Plebania

Nie ma to jak sprawić dziecku radość pudłem wstążek. Mircea dobrą chwilę przyglądał się wiążącemu sobie na ogonie kokardy Raszajowi, a na jego obliczu malowało się szczere rozczulenie. Chłopak czasem sprawiał trochę problemów, to fakt, nie zawsze słuchał starszych i zdarzało się, że Bătrân zupełnie nie rozumiał jego reakcji na niektóre rzeczy oraz sytuacje, ale w gruncie rzeczy nigdy tak naprawdę nie żałował, że zabrał go do siebie, zamiast pozwolić na pożegnanie się z życiem wraz ze swoją rodziną... Nie. Teraz to oni byli jego rodziną. Może dysfunkcyjną i postawioną na głowie, ale mniejsza z tym. Grunt, że pełną miłości. Nawet, jeśli to trudna miłość momentami.
Nie spodziewał się tylko, że mały Cygan poleci gdzieś przystrajać dom. Planował poinformować ich, że chce jechać do Londynu i do rodzinnego dworku pod Bukaresztem - w tym właśnie potrzebował ich pomocy. Zasępił się trochę, kiedy ucieczka Raszaja skumulowała się ze wspomnieniem o jego różdżce przez Ginta. Chciałby mieć ją już z powrotem, bardzo tęsknił. A teraz musiał przełożyć rozmowę na inny termin, ech.
Przez chwilę przyglądał się Hindusowi bez słowa, w końcu tak dawno go nie widział... Odkąd się poznali, chyba nigdy nie rozstali się na aż tak długo. Dziwaczne uczucie.
Podniósł się trochę, opierając na ręce, a drugą objął drania za szyję, przesuwając spojrzeniem po jego brodatej mordzie. Nastroszył śmiesznie krótkie włosy na jego karku, przejeżdżając przez nie palcami.
- Wiem, słońce. - odparł miękko. Na kogo mógłby liczyć w tym popieprzonym świecie, jeśli nie na nich dwóch?