Mugolski cmentarz i kościół

Teleportacja bywa psotliwa nawet dla tych, którzy poznali jej tajniki, Edward przekonał się o tym nie raz w swoim życiu, a teraz miało się to stać ponownie. Problemem w przenoszeniu siię z miejsca na miejsce było to, że nie zawsze pomyślało się dokładnie o tym miejscu, o ktorym się chciało... ewentualnie coś zaprzątnęło twoje mysli podczas inkantacji i bum! Jesteś w miejscu, o ktorym nie masz większej wiedzy niż to, że jest ono podobne do tego, które miało być Twoim faktycznym celem. Niby nic straconego w koncu można przenieść się drugi raz, prawda? Ano można, ale czasami krajobraz nowej lokalizacji trochę za bardzo zawróci w głowie.
Wiatr ciął niemiłosiernie wyginając gałęzie starych drzew do granic możliwości i rozrzucając ostatki ich liści po nagrobkach zakopanych w ziemi ludzi. Nic nie wskazywało na to, aby wieczorna, a raczej nocna pogoda miała się poprawić, wręcz odwrotnie. Ciemne, rozgwieżdżone niebo zaczynało przybierać nieprzyjemny kolor ciemnej szarości wywołanej znacznym nagromadzeniem nimbostratusów. Nott rozejrzał się dookoła szepcząc pod nosem zaklęcie, aby wytworzyć kieszonkę, w którą zaraz wsunął różdżkę. Objął się ramionami i zaczął podążać w stronę niewielkiego kościółka, który, w jego opinii wyglądał jakby miał się zaraz rozlecieć. Jakiekolwiek oświetlenie na cmentarzu było nikłe, aczkolwiek przypominał on swoją aparycją ten, na którym pochowana była matka Edwarda. Nie czakając ani chwili dłużej wszedł po wilgotnych, obrośniętych mchem stopniach i obejrzał się jeszcze raz za siebie.
Nieopodal można było dostrzeć drożkę prowadząca, prawdopodobnie do miasteczka, przy którym to miejsce było zlokalizowane. Krajobraz wyspiarski był na tyle charakterystyczny, że nie dało się go pmylić z żadnym innym. Niskie murki, zasadniczo już trochę niszczejące oddzielały „stado” nagrobków od pól, wzniesień i większych skupisk drzew.
Otworzył drzwi do kościoła i dopiero wtedy zorientował się, ze to co towarzyszyło powiewowi wiatru ie było wcale jego wyciem, a czyjąś grą... i to na organach. Edward uniósł głowę, aby spojrzeć na sporych rozmiarow instrument rozpościerający się nad głównym pomieszczeniem budynku sakralnego. Wzbudzało to swoisty podziw; tak potężny instrument w okropnie niszczejącym kościółku, który od naporu dźwięku i kilogramów jeszcze się nie zawalił. Nott przeszedłwszy parę kroków zatrzymał się pośrodku drogi prowadzącej do, prawdopodobnie ołtarza i zerknął na niewielkie okienko przez które wpadała do środka łuna odsłoniętego, na chwilę dzięki łaskawości chmur księżyca.
Kto, do cholery siedzi po ciemku w takiej dziurze i gra?
A może to nawiedzony kościoł?
Nawet jeżeli... nie powinno go to interesować. Ciekawość jest, jednak pierwszym stopniem do piekła, a Edward już na pewno był gdzieś w połowie. Wyciągnął przed chwilą schowaną różdżkę i zaczął powoli iść w stronę niewielkiego piętra, na którym znajdowały się organy trzymając przedmiot tak, aby w każdym momencie moc schować go do rękawa; nie miał ochoty tłumaczyć się przed jakimś mugolskim szurniętym muzykiem co tu robi z „kawałkiem kija”.

W mroku ciasnego pomieszczenia oczom Anglika ukazała się dość osobliwa postać. Miekkie światło świec obrysowało sylwetkę grającego jasnym konturem.
