Krotofilka

//Kontynuacja z 27.05

   Jack przybrał nieco zmieszany wyraz twarzy. Spuścił nieco wzrok, popatrzył w lewo, w prawo, po czym odezwał się dość smętnym głosem:
   — Wie pan, to dość... traumatyczne, naprawdę wolałbym nie poruszać tego tematu.
   Sue nie liczył na to, że mężczyzna zacznie drążyć sprawę. W końcu Jack zawsze mógł się odwrócić i sobie pójść, czego sam też nie chciał... Dobytek Rudolfa wydawał się naprawdę kuszącą okazją.
   Uprzejmy uśmiech powrócił na jego twarz, kiedy mężczyzna rozpływał się nad cudownością "Kasztelanki". To wszystko brzmiało naprawdę dobrze i Jack wierzył w prawdziwość słów czarodzieja, dlatego jeszcze bardziej rozochocił się na sytuację. Szedł obok Rudolfa, co jakiś czas skłonił się jakiemuś przechodniowi, co nie było zabiegiem losowym. Przez niemal rok zdążył się zapoznać z wszelkimi znajomymi Briana. Oczywiście zawsze mógł wyskoczyć ktoś "nowy", ale to nie był żaden problem. Powołanie się na amnezję wsteczną zawsze działało... No, nie zawsze. Zdarzały się osoby, które już zdążyły prześwietlić strategię Sue, jednak wymówki brali za udawanie, że nie chce się ich znać. Nikt nawet nie pomyślał, że Brian mógłby nie być Brianem.
   Kiedy dotarli, Jack spojrzał na budynek okiem znawcy. Wyglądał naprawdę elegancko i zachęcająco. Od razu mu się spodobał.
   — No no, robi wrażenie — mruknął pozbawiając wypowiedzi tonu specjalnie radosnego. Zabrzmiał bardziej tak, jakby się jeszcze zastanawiał nad jakąkolwiek oceną.

