Zimowy dworek

Pytanie staruszki rozbawiło ją, ale nie dała tego po sobie poznać.
- Stojak na parasole? Taki niewysoki, metalowy? Taki, który z łatwością pomieści nawet sześć dużych parasoli? Nie, to niestety nie ja go pożyczyłam.
Pojawiła się na towarzyskim spotkaniu pierwszy raz w ciągu tego roku i pierwsze co ją spotkało to starsza pani na tropie stojaka. Nie ma co, Dani, zaczęło się wspaniale!
- Mam nadzieję, że znajdzie pani i stojak, i osobę, która go przetrzymuje... i niech pani koniecznie się tego napije -wskazała na napój w swoim kieliszku.- Jest po prostu obłędny!

Odwróciła się na pięcie, a raczej na obcasie i wtedy wyrósł przed nią czarodziej, którego tyły wcześniej podziwiała. Sprawiał wrażenie znawcy sztuki. Stał tak, jakby słyszał historie płynące z obrazów. Przekrzywiał głowę jak ktoś, kto widzi dusze artysty w skrawku jego pracy. Poza godna najwybitniejszego krytyka tylko... nie wyglądał na zainteresowanego wystawą...
- Nie sądzę, byśmy kiedykolwiek zostali sobie przedstawieni, dyrektorze Bułhakow. -uśmiechnęła się słysząc komplement.- Dani Macmillan, miło mi poznać. -przełożyła torebkę do lewej dłoni, a prawą podała Vakelowi. Mógł ją uścisnąć, potrząsnąć, ucałować - to już zależało od niego.
Była przekonana, że nie miał nawet najmniejszego pojęcia kim ona jest, słowa którymi wcześniej ja uraczył miały jedynie przełamać pierwsze lody. Z kolei ustalenie jego tożsamości nie stanowiło dla niej jakiejkolwiek trudności. Rankiem tego samego dnia natknęła się na jego zdjęcie w gazecie. Vaksilij Bułhakow - dyrektor Hogwartu - nie rozpoznać byłoby totalną porażką.
Uśmiechnęła się po raz kolejny, przekrzywiła lekko głowę wpatrując się w jego twarz.
- Sztuka... co może mi pan powiedzieć o tej wystawie, panie Bułhakow? Obawiam się, że jestem kompletną ignorantką jeśli chodzi o współczesne dzieła...

Nowoczesną, europejską sztukę naprawdę trudno zrozumieć, ale nie zmieniało to faktu, że ludzie byli ciekawi nowości, zatem tłumnie przybywali na takie wystawy. Bo przecież była to nie tylko niezła okazja, aby zaszpanować "obyciem kulturalnym" czy drogimi ciuchami, ale też aby nawiązać nowe kontakty... zarówno towarzyskie jak i biznesowe. 
Yin kierował się zatem ciekawością oraz chciał wykorzystać okazję do zakręcenia się w towarzystwie i wyłapania interesujących plotek. Kto wie, może uda mu się dowiedzieć czegoś, co będzie użyteczne dla Ministerstwa? Za wszelką cenę chciał udowodnić swoją przydatność tym brytyjskim urzędasom, a oni i tak go traktowali jak byle kogo... cholerni rasiści. No cóż, nikt nie mówił, że będzie łatwo. I tak lepiej siedzieć w Anglii niż w Chinach, gdzie panowała wojna domowa.
Tak więc Yin zjawił się w dworku hrabiny Steward i przybyłby punktualnie, gdyby nie fakt, że skorzystał ze świstoklika i... wylądował w śnieżnej zaspie. Normalnie nic by sobie z tego nie zrobił, bo przecież na Syberii trafiały mu się gorsze przypadki, ale tutaj miał wyglądać olśniewająco. A przypominał teraz zmokłego pawia. Tragedia. Trochę więc to trwało, zanim Chińczyk się otrząsnął ze śniegu, lecz efekt wciąż nie był ten sam co na początku.
Dlatego nic dziwnego, że Yin zamiast wkroczyć dumnie na sam środek sali, przemknął bokiem pod ścianą jak jakiś ninja od siedmiu boleści i stanął sobie w kąciku, wciąż próbując doprowadzić się do porządku. Tym razem nie miał zamiaru rzucać się w oczy, co nawet było łatwe - ot, kolejny facet w czarnym garniturze. Tylko co z tego, że mordka wybitnie nieeuropejska, ale z daleka aż tak nie było tego widać.