Choć było stosunkowo ciepło, miał na sobie płaszcz, a szyję owinął niedbale grubym szalikiem. Grał zapamiętale jakieś divertimento, zupełnie niepasujące do ponurej atmosfery panującej poza i przy okazji w kościele. Było zbyt żywe i energiczne jak na tego typu przybytek. Poza tym, dźwięki, jakie wydobywał z siebie potężny instrument nie były idealne. Co rusz między wdzierała się jakaś drażniąca ucho obca nuta, psująca harmonię całej reszty. Ów dziwny jegomość najwyraźniej nie nabrał jeszcze wprawy w graniu na tym instrumencie. Między ciemnymi brwiami Orfea zaznaczyła się głęboka bruzda. Sama twarz wykrzywiła się w pełnym niekrytej irytacji grymasie. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że każdy błąd był tylko i wyłącznie jego winą, przez co był jeszcze bardziej podirytowany.
Już wcześniej odnotował czyjąś obecność, lecz nie chciał przerywać. Niecałą sekundę po tym jak skończył, wychodząc z założenia, że o takiej porze mogła tu przyjść tylko jedna osoba otworzył usta i zaczął gadać, nie uraczywszy przybysza nawet jednym spojrzeniem.
-Por amor de mierda Gint. Pensé que teníamos un trato que me permitían practicar los putos órganos hasta 12 para que pudieras dormir. ¿Tienes un reloj en tu estúpida cocina? Todavía no es 12. Entonces, ¿por qué carajo me estás molestando?-wyrzucił z siebie potok sylab, niewątpliwie będących słowami. Dopiero gdy zadał ostatnie pytanie przeniósł zmęczone i lekko nieprzytomne spojrzenie na Anglika.
-Non eres Gint. ¿Quien es entonces?- był szczerze zdziwiony. Oblicze Meksykanina nieco złagodniało. Dokładnie zmierzył Notta wzrokiem. Nie znał go. Był tego pewien.
-Kim pan jest i co pan tu robi jeśli mogę wiedzieć?- przeszedł na francuski. Miał cichą nadzieję, że jego “gość” akurat znał ten język. Byłoby mu bardzo miło. Podniósł się z krzesła. Raczej w Europie również nie wypadało siedzieć gdy się z kimś rozmawiało.

Edward spodziewał się naprawdę wszystkiego, ale to, co dostał wychodziło poza jego, dość szerokie zresztą pole pojmowania. Słysząc hiszpański automatycznie chciał sięgnąć po podręczny translator, który miał w płaszczu, ale mężczyzna mówił zbyt szybko, a z tego co Edward się orientował zbyt niecenzuralnie, aby w ogole chciał tłumaczyć te słowa na ludzki. Znaczy, khm. Angielski.
Zamrugał ze zdziwienia, ale poza tym nie zmienił wyrazu twarzy, ten wciąż był dość chłodny i oceniający całą sytuację z góry.
-Och- wydał z siebie na sam początek. Francuski był językiem, który Edward znał, więc mogł spokojnie porozumiewać się ze... stojącym przed nim osobliwym jegomościem.
Nott miał szczerą ochotę odpowiedzieć, że nie, nie może wiedzieć i niech najpierw wytłumczy się po jaką skończoną cholerę gra na organach w wyglądającym na opuszczony kościół. Odchrząknął tylko.
-Pan wybaczy za przeszkadzanie w... grze- wydukał starając się przekształcać angielskie sentencje na francuskie-  Ale to dość osobliwe miejsce aby ćwiczyć, jezeli moge zauwazyc nie uwaza Pan? -schował rozdzke wgłab rekawa; nie mial pojecia kim byl rozmowca, a sytuacja byla juz wystarczajaco dziwna.
