Rezerwat smoków

Smok, chyba nie był dziś w humorze i właśnie postanawiała nas o tym przekonać. Nie miałem zbyt dużego doświadczenia ze smokami, a w tym momencie po prostu nie wiedziałem co zrobić? Rzuciłem kątem oka na moich kolegów, lecz żaden z nich nie okazywał strachu, albo rzeczywiście się nie obawiali bestii, albo to doświadczenie sprawiało, że nie dawali po sobie poznać lęku.
Cofnąłem się o krok, i jeszcze jeden i następny. Czułem, że drżę. Zacisnąłem dłonie w pięści niemal do bólu, aż mi posiniały knykcie.
Oddychałem bardzo wolno, o dziwo! Starałem się opanować. I nie puścić do gwałtownej ucieczki.
Upewniłem się, że różdżkę mam pod ręką. Nie myślałem by krzywdzić stworzenie, lecz musiałem o tym pomyśleć "co w razie gdyby?".
Cofnąłem się o pół kroku spoglądałem cały ten czas na zielonego smoka.

!k20

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 1 (1)

Współpracownicy gwałtownie kiwali głową, żeby James nie wykonywał ŻADNEGO ruchu, lecz chłopak spróbował ostrożnie odsunąć się do tyłu. Niestety nie było to zbyt rozsądne. Źle stąpnął na gałąź leżącą po drodze i wywrócił się do tyłu. Upadek nie był bolesny, zdążył się zaasekurować rękami nie niszcząc przy tym różdżki. Smoczyca wydała się niesamowicie zaskoczona tym szybkim ruchem. Przysunęła nieco głowę w stronę chłopaka, zaś podrzucone przy upadku w powietrze różne drobiny podrażniły ją w nos powodując kichnięcie. Gdyby to był zdrowy smok, James skończyłby jako węgielek, lecz w przypadku tak wiekowej istoty, zatopił się tylko w wielkim glucie. Współpracownicy powstrzymywali się od śmiechu, nie tylko przez wzgląd na niebezpieczne stworzenie, lecz także, aby udawać poważnych i niezadowolonych zachowaniem Gryfona.
Smoczyca ziewnęła przeciągle, po czym odwróciła wzrok w kierunku znajdującym się za Jamesem.
— A co tu się dzieje? — Chłopak usłyszał kroki i głos swojego dziadka. — James, czemu nękasz Konstancję?
Mężczyzna podszedł do smoka, z uczuciem kładąc dłoń na jego pysku, zwierzę zaś przymknęło oczy. Współpracownicy wciąż trwali w milczącym bezruchu.

Robiąc krok w tył niebacznie stanąłem co w gruncie rzeczy przełożyło się na mój nieszczęsny upadek. Czym niestety wzbudziłem ciekawość, a może nawet zaniepokojenie u szmaragdowej bestii, która już, już się nachyla rozwiera paszczę, a ja godzę się ze swym marnym losem widząc urywki swego życia, możliwości których nie wykorzystałem, osoby którym nie powiedziałem paru słówek i Nadzieję o której na dobrą sprawę nic nie wiem. Aż chce się powiedzieć „You know nothing, James...”
Zamknąłem powieki czekając na swój kres..., lecz niestety ten nie nadszedł, a zamiast smoczego żaru otoczyła mnie zewsząd, wręcz tonąłem w ciągnącej się mazi glutów.
Smoczyca zwyczajnie kichnęła... - uświadomiłem sobie, cholera. Moi „koledzy” śmiali się do rozpuku nie kryjąc negatywnych emocji, a w prawdzie mieli ku temu prawo wszak ich nie posłuchałem.
Grymas wściekłości pojawił się na mym licu byłem sam sobie winny. A na domiar złego jak gdyby Merlin i jego 12 braci w zakonie chciało mi dopiec scenie tej przyglądał się dyrektor rezerwatu. Pan dziadek...
Gniew uleciał na rzecz wstydu, a twarz spąsowiała. Wstałem niespiesznie próbując oczyścić się z mazi.
- Proszę wybaczyć proszę pana przystąpię do wyjaśnieni jak tylko pozbędę się tej mazi... – rzekłem z taką dostojnością, że omal się nie popłakałem ze wstydu. Rad że mogę zniknąć z towarzystwa wskoczyłem w co gęstszy bór z którego po czasie dobyło się kilka ściszonych klątw i inkantacje. - Chłoszczyć! – rzekłem dwukrotnie licząc na pozytywny efekt.

!2k20 zaklęcie nie nauczone*

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 16 (7, 9)

Dziadek uśmiechnął się pobłażliwie widząc Jamesa w stanie zawstydzenia. Smoczyca wydała jakiś pomruk, po czym ułożyła głowę kontynuując sen.
— Panowie, możecie wracać do pracy — odezwał się spokojnie do Victora i Lawrence'a, którzy to też uczynili. Następnie zwrócił się do wnuka. — James, dokąd uciekłeś? — Zawołał do niego nieco rozbawionym tonem.
Chłopak próbował się oczyścić, lecz jego wysiłki poszły na marne, wciąż oblepiony był glutem.
— Użyj Tergeo! — Dodał dziadek, jakby wiedział, którym czarem posłuży się wpierw wnuk.

