Schronisko Gaick Lodge

31 maj 1935, 20.00

---

Nadeszła pora mentorstwa dla kolejnego wilkołaka. Jeden z najbardziej zapracowanych dni, a raczej nocy w naszym wydziale, kiedy mnie przypada coś takiego. Musieliśmy obstawić wiele lokacji w samym Londynie oraz wszędzie poza nim. Dzięki kilku przysługom oraz ogólnie bardzo dobrym rekordzie, udało mi się przypisać do mnie pewien teren w Szkocji. Nie było to takie trudne, bo mało komu chce się łazić po górach i lasach po ciemku, w dodatku dość zimnym i wilgotnym klimacie. Dzisiaj była ta noc, kiedy uczę tego młodzieńca od eliksirów, jak poradzić sobie z tym przekleństwem by nie zabijać niewinnych osób za każdym razem.
Po pracy udałem się jeszcze do domu by się przebrać. Tam nie będzie pasować mój codzienny ubiór. Z radością stwierdziłem, że nareszcie naprawiono moje kastety. W porę, bardzo w porę. Wziąłem je w dłonie z lekko zafascynowanym uśmiechem. Wiele razy uratowały mi skórę, zasmakowały krwi jeszcze więcej razy. Miałem, co do nich mieszane uczucia. Dawały mi duże poczucie bezpieczeństwa, lecz gdy je dzierżyłem, często stawałem się tym łowców wilkołaków, za którego ma mnie mój dzisiejszy uczeń. Potrząsnąłem głową i schowałem je w kieszenie kurtki. Ubrałem na dzisiejszą wyprawę wełnianą czapkę, skórzaną kurtkę, pod nią miałem wełnianą koszulkę. Beżowe spodnie, podtrzymywane paskiem oraz szelkami, bo nie ma nic gorszego niż spadające spodnie podczas starcia z wilkołakiem czy innym stworzeniem, oraz traperskie buty o wysokich cholewach. Do plecaka zapakowałem trochę prowiantu, wody oraz alkoholu, nie zapominając o tytoniu oraz fajce. Różdżkę miałem bezpiecznie w kieszeni spodni. Tak właśnie mogłem wyruszyć siecią świstoklików na miejsce spotkania.
Dotarłem tam krótko przed dwudziestą. Zdążyłem rozłożyć swoje zapasy w chatce, zebrać trochę drewna na opał. Było go tutaj zadziwiająco dużo, ale chyba można to prosto wytłumaczyć brakiem odwiedzających. Przysiadłem sobie na werandzie bez wełnianej czapki, bo na razie było ciepło i przypalałem fajkę, spoglądając na promienie zachodzącego słońca za pasmem górskim. Czekałem na Joaquima, któremu wskazówki wysłałem już kilka dni wcześniej. Oby się pokazał.

Ostatnie dni okazały się przełomowe w życiu Joaquima. Że też nie wpadł wcześniej na to, że bariera będzie w stanie utrzymać go podczas pełni! Już dawno nie czuł się tak wypoczęty po nocy poszukiwania ofiary, bo choć drażnił go utrzymujący się w powietrzu zapach Leona, wszystkie próby ataku skończyły się odbiciem od niewidzialnej ściany, która skutecznie zniechęciła do dalszych prób polowań. Dużo ciekawsze od obijania sobie nosa było chociażby tarzanie się w liściach czy tropienie leśnej zwierzyny. Paprociowe pole zapewniło nawet odpowiednie miejsce na wilkołaczą drzemkę. 
Dzięki poczuciu przestrzeni i mnogości zapachów w powietrzu nie skupiał też tak uwagi na żądzy krwi, więc nie ugryzł siebie nawet raz. Zdawało się, że bariera idealnie spełniała swoje zadanie. Oczywiście, przemiany były tak bolesne, jak zazwyczaj, więc rankiem nie był w pełni sił, jednak nie potrzebował nawet trzech pełnych dni, by dojść do siebie. 
Joaquim wcześniej nie mógł się nawet domyślać, że mężczyzna, którego wcześniej tak się bał, będzie mu w stanie pomóc, a może nawet uratować życie. 
Pojawiły się również nowe zamówienia na eliksiry, a i sprawy z Aleyną zdawały się iść do przodu. W końcu ostatnio sama go pocałowała! 
Świat jawił się w różowych barwach przynajmniej do momentu, w którym Joaquim postawił stopę w Szkocji. Był Portugalczykiem, więc siłą rzeczy był ciepłolubny, a ciepło to coś, czego nie był w stanie uraczyć w tym kraju. 

