Schronisko Gaick Lodge

Tylko przytaknąłem na jego przeprosiny z aprobatą. Nie chciałem go zaszczuć, ani nic w ten deseń, a jedynie nauczyć po prostu trochę pokory i podejścia do życia. Jak cały czas będzie się tak nad sobą użalać to ani niczego nie osiągnie, ani nie poradzi sobie z tym przekleństwem, a to byłoby problemem również dla mnie. Dlatego właśnie musiałem wszczepić mu trochę wychowania.
- Powiem tylko, że maszyna parowa może mieć naprawdę wiele zastosowań. Odkąd na rynek weszła jeszcze energia elektryczna, za oceanem dzieją się naprawdę ciekawe rzeczy. Byłem w obu Amerykach. Z północnej właśnie przywiozłem swój rewolwer. Może ci go kiedyś pokażę. - uśmiechnąłem się do niego zadowolony z jego ciekawości.
To zawsze dobry znak w osobie. Lubiłem ciekawskich, lecz nie wścibskich, a Joaqium... Cóż, chyba podpadał pod obie te kategorie, ale jego wścibskość była na tyle naturalna, że nawet niezbyt upierdliwa. Skoro przepadał za mugolami, definitywnie zabijanie tych nieszczęśników nie było jego pasją, za czym mogłem stanąć i być dość mocno przekonanym, że rzeczywiście poćwiczy te bariery nie tyle dla mnie, co dla siebie. Chłopak czasami potrafił być nawet zabawny. Wilkołacze mutacje musiały zmienić go w najmniej spodziewanych aspektach. Trochę przypominał takiego szczeniaka.
- Na pewno się tego nauczę. Jest wyzwaniem, a ja lubię wyzwania. - zaśmiałem się cicho, wspominając nasze pierwsze spotkanie oraz kolację zaręczynową.
Była tak niepocieszona całym tym zajściem, że aż przykro się na nią czasami patrzy. Robi wszystko dla rodziny, trochę zaszczuta, ale język ma cięty jak kły wilkołaka. Żeby tylko trochę się otworzyła...
Uniosłem lekko brew widząc jak zgrabnie wyszło Joaqiumowi moje zaklęcie. Chyba nawet lepiej niż mnie, bo znając swoje możliwości nie byłem zadowolony z powstałych efektów. Mój czar miał pewne luki, których jego był pozbawiony. Bardzo, bardzo interesujące. Jednak będę się mu bliżej przyglądać. Może mieć większy potencjał niż myślałem. Do tego tak proste zdjęcie barier, które uchodzą za jedne z najmocniejszych. Czy on cały czas ukrywał przede mną swój talent? Robił to umyślnie? Dlaczego zdradzać się teraz? Chciałbym zaszufladkować to po prostu jako jakiś łud szczęścia. Może rzeczywiście za bardzo się przejmuję. To dobry chłopak, chociaż zagubiony.
- Tobie również Joaqiumie. Nie zbaczaj ze ścieżki i poćwicz te zaklęcia. Do zobaczenia przy następnej pełni. - odwzajemniłem jego uścisk, klepiąc go po plecach z wigorem, jak to robi się w niektórych kulturach.
Wróciłem do chatki, gdy straciłem go z oczu. Przyszła pora na prawdziwą robotę dla ministerstwa. Gdzie jesteś olbrzymie... Ruszyłem w las, wraz z zapasami, trzymając dłonie w kastetach.

[z/t]

Kwiecień 1938 roku

niedługo po świcie

Gaick Lodge znane było jako okolice siedlisk wilkołaków i zwykle Ministerstwo unikało zapuszczania się w tamte okolice, tym razem jednak sytuacja była wyjątkowa - podobno gdzieś w okolicy zlokalizowano zaginioną Ophelię Avery, z domu Lestrange, oskarżoną o zamordowanie dwójki swoich własnych dzieci. @Gabriel Soren został wysłany tam wraz z młodym Alexandrem Averym, który niedawno zgłosił się do Biura Aurorów jako stażysta i wykazywał... Cóż, wątpliwe zainteresowanie pracą. Większość pracowników Biura podejrzewała, że szybko się znudzi i zniknie z listy płac Ministerstwa, jak wielu paniczyków z dobrych domów zrobiło przed nim.
Poranek był chłodny, szczególnie tam, na skraju gór. Wylądowali dzięki świstoklikowi na zarośniętej drodze we dwóch, w oddali, na niewielkim wzniesieniu widząc zbiorowisko chałup, wyglądających z tej odległości na opuszczone.
Ich zadanie było proste - sprawdzić okolicę, odnaleźć dzieciobójczynię, jeśli ta faktycznie się tam ukrywała i ściągnąć ją w kajdanach przed Wizengamot. Mieli przewagę liczebną i doświadczeniową (Gabriel na pewno, w każdym razie), zresztą ona była tylko kobietą, prawda? Co mogło pójść nie tak?

Przypominam o zawarciu w poście tego, co Gabriel zabiera ze sobą na misję. Z Biura obaj panowie dostali po ślimaku falowym, które działają między nimi.

