Schronisko Gaick Lodge

Joaquim był ostrożny, a Leon nie wydawał się kimś, komu można zaufać w stu procentach. Może miał dobre intencje, ale nie można było wykluczyć, że za chwilę zmieni podejście.
- Zazwyczaj to jednak prosty wybór: pan albo ja. Prawda? Proszę się nie wahać. - Rozumiał, że w ciele bestii nie był sobą. Wspomnienia pojawiały się zwykle dopiero rano; gdyby zginął wcześniej, nawet nie zdałby sobie z tego do końca sprawy. Z drugiej strony wolał umrzeć on sam niż zaatakować kogoś niewinnego, choćby Aleynę.
Wpatrywał się we własną różdżkę, jakby chciał zmusić ją do współpracy.
- Ta bariera z pewnością pomoże wielu przeklętym, panie Ollivander, o ile ktoś będzie w stanie ją wyczarować. Wie pan, sądzę, że lepiej jest dać upust swojej naturze niż próbować ją zdławić. Ale gdyby dało się zupełnie od niej uwolnić...
Zamyślił się na moment. Sama myśl o polowaniu podczas pełni sprawiała, że krew zaczynała szybciej krążyć w jego żyłach, jednak odczucie to było podyktowane krwią drapieżnika. Gdyby zgładzić bestię w sobie, nie czułby potrzeby zabijania.
Być może rozproszyła go rozmowa. Zaklęcie mignęło jak lampa błyskowa tych śmiesznych aparatow fotograficznych używanych przez mugoli, tyle że... jaśniej. Dużo jaśniej.
Joaquim nie zdążył osłonić się przed nagłym rozbłyskiem. Krzyknął z bólu i zasłonił oczy jednocześnie upuszczając swoją różdżkę.
- Oślepłem! - Spanikował i upadł na ziemię. Przez chwilę mrugał intensywnie. - Panie Ollivander, nic nie widzę!
Chwilę jeszcze denerwował się, w końcu jednak uznał, że jest już odrobinę lepiej. Momentalnie zrobiło mu się wstyd.
- Poprawia się... - Zameldował. Nie wstając ze swoich czterech liter znalazł w błocie swoją różdżkę. Miał już przemoknięte spodnie.
Machnął znów różdżką nie przestając trzeć oczu.
- Protego Maxima, Fianto Duri, Repello Inimicum.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 19 (13, 4, 2)