- Znalazłem się tu przez przypadek i nie spodziewałem się, że ktoś będzie... -zacisnął lekko usta i uniósł brwi, była to znaczna zmiana w jego stałej mimice i ukazywała lekkie zakłopotanie połączone z negatywnym ocenianiem wcześniejszej gry- będzie zakłócał sen umarłych w ten sposób. Naprawdę mi przykro, że przeszkodziłem, a miałbym tylko jedno pytanie; gdzie dokładnie się znajdujemy?- pytał oczywiście o miasteczko, w koncu znalazł się tutaj z czystego przypadku.

Czy pan Nott był do tego stopnia zajęty swoją pracą, że praktycznie jeszcze nigdy w życiu nie widział Meksykanina? Albo przynajmniej człowieka grającego na organach? Czy też może jako czarodziej nie nawykł do chodzenia do kościoła, przez co czuł się nieswojo, a sam fakt zaistnienia nierozgarniętego Latynosa w podobnym miejscu i okolicznościach nie ułatwiała mu akceptacji i zrozumienia dla całej sprawy? Z twarzy Meksykanina wykruszyła się wszelka szorstkość. Pozostało jedynie przenikliwe, badwacze spojrzenie, będące odpowiedzią na postawę przyjętą przez Anglika.
Uśmiechnął się nieznacznie, słysząc, że ten posługuje się francuskim równie biegle.
— Nic nie szkodzi.- uniósł nieznacznie brwi, dając wyraz swojemu zdziwieniu, gdy ten mówił. — Osobliwe? Proszę zatem wybaczyć moją ignorancję, lecz doprawdy nie wiem, gdzie indziej mógłbym ćwiczyć grę na organach, jeśli właśnie nie w kościele.- odpowiedział uprzejmie, podejmując zarazem rozmowę. Z całą pewnością któryś z nich nie miał bladego pojęcia k czym mówi.
— Oni wszyscy są już po tamtej stronie i co do tego nie mam najmniejszej wątpliwości...- powiedział, zresztą zgodnie z prawdą. — Zatem to czy gram czy nie, zapewne obchodzi ich tyle co zeszłoroczny śnieg.- w miarę jak mówił, również dyskretnie dobył różdżki, zaciskając palce na jej trzonku. Zaalarmowało go słowo "przypadkiem". Nikt na takie pustkowie nie trafiał przypadkiem. Zwłaszcza już, że ów dziwny jegomość w swym zagubieniu i dezorientacji wcale nie wyglądał na niewiadomo jakiego uciekiniera.
— Aktualnie znajdujemy się w Szkocji, dobre dwieście kilometrów od Edynburga. Señor widać nie jest stąd, więc chyba jedynym konkretnym punktem orientacyjnym mogłyby być ruiny zamku. 'Ogwart jak mniemam. Ponoć warty zobaczenia, jednak miejscowa ludność z jakiś powodów rzadko kiedy tam się zapuszcza. Słyszał pan o nim może?- zawiesił na nim znaczące spojrzenie. Wkrótce w Eda wpatrywały się dwie pary oczu, jako że zakiekawiona mamozeta Orfea postanowiła wychylić łepek znad splotów szalika.

Myśle, że nie fakt narodowości był tu problemem, a abstrakcyjność zaistniałej sytuacji. Nott nie kłamał w swoim zdezorientowaniu, w koncu naprawdę nie wiedział gdzie dokładnie teleportacja go wyrzucila, a tym bardziej nie spodziewał się znaleźć, w wyglądającym na opuszczony kościele szalonego organisty nie posługującego się angielskim.
Człowiekowi się wydaje, że urodziwszy się czarodziejem już nic go nie zaskoczy, a tu takie oczywistości stają się niespodziewanymi sytuacjami.