Gdy zeszła z podium, natychmiast otoczył ją tłumek zainteresowanych. Była z tego powodu bardzo zadowolona, ale z drugiej strony trochę zakłopotana. Zaraz! Zaraz! Nie wszyscy na raz! Słała uprzejme uśmiechy, na jej głowie zagościł cyjan, a na policzkach wykwitły rumieńce.
Brakowało jeszcze jakiegoś dziennikarza Proroka Codziennego z całą pewnością w stosunkowo krótkim czasie znajdzie się jakiś w polu widzenia, gotowy spisać wszystkie jej słowa. Przecież to takie ważne! Oby tylko redakcja miała krztynę litości i podesłała jej swoje teksty do autoryzacji. -Ależ w żadnym wypadku! Jesteśmy otwarci na wszelkie nowe rozwiązania!- rozejrzała się Co państwo na to, że przeniesiemy się w inne miejsce? Za duży tu gwar, nieprawdaż?- przeszła do odpowiadania na kolejne pytania. Naturalnie, każde wsparcie się przyda…- myślała już nad tym. Nawet nie przewidziała, że ktoś już ktoś będzie o to pytał… Składki? Tak jak najbardziej… Planujemy wprowadzenie comiesięcznych, ale wszystko się jeszcze okaże. Gdy zbierzemy odpowiednią liczbę osób wybierzemy również skarbnika…- była trochę poddenerwowana, w końcu od takich rozmów mogło zależeć naprawdę dużo. Starała się odpowiadać na wszystkie pytania, tak by nikt nie poczuł się urażony.

- Wesołych - odpowiada machinalnie, całkowicie bezmyślnie, bowiem o nadchodzących świętach nie pamięta w ogóle - nie żeby cokolwiek dla niego, lub jego rodziny, znaczyły. Absolutnie, nie dla tych Carrowów. Nie ma dziś czasu, ani sposobności na zagadywanie uroczej Potockiej, lecz gdy tylko jest gotów od niej odstąpić, czuje raptowny ruch dłoni wpełzający na samotne jak do tej pory ramię.
Słysząc ten typowy, cholernie rozkoszny jazgot swojego dziewczęcia, uśmiecha się w łajdackim stylu, z trudem hamując gardłowy, rozbrzmiewający głośniej śmiech. Łypie na jej odstrojoną sylwetkę zupełnie nieelegancko, opinię zachowując dla swej prywatnie plugawej osoby.
Mimo, że Antigone niemalże zawsze wygląda dla Graysena tak samo dobrze, to jej widok wprawia go w natchnienie do podkolorowania planów na dzisiejszy wieczór.
- Bazgroły, mówisz? Więc twoją, cenną zresztą, opinię już znamy, Antigone. A Ty, Hope? Co sądzisz o tej wystawie? Wyglądasz na kogoś, kto się zna na sztuce dużo bardziej niż my.
Cóż, pewnie Hope nie do końca jest przyzwyczajona do tak miłego tonu Carrowa, ale sam Graysen wprost nie może się powstrzymać od poświęcenia drugiej dziewczynie całej swej atencji - zazdrości Hennessy w pełnej krasie zapewne nie będzie dane mu ujrzeć, ale i w całym tym swym trudzie odnajduje gargantuiczne pokłady satysfakcji, oraz dziecięcej radości.

Kiwnęła lekko głową, w machinalnym geście podziękowania za "życzenia", po czym zastygła, widząc zbliżającą się postać. Antigone opuściła Hogwart niedługo po ich sympatycznym spotkaniu przy ognisku, a w tym roku Potocka była zbyt zabiegana, żeby poprzyglądać się ludziom spoza jej domu, więc tak naprawdę dopiero teraz miała okazję nadrobić ten stracony czas. Ale w tym momencie myśli Puchonki nie krążyły tylko wokół starszej koleżanki, lecz do kociołka dołączył pewien składnik, którego naoglądała się aż za dużo w lipcu, lecz w towarzystwie Gryfonki nabierał zupełnie innego znaczenia. Najdziwniejszy moment wieczorku w Zakazanym Lesie mignął Hope przed oczami, a słowa, brzmiące wtedy jak bajka z odległych krain, stały się palącą rzeczywistością, gdy Antigone zainicjowała fizyczny kontakt z Carrowem na oczach przerażonej Puchonki. Ostatnie krople ponczu na szczęście bezpiecznie spoczęły w jej żołądku, nie groziły więc zakrztuszeniem się. Cóż mogła poradzić, że odczuwała tak duży dyskomfort na widok osób, o których wiedziała za dużo.
   — Witaj — przywitała się, z dającym się wyczuć dystansem. Spuściła też wzrok, nie chcąc, aby koleżanka wyczytała emocje, jakie targały teraz Potocką, chociaż ta wątpiła, że Hennessy do tego nie dojdzie. Wpatrując się w swoje buty słuchała dziwnego tonu Carrowa, którym zaszczycił nawet nią samą. Szczęśliwa, że ma okazję na zwrócenie spojrzenia w inną stronę, uczyniła to, skupiając wzrok na ścianie wypełnionej obrazami. No tak, sztuka nowoczesna.
   — Dzieła współczesne to nie do końca to, czym się zajmuję... aczkolwiek nauczono mnie, jak rozważać tego typu prace. Przyznam, że niekoniecznie to do mnie przemawia... Ale nie da się zaprzeczyć, że to faktycznie dobra zabawa i łatwy sposób na wyrażenie myśli oraz uczuć — powiedziała, wracając spojrzeniem gdzieś w okolicy szyi Carrowa. A może lepiej wpatrywać się w Hennessy? Najchętniej to by uciekła w celu zwrócenia obiadu, ale niestety nie była w stanie wykonać jakikolwiek gwałtowny ruch. Starała się myśleć o... sztuce współczesnej tak. Może by o tej miłej przygodzie, kiedy portretowała Fletchera? Albo lepiej nie. W końcu bezbożnik był wtedy bez koszulki.