Elvares oczywiście nie miał zamiaru drążyć tematu. Jeśli o czymś lichwiarz nie chciał rozmawiać, to na pewno zmuszanie go czy drążenie w dobrym przebiegu transakcji nie pomoże, a na tym właśnie zależało mu najbardziej. Dlatego też tylko skinął głową i resztę drogi przebyli już w ciszy, aż dotarli na miejsce.
Z zewnątrz rzeczywiście wyglądało to imponująco. Budynek sam w sobie był zadbany, zdecydowanie wyglądał jak miejsce dla osób, które miały raczej sporo pieniędzy i nie przeszkadzało im przetrwonienie galeonów na rozrywki, które zapewniane były wewnątrz. Ze środka dochodziła muzyka, w tej chwili dość spokojna, zachęcająca do chwili odpoczynku i zapomnienia. Czymś, co mogło przykuć uwagę Jack'a było to, że nawet mimo dość wczesnej pory, wewnątrz przez cały czas się coś działo. Jedno było pewnie- zatrudniony był zdecydowanie duży personel.
- I tak ma właśnie być. Ma pierw powalić wyglądem zewnętrznym, omamić spojrzenie, zachęcić do wejścia głębiej, by później sprawić iż osoba zapadnie się w odmętach "Kasztelanki" bardziej a kiedy to się stanie, tak łatwo już się stamtąd nie wydostaje. Wszystko po to, by klienta pozbawić jak największej ilości pieniędzy..- Zwrócił uwagę, że ton Jack'a nie był jakoś szczególnie radosny czy nie wykazywał zbyt wiele zainteresowania. Wtedy zbyt łatwo przecież by się zdradził i Rudolf mógłby go chociaż w jakimś stopniu rozgryźć. Mimo tego, nie przestawał zachwalać "zakładu".
- Ale dobrze, dobrze. Prawdziwe cuda zaczynają się po przekroczeniu progu.- Zachęcił mężczyznę do wejścia i zaraz samemu znalazł się wewnątrz, zamykając za sobą drzwi.
Pierwsze co docierało do przybyszów, był nieco duszny zapach zmieszanych ze sobą perfum zarówno męskich jak i damskich, chociaż te drugie zdecydowanie dominowały. Następnie zapach dymu tytoniowego. Nie było zakazu palenia w środku, więc całe pomieszczenia przysłaniała dość gęsta mgła. Wszędzie dało dostrzec się obrazy, dzieła sztuki, rzeźby nawet się trafiły- wszystko zrobione było z przepychem i kunsztem, miejsce idealne dla chcących oderwać się od rzeczywistości arystokratów. Zaskakującym faktem było to, że nawet teraz znajdowało się tutaj całkiem sporo ludzi. Panny do towarzystwa przechadzały się w te i we wte, zachęcając do skorzystania z usług. Czasami puszczały do kogoś oczko, czasami perwersyjnie oblizywały wargi, czasami przygryzały palec, posyłając swojemu celowi lubieżne spojrzenie. Przedział wiekowy był bardzo różny i to było widać już na pierwszy rzut oka. Tutaj przemknęła dziewczyna w wieku być może lat osiemnastu, tutaj nieco dojrzalsza, pewnie z dwadzieścia parę. Kawałeczek dalej znowu, jakaś egzotyczna kobieta, urody Angielskiej na pewno mieć nie mogła, prędzej z jakiś odległych, zamorskich krain. Być może Karaiby nawet? Zdawać by się mogło, że będzie miała ze trzydzieści lat. W tych granicach właśnie panny były, niektóre prawdopodobnie sięgały już lat czterdziestu a może i były nawet po, przez makijaż i ubiór ciężko było stwierdzić. Mężczyźni jednak potrzebują czasem doświadczonej kobiety, więc takie też musiały się tu znaleźć. Z zaskoczeniem Jack mógł również stwierdzić, że znajdują się tutaj dziewczyny poniżej "normy". Jakaś stosunkowo niska, młodo wyglądająca dziewczyna z małymi piersiami przemknęła wśród gości, posyłając Jack'owi przelotnie spojrzenie. Czy ona też oddawała swoje ciało? Ile mogła mieć lat? Szesnaście? Może nawet mniej. Po dłuższym przyjrzeniu się osobom przemieszczającym się z kąta w kąt, można było zdać sobie sprawę, że to nie jedyna taka młódka.
Zainteresowanie zyskał również pan Sue, gdyż po chwili dwie, stosunkowo niskie kobietki podeszły do Niego. Obydwie skąpo, nawet wyzywająco odziane, przylgnęły do obydwu jego ramion, uśmiechając się przy tym kusząco. Jedna z nich miała niebieskie oczy i czarne włosy, druga natomiast blond a oczy niczym istna dżungla, w których dostrzec można było coś dzikiego. Podbródki oparły na ramieniu Jack'a by móc wpatrywać się w jego twarzy, najwyraźniej czekając na jakąś reakcję.
Rudolf z uśmiechem na ustach, obserwował "Briana".
- Witamy w raju.- Rozłożył szeroko ręce, chcąc jakby ukazać wspaniałość tego miejsca.

— Słusznie — odpowiedział krótko ze skinięciem głowy. Brzmiało jak miejsce w jego stylu. Zabajerować i czerpać korzyści z głupoty. Sam nie wyobrażał sobie tracić poważnych sum na panienki, nie ważne jak atrakcyjne. Na nie przecież zawsze był jakiś inny, mniej kosztowny sposób. Czasem trzeba było bardziej pomyśleć, lecz czasem wystarczył sam urok osobisty.
   Jack zaciągnął się zapachem wnętrza czym przesadził, bo aż zakaszlał lekko. Perfumy, tylko nie to. Dym tytoniu nie różnił się bardzo od tego znanego mu, pewnie dopiero większy znawca potrafiłby określić różnice. Sue nie palił (no, może czasem), ale zdecydowanie bardziej wolał mieć czyste płucka, żeby nie skalać niczym morskiego powietrza. Nie zdążył stwierdzić, czy wygląd pomieszczenia mu odpowiada - wszelkie istoty ludzkie za bardzo rzucały się w oczy. Wzrok Sue wędrował od klientów w różnym wieku, po pracujące tutaj kobiety. Można by rzec - od wyboru do koloru. (Hehe, koloru, bo były też ciemnoskóre).
   Zapatrzony tak gdzieś w odległe krańce lokalu, z początku nie dostrzegł piękności zbliżających się w jego stronę. Dopiero kiedy przyległy, wpatrując się w niego jak w chodzący portfel, uśmiechnął się uprzejmie.
   — No no, drogie panie, nie przeszkadzajcie sobie w pracy, ja tu tylko w interesach — rzucił zabawowym tonem. No dalej, sio. Jack mógł być brudny od błota, ale któż to wie, kogo dotykały rączki tych dwóch panienek. To nie tak, że nie lubił kobiet. Po prostu był wybredny. Bardzo wybredny. I nie dawał się dotykać. Dlatego też w przypadku braku szybkiej reakcji dziewcząt, sam się od nich odsunął, zabierając swoje biedne i niewinne łapki.

