Bełogradczik

— Ha! — rzucił Marcellus. — Uwierzy pan, że spotkałem takiego jednego w swoim życiu, rudy co nie miara, ale szarmanckością nadrabiał. Ollie się nazywał, Ollie Taylor. I spróbował raz wódki prosto z Rosji. Dla niektórych to już nie problem, by odpowiednio obrobić tenże trunek, ale Ollie był młodzieniaszkiem, co to chciał zaimponować starszym, żeby pokazać, że ma głowę do picia. I wymyślił, że jak będzie jadł chleb, to ta wódka na pewno wsiąknie i tak szybko się nie upije, ale teoria się obaliła jak on sam przy wyjściu z posiadłości. Zabawny to był gość, nie powiem, ale tego pomysłu z chlebem to ja do dziś pojąć nie mogę. Jaka ta młodzież innowacyjna!
Opowiadał żywiołowo, kwitując to śmiechem. Zaraz, gdy dostał filiżankę, ujął ją wraz z talerzykiem i upił odrobinę, tak na spróbowanie, choć wciąż unosiła się aromatyczna para, wypełniając pokój pięknym zapachem świeżej kawy.
— Czy piwo to bym nie powiedział. Ja gustuję w whisky, ale wiem, że damy zazwyczaj sięgają po sherry czy inne wina. Generalnie to nasi chłopcy z drużyny świętują hucznie, ale z głową. Zawsze im powtarzam, bo zazwyczaj ja robię kontrolę na treningach i meczach, że jak mają sobie zrobić kontuzję, to niechże to będzie na boisku. I mniej wstydu, i mniej tłumaczenia. A i fanki by wzdychały z troski, nie sądzi pan, panie Harampielev?
Uniósł wzrok, uśmiechając się urokliwie pod nosem. Dobrze mu się z mężczyzną rozmawiało, a interesy z nim to była sama przyjemność. Miał zatem nadzieję, że i to spotkanie przebiegnie pomyślnie.

Dafo wyglądał na wprost zafascynowanego historią Marcellusa. Ho, ho, jakiż to interesujący i zabawny kompan do dysput mu się trafił! Może powinien robić więcej interesów z Ministerstwem w Wielkiej Brytanii, skoro zatrudniało ono takich wesołych jegomościów jak szanowny Gaunt? Do hulanki i do szklanki, jak to mówią.
- Chleb, doprawdy! Świetne, świetne! - zaśmiał się, wyciągając rękę, by poufale poklepać Marcellusa po ramieniu.
- Ach, tak, tak, rozumiem. Whisky zawsze dobra. - pokiwał głową - A chłopaków z drużyny to najlepiej krótko trzymać, tak. Jak się rozszaleją..! O, panie! Pamiętam kilka lat temu nasi chłopcy poszli się zabawić po wygraniu z Sępami i później trzeba ich było ściągać z Kaleto ściągać i cudem tylko hipogryfy ich nie poszarpały, jak słowo honoru! Od tamtej pory mają ograniczenia na alkohol po wygranych!

Marcellus zawtórował mu śmiechem, uśmiechając się szeroko na jego historię. Słuchał z zafascynowaniem wymalowanym na twarzy i chęcią na poznanie części dalszej historii. Wreszcie klepnął delikatnie w swoje kolano, wyrażając tym swoje rozbawienie.
— Co to w końcu dla pana, panie Harampielev? Gdy się ma dwóch tak silnych przywódców jak my, to żadna grupa nie stanowi problemu. A kiedy się jeszcze potrafi z nimi dogadać na przyjacielskiej stopie, niech mnie, układ marzenie. Właśnie dlatego uważam, że powinniśmy zawiązać współpracę. Proszę mi wybaczyć, że wychodzę tu tak ni z pietruchy z tą sugestią, ale praca z panem byłaby marzeniem. I wreszcie mielibyśmy więcej pretekstów do wspólnych spotkań pod przykrywką pracy, nie sądzi pan? Chętnie pokazałbym panu brytyjskie przysmaki. Oczywiście bez tego również zapraszam, ugoszczę pana i całą drużynę.
Rozłożył dłonie, ostatecznie upijając dosłownie odrobinę z filiżanki. Wiedział, że ta kultura wymagała, by sączył kawę całe spotkanie.

Panowie wspaniale się dogadywali, nie ma co. Kto wie, może Marcellus częściej będzie wysyłany do Bułgarii przez szefa, kiedy zda mu raport z tego, jak dobrze się tam bawił? To prawie jak wakacje, na które nie miał co chwilowo liczyć.
- Dokładnie, dokładnie! - zgodził się z nim Bułgar, kiedy Gaunt zaczął snuć historie o tym, jakimi świetnymi są obaj przywódcami. Aż dziwne, że żaden z nich nie był po alkoholu, bo brzmieli jakby obaj przed rozmową natrzepali zdrowo tej rakiji.
- I ja się, jak najbardziej zgadzam. Zgadzam się całym sercem, panie Gaunt, naprawdę. Współpraca z Wielką Brytanią i panem w szczególności to naprawdę wspaniały pomysł. Szczególnie, kiedy pan zaprasza na takie wycieczki, tak! - kiwał wąsatym łbem raz po raz, można się było jednak spodziewać, jakie słowa padną niebawem.
- Ale sam pan rozumie na pewno, promowanie spraw zagranicznych to nie jest takie znowu wsadził, wyjął... Sam pan rozumie, tak. - westchnął, potrząsając głową dla odmiany.
- Jeden nieopatrzny ruch i trafię pod rządową obserwację, a to odbije się na naszej wspaniałej drużynie. Szczególnie jeśli chodzi o pieniądze, nasz rząd tutaj w Bułgarii, jest szalenie drażliwy. Swoje dobro mogę ryzykować, ale Lwów? Każde ryzyko musi być z pożytkiem dla drużyny, tak.