Z wystającą głową w krzakach spojrzałem zaskoczony na dziadka i kiwnąłem potwierdzająco głową. - Tergeo! - oby efekt był lepszy niż przy poprzednim zaklęciu...
Po oczyszczeniu się to jest do czasu aż czar mi się udał, wyszedłem z lasku. - Dziękuje, za podpowiedź bardzo nieprzyjemna rzecz, lecz lepsza niżeli wizja spalenia - uśmiechnąłem się. Poznawałem humor i żargon hodowców i jakoś przyznam szczerze, że z łatwością  wchodził mi on w pamięć.
- Co cię sprowadza? - zagadnąłem nieco niepewnie bowiem mógł chcieć udzielić mi reprymendy, pouczenia bądź ofukać za coś co źle zrobiłem. A przyznam, że przy każdej czynności się starałem. Uśmiechnąłem się jednak promiennie do dziadka, było nie było byliśmy rodziną może przyszedł zobaczyć jak sobie jego wnuczek daje radę? Och... wówczas mógłby przeżyć silny zawód widząc mój "glutowy popis". Spojrzałem nań ciekawie.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 53 (20, 19, 14)

Efekt Tergeo był zdecydowanie lepszy! Cała substancja zniknęła w mgnieniu oka! Młodzieniec wyszedł z lasu chcąc dowiedzieć się, co sprowadza tutaj dziadka. Mężczyzna uśmiechnął się lekko na żarcik wnuczka.
— Codzienny spacer — odpowiedział mu. — Przy okazji chciałem zobaczyć, jak sobie radzisz i... dać ci to.
Wyciągnął z kieszeni niewielką kopertę i podał James'owi.
— Przyszedł jak już rozpocząłeś pracę — dodał.
Chłopak mógł otworzyć przesyłkę i znaleźć w niej kartkę ozdobioną zgrabnym i ładnym pismem.

---

---

- Och, list. Dziękuje - otworzyłem kopertę i przeczytałem. Byłem nieco zaniepokojony i zaskoczony słowami Nadziei. Nie wiem jak dużo ze wspomnianych emocji widać było na mej twarzy, lecz po chwili wróciłem wzrokiem do osoby dziadka. - Czy.. - zacząłem niepewnie - Mógłbym poprosić o przerwę? Chciałbym odpisać w ramach możliwości jak najszybciej. To przyjaciółka zapewne się martwi o mój los po tym jak sam wiesz..., nie wróciłem do Hogwartu - spojrzałem niepewnie na dziadka i czekałem na odpowiedź.
Jej słowa, tak delikatne niczym letni wiaterek, a zarazem tak ciężkie jak grudniowe przymrozki. Zależało mi na niej i z radością w sercu powitał bym ją jak stoję, lecz nie miałem pojęcia czy mogę spraszać osoby z zewnątrz na teren rezerwatu. To rodziło pewne problemy, acz i jako taki na miejsce spotkania idealnie się nadawał. Zastanawiałem się nad tym dłuższą chwilę, aż odważyłem się zapytać - Czy mógłbym zaprosić pannę Potocką do rezerwatu? Ręczę za nią - stanąłem niemal na baczność z powagą wymalowaną na twarzy i niepewnością w sercu.

— Oczywiście — odpowiedział dziadek, powtarzając swoją decyzję także przy drugim pytaniu. James z radością mógł udać się do bezpiecznego miejsca zaopatrzonego w sprzęt niezbędny do pisania listów. Po odpisaniu Nadziei, oczekiwał na jej przybycie.

@James Prewett +1 zaklęcie trudne, +20g

Koniec sesji

6 sierpnia 1936 rok, godzina 10

Laura bynajmniej nie biegła na praktyki z entuzjazmem, choć zjawiła się punktualnie Spodziewała się papierkowej roboty, parzenia kawy i tych wszystkich nudnych zajęć, które zazwyczaj przydziela się praktykantom i stażystom. Już sam fakt, że mogła z bliska zobaczyć pracę ludzi zajmujących się sprawami magicznych zwierząt miał być atrakcją, nie nastawiała się na inne. Jednak na widok mężczyzny w szacie z Rogogonem poczuła ścisk w żołądku. Czy to możliwe, że będzie miała okazję zapoznać się z jakimiś sprawami dotyczącymi smoków? Raczej wątpliwe, żeby ów człowiek był po prostu fanem tych cudownych stworzeń. Odruchowo zacisnęła dłoń na wisiorku ze smokiem, z którym nigdy się nie rozstawała i przywitała się grzecznie, oczekując rozwoju wydarzeń.