- To nie takie proste Joaqiumie. W naszym świecie nie wszystko jest czarno-białe. Czasami schwytanie wilkołaka jest prostsze niż zgładzenie go. Po prostu uwierz mi, że przynajmniej mnie nie jest łatwo odebrać komuś życie i staram się tego unikać. Mam z tym jedną bardzo nieprzyjemną przygodę. - spojrzałem na niego z pewną prośbą o wyrozumiałość.
Westchnąłem cicho pod nosem, bo nie przepadałem za tym tematem. Tym bardziej nienawidziłem sam go wyciągać, ale czasami tak po prostu trzeba. Nasza przeszłość w dużym stopniu definiuje to, kim jesteśmy teraz, dlatego nie będzie mi nigdy dane o tym zapomnieć. Właśnie do tego wspomnienia za każdym razem uciekam, gdy mam zlikwidować jakąś magiczną istotę. Tego uczucia, które zrodziło się we mnie tamtej nocy. Nie chcę go zapomnieć, bo stanę się, jak wszyscy inni z mojego departamentu.
- Chciałbym by uwolnienie się od niej było możliwe, ale największym problemem jest to, że nawet nie do końca wiemy skąd wzięła się lykantropia. To skutecznie utrudnia pracę nad lekiem... - rzekłem z pewną nutą zrezygnowania oraz frustracji - Te bariery są trudne, przyznaję, ale to najlepsza metoda by utrzymać swoją przemianę z dala od osób postronnych. W porównaniu z czymkolwiek innym jest to dość mało inwazyjna metoda. Nie zgodzisz się?
Nie wiem dlaczego te zaklęcia tak bardzo nie wychodziły mojemu dzisiejszemu uczniowi. Ja też nie miałem w nich jakiejś wielkiej wprawy, lecz rzucałem je co najmniej poprawnie. Osłoniłem się przez rozbłyskiem, a kiedy mężczyzna był na ziemi i jeszcze nic nie widział pozwoliłem sobie na rozbawiony uśmiech. Nie dlatego, że coś mu się stało, ale czasami zachowywał się tak... Infantylnie. Jak na wcale nie tak młodego gościa oraz wilkołaka, był po prostu zabawny. Prawie urzekał mnie tą swoją nieporadnością.
- Zaraz będzie lepiej. Musisz bardziej uważać. - odpowiedziałem biorąc go pod pachy i podciągając na równe nogi.
Moje zaklęcia nie do końca wyszły tak, jak bym tego chciał. Tu i ówdzie nadal znajdowały się bariery, które nie były nam potrzebne. W dodatku Lopes wyczarowywał kolejne. Czy on mnie w ogóle słuchał? Może właśnie dlatego odnosi tak słabe rezultaty... W każdym razie machnąłem różdżką jeszcze dwa razy, by to zakończyć.
- Finite Incantatem, Finite Incantatem. - wypowiedziałem odpowiednie formuły mając nadzieję, że tym razem zadziałają kompletnie poprawnie.
- Nad jeziorem... - spojrzałem na mojego gościa pobłażliwie.
Skinąłem by poszedł za mną. Przeszliśmy między dwoma budynkami gospodarczymi, wydeptaną ścieżką aż do solidnego pomostu, przy którym zacumowana była mała łódka z wiosłami w środku. Idealna dla dwojga osób. Przystanąłem przy niej, spoglądając na towarzysza dzisiejszej niedoli, bo tak już to zaczynało wyglądać.
- Z jakiegoś powodu sekwencja tych zaklęć ci nie wychodzi. Może spróbuj po kolej. Jedno za drugim. Powoli, na spokojnie. Masz czas. Nigdzie nie musisz się spieszyć. - skinąłem tylko głową z lekkim uśmiechem - Postaraj się na razie zamknąć tę łódkę w tych barierach. To dość mały obszar, z którym powinno pójść po prostu łatwiej. Później sprawdzimy jak dobrze się trzymają. - odstąpiłem dwa kroki w stronę jeziora, nie chcąc oberwać jakimś rykoszetem i trzymając różdżkę w pogotowiu.

!2k20

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 24 (18, 6)

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 33 (20, 8, 5)

Joaquim pewnie chciałby dalej rozmawiać o wilkołakach w Anglii, ale jego pytania musiały poczekać. Miał ważniejsze sprawy niż ciągnięcie rozmowy o jego teoretycznym losie, jeśli nigdy nie uda mu się wyczarować bariery.
On wiedział, skąd wzięła się jego lykantropia: od innego wilkołaka! Dlatego podświadomie zdawał sobie sprawę, że żadnej ze swoich ofiar nie może zostawić przy życiu. Ginęli wszyscy, których wytropił; to był akt łaski połączony z przekąską.
Miał pewne pomysły jeśli chodzi o środek na wilkołactwo. Może nie wyleczy, ale mógłby załagodzić skutki.
- Te bariery są za trudne, żebym nauczył się ich w jeden wieczór!
Nerwy wzięły górę i zamiast powiedzieć to normalnie, krzyknął. Dobrze, że nie widział miny Ollivandera.
- Nigdy nie byłem na tyle dobry w zaklęciach, panie Ollivander! Dlaczego nie zrobicie jakiegoś rezerwatu, w którym będziecie mieć nas na oku na czas pełni?!
Paru pracowników Ministerstwa, teren ogrodzony barierami... Joaquim nie musiałby męczyć się z tymi czarami, choć zapewne nie każdy wilkołak zgodziłby się na coś takiego.
Czuł, że zadanie zaczyna go przerastać.
Przypomniał sobie, że nie robi tego tylko dla siebie. Musiał nauczyć się czarować, choćby dla bezpieczeństwa Aleyny. Być może dziewczyna zechce zostać jego kobietą jeśli tylko będzie potrafił sam zadbać o bezpieczeństwo...
Nie walczył, gdy Leon pomagał mu wstać. Wyglądało na to, że naprawdę zależy mu, by Lopes mógł radzić sobie samodzielnie, co Joaquim doceniał. Grzecznie poszedł nad jezioro.
Zdał sobie sprawę z faktu, że jest wściekły przez własną nieporadność i nieumiejętność.
- Jeszcze raz. - Wziął głęboki wdech i powoli wypuścił powietrze. - Jeszcze raz, panie Ollivander. - Powtórzył, bo nie był jeszcze gotowy. Nie sądził, by był kiedykolwiek.
Postarał się skupić. Wyrzucił z głowy nawet Aleynę. Zostało tylko zaklęcie.
- Protego Maxima. - Powiedział powoli i wyraźnie. - Fianto Duri. - Rzucił kolejną inkantację. - Repello Inimicum.
Oczy strasznie mu łzawiły przez wcześniejszy rozbłysk.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 28 (17, 5, 6)