Pożałował, że nie ma futra, bo płaszcz zazwyczaj spełniający swoje zadanie w Londynie, tutaj okazał się być zbyt cienki. Nawet jego peleryna niewidka, którą się owinął, nie pomogła osłonić się przed wiatrem na tyle, by czuł się komfortowo.  Na domiar złego przemokły mu buty.
Orientacja w terenie nie była czymś, z czym miałby problemy, dlatego szybko znalazł chatę. 
Pelerynę przezornie ściągnął daleko przed swoim celem. Był wdzięczny Leonowi, ale nie ufał mu jeszcze całkowicie. Może Leon gotów będzie mu ją zabrać! 
- Dobry wieczór, panie Ollivander. - Przywitał się grzecznie. - Niezbyt przyjemną mamy pogodę, prawda?  
Miał nadzieję, że nie zacznie padać. I tak spodziewał się, że dzień skończy się co najmniej katarem. 
- Dziękuję, że zgodził się pan mnie uczyć. Nawet pan nie wie, panie Ollivander, ile znaczy dla mnie to, co pan robi. - Sięgnął do swojego nesesera i wyciągnął butelkę. Nie wiedział nawet, czy Leon gustuje w ognistej whisky, jednak chciał odwdzięczyć się przynajmniej drobny prezentem. 
Wydał na niego zdecydowanie za dużo pieniędzy, ale przynajmniej trunek był dobrej jakości i znanej marki. 
- Taki podarek nie odda mojej wdzięczności, ale proszę to przyjąć nim zajmę panu kolejny wieczór.  
Podał Leonowi butelkę.

Myślałem nad rzuceniem zaklęcia powiadamiającego mnie, kiedy ktoś będzie w pobliżu, by wydać się mężczyźnie jeszcze bardziej tajemniczym, ale szybko porzuciłem ten pomysł. Wydawał się na tyle wdzięczny po ostatniej pełni, że mogę mu trochę odpuścić. Pewnie ma dobre serce, tylko czasami brakuje mu ogłady godnej dżentelmena.
Słyszałem go z daleka. Brakowało mu odpowiedniej traperskiej wprawy by poruszać się bezszelestnie. Chyba mu nawet trochę przemokły buty, bo jakoś tak jakby pluskały. Podniosłem na niego wzrok, kiedy znalazł się jakieś dziesięć metrów ode mnie. Zachód słońca mieliśmy dzisiaj naprawdę ładny. Przepadałem za górami.
- Chyba możemy darować sobie formalności. Witaj Joaquimie. - skinąłem mu głową na przywitanie, nadal pykając sobie fajkę - Nawet mi nie mów. Dzisiaj jeszcze będę buszował po tych górach. Mamy nagonkę na takiego jednego olbrzyma, który ma się tutaj kręcić. Jak mi lunie deszczem... Powiedźmy, że będę mniej niż zadowolony. - westchnąłem trochę zmęczony, wypuszczając dym nosem.
Jako, że tytoń już mi się kończył, po prostu wysypałem go z fajki, uderzając nią kilka razy o schody. Byłem z tego faktu trochę niezadowolony, ale nie ma co się dąsać. Wstałem, otrzepałem trochę ubranie i podszedłem bliżej do mężczyzny, kiedy najwyraźniej miał coś dla mnie. W pierwszej chwili byłem zdziwiony, biorąc butelkę w dłoń. To był naprawdę dobry trunek. Szybko uśmiechnąłem się do Lopesa z wdzięcznością.
- Dziękuję. Tego się nie spodziewałem. Bardzo miło z twojej strony. - spojrzałem na niego jakby wyraźnie w moich oczach zapunktował, bo w istocie tak było.
Pozwoliłem sobie odstawić butelkę na werandę domku, na której siedziałem. Odszedłem kawałek, stając mniej więcej na środku podwórka i wyciągnąłem swoją różdżkę. Uniosłem do góry i postarałem się machnąć z odpowiednią gracją.
- Cave Inimicum. - rzekłem spokojnie, oczekując natychmiastowego rzucenia zaklęcia.
Nie chciałem by nam ktoś przeszkadzał. Zwłaszcza, że to miejsce potrafiło być dość ryzykowne, w końcu miałem tutaj do wykonania pewne zadanie. Ostatnie, czego bym chciał, to zamknąć się w jakiejś barierze z olbrzymem. To by była dopiero zabawa, nie powiem. Miałem nadzieję, że nauka pójdzie szybko, bo nie miałem całej nocy. Dobrze, że w ogóle udało mi się znaleźć trochę czasu.
- To co, zaczynamy? Muszę mieć pewność, że następnym razem sam poradzisz sobie z barierami, bo nie mogę tam być za każdym razem by cię pilnować. Po prostu nie mam tyle czasu. - zwróciłem się do mężczyzny z lekkim uśmiechem.

