Bełogradczik

Najwyraźniej nie był to jej doskonały dzień na przeciwzaklęcia. Na szczęście Drętwota była słaba i Flint sam się otrząsnął po krótkiej chwili. Kobieta uśmiechnęła się rozbrajająco do Tony'ego. Przesunęła różdżkę w dłoniach, czekając, aż mężczyzna sam się pozbiera. Dopiero wtedy wróciła do postawy. Może uda się jej wygrać i nabić trzeci punkt?
-Expelliarmus! Mimble wimble! -pokusiła się o to samo zaklęcie, którego niedawno użył sam Anthony. Może tym razem jej się uda? Jak skończy się pojedynek? Czułą podniecenie na myśl o zbliżającej się wygranej, ale jeszcze nic nie było przesądzone...

!2k20

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 24 (9, 15)

Nie zdążył zrobić dosłownie nic, bo panna Greengrass szybko wytrąciła różdżkę z jego dłoni. To naprawdę nie był jego dzień... Musiał pogodzić się z porażką. Złapał swoją różdżkę, którą schował za pasek, po czym podszedł do swojej partnerki, gratulując jej zwycięstwa. 
- Wiele się nauczyłaś w tej Bułgarii. - Pozwolił sobie na komplement, bo i musiał przyznać, że nie spodziewał się po Jasmine takich zdolności pojedynkowania się. Nie chodziło oczywiście wcale o to, że jej nie doceniał. Po prostu pamiętał, że kobieta zawsze wolała eliksiry od czarodziejskich pojedynków. 
- Chciałem cię sprawdzić. Następnym razem nie będzie taryfy ulgowej. - Dodał jednak, jakby chcąc pokazać, że to był tylko wypadek przy pracy albo że po prostu dawał jej fory. W rzeczywistości wcale jej takich nie dawał, ale sam też nie walczył tak dobrze jak zwykle. Nie był pewien, co było powodem jego dekoncentracji.
- Chociaż wygląda na to, że życzenie należy do ciebie. - To musiał jej oddać. Był słowny i honorowy, więc jeżeli się na coś umówił, nie miał zamiaru się wycofywać.

Kobieta wydała z siebie okrzyk triumfu, kiedy różdżka wyleciała z rąk Flinta. Pierwsze, pełnoprawne zwycięstwo. Uśmiechnęła się szeroko. Lekki piruet zakończyła dygnięciem.
-Nauka nie poszła w las. -odpowiedziała, kiedy Anthony do niej podszedł. Nie mogła się oprzeć i stojąc na palcach, ucałowała usta pokonanego. -Gloria victis, Tony. -dodała, korzystając z łaciny.
Prychnęła nieco oburzona, gdy usłyszała o taryfie ulgowej.
-Przyznaj się, przegrałeś. Nie umiałeś się skupić, rozproszony moim uśmiechem. -rzuciła nieskromnie, nie chowając różdżki. Nie odpowiedziała na słowa o życzeniu. Wykorzysta je w odpowiednim czasie.
-Portus. -rzuciła zaklęcie na stłuczoną fiolkę po eliksirze, którą nosiła w kieszeni. Dla pewności powtórzyła zaklęcie jeszcze dwukrotnie, gdyby to się nie udało.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 41 (9, 12, 20)

Uśmiechnął się szczerze, widząc jej reakcję na zwycięstwo. Cóż, może nieraz warto było oddać jej palmę pierwszeństwa.
- Nie da się ukryć. – Zdążył powiedzieć tylko tyle, kiedy na jego ustach panna Greengrass złożyła całusa. Nie mógł jednak narzekać, bo było to nawet przyjemniejsze od słownych przekomarzanek.
- Przegrałem, fakt, ale na twoim miejscu nie cieszyłbym się tym zwycięstwem zbyt długo. Liczę na szybki rewanż. – Odpowiedział kobiecie, bo widział jak bardzo oczekuje tego, żeby przyznał jej rację. Z kobietami zaś nie było sensu zaciekle dyskutować, bo ostatecznie i tak wychodziło tak, jak one chciały. Poza tym tego, że zwyciężyła i tak nie dało się nijak przeinaczyć.
Kiedy Jasmine stworzyła świstoklik mający, Tony złapał go bez wahania, licząc na to, że jego partnerka zapewni im tym samym bezpieczny i komfortowy powrót do ojczyzny.