- Nikt nie mówił, że od razu nauczysz się ich w jeden wieczór. Ja ci je pokazuję byś mógł jeszcze poćwiczyć we własnym zakresie, a teraz możesz to zrobić pod moim okiem. Nie ma się czym denerwować. - mówiłem spokojnie, spoglądając na Joaquima i to, jak ogarniał swoją osobę po upadku.
Chłopak, bo już nie do końca mogłem go z czystym sumieniem nazywać mężczyzną, strasznie szybko tracił nerwy. Był rozdrażniony, ale tym razem nie na mnie, a chyba po prostu to, że mu nie wychodziło. W jego wieku pewnie też taki byłem, chociaż dość szybko nauczyłem się, że nie wszystko w życiu będzie szło po mojej myśli i wyjdzie mi za pierwszym razem. Może trochę zbyt wcześnie.
Jego kolejna sugestia trochę mnie rozbawiła. Rezerwat? To faktycznie ciekawe podejście. Nasza praca polega na utrzymywaniu porządku, a nie ułatwianiu każdemu życia. Poza tym jest wiele innych czynników, które wchodzą tutaj w grę. Może w ministerstwie przydałoby się takie abstrakcyjne rozumowanie.
- Nie mamy tylu środków. Byłoby to duże przedsięwzięcie logistyczne. Jest też trochę braków w personelu do takich zadań. Poza tym dla wielu wilkołaków taki rezerwat musiałby być naprawdę ogromny. Poza tym nie wszystkie wilkołaki tak chętnie przystępują do spisu i chcą byśmy mieli na nie oko. Nie wystarczy wszystkich zaprosić, a się pojawią. - pokręciłem głową - Staram się o pozycję kierownika całego departamentu, może wtedy uda mi się nieco zmienić politykę ministerstwa względem magicznych stworzeń oraz istot, ale nie napalałbym się zbytnio. - wzruszyłem ramionami naprawdę nie licząc na to, że dane mi będzie wprowadzić jakieś rewolucyjne zmiany.
Chociaż Joaqium był podenerwowany, szło już trochę lepiej. Nawet dużo lepiej, kiedy zaczął rzucać zaklęcia po kolei, a nie w szybkiej sukcesji, jak robiłem to ja. Pierwsza była udana, druga mniej, a trzecia nie wypaliła, ale to już jakiś krok naprzód. Wyjąłem z kieszeni pasek czekolady zawinięty w chusteczkę materiałową. Zaoferowałem kawałek chłopakowi.
- Widzisz? Już idzie lepiej. Na spokojnie, ze skupieniem. Raz za razem. - niezależnie od tego czy przyjął, czy nie wziąłem też sobie kawałek, pałaszując go z lekkim uśmiechem.