Carrow, w naturalnej swej prostocie (żeby nie użyć tu słowa – „upośledzeniu”) w odbiorze emocji, nie jest w stanie dostrzec drugiego dna, drobniutkich niuansików zachodzących w gestykulacji i spojrzeniach obu dziewcząt. Zresztą, o co miałby posądzać Potocką? Co prawda, w szkole chyba każdy wie, co go łączy z Hennessy, ale historia pokoju życzeń miała już na zawsze pozostać słodkim sekretem ich dwojga.
- Nie to co czym się zajmujesz, masz na myśli, że sama malujesz?
Może mu kiedyś o tym wspomniała, ale czy Carrow interesuje się Hope na tyle, aby pamiętać szczegółowe fakty z życia jej pasji, sposobu spędzenia wolnego czasu? Zaskakujące, ale nie jest w stanie oddać temu pytaniu jednoznacznej odpowiedzi, nie żeby jakoś specjalnie się nad nią główkuje, wszak mistrzem kontemplacji nie jest i nigdy nie zostanie.
Ulotność kontaktu dłoni dziewczyny z jego własną skórą postanawia na moment zignorować, choć ciekawość wywołana przez jej podejrzanie przyjazny ton, skłania go do mimowolnego zerknięcia na uśmiechniętą buźkę Antigone. Carrow nigdy nie podejrzewałby, iż obie panny mogłyby być w stosunkach bardziej niż neutralnych, dlatego też, zwodzący, pełny nieodgadnionej dla Graysena kurtuazji, głos, wyjątkowo go konfunduje.

— Ah tak? Dobrze, spytam go— odpowiedziała staruszka do Dani, po czym odeszła szukać swojej zguby.
   Na Saoirse zaczął napierać potężny tłumek. Czarodzieje przepychali się, aby zadać pytanie, zaś kobieta nie mogła zrozumieć żadnego z nich. Było tu po prostu zbyt gwarno. Aby uniknąć zmiażdżenia, odsuwała się stopniowo do tyłu. Kiedy ludzie zaczęli odpowiadać sami sobie, sprzeczając się cały czas, kobieta prawie wpadła na Yin Xue Liu, który próbował być niewidzialny.
   Odgłosy sprzeczek mogły dotrzeć także do młodzieży oraz parki podziwiającej obrazy.