Kobieta prychnęła niczym rozjuszona kotka – ktoś tutaj miał chyba zbyt wybujałe ego i zbyt wysokie mniemanie o sobie. Pojedynki może nie należały do jej ulubionych form rozrywki, ale teraz sama czekała na to, żeby pokazać Tony’emu, że jej zwycięstwo nie było wcale wynikiem przypadku. Na następną okazję oboje musieli jednak trochę poczekać. Teraz trzeba było wrócić do Londynu, i Jasmine chyba nawet się z tego cieszyła. Miło wspominała staż w Bułgarii, ale przez ten czas zdążyła zatęsknić za swoim domem.
- Następnym razem wygram kolejne życzenie. – Rzuciła jeszcze śmiało do Flinta, figlarnie puszczając mu przy tym oczko.
Zaraz po tym złapała razem z Tony’m świstoklika. Tworząc go, starała się przenieść ich w okolice Pałacu Westminsterskiego. Według planu świstoklik miał zadziałać po dwudziestu sekundach. Kobieta nie była jednak pewna czy dawno nieużywane zaklęcie powiedzie się jej i tym razem.

Świstoklik został wykonany niepoprawnie, a rezultaty jego użycia mogły być różne. Fiolka przez chwilę zapłonęła jasnym, niebieskawym światłem, które sygnalizowało powodzenie czaru. Zarówno Anthony, jak i Jasmine złapali za świstoklik i paręnaście sekund później - poszybowali do Londynu!

Zapraszam do tego tematu: https://mortis.org.pl/showthread.php?tid...0#pid28780

Data sesji zostanie ustalona po jej skończeniu

około południa

Bułgaria, w przeciwieństwie do Wielkiej Brytanii, była o tej porze roku ciepła i słoneczna. @Marcellus Gaunt zauważył tą zmianę już w sekundę po puszczeniu świstoklika, który przeniósł go na miejsce. Podróż tego typu nie należała do najprzyjemniejszych. Dostał wprawdzie przydzielony, ministerialny świstoklik, to fakt, ale żeby go użyć musiał najpierw wstać zatrważająco wcześnie, by pokonać kilka kominkowych połączeń jeszcze w kraju, a później dojechać kawałek autem, zanim dotarł wreszcie na miejsce - do Bełogradcziku. Pojazd prowadził brodaty mężczyzna, którego umiejętności w zakresie języka angielskiego skończyły się na "dzień dobry" i "wsiadać, proszę", tak że opuszczenie metalowej puszki na rzecz otwartej przestrzeni było dodatkowo przyjemnym doświadczeniem, kiedy w końcu zatrzymali się przed budynkiem biura, za którym widać było zarys stadionu do quidditcha.
Po co w ogóle Gaunt się tam wybrał? Doskonałe pytanie. Otóż został wysłany przez szefa w celu omówienia współpracy między Wielką Brytanią a Bułgarią. Gdyby udało się przekonać bułgarski Departament Sportu do współfinansowania i współorganizacji niektórych projektów Ministerstwa, ułatwiłoby to mnóstwo rzeczy. Jednym z ważniejszych i bardziej wpływowych pracowników bułgarskiego odpowiednika miejsca pracy Marcellusa był Dafo Haralampiev, który, tak się złożyło, zajmował się również prowadzeniem przedstawicielstwa drużyny Lwów z Bełogradcziku. Dlatego też właśnie w to miejsce został wysłany Gaunt. Jego zadanie było proste, przynajmniej w swoim założeniu: przekonać Haralampieva do tego, że warto robić z nimi interesy i że bułgarska liga (albo przynajmniej sam Haralampiev) nie będzie stratny na takim układzie.