-Myślę, że pańska ignorancja jest tu najmniejszym problemem, więc proszę się nie kłopotać-na twarz Edwarda wpełzł niewielki grymas, który chyba miał być lekko wrednawym uśmieszkiem, ale nie przerywał on swojej wypowiedzi-, zwyczajnie niezbyt często mam styczność z tego typu miejscami, a samo spotkanie Pana tutaj w porze wieczornej, kiedy nikogo nie ma w okolicy, a spomiędzy wycia wiatru dobiegają co psotniejsze nuty było..., cóż. Niespodziewane- wyjaśnił się odzyskując stracony początkowo rezon.
Analizowanie rozmówcy nie trwało krótko. Edward przyglądał się obcokrajowcowi starając się wyłapać każdy szczegół, w takim wypadku nie umknął mu niewielki ruch prognozujący, że jegomość wydobył coś z odmętów swojego odzienia.
-Ach, Hogwart, doprawdy-mruknął, chyba bardziej do siebie niż do drugiego mężczyzny szybko wracając do przebiegu rozmowy- Po tylu latach spędzonych w tym miejscu wciąż nie byłem świadomy, że istnieje tu cmentarz wraz z tą budowlą -zaryzykował wypowiadajac się o zamku nie jako o ruinach.
Jeżeli szalony organista był mugolem, w co Edward z każdym jego słowem szczerze wątpił to zawsze była opcja wymazywania pamięci ewentualnie inne, równie przydatne zaklęcia. Natomiast z drugiej strony; jeżeli trafił na osobę obeznaną z magią to będą mieć za sobą wszelkiego rodzaju podchody.
-Możemy odpuścić sobie tego typu ceregiele, drogi Panie, skoro prawdopodobnie obydwaj dobrze wiemy dlaczego nikt się do ruin nie zapuszcza- odparł po chwili nie ukrywając dłużej różdżki w rękawie. Nie wycelował nią, oczywiście rozmówcy prosto w nos. Jedynie trzymał; mógł ją schować albo użyć.
-Ale właśnie, gdzie moje maniery-podszedł parę kroków w stronę nieznajomego i nie spuszczał wzroku z części jego ciała, gdzie siedziało egzotyczne stworzonko- Edward Nott- wyciągnął doń rękę. Na razie z ujawnianiem swojej posady dał sobie spokój, w końcu sytuacja wzbudza już wystarczająco podejrzeń w, na pierwszy rzut oka dosyć podejrzliwym Meksykaninie.
-
Jeżeli coś Ci w poście nie będzie odpowiadać to napisz mi na fejsie D:
Mi sie on zwyczajnie nie podoba, ale większość rzeczy, ktore pisze to dla mnie okropny szajs, więc no. Po prostu daj znać jakby co. ; ;

— Jestem tu grabarzem, ale zobowiązałem się, z resztą całkowicie dobrowolnie, zająć się oprawą mszy. Potrzebuję jednak ćwiczyć, a ze względu na inne obowiązki, jesem zmuszony robić to o takiej a nie innej porze. Nawet nie miałem pojęcia, że moja gra może zostać tak odebrana.- ostatnie zdanie powiedział bardziej do siebie, chyba jedynie głośno myśląc. Uśmiechnął się, zadowolony z tego, że wreszcie mogli zakończyć tę farsę. Nie żeby nie lubił rozmawiać z Mugolami- wręcz przeciwnie. Zawsze dobrze jest wiedzieć na jakim gruncie się stoi. Teraz był już pewny, z kim ma do czynienia, więc mógł mówić bez wszelkich zachamowań.
