Rezerwat smoków

Laura czuła, jak żołądek jej się zaciska z emocji, cała drżała z ekscytacji. Słuchała jednak uważnie, nie była głupią pannicą, wiedziała, że smoki to nie są milusie szczeniaczki i trzeba do nich podchodzić z najwyższą ostrożnością, obserwować każde drgnięcie, rozpoznawać zmiany emocji i przenigdy ich nie prowokować. Trochę rozumiała zwierzęta dzięki kotu, Lux nauczył ją obserwacji zachowania i wyciągania wniosków, gdy się przegięło. Tylko o ile kot mógł co najwyżej podrapać, przegięcie ze smokiem mogło się skończyć śmiercią. A bynajmniej nie miała aspiracji, by skończyć jak Rick.

Nawet nie zauważyła, że przyspieszyła, gdy do jej uszu dobiegł ryk smoka. Złapana za ramię posłusznie zwolniła, uzbrajając się w cierpliwość. Szczerze powiedziawszy nie miała pojęcia co to za smok, dotychczas żadnego nie spotkała. Mimo tego, że pochodziła z Walii, gdzie Walijski Zielony występuje pospolicie. Niestety, jak na smoka, nie jak na zwierzę, dlatego wbrew pozorom trudno było go spotkać.

- Wydaje mi się, że może to być Chiński Ogniomiot. Z tego co czytałam, mają bardzo przyjemny głos - odpowiedziała po chwili wahania. - Ale nie jestem pewna, nigdy nie słyszałam ryku smoka - przyznała. Trochę głupio jej było, że mimo tak wielkiej pasji tak niewiele w rzeczywistości wiedziała.

Ta ostrożność była w pełni zrozumiała. Większość młodych ludzi, zwłaszcza Gryfonów, nie zdawała sobie sprawy z zagrożeń i powagi sytuacji, w której się aktualnie znajdowała. Smith nie mógł wiedzieć, że akurat trafiła mu się ogarnięta praktykantka. Niestety, jak widać poza podstawowym BHP Laura nie miała zbyt konkretnej wiedzy. W księgach nie piszą jak rozpoznać smoka po odgłosie, więc nie mogła tego wiedzieć. Mimo to poczuła się zawiedziona swoją błędną odpowiedzią. Jak mogła tego nie wiedzieć, przecież smoki były jej pasją. Kopnęła się mentalnie za tę porażkę.

Kiedy jednak zobaczyła smoczycę, wszystko inne przestało się liczyć. Słyszała gadanie o łuskach i skrzydłach, ale nie do końca go słuchała. Przecież sama widziała, że miała przed sobą najpiękniejsze stworzenie, jakie kiedykolwiek mogła zobaczyć. Zakryła usta dłonią, żeby nie wrzasnąć nagle z radości i wzruszenia. Chciała tam stać i patrzeć, ale wzmianka o pisklętach skutecznie zadziałała. Ciepło panujące w pomieszczeniu było dodatkowo odczuwalne ze względu na chłód panujący na zewnątrz, ale kto by się przejmował takimi drobiazgami, kiedy miał przed sobą takie cuda. Na widok piskląt Laura zwyczajnie się rozpłakała z radości i wzruszenia. Patrzyła na maluchy prawie tak, jakby to były jej własne dzieci.

- Są prześliczne - wydusiła, choć smoczki były równie urodziwe, co ludzkie noworodki, tylko nie czerwone i pomarszczone. W porównaniu do dorosłych osobników, pisklęta były zwyczajnie brzydkie. Jeśli jednak nie tak wyglądała miłość od pierwszego wejrzenia, to Laura nie wiedziała jak.

Zarejestrowała, że Puzo coś do niej mówi, ale kompletnie nie zrozumiała co. Zorientowała się tylko, że wszyscy na nią patrzą i oczekują odpowiedzi, ale nie miała pojęcia jakiej.

- Przepraszam... nie słyszałam pytania - przyznała, nieco zawstydzona. Obiecała przecież słuchać. Z drugiej strony jednak właśnie spełniało się jedno z jej największych marzeń, trudno ją winić, że była w emocjach. Przy powtarzaniu pytania już słuchała i mogła odpowiedzieć. Wiedziała to przecież. - Smoki są głównie mięsożerne, w większości przypadków wyłącznie mięsożerne. Jak sama nazwa wskazuje, smok ten pochodzi z Walii, gdzie dominują pastwiska dla owiec i bydła, a więc głównego źródła pożywienia. Nie zdarzały się przypadki ataku na ludzi, ta rasa nie jest szczególnie agresywna. Młode można z powodzeniem karmić większymi owadami, gryzoniami, albo po prostu kawałkami mięsa. Wydaje mi się, że w hodowli każdego gatunku najważniejszy jest kontakt z człowiekiem. Jeśli pisklęta od pierwszych chwil życia będą przyzwyczajone do ludzi, nie będą ich atakować w późniejszym życiu. Oprócz tego, jeśli smoki mają być samodzielne, trzeba je uczyć polowania, albo raczej umożliwić im słuchanie instynktu. Natomiast tuż po wykluciu standardowo sprawdza się stan zdrowia, czyli rozmiar, oddech, temperaturę ciała i ewentualne widoczne wady. Wszelkie inne nieprawidłowości wychwytuje się od pierwszej godziny do pierwszego tygodnia, kiedy małe są już bardziej ruchliwe i widać, które z nich mogą mieć problemy z poruszaniem się albo wykazywać objawy wad wrodzonych.

Proszę o rzut kostką o każdą cechę, którą sprawdzasz.

