Jacuś dalej udawał, że się wielce zastanawia, chociaż był już prawie pewny, iż wie, czego chce. Przekręcił głowę w lewo, potem w prawo, powzdychał troszkę, pomruczał coś do siebie, zmienił nieco pozycję siedzenia i postanowił się odezwać.
   — 20 procent udziałów i jak się spłaci, to się spłaci. Odsetki policzymy później w zależności, jak to się w czasie rozłoży. — Rzucił luźną propozycją obserwując człowieczka. Zabawny był. Właściwie mogli się zakolegować, ale jednak nie. Podrapał się po nosie i rozejrzał po pomieszczeniu, a następnie pochylił nieco do przodu i przemówił konspiracyjnym tonem.
    — Podajecie tu zupę cebulową?

— Zupę... cebulową? — Mężczyzna trochę zgubił wątek, lecz kontynuowali rozmowę o udziałach. Następnie spisali odpowiednią umowę i nastąpił uścisk dłoni mający zapieczętować układ.
   Brian Sue stał się zyskał 20% udziałów w Krotochwilnej kasztelance, zaś Rudolf uzyskał pieniądze, które chciał pożyczyć.

Jack Sue +20PN, +10PS, +10g kieszonkowego

Koniec sesji

maj 1937
Trochę zajęło Jerome'owi, zanim znalazł wystarczająco czasu, by wyruszyć na wycieczkę po Nokturnie, celem znalezienia wskazanego na karteczce od dziwnej kelnerki adresu. Chociaż wampir całkiem nieźle rozeznawał się na Nokturnie, szybko okazało się, że odnalezienie lokacji, którą mu wskazano, wcale nie było łatwe. Głównie dlatego, że takiego numeru domu zwyczajnie... Nie było. Najbliższy owego był budynek domu publicznego - wciśnięty w kąt bocznej uliczki, z pozaciąganymi, grubymi kotarami w oknach, nieudolnie udający zwykłą mieszkalną kamienicę.

Jerome wystroił się jakby szedł na randkę życia. Co prawda to była tylko kelnerka, jednak wampir zawsze, ale to zawsze dbał o swój wygląd. I aby nie zawieść oczekiwań, musiał wyglądać lepiej, niż na imprezie walentynkowej. Oby tylko nie okazało się, że kolejny dobry garnitur pójdzie do kosza. Ale nie mógł wyjść na obwiesia, więc należało zadbać o strój i wygląd.
Błyszczący i podniecony tajemniczym spotkaniem szybko odnalazł budynek burdelu, jednak odnalezienie właściwego adresu było o wiele trudniejsze. Przeszedł ulicą kilka razy, dokładnie oglądając budynek z każdej strony. A gdy już uznał, że nagle, magicznie nie pojawi się odpowiedni numer, zapyta po prostu tutaj.
Z bilecikiem w dłoni udał się zatem do drzwi prowadzących do wnętrza Krotofilka.

Budynek Krotofilki był w rzeczywistości dość wysoką, bo dwupiętrową kamienicą podzieloną na dwie wyraźnie zarysowane części - na dole, a więc tam, gdzie Jerome aktualnie się znalazł, znajdowała się klub z kabaretem, na piętrach zaś można było wynająć pokoje na bliżej nieokreślony czasowo "wieczór".
Jenkins zdążył ledwie przekroczyć próg, kiedy czyjaś dużych rozmiarów łapa zagrodziła mu przejście. Zaraz zresztą wyjaśniło się, do kogo owa należała, była bowiem przymocowana na stałe do potężnego faceta o ponurym spojrzeniu.
- Nie rozpędza się. Czegoś szuka? - burknął, mierząc wampira spojrzeniem. Nie ma to jak zderzyć się z ochroną.

Jerome wyhamował tuż przed wielkim łapskiem zginając się w pół, by nie wpaść na ochroniarza. Wyprostował się zaraz jak sprężyna, poprawił garnitur i krawat, po czym promiennie się uśmiechnął do dryblasa. Oczywiście bez prezentowania kłów.
Pokazał facetowi kartkę, którą dostał w walentynki.
- Może pan będzie wiedział jak tam trafić. - Zagaił ochroniarza, licząc na jego pomoc.

Ochroniarz zmierzył Jerome'a kolejnym długim, uważnym spojrzeniem, jakby lustrował go od stóp do czubka głowy, a kiedy ten podetknął mu pod nos kartkę, aż zmrużył oczy, próbując rozczytać wpisany na nią adres. Ostatecznie ziornął na wampira podejrzliwie raz jeszcze, po czym potrząsnął łbem.
- Nie ma takiego numeru. Wejdzie, nie robi problemów. - ręka dryblasa została odsunięta i z jakiegoś powodu przejście do wnętrza klubo-burdelu stanęło przed Jenkinsem otworem.
W środku było już trochę klientów - głównie mężczyzn w średnim wieku, pijących alkohol i przyglądających się kelnerkom w skąpych strojach. Za barem stał, rzecz to jasna, barman, natomiast wokół schodów na piętro kręciło się kilka panien w mocno wydekoltowanych sukienkach.

Jerome w swych najśmielszych snach nie liczył nawet na to, że tak łatwo mu pójdzie z ochroniarzem burdelu. A jednak! Bilecik z adresem musiał stanowić coś w rodzaju przepustki do tej krainy rozpusty. Jednak stwierdzenie, że nie ma takiego numeru, trochę go strapiło. Co zatem dalej?
- Dziękuję. - Uśmiechnął się uroczo opuścił przejście czym prędzej, jakby się bał, że ochroniarz się rozmyśli.
Ściskając w palcach bilecik ruszył korytarzem wgłąb pieczary rozkoszy. Rozglądał się wokół próbując odnaleźć tę jedyną, kelnerkę z klubu. Może już na niego nie czeka? Byłaby wielka szkoda... Ale może jednak! Gdzieś tu jest! Wyczekuje jego, Jeroma Jenkinsa z utęsknieniem!
Zbliżył się do baru, gdzie przysiadł i dał znać barmanowi, żeby podszedł. Wypadało coś zamówić, a może przy okazji dowie się tego i owego na temat adresu wypisanego na kartce.

Może ochroniarz uznał, że Jerome wygląda wystarczająco porządnie, żeby mieć czym zapłacić za usługi panienek z Krotofilki, kto wie? A może to kwestia kartki, którą mu podsunął? Tego wampir chyba nie miał się w najbliższym czasie dowiedzieć, ale fakt pozostawał faktem - udało mu się dostać do środka dość szybko i nadspodziewanie łatwo. Czyżby podstęp?
Jenkins rozejrzał się po sali uważniej, ale wydawało mu się, że ani pośród klienteli (ze zrozumiałych powodów), ani dziewczyn do towarzystwa nie było jego kelnerki.
Usiadł przy barze i chwilę później podszedł do niego brodaty mężczyzna o zmęczonym spojrzeniu.
- W czym mogę pomóc? - spytał niskim, nieco sennym głosem, pocierając jednocześnie trzymaną w dłoni szklankę ściereczką.