- Opanuję je do następnej pełni. - Obiecał i był tego tak pewien, jak jeszcze niczego w życiu. Od tego zależała jego przyszłość. 
Odrobina stresu działa motywująco, Joaquim jednak był zbyt zdenerwowany. Wziął kolejnych parę wdechów. Nie chodziło przecież o to, by wrzeszczeć i denerwować się głównie na siebie. Nerwy mogły przenieść się na Ollivandera, a przecież tego nie chciał. Leon był przyjemniejszy niż wcześniej, ale mógł znów stać się tym łowcą wilkołaków, za którego Joaquim miał go kiedyś. 
Fakt, że było mu zimno, również nie pomagał. Miał zupełnie skostniałe palce. 
Choć wilkołak zbliżał się do trzydziestki, tak naprawdę nie zakosztował w pełni dorosłego życia. Jego istnienie było raczej chaotyczną walką o przetrwanie. Robił eliksiry, bo tylko na tym się znał, nie udało mu się jednak nigdy założyć legalnej działalności - nawet nie próbował z obawy o pojawienie się jego nazwiska w oficjalnych rejestrach. Sprzedawał swoje wyroby za cenę, jaką ktoś był w stanie zapłacić, tylko po to, by móc przeżyć następny miesiąc, wyjechać do Szkocji i przeżyć pełnię. Również w sferze kontaktów towarzyskich jak dotąd jego życiu wiele brakowało. Unikał ludzi, o ile nie musiał z nimi handlować, a chyba tylko okazjonalne spotkania ze szlachcianką, z którą spędzał noce, sprawiły, że nie oszalał z samotności. 
- Ale niektórzy się pojawią. To ułatwi im życie, panie Ollivander. Sądzę, że teraz po prostu boją się was i tego, co możecie im zrobić. Ja też się boję. Nie twierdzę, że mam po co żyć, ale wolę to od wtrącenia do celi w Azkabanie tylko dlatego, że ktoś postanowił mnie przekląć. Nawet dobrze tego nie pamiętam. - Wzruszył ramionami. - Trzymam za pana kciuki. Chyba że nie sądzi pan, że jesteśmy warci pomocy. Może nawet nie myli się pan. 
Jedno zaklęcie wyszło tak jak powinno. Pochwalił się w myślach. Zasłużył na nagrodę w postaci czekolady, więc chętnie się poczęstował. Włożył ją do ust. 
- Dziękuję. Niech pan obserwuje i mówi, co robię nie tak.  
Protego Maxima chwilowo zostawił w spokoju. 
- Fianto Duri. - Rzucił spokojniej, może nawet nieco zbyt wolno. - Fianto Duri. Fianto Duri!

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 31 (3, 18, 10)

Skinąłem z aprobatą oraz lekkim uśmiechem na jego zapewnienie, że opanuje te wszystkie zaklęcia do następnej pełni. Byłbym bardzo rad nie musząc go pilnować kolejnej nocy. Ostatnio naprawdę szanuję swój czas wolny i próbuję organizować go jak najlepiej, a nieprzespane noce temu nie służą.
- Wiem, że niektórzy by się pojawili, ale to wszystko nie jest takie proste, jakby się wydawało. To bardzo duże, logistyczne przedsięwzięcie oraz przede wszystkim wymaga zmiany mentalności pracowników, co jest najtrudniejszym zadaniem. - cicho westchnąłem pod nosem - Ja z różnych powodów chętnie wilkołakom pomagam, ale wydział istot odpowiada przede wszystkim za bezpieczeństwo innych mieszkańców naszego państwa. W tym mugoli. Przez większość czasu musimy się zmagać z naprawdę nieprzyjemnymi zadaniami związanymi właśnie z wilkołakami oraz wampirami. Są to istoty niezwykle niebezpieczne ze względu na swój intelekt. Dlatego w pewien sposób spotykamy się przede wszystkim z tą ciemną stroną waszej egzystencji. Pewna generalizacja jest nieunikniona. - wytłumaczyłem mu spokojnie nasze poglądy.
W sumie nie były one moimi, bo idąc tym tropem powinienem zamordować Joaqiuma na miejscu tak dla zasady za krzywdy, jakie wyrządził mi w życiu wszystkie inne wilkołaki. Do tego po prostu trzeba było mieć trochę bardziej wykształcony zmysł empatii, którego się w moich podróżach nabawiłem. Nie wszyscy są na tyle silni by nie kierować się pustym gniewem.
- Gratuluję, to już drugie zaklęcie. Wyszło całkiem zacnie. Za pierwszym razem inkantacja była za wolna. Trzeba mówić to pewnie, być pewnym swego. Trochę arogancji w tym momencie nie zaszkodzi. - delikatnie uniosłem kąciki ust ku górze i zaoferowałem jeszcze jeden kawałek czekolady, której korzenne przyprawy dobrze rozgrzewały.
- W takim razie pozostało ostatnie. Powodzenia. - skinąłem na łódkę oczekując ostatniego zaklęcia, które powinno to przypieczętować.
Od strony jeziora wiał trochę zimniejszy wiatr. Trzeba będzie się ogrzać przed poszukiwaniami.