Rudolf zwyczajnie obserwował gościa, próbując stwierdzić czy jakiejkolwiek wrażenie udało mu się na nim wywrzeć czy może jednak nie. Widząc jednak, że nawet nieco zapatrzył się na okolice i nie zwrócił uwagi na dwie kobiety zbliżające się do Niego, uznał to za mały sukces. Najwyraźniej nie miał ochoty na towarzystwo, co zdecydowanie dwie piękności zasmuciło. Ciężko jednak stwierdzić, czy to z racji tego że przystojny mężczyzna przejdzie im koło nosa czy to z racji tego, że po prostu na nim nie zarobią. Chociaż można raczej było postawić na tą drugą opcje.
Właściciel tylko machnął ręką, dając do zrozumienia, że nie należy im w tej chwili przeszkadzać i oddaliły się w swoją stronę, najwyraźniej wypatrując w tłumie inną, ewentualną ofiarę.
- Panie Sue, proszę za mną.- Skierował swoje kroki w głąb pomieszczenia, zerkając od czasu do czasu przez ramię, czy aby Jack nigdzie mu się nie zgubił po drodze albo zwyczajnie się nie rozmyślił. Dotarli po chwili do drzwi, prowadzących prawdopodobnie na zaplecze czy do gabinetu Rudolfa. Ledwo przekroczyli próg i zamknęli drzwi, zapadła błoga cisza i spokój. Pomieszczenie musiało być otoczone jakimiś zaklęciami wyciszającymi.
- Tutaj nikt nas nie usłyszy ani nic nas nie będzie rozpraszać - powiedział spokojnie i wskazał fotel przy biurku. Po drugiej stronie usiadł on sam by móc spokojnie kontynuować rozmowę.
- I jak panie Sue? Co pan o tym myśli?- Wskazał ręką nieokreślony kierunek, czekając na ocenę czy ofertę czy może jeszcze coś innego.

Niewiasty zostawiły w spokoju pana Sue, na co odetchnął z ulgą. Oczywiście niezauważalnie. Nie chciał, aby Rudolf źle odebrał jego reakcje, a przecież Jack'owi bardzo zależało na tym lokalu. Skinął głową, kiedy mężczyzna zaczął prowadzić go w jakieś odosobnione miejsce. Sue zahaczał jeszcze wzrokiem o pomieszczenie, dotknął ściany, zawiesił spojrzenie na panelach, po czym wszedł do pomieszczenia. Wyciszonego pomieszczenia.
   Oho.
   Co prawda Rudolf na pewno nie miał zamiaru go teraz torturować albo zabić, lecz Jack już za bardzo przyzwyczaił się do tych negatywnych zastosowań magii. Nie dając poznać po sobie, że jest lekko zaniepokojony, zasiadł we skazanym miejscu. Po zadanym pytaniu zamyślił się jeszcze chwilę, a następnie sformułował odpowiedź. Pytającą odpowiedź.
   — Jakie dokładniej udziały miał pan na myśli?
   Na ustach Sue zagościł dość jednoznaczny uśmiech mówiący, że bardzo chętnie przejdzie do ustalania szczegółowych warunków umowy. Tak, lokal mu się podobał. Pytanie tylko jak bardzo.

