Kościółek na uboczu

Oczywiście, że był. Wszystkie próby wytłumaczenia tego jego spaczenia i amoralności były jedynie przykrywką, rzecz to jasna jak drut i prosta niczym słońce. Jeśli Amadeus zamierzał mu o to robić wyrzuty, to teraz była ku temu najlepsza sposobność, bo później może mieć pewne trudności z wyrażaniem podobnie niepochlebnych opinii na temat szanownego zmartwychwstałego pana Bătrâna. Albo jakichkolwiek opinii w ogóle. Mniejsza.
Uśmiechnął się do niego słodko. Sam nie uważał tych kwestii wcale za drugorzędne, ba! Były szczególnie ważne, tym bardziej jeśli wywoływały uśmiech na buźce tego postrzelonego chłopaka z dalekiej Grecji.
Słuchając jego domysłów tylko rozłożył ręce i wzruszył nieznacznie ramionami.
- Tak wyszło, inimioară, chociaż sukienki zawsze były opcjonalne. - odparł lekkim tonem. Lubił używać rumuńskich i rosyjskich pieszczotliwych określeń, nawet jeśli zwracał się do człowieka w innym języku.
- A śmierć faktycznie była okropnie głupia. Pozwoliłem w swej ufnej bezmyślności, by któryś z moich drogich przyjaciół doniósł na mnie do tych ministerialnych psów, dasz wiarę..? - przyglądał się Amadeusowi wciąż z uśmiechem, choć badawczo, a jego głos brzmiał więcej niż niepokojąco. Przysunął się bliżej, opierając mu dłoń na ramieniu. Powoli, niezbyt mocno zacisnął palce na materiale, jeden po drugim.
- Nie zaprosiłem cię na mój pogrzeb, bo byłem martwy, kochanie. - przypomniał mu cierpliwie - Gdybym nie był, z pewnością bym to zrobił. - dodał. Bo tak, gdyby nie był martwy, to na pewno urządzanie pogrzebu i zapraszanie na niego gości miałoby mnóstwo sensu.

/ztx2 dokończymy w myślodsiewni