Uff, można rzec, że sytuacja była już pod kontrolą. Przyczajenie się w kąciku dało Yinowi niezbędny czas na ogarnięcie się i dzięki temu mógł znów wyglądać olśniewająco (w miarę). Tak się jednak składało, że to nie on był dzisiejszą gwiazdą wieczoru, bo na przyjęcie przybyło naprawdę wielu wspaniałych gości... dużo bardziej nadzianych i posiadających ogromne wpływy. Trochę głupio dumnemu Pawiowi robić za tło, ale musiał to znieść. Nie mógł się przecież równać z takimi ważniakami. Co nie zmieniało faktu, że mógł ich poobserwować i podsłuchać trochę ploteczek.
W swojej kryjówce miał nawet dobry widok na co poniektórych gości. Tak więc kątem oka zerkał sobie na dzieła sztuki, a tak naprawdę usiłował wypatrzeć na sali kogoś wartego uwagi. I ktoś taki się trafił.
Bułhakow, stary kumpel ze szkoły, jedyna normalna (względnie) osoba w całym Koldovstoretz, która nie brała udziału w dręczeniu chińskich uczniów. Yin uśmiechnął się sam do siebie, widząc znajomą twarz. Słyszał sporo w Ministerstwie, że gość się urządził i był dyrektorem w Hogwarcie. Jaki ten świat mały. Aż się prosiło, aby podejść do kumpla i go zagadać, ale w pobliżu Rosjanina stała elegancka, tajemnicza dama. Nie wypadało przeszkadzać w rozmowie, zwłaszcza z kobietą. No cóż, może innym razem.
Spojrzenie Yina zaczepiło się przez chwilę na grupce młodzieży, która również dyskutowała na jakieś tematy. Czyżby rozmowy o sztuce? To doprawdy zaskakujące, że młodzi ludzie również chodzą na takie wystawy. A może ktoś ich do tego zmusił. Też opcja.
Spokojną obserwację i analizę terenu przerwała Chińczykowi spora wrzawa i napierający tłum. No cóż, takie dzikie tłumy zdarzały się często w azjatyckich miastach i nie ma w tym nic dziwnego, ale tutaj ludzie wyraźnie napierali, jakby usiłowali kogoś upolować. Trochę przerażające. A na dodatek prawie skończyło się to małą katastrofą-zderzeniem. Na Yina omal nie wpadła pewna rudowłosa dama - w ostatniej chwili Azjata się cofnął w bok, lecz instynktownie wyciągnął rękę, aby w razie czego uratować niewiastę przed upadkiem... taki z niego rycerz na białym koniu, ha! Co z tego, że tak naprawdę nie miał pojęcia jak obchodzić się z kobietami - brak siostry i uczęszczanie do męskiej szkoły zrobiło swoje. Ważne, że próbował. Chociaż znając życie, pewnie tego pożałuje.
- Najmocniej panią przepraszam - odezwał się Chińczyk, opuszczając spojrzenie tak, że spoglądał prawie na swoje stopy. Co z tego, że to nie on tutaj zawinił? Azjaci już tak mieli, że przepraszali nawet za to, że żyją.

Hope czuła się conajmniej niezręcznie, wciąż jednak tliła się nadzieja na bycie odebraną jak najbardziej neutralnie, chociaż wszelkie znaki od Hennessy mówiły, że nie ma co na to liczyć. Ktoś, kogo jeszcze kilka miesięcy temu darzyła głębokim szacunkiem i oferowała pocieszenie, dzisiaj był jak dłuto wbijające się boleśnie w tchawicę. Zerkając sobie na ludzi, modliła się w duchu, aby nagle wyrosła skądś pani Auditore i porwała. Naprawdę w tym momencie wolała spedzać czas z najbardziej szalonymi artystami. Co w ogóle ta dwójka tutaj robiła?
   — Przyszłam ze swoją nauczycielką — odpowiedziała zwyczajnie. — Maluję i rysuję — dodała krótko, zerkając na sekundę na Carrowa. Czemu wyglądali, jakby przybyli po prostu na jakieś luksusowe przyjęcie? A może warto spytać. — A wy? Robicie coś związanego ze sztuką, czy po prostu lubicie popatrzeć?
   Siliła się na neutralny ton, aczkolwiek zaczęła w niej narastać już nawet irytacja. Hope potrafiła mieć w sobie miksturę składającą się z naprawdę wielu uczuć wymieszanych ze sobą. Speszyła się też znowu lekko z powodu niejednoznacznego wydźwięku jej pytania. Popatrzeć NA CO? Na obrazy, czy na pajaców w dziwnych ciuchach?

Była coraz bardziej zmieszana, coraz bardziej zagubiona i przerażona. Nie słyszała już żadnego pytania, bo za każdym razem ginęło ono w głośnej wrzawie. Towarzystwo powoli zaczęło tracić zainteresowanie nią. W tej chiwli wyglądało to jakby zajmowało się już wyłącznie sobą. Chyba nie była im potrzebna. Problem w tym, że trudno jej było się wyrwać z ciasnych objęć stale napierającego na nią tłumu. Próbowała się wycofać Dziękuję państwu. Na wszelkie pytania opowiem… listownie- uśmiechnęła się raz jeszcze. To był chyba najbardziej odpowiedni moment na odwrót taktyczny. Odwróciła się nieco zbyt gwałtownie i niemalże runęła na stojącą tuż za nią osobę. Przytrzymała się wyciągniętej ręki i odzyskała równowagę. Spojrzała na azjatyckiego jegomościa ze zdziwieniem. Nie, to ja przepraszam- za co on przepraszał? Przecież to ona mogła zafundować mu bliskie spotkanie ze starannie wypastowanymi deskami z ciemnego drewna. Proszę mnie stąd zabrać… inaczej nie dadzą mi spokoju- wymamrotała cicho, patrząc na Yina wręcz błaganie.