!k20

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 11 (11)

Joaquim bardzo starał się być na tyle grzeczny, na ile tylko mógł, jednak przez swoją naturę zamiast uprzejmego dżentelmena wychodził z niego ujadający kundel.
Tym razem jednak postanowił być jak najbardziej przyjemny. Nie miał powodów, by być złośliwym czy nawet agresywnym.
- Może mógłbym jakoś pomóc? - Zaoferował się słysząc o olbrzymie. - Co prawda w tej formie nie zrobię użytku z nosa i nie wytropię olbrzyma tak łatwo, ale jeśli jest coś, co mógłbym zrobić, proszę mówić. W końcu wydaje mi się, że olbrzyma nie można tak łatwo przeoczyć. - Pozwolił sobie na żart i nawet się uśmiechnął.
Miał wrażenie, że w domku byłoby ciepło i sucho. Popatrzył w stronę drzwi, jednak nie pytał, czy może wejść. Chciał mieć tę noc już za sobą. Od nauki zaklęcia zależała jego przyszłość, przez co był nieco zestresowany. Bo co, jeśli nie podoła?
Kiedy Leon przyjął prezent, Joaquim uśmiechnął się jeszcze szerzej. Bał się, że taki gest wdzięczności zostanie uznany przez Leona za nie na miejscu.
Sam wyciągnął swoją różdżkę. Trzymał ją jednak skierowaną ku ziemi, by Ollivander nie pomyślał sobie nic złego.
- Nie chcę zabierać panu więcej czasu, niż to potrzebne, panie Ollivander. - Powiedział powoli. To nie tak, że nie chciał spędzać z Ollivanderem całej nocy, jednak czuł, że choćby chciał, nie zostaną dobrymi przyjaciółmi. Niech współpraca pozostanie na polu pomocy. - Zaczynajmy.