Faktycznie Rudolf w planach nie miał robić najmniejszego krzywdy osobie, która go przecież miała uratować z opresji. Zabicie czy zrobienie czegokolwiek niepożądanego nie wchodziło więc w grę, jednak nie miał możliwości wiedzieć, że pan Sue wcale w takim miejscu się czuć zbyt dobrze nie będzie. Spodziewał się raczej odwrotnego skutku, tak to właśnie z reguły właśnie było. Cisza, spokój, można było rozmawiać o interesach czy innych rzeczach, nie martwiąc się, że ktoś będzie podsłuchiwał albo, że przeszkodzi w jakikolwiek sposób.
Trzeba było przejść do meritum sprawy i Jack najwyraźniej nie miał zamiaru owijać w bawełnę, pytając od razu o udział w całym tym przedsięwzięciu. Nie można było dać zbyt małego procentu, gdyż wtedy po prostu wyjdzie i tyle będzie z pomocy. Z drugiej jednak strony, nie można było dać zbyt wiele, bo wtedy straci jednak dużo więcej, patrząc długoterminowo. O ile oczywiście dożyje.
Spoglądał przez chwilę w milczeniu na osobnika po przeciwnej stronie stołu, pochylił się lekko, opierając łokcie o blat i łącząc splatając dłonie na wysokości twarzy. Przytknął na moment do nich usta, jakby zastanawiając się nad ofertą jaką może złożyć.
- Co pan powie na... Dwadzieścia procent?- Była to jedna piąta całego przychodu, więc nie było to znowu aż tak mało aczkolwiek z cała pewnością zbyt mało by zainteresować lichwiarza jakoś bardziej. Pora jednak na kontrofertę. Najważniejsze, by wymagania jakie mężczyzna poda, nie były za bardzo wygórowane, chociaż tak naprawdę wiele do powiedzenia w tej kwestii nie miał. Na czole znowu pojawiły się kropelki potu, które szybko zostały starte białą chustką wyciągniętą z szuflady.

Jack oparł się wygodnie czekając na ofertę. Zastanawiał się, na ile powinien się zgodzić, bo prawdę mówiąc, kompletnie nie znał się na takich rzeczach. Wierzył jednak, że ma przed sobą uczciwego człowieka, który nie będzie go ani podpuszczał zbyt wysoką ceną, ani też nie zaoferuje za mało.
   Kiedy propozycja padła, Jack zmrużył oczy rozważając ją. Przyłożył dłoń do twarzy nadając sobie jeszcze lepszy wizerunek myśliciela, a przy okazji zasłaniając ewentualne rozbawienie, jakie pojawiło się w nim widząc emocje targające Rudolfem.
   — Niech mi tylko pan powie, jakie konkretnie tutaj są przychody miesięczne. To bardzo ważne — rzucił, wpadając na taki oto ciekawy pomysł. Policzy sobie szybko po jakim czasie Rudolf spłaci dług i określi przez jaki okres lecieć będą odsetki... Wielkość udziału przecież nie musiała być duża. Właściwie im dłuższa, tym dłużej mógłby maczać palce w tym lokalu. Wypadałoby też spytać o innych ewentualnych udziałowcach.

Rudolf zdecydowanie zbyt bardzo był przestraszony i zestresowany, żeby w ogóle myśleć o podpuszczaniu lichwiarza czy próbie jakiegokolwiek oszustwa. Wbrew temu jacy z pozoru byli lichwiarze, jak bardzo nieuczciwi, liczył że z równą uczciwością przez Niego zostanie potraktowany, z jaką on miał zamiar go potraktować. Słysząc pytanie, pokiwał pospiesznie głową i przez chwilę milczał, jakby się zastanawiając.
- Przychody są bardzo różne. Czasami zakrawają nawet o trzy tysiące galeonów na miesiąc, jednak trzeba pamiętać by opłacić wszystkich pracowników, służbę która tu sprząta, zapewnić świeże prześcieradła i wiele innych. Więc wbrew pozorom z tego tak dużo znowu nie zostaje. Czasami pięćset galeonów, czasami trzysta, czasami w okresach wyjątkowej popularności może i z tysiąc, więc na brak zysków z całą pewnością narzekać nie można.- W końcu było to popularne miejsce a w zależności od atrakcji, potrafiło sprowadzić większą ilość osób do środka, których przecież później można było osuszyć z ostatniego galeona.
- Więc dług myślę, że udałoby się w miarę szybko spłacić. Więc co pan na to?- Musiał troszkę pospieszyć pana Sue, mimo że wcale tego nie chciał, jednak czas go gonił, pieniędzy jak nie było tak nie ma a tamci ludzie z pewnością niedługo się po nie zgłoszą.

Ludzie byli czasem naiwni. A tacy byli najlepszymi klientami lichwiarzy. Naiwniacy i desperaci. A przed panem Sue siedział ktoś, kto łączył w sobie te dwie cechy. Jack jednak nie chciał wykorzystać Rudolfa tylko dla korzyści materialnych. Widział w tym lokalu szansę na ożywienie własnego życia, którym już się trochę zaczynał nudzić. Niedługo minie rok, odkąd siedzi w Londynie. Przerażające!
  — Rozumiem, rozumiem — mruknął w odpowiedzi zastanawiając się jeszcze. Cóż by tutaj zrobić? No tak. Miał dużo pytań. — Czy ma pan wspólników? Udziałowców? Dzieci?
   Jack musiał wiedzieć wszystko. Im więcej, tym lepiej. Chciał wymyślić coś ciekawego, na chwilę obecną latał mu po głowie pomysł z otrzymywaniem 10 galeonów miesięcznie, co by wyniosło... 25 lat udziałów plus oczywiście odsetki. Chciał szybko spłacić? Zabawne.