Całe szczęście, że udało się uniknąć upadku, bo perspektywa spotkania z podłogą nie była zbyt kusząca. Nie mówiąc już o tym, że taka mała katastrofa narobiłaby niepotrzebnej wrzawy i dałaby powód do plotek. Yin nie miał ochoty stawać się obiektem obgadywania... to on tutaj przyszedł, aby podsłuchiwać i obgadywać. 
Los postawił jednak przed nim Damę-W-Potrzebie. Cóż za paradoks, że taka sytuacja trafiła się akurat nieśmiałemu wobec kobiet Chińczykowi, który nie miał kompletnie pojęcia jak rozmawiać z płcią przeciwną. Ale jak to się mówi - nie ma lekko. Trzeba być twardym, nie miękkim.
Błagalne spojrzenie rudowłosej damy było w stanie poruszyć nawet najzimniejsze z serc. Yin nie chciał się zbytnio mieszać w takie rzeczy, bo zbytnie spoufalanie się uchodziło za niegrzeczne, ale pomocy nie mógł odmówić. Obowiązkiem mężczyzny była pomoc kobiecie w rzeczach, z którymi ona nie potrafi dać sobie rady sama. A wyglądało na to, że panna Saoirse poczuła się przytłoczona tym tłumem. Albo ktoś jej zagrażał...
- Proszę się uspokoić, zaraz znajdziemy jakieś miejsce, gdzie można złapać oddech - odpowiedział Yin, uśmiechając się łagodnie. Jeszcze by tego brakowało, żeby kobieta mu tu zemdlała. Dlatego trzeba ją poprowadzić w stronę wyjścia, żeby mogła się trochę przewietrzyć.
Już się wydawało, że Chińczyk złapie zaniepokojoną damę za nadgarstek, lecz nic bardziej mylnego. Przecież nie wypada dotykać obcej kobiety. Dlatego ostatecznie chwycił za rękaw szaty czarownicy i to jeszcze najdelikatniej, jak tylko mógł. Jakby się bał, że się poparzy albo że zrobi krzywdę kruchej istocie. Albo jedno i drugie. Z tymi Azjatami to nigdy nic nie było wiadomo.
Ostatecznie udało się Yinowi odciągnąć Saoirse od wściekłego tłumu i zbliżyć się z nią do drzwi wyjściowych. Był tu przyjemny, chłodny przewiew, chociaż nie poleca się zbyt długo stać w przeciągu.
- Czy ktoś panią nękał? Takie zachowanie można zgłosić odpowiednim służbom - zauważył Chińczyk rzeczowym tonem.

- Mhm - wydaje z siebie mało elokwentnie, nie siląc się również na wyrafinowane odbicie piłeczki. Powinien był przewidzieć tę sytuację wcześniej - Potocka najzwyczajniej w świecie nie nadaje się na obiekt wzbudzania w kimkolwiek zazdrości i to nie z powodów czysto wizualnych, czy klasowo-społecznych. Jego rozczarowanie jakkolwiek nie będzie trwało długo.
Rozwiera już swe parszywe usta, aby utkać coś formalnie sprawnego i finalizującego rozmowę, gdy to czuje niespodziewany ruch kobiecej dłoni, wsuwającej się tuż pod jego ramię.
Carrow odkaszluje nieznacznie zakłopotany uwagą Antygony, zezuje ukradkiem na grymaśną grę jej brwi, po czym chwytając pewnie za delikatną dłoń, mocno przyciska do siebie dziewczęce ciało.
- Nie jestem koneserem, wbrew temu co mówi Antigone. Ale lubię patrzeć. - łga perfidnie, mając w całkowitym poważaniu sztukę wizualną - Swoją drogą, świetnie dziś wyglądasz, Hope. Twoja kreacja... doskonale podkreśla...podkreśla... kolor twoich oczu.
Oczywiście, że nigdy tego nie robił, co widać jak na dłoni, lecz nie zmienia to faktu, iż jest niezmiernie usatysfakcjonowany swym szubrawym postępowaniem i droczeniem się z Gryfonką. Zadowolony ze swojego upośledzonego, zasłyszanego od równie autystycznych przyjaciół, flirtu, zerka na ciasno przypiętą do siebie Hennessy i posyła jej nikczemny półuśmieszek.