- Dziękuję za dobre chęci Joaquimie, ale nie będziesz w tej sytuacji pomocny. Nie wiesz jak toczyć walkę z olbrzymem, a wątpię by ten poszedł z nami pokojowo. W końcu wymordował dwie wioski z tylko sobie znanego powodu. - wzruszyłem ramionami, przesuwając dłoń po twarzy z wyrazem zmęczenia - Poza tym nie jestem tutaj sam. Gdyby przyłapał cię któryś z moich kolegów z pracy nie wiem na ile mógłbym cię uchronić. Dlatego lepiej jak szybko się z tym uwiniemy, a ja wezmę się do pracy. - wysiliłem się na lekki uśmiech, bo naprawdę nie chciało mi się latać dzisiaj po tych wzgórzach za jakimś olbrzymem, który może wcale nie być tak łatwy do wytropienia, jak by się wydawało.
Oby mężczyzna był dobrym uczniem. Ostatnimi czasy naprawdę ciężko znaleźć mi czas na cokolwiek poza pracą. Zaczynam starać się o dość duży awans, co automatycznie wymaga ode mnie dużego nakładu pracy oraz czasu. Dlatego właśnie łudziłem się, że uda nam się to załatwić za tym jednym wieczorem. W końcu może to potrenować na własną rękę, a nie pod moim okiem. Kiedy wyciągnął różdżkę tylko przytaknąłem z aprobatą.
- Te zaklęcia, które ci dzisiaj pokażę nie należą do łatwych. Dla mnie też mogą stanowić pewne wyzwanie, bo na co dzień ich nie używam, dlatego wybacz jeśli nie będę tutaj perfekcyjny pod każdym względem. - uniosłem już różdżkę do góry, by mógł widzieć każdy wykonywany przeze mnie ruch - Dlatego nie pesz się, jeśli od razu nie wyjdzie. Potrzebne będzie trochę praktyki. Razem tworzą chyba najsilniejszą barierę znaną czarodziejskiemu światu. - zwróciłem wzrok ku niebu, po czym przymknąłem na chwilę oczy by skupić się na ich formułkach.
- Protego Maxima, Fianto Duri, Repello Inimicum - wypowiedziałem po kolej trzy zaklęcia, machając powoli różdżką z nadzieję, że kompletnie się przed gościem nie zbłaźnię, naprawdę nie cierpiałem takich upokorzeń.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 30 (12, 8, 10)

Joaquim uniósł brwi. Dwie wioski to nie przelewki. Jednocześnie zachwycił się, jak skutecznie działa Ministerstwo - informacje o tym nie przeciekły do Proroka! A przynajmniej Joaquim o tym nie czytał, nie słyszał też żadnych plotek.
- Być może jest czymś rozzłoszczony. - Mruknął, bo choć nie chciał bronić olbrzyma, próbował rozumieć jego podejście. Coś musiało się stać, skoro postanowił zrobić coś takiego. Olbrzymy nie były przecież choćby wilkołakami, które zabijają ze względu na prostą żądzę krwi. - Póki nie ma pełni jestem tylko czarodziejem, panie Ollivander. Nikt nie ma podstaw do aresztowania mnie. - Taką miał nadzieję. Nie wiedział, czy są jakieś sposoby na identyfikację wilkołaka poza oczywistym traktowaniem go srebrem. Ale przecież póki Leon nie puści pary z ust, nie ma powodów, by podejrzewać Joaquima o cokolwiek!
- Proszę się nie obawiać, panie Ollivander. Staram się o siebie dbać.
Uniósł różdżkę, by powtórzyć ruchy dłoni swojego dzisiejszego nauczyciela.
- Czy bez dłuższej praktyki zaklęcie wytrzyma całą noc? Dla pewności i tak będę wyjeżdżał, panie Ollivander. Nie sądziłem, że tyle lat po szkole wciąż będę zmuszany do nauki. - Wyraził swoje zdumienie z lekkim uśmiechem i sam spróbował rzucić zaklęcie.
Znał tylko podstawowe protego, pozostałe czary stanowiły dla niego na razie niewiadomą.
- Protego Maxima, Fianto Duri, Repello Inimicum!
Przyłożył się do tych zaklęć. Zależało mu, by wyszły poprawnie.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 17 (2, 4, 11)