Marcellus odbył w swoim życiu wiele podróży. Zawód od niego wymagał dotrzymywania kroku kierownikowi bądź zastępowanie go w miejscach, gdzie nie mógł się osobiście pojawić. To nie tak, że nie miał wizy czy właśnie miał, ale zakaz wstępu na teren danego państwa – nawet czarodziejom czasem trudno się rozdwoić, bo co dwie półkule to nie jedna, co?
Bełogradczik jednak odwiedzał po raz pierwszy. Miejsce to kojarzyło mu się z fascynującą budowlą zamku, dokładniej fortyfikacji Kaleto. Usytuowany został w doskonałym miejscu, bowiem to twierdza trudna do zdobycia i historycznie stoczono tu wiele krwawych bitew. Fortyfikacja została zbudowana tylko od strony północy i południa, resztę pozostawiając skałom, które dodatkowo stanowiły ochronę dla śmiałków pragnących podbić Kaleto. Dodatkowo nieopodal znajdowała się skała, w której nie tylko znaleziono malunki z 12000 r. p.n.e, ale i leżakowało tam naturalne gazowane wino produkowane według francuskich tradycji. Choć Marcellus był fanem whisky, zwłaszcza ognistej, nie gardził żadnym dobrym alkoholem z historią.
Wysiadł z samochodu i wszedł do budynku, w którym znajdowało się biuro Dafo Haralampieva, jego dzisiejszego towarzysza i negocjatora w rozmowach.
— Dzień dobry pani. Marcellus Gaunt, zastępca kierownica Departamentu Magicznych Gier i Sportów w Wielkiej Brytanii. Jestem umówiony na rozmowę z panem Haralampievem. — Powiedział po angielsku, gotowy ewentualnie rozmawiać w języku rosyjskim, choć nie był w nim aż tak mocno zaawansowany.

Kto wie, może po załatwieniu sprawy związanej z quidditchem Marcellus znajdzie trochę czasu na pozwiedzanie okolicy i zdobycie odrobiny tutejszego wina przy okazji? To nie byłaby zła pamiątka z Bułgarii, jak się nad tym zastanowić, a kiedy następnym razem będzie miał szansę tam pojechać? Jego grafik, jako zastępcy kierownika, był przecież całkiem napięty.
Po wejściu do budynku powitał go ładny, wysoko sklepiony i dużo chłodniejszy niż zewnętrzna część terenu hol, w którym za biurkiem siedziała kobieta w średnim wieku - najprawdopodobniej sekretarka.
- Arch, pan Gaunt. Tak, prosimy. - odezwała się do niego, podnosząc z krzesła trochę nerwowo. Jej angielski pozostawiał sporo do życzenia, a akcent brzmiał co najmniej dziwacznie w uszach Brytyjczyka, ale nie dało się jej odmówić starań. Jako, że nie była w stanie wyjaśnić mu jak dotrzeć do gabinetu Haralampieva, zaprowadziła go tam sama, a każdy z jej drobnych kroków odbijał się echem w pokrytym drewnem korytarzu.
Niemniej jednak, kilka chwil później mężczyzna był już w miejscu, do którego zmierzał. Kolejne drzwi stanęły przed nim otworem i znalazł się w gabinecie człowieka, po którego pomoc tam przyjechał.
- A, pan Marcellus Gaunt, jak mniemam? Szalenie mi miło, naprawdę. Zapraszam, proszę siadać! - przywitał go jowialnie grubawy mężczyzna po pięćdziesiątce. Jego wydatny brzuch upchnięty w marynarkę z przymocowaną do kieszeni miniaturową flagą Lwów robił podobne wrażenie, co jego nadmiernie rozrośnięte wąsiska. Jedynym plusem w tej sytuacji było to, że chociaż on również cierpiał na tragiczny przypadek ciężkiego akcentu, przynajmniej jego angielski zdawał się bardziej płynny i nieprzeszkadzający w rozmowie.
Podał mu rękę, nim szerokim gestem wskazał gościowi znajdujące się w rogu gabinetu fotele.
- Jak podróż? Mam nadzieję, że nasze bułgarskie słońce nie przypieka zanadto po chłodach Wielkiej Brytanii? A, kiedy ostatni raz byłem w waszym kraju, kości nie chciały mi dać spokoju przez miesiąc!