Ciekawe urozmaicenie okazało się spełnieniem największych marzeń, cóż za zaskakujący zwrot akcji. Pokiwała energicznie głową, słysząc propozycję dowiedzenia się o smokach więcej. Może i dopiero się uczyła, ale chciała wiedzieć wszystko i była dla siebie surowa, jeśli nie wiedziała prostych rzeczy. Nawet jeśli nie miała jak się ich nauczyć. Po prostu wychodziła z założenia, że skoro to jej pasja, powinna wiedzieć wszystko, poza tym nigdy nie była zadufana w sobie i przekonana, że ona wie wszystko najlepiej, jak większość dzieciaków z dobrych domów.

Jednak teraz, kiedy miała przed sobą smocze pisklęta, nie myślała o takich rzeczach ani trochę. Wzięła kilka głębokich wdechów, bo słysząc, co ma zrobić, poczuła jak kręci jej się w głowie. A przecież nie chciała być drugą Bunny i mdleć z byle powodu. Włożyła fartuch i rękawice, próbując opanować drżące z ekscytacji dłonie. Była gotowa dotykać maluchów nawet bez odzieży ochronnej, choć żaden odpowiedzialny opiekun by jej na to nie pozwolił. Zbliżyła się do pisklęcia ostrożnie i z mocno bijącym sercem.

- Hej, maluchu - powiedziała cicho, wyciągając dłoń w kierunku smoczka. Słusznie założyła rękawice, mały kłapnął puszczą i zacisnął ząbki na materiale rękawicy. - Chyba jest głodny - zauważyła. - Ale jesteś śliczny - rozczuliła się, głaszcząc smoczka po czubku głowy. Starała mu się przyglądać, ale nie była pewna, czy cokolwiek wyłapie.

!3k20 obserwacja oczu, łusek, łap

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 18 (1, 2, 15)

Proszę o rzut kostką o każdą cechę, którą sprawdzasz.

Laura się nie bała. Na jej szyi wisiał zaklęty smok, który ostrzegał ją przed niebezpieczeństwem, a teraz ani drgnął. Wiedziała zresztą, że maluch po prostu jest głodny i instynktownie łapie pierwszą rzecz, która znajdowała się w zasięgu jego pyska. Jak to dziecko. Z szerokim uśmiechem i zachwytem w oczach nakarmiła malucha, słuchając Puzo jednym uchem. Nie zauważyła prawie niczego, bo pod jej powiekami w dalszym ciągu zbierały się łzy wzruszenia, skutecznie uniemożliwiając obserwację koniecznych cech. Dopiero po dłuższej chwili w oczy rzucił jej się dziwaczny stan łap smoczka.

- Albo mi się wydaje, albo brakuje mu palców - zauważyła, nie będąc pewną czy to dobrze, czy źle. Nie przypominała sobie, żeby coś na ten temat czytała, ale ogólnie pamiętała niewiele. Przesunęła palcem od czubka głowy aż po koniec ogona pisklaka, głaszcząc go jak kota: delikatnie, ale płynnie. Wydała z siebie westchnienie zachwytu, gdy mały otarł się o jej dłoń. Pragnęła zdjąć rękawice i poczuć te śliczne łuski na skórze, jednak miała dość oleju w głowie by wiedzieć, że gdyby tylko spróbowała to zrobić, byłby to natychmiastowy koniec jej wycieczki.

- Kiedy je, można przyjrzeć się zębom. Lepiej nie sprawdzać ich ręcznie, przynajmniej dopóki smok nam nie zaufa i nie pozwoli tego zrobić. W przeciwnym razie może się skończyć rozlewem krwi, nawet pisklęta mają zęby ostre jak brzytwy - odpowiedziała, nie odrywając wzroku od malucha. - Można też spróbować ocenić stan skrzydeł, ale i tu trzeba delikatnie, nie wszystkie smoki to lubią - mówiąc to, delikatnie chwyciła małe skrzydło i spróbowała je powoli rozłożyć, cały czas uważając na reakcje smoka, żeby natychmiast przestać, kiedy zacznie stawiać opór.

!3k20 ponowne obejrzenie oczu, przyjrzenie się zębom, obejrzenie skrzydeł

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 43 (20, 3, 20)

Roześmiała się, gdy maluch zaczął coraz bardziej intensywnie domagać się pieszczot, nawet nie śmiała mu ich szczędzić. Głaskała smoka dokładnie tam, gdzie się nadstawiał i starając się to robić tak jak lubił. Obejrzała dokładnie skrzydła, szczebiocząc przez cały czas do pisklaka o tym, jaki jest śliczny. Już teraz wiedziała, że to jest to, co chce robić już zawsze. Gdyby każdy jej dzień miał tak wyglądać, reszta jej życia byłaby pasmem nieustannego szczęścia.

- Nie wygląda wcale na zabiedzonego. Poza tym brakującym palcem i blizną pod okiem wygląda zdrowo i okazale. Wydaje się zmieniać ubarwienie, być może jest to kwestia zrzucania łusek płodowych, że tak to ujmę. Ale ogólnie to jest idealny, jak każdy smok - pogłaskała brzuszek malucha, gdy go odsłonił. Miała wrażenie, że smok wyczuwa jej nastrój i rozumie, że chce dla niego jak najlepiej. Zachichotała, kiedy pisklak podpalił pana Puzo.

- Nie jest wcale złośliwy, po prostu smoki nie lubią, kiedy coś idzie nie po ich myśli - powiedziała rozbawiona, drapiąc delikatnie małego pod szyją. Smoki były w gruncie rzeczy bardzo podobne do kotów. - Chciałabym go nazwać, ale nie powinnam się aż tak do niego przywiązywać - wyznała. Cudowny sen kiedyś się skończy i będzie trzeba wrócić do rzeczywistości. Nie chciała, żeby to było jeszcze bardziej bolesne niż musiało być.

Koniec sesji.

Ocena praktyk: wybitny
+ 15 PR