- Niewątpliwie jest czymś rozwścieczony, co czyni go tym bardziej niebezpiecznym, bo w żaden sposób nie będzie myśleć trzeźwo. Pewnie rzuci się na każdego człowieka, dlatego lepiej by był z mojego wydziału. Może uda się go jakoś spacyfikować w kilka osób i dojść do sedna sprawy. - wyjaśniłem mężczyźnie, bo znów mnie posądzi o niepotrzebną brutalność, czy nadużycia siły, co czyniłem bardzo rzadko, a dziś na pewno nie był dla mnie dzień na takie oskarżenia.
- Oczywiście, że nikt nie ma powodu, ale obecność czarodzieja na terenie objętym obławom czyni z niego potencjalnego sprawcę tego zamieszania, bo jak powiedziałeś, coś musiało sprawić, że olbrzym zachowuje się w ten sposób. To byłoby już coś, za co można kogoś zatrzymać, a tego chciałbym ci oszczędzić. - odpowiedziałem ze spokojem, starając się wytłumaczyć tę sytuację komuś, kto może nie do końca być zaznajomiony z naszymi procedurami oraz prawami - Ale dość już o tym. Skupmy się na nauce. - uśmiechnąłem się nawet nieco przyjaźnie.
Gdy skończyłem swoją sekwencję spojrzałem dość krytycznie na to, co przede mną powstawało, bo nie było kompletne. Nie obejmowało całego obszaru, jaki sobie zamyśliłem, chociaż nie sądziłem też, że od razu za pierwszym razem wszystko pójdzie dobrze. Ogólnie nie było źle, lecz przy drugim zaklęciu poczułem jakiś puls w różdżce, co świadczyło o tym, że nie było najsilniejsze. Zrobiłem lekko kwaśną minę. Nie przepadam za takimi porażkami. Zawsze dążyłem do wykonywania wszystkiego co najmniej poprawnie. Potem przyszła pora na Joaqiuma, któremu pierwsze dwa zaklęcia nie wyszły, a dopiero trzecie było dość poprawne. Pokręciłem głową, ale nie byłem zły, czy niezadowolony. Nie myślałem, że wyjdzie za pierwszym razem.
- Te zaklęcia są tak silne, że utrzymają wilkołaka w środku przez całą noc. O to nie musisz się martwić, o ile wykonasz je chociaż poprawnie. Wyjazd mimo wszystko i tak jest wskazany, bo taka sfera byłaby widoczna w Londynie, podniesiono by alarmy i pewnie byłbym pierwszym przy barierze. - zaaprobowałem jego podejście do tego tematu, chyba zaczynał rozumieć, że mój sposób jest po prostu lepszy.
- Ludzie uczą się przez całe życie Joaqiumie. Nie można spocząć na laurach. Może jak skończymy i ty mnie czegoś nauczysz. - uśmiechnąłem się trochę rozbawiony jego podejściem.
Obróciłem się do niego drugim bokiem tak, że stałem po prostu plecami do miejsca, w którym byłem przed chwilą. Wyciągnąłem dłoń z różdżką przed siebie tak, by mógł zobaczyć gesty również z drugiej strony. Może w tym będzie tkwił sekret wykonania tego ćwiczenia poprawnie.
- Nie przejmuj się, że nie wyszło. Mnie też to idzie trochę opornie. Jeszcze raz, na spokojnie. Powoli. - tym razem za cel wziąłem sobie drugi koniec tego schroniska, na którego podwórku się znajdowaliśmy - Protego Maxima, Fianto Duri, Repello Inimicum. - powiedziałem spokojnie, starają się wykonać to jak najbardziej poprawnie by mężczyzna mógł się czegoś nauczyć.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 36 (10, 13, 13)

- Nie róbcie mu krzywdy. - Poprosił, choć wiedział, że jego podejście może być nieco naiwne. Zagrożenie powinno się eliminować. - Może powinniście poszukać przyczyny... tu żyje wiele olbrzymów. Czasem ich spotykałem.
Choć wilkołacze życie zwykle ograniczało się do polowania na ludzi, czasem zdarzało się, że Joaquim wpadał na jakieś inne istoty. Wędrówki z jeleniami czy zabawa z selkie na wybrzeżu często pozwalało zapomnieć o głodzie i spędzić pełnię w dość przyjemny sposób.
Joaquim był nieco zdezorientowany. Wciąż nie do końca wiedział, jak ma wyglądać czar. Kiedy Leon rzucał go ostatnio, wilkołak był zbyt przejęty nadchodzącymi godzinami niż faktycznym wynikiem zaklęcia.
Podniósł różdżkę po raz kolejny.
- Musiałby mnie pan powstrzymać, panie Ollivander. Zabiłby mnie pan? - Był niemal przekonany, że Leon odpowie twierdząco. Nie mógł mieć mu tego za złe. Bestię w Londynie można było powstrzymać tylko w ten sposób.
Przyglądał się ruchom Ollivandera.
- Zamierzam nawiązać współpracę ze starym znajomym. Może uda nam się opracować coś nowego w temacie eliksirów. Powiadomię pana o wynikach. - Plany wciąż wydawały się dość odległe, ale dla Joachima było ważne, że jakieś w ogóle się pojawiały, pierwszy raz od wielu lat. Jeśli uda mu się nauczyć zaklęć, pełnie przestaną być problemem.
- Protego Maxima, Fianto Duri, Repello Inimicum!

