jeżeli wiesz już, gdzie leżał błąd to dobrze. Chciałbym jednak, żebyś pamiętała, że nie chodzi o suche instrukcje, ale przede wszystkim o pracę z sercem. Bez tego runa nigdy nie nabierze takiej mocy, jaką by mogła mieć. Za pracę otrzymasz Powyżej Oczekiwań. Mam nadzieję, że cię to satysfakcjonuje.

- Tak… Pomogła mi przy nim Kaylin Wittermore. – wyjaśniła, przekrzywiając lekko głowę na bok. - To znaczny… Towarzyszyła mi, kiedy wykonywałam ten talizman i pilnowała, żebym niczego nie pominęła. – dopowiedziała pospiesznie, aby nauczyciel nie pomyślał, że Krukonka zrobiła całą pracę za nią. Addyson uważnie dłubała dłutem w kawałku drewna, naprawdę się starając i męcząc przy tym.
Odebrała od mężczyzny amulet i wrzuciła go w czarną dziurę jaką była torba Puchonki. Splotła palce ze sobą, zaciskając je tak mocno, że po pewnym czasie poczuła jak krew nie dopływa do koniuszków jej palców, ale nie odpuściła.
- Tak… Rozumiem… Kaylin i profesor Bułhakow mi już wszystko wytłumaczyli. – przytaknęła lekko głową. Podczas robienia talizmanu, myślała o Ururu… Czy to oznaczało, że kawałek drewna nabrał większej, lepszej energii?
- Oczywiście… Powyżej Oczekiwań jest bardzo dobrą oceną. – na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech.
- Eeeeee… Mogę już iść? – wstała z krzesła tak szybko, że prawie je przewróciła.

Słuchał uważnie, co miała mu do powiedzenia, choć w rzeczywistości - nie mówiła niczego istotnego. on jednak uważał, że każde płynące z ust uczennicy słowa mogły być ważne, dlatego też nie bagatelizował ich tylko dlatego, że dotyczyły czegoś, co on już bardzo dobrze znał, a ona starała się najzwyczajniej w świecie zaliczyć przedmiot.
- Wittermore? - Zapytał, nie kojarząc jeszcze nazwisk. Zajrzał do swojego prywatnego dzienniczka i ujrzał w nim nazwisko i imię dziewczęcia, o którym mówiła siedząca naprzeciwko niego uczennica. Same wybitne, no proszę. Uśmiechnął się pod nosem.
- Widzę, że rozważnie wybrałaś sobie osobę do pomocy. - Zaczął i uśmiechnął się do niej ciepło. Dobrze, że była zadowolona z oceny, bo i tak by jej nie podniósł. Zrobiła, co mogła i to się chwaliło, lecz na wybitny w jego mniemaniu to za mało. Zwłaszcza, że nie dostrzegał w niej pasji. Tego ognia, którego oczekiwał po swoich uczniach. Ale jeszcze się nie poddawał. W całej szkole musi być ktoś, kto będzie rozumiał jego zapał. Może ta cała Wittermore?
- Jeżeli nie masz żadnych pytań możesz wyjść. Pamiętaj proszę o referacie zaliczeniowym, jeżeli chcesz mieć lepszą ocenę warto spróbować. I w razie pytań i kłopotów zapraszam do siebie. - Pożegnał się z nią, odprowadzając ją wzrokiem do drzwi, a potem wrócił do sprawdzania referatów i sprawdzianów - do czynności, którą przerwał, gdy Clemen zawitała w sali.