Sala muzyczna

Po kolacji złożonej z kilku łyków dyptamowej herbaty i dyniowego pasztecika, Roslyn udała się do dormitorium Slytherinu, gdzie z ulgą zostawiła "Magiczne wzory i napoje" — nadszarpnięty zębem czasu podręcznik, który wypożyczyła z biblioteki kilka dni temu. Tej samej wizyty sięgnęła po "Grimoire zaklęć. Stopień drugi", pomyślawszy przezornie, że może się przydać na wypadek, gdyby coś wypadło jej z pamięci. Przed wyjściem narzuciła na plecy askamitną pelerynę w kolorze dojrzałej śliwki — wieczory stawały się coraz chłodniejsze, a Lestrange wyjątkowo nie przepadała za dreszczami z zimna. 
       Dziewczę prędko wspięło się po kamiennych schodkach, kierując swe kroki ku wyższym piętrom Hogwartu. Zerknęła przelotnie na zegarek, którego skórzany pasek owijał jej szczupły przegub. Dziesięć do dziewiętnastej, miała jeszcze mnóstwo czasu. Dotarłszy na miejsce, pchnęła dłonią zniszczone, dębowe drzwi. Sala była pogrążona w mroku, jedynym źródłem światła były świece rozstawione na pianinie. Niepewnym krokiem wsunęła się do środka, czekając cierpliwie, aż jej oczy przyzwyczają się do widzenia w tak niłym świetle. Chwilę później zbliżyła się do pianina, by sprawdzić czy działa, skrzywiła się jednak słysząc jękliwe tony jakie wydawał z siebie intrument. Nie mając nic innego do roboty przeszła dookoła niewielkiego pomieszczenia, lustrując wzrokiem całe jego wyposażenie. Gobelin prezentował się wyjątkowo paskudnie, grymas obrzydzenia przeciął jej blade lico kiedy przyglądała się przedstawianej scenie. Na szczęście Rhys zaraz powinien się pojawić. Przestąpiła z nogi na nogę wciąż wpatrując się w brutalną scenę jawiącą się na tapiserii.

Nie dane jej było spędzić długich chwil w oczekiwaniu na Ślizgona. Sylwetka chłopca zmaterializowała się przy drzwiach, przyprawiając ją o niemiły dreszcz przechodzący wzdłuż kręgosłupa. Yaxley zdawał się poruszać bezszelestnie, co wprawiło Roslyn w niemiłe zaskoczenie. Po chwili milczenia, które pozwoliło wrócić sercu Lestrange do normalnego rytmu, dziewczyna przekrzywiła głowę, racząc Rhys'a delikatnie znudzonym spojrzeniem.
      — Otóż to. Wybacz, pozwoliłam sobie pominąć Nikodema przy wysyłaniu zaproszeń na to absolutnie wyjątkowe spotkanie. — Beznamiętne spojrzenie mówiło samo za siebie, nie ceniła sobie nadto obecności Carrow'a, jednak oboje zdawali sobie sprawę, że będzie on ich towarzyszem podczas trudnej wyprawy do szkolnych podwalin. Westchnęła cicho na myśl o denerwującym Ślizgonie, pałętającym się bez ładu i składu. Zdecydowanie będzie musiała sięgnąć po uspokajające kadzidełka konopne od Zonka, dla ukojenia nerwów, oczywiście.
       Kilka sekund później Rose sięgnęła do torby, by po chwili pełnej złośliwego mamrotania wyjąć zeń wolumin o nudnej, czarnej okładce i tłoczonym srebrnymi literami tytule  — "Grimoire zaklęć. Stopień drugi". Nie otworzyła jednak książki, a jedynie skierowała wzrok na Yaxley'a. 
       — Mam nadzieję, że i ty zdążyłeś zajrzeć choć na chwilę do ksiąg w poszukiwaniu pożytecznych zaklęć. Będę na tyle miła, by pozwolić Ci wieść prym tym razem. Nie mogę przecież pozwolić by tak wspaniały umysł się marnował. — Oświadczyła z przekąsem, a kąciki jej ust uniosły się w delikatnym uśmiechu.

