Zimowy dworek

Koniec sesji

Data sesji zostanie ustalona po jej zakończeniu

Południe

Nie było dziwnym otrzymanie zaproszenia hrabiny Steward. Kobieta miała w sobie prawdziwą duszę miłośniczki sztuki, bo po cóż innego miałaby organizować te potężne spędy, z których czasem nie jeden czarodziej wracał zapłakany z braku wykupienia swoich upatrzonych dzieł. Pamiętając dosyć charakterystyczne nazwisko Vulpelo, Goldberg nijak nastawiał się w odpowiedni nastrój wieczorowy, przecież musiał dać sztuce mężczyzny nieco się wybronić samej z siebie, choć w przypadku Moritza nie trzeba ukrywać, że też wszelakiego rodzaju odstępstwa od tradycyjnej szkoły są w pewien sposób traktowane nieco inaczej, a co dopiero kiedy ktoś ośmieli się połączyć konserwatyzm ze współczesnością, wtedy już tylko czapki z głów! Same pstrokate kolory, które dobrał tego dnia, mówiły raczej dużo o jego preferencjach artystycznych - chyba.

Stając w drzwiach swojego powozu, zmierzył gromadzące się przy wejściu towarzystwo szybkim wzrokiem, napawając się widokiem z góry. Niczym perfekcyjny gospodarz, chciał już wzmocnić swój głos i podziękować wszystkim za przybycie, jednakże w ostatnim momencie zauważył mężczyznę ze służby hrabiny, który był tam w roli osoby witającej, czy licho ich tam wie. Moritz ucieszyłby się nawet bez uścisku dłoni, mógł przecież przebywać wśród ludzi i czerpać ich niespożytą energię, a nawet i tą spożytą na pierdołach takich jak miłe rozmówki przy szampanówkach.

Machnął do kelnera w geście powitania, a może nawet oszczędzenia jego dalszej próby produkowania się na rzecz powitań i innych pierdół, które nikogo nie interesowały. Ekscentryczny czarodziej wiedział, po co tam przybył i gdzie należy szukać gospodyni, choć najważniejszym jego punktem wejścia było skosztowanie krewetek. Zdecydowanie owoce morza były tym, co faktycznie potrafi dobrze zapowiedzieć dalszą część dnia.

Po odpowiednim ograbieniu tacy z owocami morza, skierował się do gospodyni oraz postawnego młodzieńca, który to zdecydowanie przyciągał uwagę swoim strojem. Sam Moritz niemalże mu przyklasnął, samemu ograniczając się jedynie do fioletowo-żółtawego żakietu, który to przy nacięciach opleciony był czarnym pierzem jakiegoś stworzenia. Gdyby było dłuższe o kilka centymetrów, gilgotałoby go w brodę! Jakichże to dziwów nie znajdzie się w tym świecie!

- Proszę pana! Cóż za wspaniałe pióra! Czyżby był pan również zwierzęcym amatorem? - bezpośrednio spytał mężczyznę, stając naprzeciwko hrabiny oraz młodzieńca. Niemalże od razu wziął się za ucałowanie dłoni pani Steward, do której również puścił to swoje szelmowskie oczko, kontynuując po tym przesłuchanie młodzieńca. - Zdecydowanie pani hrabina jak zwykle potrafi sobie odpowiednio dobrać towarzystwo wiekiem, duchem, a także gustem. - pochwalił damę, obracając się dookoła w poszukiwaniu kolejnego kelnera z krewetkami. Jego towarzysze z pewnością również nie będą żałować!

Po odpowiednich formalnościach, które wydawały mu się być zbyteczne, posłał szeroki uśmiech do mężczyzny, który to momentalnie złapał co i jak ze strojem. Wprawdzie przyszedł na wystawę sztuki, jednakże każdy dobrze wiedział, że nie same obrazy sprzedawały się najlepiej, a ich autorzy, którzy charyzmą potrafili porwać nie jednego rozmówcę, podbijając dodatkowo możliwość zarobku. Pytanie tylko, czy Goldberg mógłby na to pójść?

- Jakże wspaniale zobaczyć nową twarz, która kryje się za tworami, które to dzisiaj będą dopieszczać progi dworku hrabiny Steward! - rozentuzjazmował się, oczywiście upijając zaraz łyk szampana, który to uporczywie chciał wzbudzić w jego gardle trudność związaną z czkawką. Jak dobrze, być przyzwyczajonym do takich bankietów i idiotycznych reakcji organizmu.

- Wspaniale, włoskie wyspy! Ciekawe cóż ma signore do zaprezentowania! - ucieszył się szczerze, nawet nie wysilając się do akcentowania po włosku, jakoś ten język przychodził mu z dużą trudnością, co patrząc na pojęte przez niego języki, nie było czymś specjalnie ograniczającym. Przecież prawdziwym językiem sztuki jest francuski, każdy o tym wie!

- Jakież hrabina ma przeczucia co do dzisiejszej gwiazdy? - zapytał spokojnie, obserwując twarz kobiety. Uwielbiał przecież stawiać ludzi pod niewygodnymi pytaniami, dlaczego więc miałby nie wykorzystywać sytuacji, która przecież nie byłaby nawet potraktowana na poważnie, bo przecież to on był personą, której zdanie się liczyło, jednak jakieś poczucie przyzwoitości cisnęło na usta Moritza pytanie o opinię kobiety.

Koniec sesji

Powód: Nieaktywność gracza