- Byłbym jednak wdzięczny, gdyby mógł pan przypilnować... żeby bariera wytrzymała. - Joaquim nie ufał ani sobie, ani tym zaklęciom. Owszem, mógł wyczarować barierę, ale skąd będzie mieć pewność, że magiczne więzienie utrzyma się przez całą noc? - O ile to nie problem, panie Ollivander.
Bezpieczeństwo ludzi musiało być priorytetem, a skoro tak, Leon był zobowiązany pilnować bariery.
- Mówi pan, że to niemożliwe, zupełnie jakby nie chciał pan tego zrobić. Może będzie pan szefem, będzie mógł pan rozkazać podwładnym, co tylko będzie pan chciał. - Spojrzał na Ollivandera z ukosa. - Z czasem zmieni się ich myślenie, prawda? Gdy zobaczą, że my też jesteśmy ludźmi. Zna pan inne wilkołaki? Chodzi mi o żywe, nie te, które upolowaliście.
Ministerstwo wciąż jawiło mu się jako wyjątkowo podły twór, nastawiony przeciwko wszystkiemu, co inne. I może odrobinę niebezpieczne.
- Wilkołactwo nie ma jasnych stron. - Poprawił go. Machnął parę razy różdżką, na sucho ćwicząc ruch dłoni przed kolejnymi zaklęciami.
- Teraz jeszcze ostatnie, panie Ollivander. Proszę patrzeć.
Włożył do ust kolejny kawałek czekolady.
- Repello Inimicum! Repello Inimicum, Repello Inimicum!

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 8 (2, 4, 2)

- To, niestety, nie będzie możliwe za każdym razem. W pełnię wielu z nas ma wyznaczone tereny do patrolowania. Ostatnio udało mi się ściągnąć kilka przysług żeby cię przypilnować, lecz na tę pełnię raczej nie będę mieć tyle swobody. - pokręciłem lekko głową - Poza tym mam bardzo długi dzień pracy. Zbliża się jeszcze ślub, więc po prostu brakuje mi trochę czasu w takich sytuacjach. - zrobiłem trochę dziwną minę na wzmiankę o tej ceremonii, dość kwaśną można by rzec.
Nie byłem co do tego wszystkiego do końca przekonany, ale poczyniliśmy już pewne plany i nietaktem byłoby się teraz z nich wycofywać. Prawdopodobnie Vela będzie ze mną do końca życia, albo przynajmniej do czasu, aż któreś z nas zostanie zjedzone przez stwory z naszej pracy. Mogło się to, w końcu, stać obojgu.
- Chciałbym wiele rzeczy zrobić, tylko nie wszystko faktycznie jest możliwe. Tak, jako szef mogę wszystkim rozkazywać, ale jak pójdą na mnie donosy to szybko stracę tę pozycję o ile dobrze się nie wytłumaczę, a minister nie należy do najcieplejszych osób w naszym świecie. Zaufaj mi. - uśmiechnąłem się dość parszywie na jego wspomnienie, chociaż to mąż mojej siostry, był po prostu bardzo specyficzny, o ile można tak powiedzieć - Jasne, że tak. Nie jesteś pierwszym, któremu pokazuję te bariery.
Patrzyłem, patrzyłem za każdym razem jak machał swoją różdżką i wypowiadał inkantację. Nie stało się nic prócz cichego syku z jego przedmiotu. Z przyzwyczajenia już chciałem zaoferować ostatnią kostkę czekolady, jednak cofnąłem dłoń.
- Nie przejmuj się. To zaklęcie jest najtrudniejsze, bo spina całość. Musisz bardziej zaintonować drugą część inkantacji. Trochę ją przedłużyć. Inimicu-um. Tak jakbyś przeciągał to "u" troszkę dłużej. Spróbuj jeszcze raz. - skinąłem na łódkę z lekko pokrzepiającym uśmiechem.
Oczywiście trochę go wodziłem ze nos, bo nie byłem pewien co do tego, czy akurat ten czar jest taki ciężki. Wszystkie były bardzo zaawansowane, a tak przynajmniej pomyśli, że to normalne. Osiągnie coś naprawdę niespotykanego. To dobrze robi na naukę.