Słysząc słowa Rhysa na temat romantycznej atmosfery panującej w ciemnym i zakurzonym pomieszczeniu, na twarz Roslyn wkradł się grymas wyrażający szczere obrzydzenie. Dla Lestrange samo pojecie romantyczności brzmiało dosyć durnie i mugolsko. Nadmierny sentymentalizm nigdy też nie był bliski jej sercu. Elaboraty, które czytywała do późnych godzin nocnych nieczęsto skupiały się na podobnych tematach, a jeżeli już, fragmenty zawierające opisy romantycznych uniesień skrzętnie były przez pannicę omijane. Może jeszcze nie nadszedł jej czas?
       Czarnowłosa bacznie przyglądała się Rhysowi, kiedy wypowiadając inkantację, smagnął delikatnie różdżką. Odniosła dziwne wrażenie, że niepoprawnie zaakcentował jedną z części zaklęcia co przełożyło się na brak oczekiwanego przezeń efektu. Zamiast tego, nieoczekiwanie, tuż pod ich nogi opadł postarzały gobelin. Tumany opadającego kurzu wywołały u Roslyn atak kaszlu, który po chwili ustał wraz z opadającymi na podłogę drobinkami kurzu. Dziewczyna, nie kryjąc obrzydzenia, strzepnęła z ramienia pająka wielkości połowy dłoni. Czy w tej szkole naprawdę nikt nie sprząta? 
       Jej wewnętrzne oburzenie wobec niesubordynacji pracowników szkoły zeszło na dalszy tor, kiedy czarne tęczówki jej oczu otarły się o srebrzystą taflę lustra. Spojrzenie prędko objęło zakurzone, mosiężne okucia i zmatowienia na bokach. Roslyn zastanawiał powód zasłonięcia lustra przy pomocy tapiserii. Czyżby kryło się za nim coś więcej? Ledwo ta myśl przeszła przez głowę Lestrange, jej uwagę całkowicie pochłonął niknący w powierzchni lustra nietoperz. Ręka Ślizgonki mimowolnie zetknęła się z taflą lustra, nim dziewczyna zdołała pomyśleć, że może to nieść za sobą niebezpieczeństwo.

Roslyn nie poczuła chłodu lustrzanej tafli, kiedy jej dłoń zetknęła się z gładką powierzchnią. Zamiast tego, miała wrażenie, że coś wciągnęło ją do środka, nie pozwalając wyswobodzić się z niewidzialnego uścisku. Twarde lądowanie w połączeniu z nieznośnymi zawrotami głowy, było wyjątkowo nieprzyjemną kombinacją. Lestrange, masując swój kościsty tyłek, próbowała rozejrzeć się po pomieszczeniu, przed oczami jej wirowało i to chyba dosyć mocno, bo odnosiła wrażenie, że kiedy obracała głowę w lewo — obracała się ona w prawo. Zrzuciwszy to dziwne odczucie na karb nieprzyjemnego wirowania, pozwoliła sobie na chwilę odpoczynku, mając nadzieję, że pozwoli jej to wrócić do pełni sił.
       Nie do końca wiedziała ile czasu upłynęło, nim spróbowała podnieść się z zimnej posadzki, z całą pewnością nie była to krótka chwila. Spojrzenie ciemnych oczu przeniosła na znajdującego się po jej lewej stronie Rhysa. Usiłowała, to lepsze określenie, bo znowu zamiast w lewo, spojrzała w prawo! Co u licha?! Nie poddając się w swych staraniach, obróciła głowę w prawo, co pozwoliło jej na zlustrowanie twarzy swego towarzysza. Poczuła dziwny niepokój, coś zdecydowanie było nie tak! 
       Dziewczyna wzięła głęboki oddech, nim zebrała się do wstania z zimnej posadzki. Przez krótką chwilę Ślizgonka myślała, że zawroty głowy wróciły, ucieszyła się jednak, kiedy dziwne uczucie w brzuchu okazało się tylko chwilową nieprzyjemnością. Kierowana żywą ciekawością, wypróbowała teorię, która wyklarowała się w jej głowie po próbie spojrzenia na Rhys'a. Usiłowała cofnąć się do ściany, co zaowocowało zbliżeniem się do lustra. Bingo! 
       — Jesteśmy naszym lustrzanym odbiciem! Cokolwiek robimy, efekt jest taki, jakbyśmy byli odbiciem w lustrze! — zawołała podekscytowana do Yaxley'a, sięgając po różdżkę ukrytą w czeluściach kieszeni swetra. Kto wie, co może tu na nich czyhać?

Roslyn rozglądała się gorączkowo po pomieszczeniu w poszukiwaniu wskazówek. Z całą pewnością nie znaleźli się tutaj przez zupełny przypadek! Tak po prostu nie mogło być. Pokręciła głową, słysząc słowa padające z ust Rhysa.
       — Uczniowie zwykle z własnej woli nie ściągają ze ścian okurzonych gobelinów, stanowiących dom dla milionów stworzeń o zbyt dużej ilości odnóży — mruknęła, ściągając z kosmyka włosów pająka o czerwonym odwłoku. Niespecjalnie bała się pajęczaków.  
       — Nie wydaje mi się — odparła, odpowiadając na jego pytanie. To byłoby zdecydowanie zbyt trywialne rozwiązanie, szczególnie dla czarodziejów. Wzdrygnęła się nagle, słysząc donośny głos dobiegający z nieznanego miejsca. Wyciągnęła różdżkę przed siebie, by w razie niebezpieczeństwa być w stanie gotowości. Dopiero po chwili jej wzrok skierował się ku postarzałemu portretowi. Jak mogła go wcześniej przegapić? Ruszyła w stronę malowidła; pozwoliła sobie jednak na brak pośpiechu — tak jak zalecił czarodziej widniejący w obrazie. 
        — Czy może nam Pan pomóc wrócić?  —  zwróciła się do mężczyzny nad wyraz grzecznie. Zdawało jej się przez chwilę, jakby kojarzyła jego twarz. Czyżby był jakimś wybitnym czarodziejem? Miałoby to sens zważywszy na większości portretów zajmujących hogwardzkie ściany, zwykle widnieli czarodzieje odnoszący sukcesy w różnych dziedzinach magii.