Przykładem człowieka naiwnego na pewno był Rudolf. Liczył, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, tak jak to on sobie ustalił i bez większych problemów, cała sytuacja się rozwiąże a on będzie mógł sobie spokojnie żyć jakby nigdy, nic się nie stało. No i przyszły jeszcze inne pytania, na które musiał odpowiedzieć, chociaż sytuacja stawała się dość stresująca. Od czasu do czasu spojrzenie uciekało na zegar powieszony na ścianie.
- Tak, jak już wspominałem, mam dzieci. Wspólników nie posiadam, całkowicie sam założyłem tą działalność.- Rozejrzał się szybko i zaraz spojrzenie wróciło do oczu lichwiarza, jakby próbował z niego cokolwiek wyczytać, cóż też planuje i czego jeszcze może od niego chcieć. Gdyby wiedział, że po głowie towarzysza chodziło spłacanie długu przez ponad 20 lat, na pewno mina by mu zrzedła. Spłacanie przez tak długi okres czasu równało się z niebotycznymi odsetkami.

Jacuś dalej udawał, że się wielce zastanawia, chociaż był już prawie pewny, iż wie, czego chce. Przekręcił głowę w lewo, potem w prawo, powzdychał troszkę, pomruczał coś do siebie, zmienił nieco pozycję siedzenia i postanowił się odezwać.
   — 20 procent udziałów i jak się spłaci, to się spłaci. Odsetki policzymy później w zależności, jak to się w czasie rozłoży. — Rzucił luźną propozycją obserwując człowieczka. Zabawny był. Właściwie mogli się zakolegować, ale jednak nie. Podrapał się po nosie i rozejrzał po pomieszczeniu, a następnie pochylił nieco do przodu i przemówił konspiracyjnym tonem.
    — Podajecie tu zupę cebulową?

— Zupę... cebulową? — Mężczyzna trochę zgubił wątek, lecz kontynuowali rozmowę o udziałach. Następnie spisali odpowiednią umowę i nastąpił uścisk dłoni mający zapieczętować układ.
   Brian Sue stał się zyskał 20% udziałów w Krotochwilnej kasztelance, zaś Rudolf uzyskał pieniądze, które chciał pożyczyć.

Jack Sue +20PN, +10PS, +10g kieszonkowego

Koniec sesji

maj 1937
Trochę zajęło Jerome'owi, zanim znalazł wystarczająco czasu, by wyruszyć na wycieczkę po Nokturnie, celem znalezienia wskazanego na karteczce od dziwnej kelnerki adresu. Chociaż wampir całkiem nieźle rozeznawał się na Nokturnie, szybko okazało się, że odnalezienie lokacji, którą mu wskazano, wcale nie było łatwe. Głównie dlatego, że takiego numeru domu zwyczajnie... Nie było. Najbliższy owego był budynek domu publicznego - wciśnięty w kąt bocznej uliczki, z pozaciąganymi, grubymi kotarami w oknach, nieudolnie udający zwykłą mieszkalną kamienicę.

Jerome wystroił się jakby szedł na randkę życia. Co prawda to była tylko kelnerka, jednak wampir zawsze, ale to zawsze dbał o swój wygląd. I aby nie zawieść oczekiwań, musiał wyglądać lepiej, niż na imprezie walentynkowej. Oby tylko nie okazało się, że kolejny dobry garnitur pójdzie do kosza. Ale nie mógł wyjść na obwiesia, więc należało zadbać o strój i wygląd.
Błyszczący i podniecony tajemniczym spotkaniem szybko odnalazł budynek burdelu, jednak odnalezienie właściwego adresu było o wiele trudniejsze. Przeszedł ulicą kilka razy, dokładnie oglądając budynek z każdej strony. A gdy już uznał, że nagle, magicznie nie pojawi się odpowiedni numer, zapyta po prostu tutaj.
Z bilecikiem w dłoni udał się zatem do drzwi prowadzących do wnętrza Krotofilka.