— Bułgaria zachwyca widokami. Zwłaszcza Warna.
Zagadnął kobietę w międzyczasie, co by nie kroczyć w ciszy. Nie chciał wprowadzać jej w zakłopotanie, dlatego ograniczył się do krótkiego stwierdzenia, nim po chwili dotarł do gabinetu swojego dzisiejszego rozmówcy.
— Dobro utro, panie Harampielev — przywitał się, a następnie uściskał dłoń mężczyzny.
Zajął wskazane przez niego miejsce, zakładając nogę na nogę tak, jak miał to w zwyczaju. Oczywiście po męsku, bo jego przyrodzenie by sporo na tym ucierpiało, gdyby chciał się wyginać jak te wszystkie panienki!
— Sprawna. Odpowiednie zaklęcie i słoneczna Bułgaria przestaje być problemem nawet dla tak zatwardziałego Brytyjczyka co ja. Zresztą trochę się już najeździłem na świecie i przyznam, że lepiej mi w cieple niż w zimnie. — Odpowiedział z lekkim uśmiechem i zaśmiał się nawet pod nosem na jego wyznanie. — Zatem los chciał, by oszczędzić pańskie kości i mnie posłał w prawie nieznane. Rozmowa zdecydowanie nie mogła się odbyć listownie. Jak bym spojrzał potem w lustro, gdybym potraktował pana z takim brakiem szacunku i ominął okazję nie tylko do wspólnego żartu, ale i popodziwiania piękna tegoż kraju?

Kobieta z sekretariatu z całą pewnością ujęta była urokiem osobistym Marcellusa. Całe szczęście, nie musiał zabawiać jej ani zagadywać dłużej - teraz przyszła kolej na wąsatego fana piłki.
Dafo wydawał się człowiekiem serdecznym i otwartym, nawet jeśli bez wątpienia miał swoje za uszami. Rozsiadł się zaraz w fotelu nieopodal swojego gościa, kiwając mu głową na słowa, które tamten wypowiadał.
- To prawda, święta prawda. Dzięki magii życie jest dużo mniej problematyczne. Nie mam pojęcia, jak niektórzy radzą sobie bez niej. To musi być okropnie wymagające, być zdanym na łaskę losu w taki sposób, nie uważa pan? - wtrącił, wyraźnie przejęty smutnym stanem życia mugoli i charłaków.
- A, to bardzo dżentelmeńskie podejście z pana strony, drogi panie Gaunt, naprawdę. Zawsze miło jest mi załatwiać sprawy z brytyjskim Ministerstwem Magii, bo czego jak czego, ale zaangażowania i kultury odmówić wam nie można. - pokiwał głową z uśmiechem.
- A skoro przy tym jesteśmy, to może życzy sobie pan czegoś do picia? Kawy, herbaty? Zaproponowałbym wino albo moją ulubioną rakiję, ale to chyba trochę za wcześnie, żeby zaczynać pić? Jeśli zostanie pan dziś dłużej, zapraszam na obiad! Niedaleko jest wspaniała restauracja, idealne miejsce do zapoznania się z lokalnymi smakami. - zaproponował.

— Oczywiście, że tak. Magia to znaczne ułatwienie i sądzę, że ma bardzo duży potencjał, który zostaje powoli wykorzystywany przez zaklęciotwórców.
Zgodził się z Bułgarem, choć oczywiście pozwolił sobie nie wspominać o szlamach. Miał ubić interes, a nie tworzyć międzynarodowy skandal. Gdyby Marcellus Gaunt nie był profesjonalistą, już by pewnie został wyrzucony z gmachu izby.
— Drogi panie Harampielev, jesteśmy prawie braćmi, tak blisko od dawien dawna porządnie pracujemy nad silną relacją naszych narodów! Brytyjczyk, Bułgar dwa bratanki i od interesów, i od szklanki. Chętnie później wybiorę się z panem na obiad, a i rakii nie odmówię. Ostatnio, gdy poczęstowałem butelką moich szanownych gości, mało który skończył z głową nad stołem — zażartował, śmiejąc się pod nosem. — Może poprosiłbym o kawę. Małą czarną bez cukru rzecz jasna, o ile można.