Gabriel nie lubił nowych, paniczykowatych stażystów, bo często podchodzili do pracy w sposób lekceważący i arogancki. Uważali się za panów na włościach, gdziekolwiek by nie poszli. Nie zdawali sobie sprawy (lub nie chcieli tego zrozumieć), że akcja, taka jak ta, mimo iż pozornie prosta, może przeistoczyć się w prawdziwe piekło. Zwłaszcza iż poszukiwana dzieciobójczyni ukrywała się na terenie wioski opanowanej przez wilkołaki. A wiadomo, że wilkołaki niezbyt przepadały za Ministerstwem Magii. W gruncie rzeczy trudno było się temu dziwić.
Soren miał jednakowoż nadzieję, iż tym razem nowy stażysta okaże się bystrym chłopakiem. Nie chciał dostać jakiegoś debila o wybujałym ego.
- ...i pamiętaj, bądź stale czujny. Różdżka w gotowości. Jak uciekniesz, to lepiej dobrze się ukryj, bo jak cię znajdę to zatęsknisz za kajdanami w lochach Hogwartu. - zakończył swój dosyć długi wywód, w którym to upominał młodego Avery'ego, by ten nie lekceważył sytuacji, ani tym bardziej kobiety, na którą polowali. Wszakże czarodziej, czy czarownica przyparci do muru, będą się bronić wyjątkowo zajadle. Desperacja bywa potężną bronią. Razem z młodzieńcem złapał za świstoklik, po czym natychmiast poczuł jak coś w okolicy pępka szarpnęło go mocno. Po krótkiej chwili wylądowali (dosyć twardo) na miejscu. Było chłodno, więc auror otulił się szczelniej płaszczem. Wyjął różdżkę i starając się iść jak najciszej, skierował się w stronę wioski, która z wzniesienia, na którym byli, wyglądała na opuszczoną.

Na całe szczęście w samym schronisku nikt ostatnio obecności wilkołaków nie zgłaszał, poza tym było rano i księżyc im nie groził - na chwilę obecną zagrożenie ze strony czających się w okolicy bestii ograniczało się najwyżej do kilku szwendających się po lesie czarodziejów... O ile to było jakiekolwiek pocieszenie.
Alexander Avery podążał za Sorenem z kwaśną miną, co jakiś czas tylko kiwając jasną głową, kiedy starszy mężczyzna spoglądał na niego.
- Przed kim miałbym uciekać? Przed nią? - parsknął z tupetem typowym dla młodych chłopaczków, którzy sądzą, że pozjadali już wszystkie rozumy.
Nie czekając, podążył zaraz za Gabrielem, kiedy ten ruszył w stronę zabudowań.
Schronisko składało się z zaledwie kilku budynków, z których żaden nie wyglądał na stale zamieszkiwany. Pięć większych domów i cztery mniejsze, zapewne jakiegoś rodzaju szopy czy stodoły. Było cicho... Za cicho? A może właśnie dokładnie tak cicho, jak powinno być? Poza odgłosami ich kroków, Gabriel słyszał tylko świergot ptaków, które niedawno obudziły się ze snu i postanowiły poinformować o tym fakcie całą okolicę.

Gabriel nie odpowiedział na pytanie młodego Avery'ego. Szedł w skupieniu starając się wychwycić jakikolwiek, chociażby najmniejszy, acz podejrzany odgłos. Dźwięk łamanej gałązki, przewracającego się kubka, skrzypnięcie podłogi, delikatny trzask towarzyszący zamykającym się drzwiom. Nie chciał dać się zaskoczyć. Soren, jak każdy auror, doskonale wiedział, że chwila nieuwagi, mogła kosztować go zdrowie, a nawet życie. A Gabriel lubił żyć.
Schronisko nie było zbyt duże, aczkolwiek przeszukanie go i tak im chwilę zajmie. 5 sporych domów, 4 mniejsze, a ich jest dwóch. Na szczęście, był czarodziejem, więc nie musiał wchodzić do tych domów, gdy znało się przydatne zaklęcia. Miał tylko nadzieję, że dzieciobójczyni nie była zamaskowana jakimiś bardzo zaawansowanymi zaklęciami.
- Homenum revelio - rzekł wskazując na pierwszy dom. Czy szczęście im dopisze i okaże się, że cel ich poszukiwań będzie w pierwszym z brzegu domu? Wątpliwe, ale nadzieja, jak zawsze, umiera ostatnia.

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 9 (9)

Gabriel postanowił nie zaburzać ciszy, jaka go otaczała. Szedł bez słowa, rozglądając się po okolicy, nasłuchując. Czy naprawdę ktoś mógł się tam ukrywać? Czy kobieta, której szukali, kobieta na tyle szalona, by zabić własne dzieci dodajmy, mogłaby tak po prostu siedzieć w chacie na końcu świata, czekając, aż ktoś ją odnajdzie i zamknie w areszcie?
Auror rzucił zaklęcie, szukając wzrokiem rozbłysków światła, te jednak nie nastąpiły. Czy miał do czynienia z potężniejszymi zaklęciami maskującymi, czy może po prostu nikogo tam nie było? Ciężko stwierdzić bez dalszych obserwacji.
Niepilnowany Avery odłączył się od Sorena, odchodząc na bok, w kierunku innych chat. Wybrał jedną z nich, trochę na uboczu i zaczął zaglądać przez okna.