— Nie sądzę, żeby pana akurat, czy też młodzież w wieku szkolnym w ogóle, jakoś specjalnie ciągnęło do kościoła. Zwłaszcza, że znajdujemy się parę ładnych kilometrów od Hogsmeade. Niespecjalnie daleko, co prawda, ale szczerze wątpię, aby któremukolwiek z uczniów przyszła ochota na zapuszczanie się w te rejony.- spokojnie zakończył swój wywód. Słuchał Anglika, a na jego twarzy w dalszym ciągu utrzymywał się nieprzesadny uśmiech, który nieco zelżał, gdy zobaczył jego różdżkę. Też miał swoją w zanadrzu i nie omieszkał się tego pokazać. Niech sobie chłopak nie myśli, że jest jakimś głupim turystą- ignorantem, niemającym o niczym pojęcia. Nauczył się już, że na Wyspach Brytyjskich jest w sumie całkiem podobnie jak na Nowym Kontynencie- nie należało ufać nikomu. Taka ostrożność była więc usprawiedliwiona. Poza tym, señor De Montoya podczas swego kilkumiesięcznego pobytu w Szkocji, był wyjątkowo grzeczny- jedynie wdał się w bójkę z jakimś innym czarodziejem, przez co, jak by się mogło zdawać, nie wylądował w odpowiednim departamencie Ministerstwa, lecz zwykłym mugolski komisariacie. Był zupełnie nieszkodliwy!
Mocno i serdecznie uścisnął rękę Notta.
— Orfeo Salvador Diego Amadeo Leopoldo Silva Alejandro Juan Antonio Ruis Frederico... De Montoya.- zakończył z uśmiechem, nie mając bladego pojęcia, że przedstawiając się Europejczykowi wszystkimi swoimi imionami, może wprawić go w konsternację. Po cichu liczył, że może akurat będzie znał jego nazwisko. Miałby przynajmniej dowód na to, że ktoś faktycznie czyta, to, co on pisał.
Mamozeta na dobre opuściła szalik Orfea i wspięła mu się na ramię, chcąc się zbliżyć do nowego, ciekawego ktosia.

Edward zaważył ten zdecydowany ruch przy wyciąganiu różdzki, wzmożyło to tylko jego czujność niemniej swojego magicznego kijka (;^) schował we wcześniej stworzoną zaklęciem kieszonkę przy podszewce płaszcza. Różdżka pozostawała w zanadrzu ale nie świeciła rozmówcy po oczach jakby, co najmniej mieli za moment wymieniać się nie slowami, a zaklęciami.
-Uczniowie bywają też różni. Poniekąd ma Pan rację, na pewno nikogo z czysto czarodziejskiej rodziny nie zainteresowałoby takie miejsce, jest to wtedy całkiem niezłe na kryjowkę, prawda?Ale, ale.- zasmiał się krótko, ale gorzko- odszedłem od tematów uczniów, a on chyba też nie jest specjalnie sensowny do drążenia.
Anglik uniósł lekko brew obserwując ciekawskie zyjątko, ale nie wahał się przy podawaniu Meksykaninowi ręki. Z jego strony uścisck był niejako sztywny i chłodny, ale ten typ tak ma.
-Na litość, zaskoczył mnie Pan długością. Ostatni raz tego typu, że pozwole sobie to tak nazwać sklejkę nazewnicza słyszałem gdzieś pod Nowym Orleanem. Nie wyobrażam sobie pisania pism urzedowych w Pana stronach. - zabierając dłoń wciąż przyglądał się żyjątku, a raczej lawirował spojrzeniem pomiędzy twarzą rozmówcy, a jego pupilem.
-Jest Pan autorem książki o historii magii, nie mylę się? -mimo tak wielu imion Edwardowi udało się wyłapać koncowe dwa wyrazy i skleić je w „De Montoya”. Fanem historii magii może nie był, ale tytuł znał. W koncu spędzał swój wolny czas w bibliotekach i księgarniach, więc czemu miałby nie?
-Coż, niemniej,- zaczął owijajac się ściślej płaszczem- będe się zbierał, bo moje pojawienie się tutaj, jak już powiedziałem było przypadkowe. Życzę panu udanych... ćwiczeń.-skinął głową rozmowcy- Żegnam, ewentualnie do widzenia, Panu, Panie Montoya.- pożegnał się i po tym skierował się do wyjścia ze świątyni. Kiedy był już na zewnątrz mogł przenieść się do miejsca, w które faktycznie zmierzał.

z/t