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 12 (4, 1, 7)

Kiedy Joaqium zapytał czy bym go zabił, spojrzałem na niego trochę badawczo. Czyżby nadal szukał jakiegoś pretekstu by mnie nienawidzić? Zaczynałem być coraz bardziej ciekaw jak w jego państwie zajmują się wilkołakami. Może noszą ich w wielkich wiklinowych koszykach jak jakichś bożków albo wielce przeklętych? U nas to tak nie działa, a i tak byłem najbardziej wyrozumiały w swoim departamencie. Może kiedyś to zrozumie, gdy spotka innego pracownika, który będzie o wiele mniej przychylny.
- Jako ostateczność, tak. Chociaż zazwyczaj udaje się schwytać wilkołaka, nie jest to znów aż takie niemożliwe zadanie. Zwłaszcza w kilka osób. - odpowiedziałem mu w końcu spokojnie bez cienia większych emocji.
To prawda, miałem krew na rękach. Każdy wilkołak też był człowiekiem przez większość czasu. W niektórych przypadkach nie można postąpić inaczej. Nie możemy pozwolić by wilkołaki gdziekolwiek były zagrożeniem dla innych osób, nawet jeśli to ich klątwa.
- A to ciekawe... Coś na tę klątwę? Masz jakieś pomysły? - wzbudził moje wyraźne zainteresowanie - Również pracuję nad metodami radzenia sobie z lykantropią i na razie najlepsze, co mi przyszło do głowy to właśnie ta bariera. Rozmyślałem nad jakimś eliksirem, lecz nie jest to dziedzina naukowa, w której jestem pionierem. - zatrzymałem się na chwilę spoglądając w jego stronę - Chcę jeszcze porozmawiać z pewną osobą na temat opracowania zaklęcia. Może gdyby tak połączyć siły... - zamyśliłem się na chwilę, bo to rzeczywiście zaczynało mieć sens, chociaż nie znalazłbym teraz za dużo czasu z tym ślubem na karku.
- Ale to rozmowa na następny raz. Teraz skupmy się na nauce zaklęć. - znów uniosłem różdżkę do wykonania kolejnej części bariery.
Chyba naprawiłem mały błąd z ruchem nadgarstka, gdyż tym razem wszystko wyszło jak należy. Przynajmniej z mojej strony. Mojemu uczniowi nie szło już tak dobrze. Nie jestem pewien w czym tkwił ten szkopuł, ale wyraźnie będzie musiał włożyć w to dużo pracy. Kiedy z jego różdżki wydobył się ten oślepiający błysk, w porę zasłoniłem oczy przedramieniem, ale on na pewno dostał prosto w tęczówki. To musiało trochę zaboleć.
- Wszystko w porządku? Zaraz powinieneś odzyskać wzrok. Mam nadzieję, że nie zwróciliśmy na siebie zbyt dużej uwagi... - rozejrzałem się po okolicy, lecz nie widziałem niczego podejrzanego.
- Zaczekaj, przejdziemy na pomost, tylko pozbędę się tych wszystkich barier. - uniosłem różdżkę do góry, przygotowawszy się do kolejnych zaklęć - Finite Incantatem. - powtarzałem to zaklęcie jakieś trzy razy by w naszej okolicy nie zostało już nic z poprzednich prób.
- Nie denerwuj się. Musimy to jeszcze powtórzyć na spokojnie. Idź już na pomost i spróbuj zamknąć łódkę w tych barierach, później zobaczymy, czy trzymają, a ja tutaj skończę z porządkami. - skinąłem na przejście obok chatek prowadzące do brzegu jeziora.

!3k20