Edynburg

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 29 (3, 11, 15)

Rose wyciągnęła ręce do dwóch kociaków, nie mogąc się zdecydować. Maluchy zareagowały na jej akcję dość niepewnie - pierwszy kociak aż podskoczył, nastroszywszy cienkie jeszcze futerko, drugi zaś odsunął się trochę, ale ostatecznie dał pogłaskać, mimo tego, że podejrzliwie łypał na pannę Irving swoimi trochę zezowatymi ślepkami.
Azra tym czasem postanowiła postawić na upór w dążeniu do swoich celów. Z początku, rudy kociak wystraszył się zupełnie jej nagłego ruchu i uciekł za nogę kanapy w śmiesznych podskokach - małe koty zawsze tak zabawnie skakały bokiem, strosząc włoski na plecach, jakby chciały zostać wyciorami do butelek! Panna Bătrân nie poddała się jednak łatwo, a kilka chwil później w rudym kugucharzątku wygrała ciekawość. Podszedł do wyciągniętej ręki dziewczynki i obwąchał ją uważnie, porzuciwszy bezpieczne schronienie za sofą na rzecz nowej znajomości.

Rose nie szło zdecydowanie najlepiej, ale z drugiej strony nie spodziewała się, że kociaki od razu do niej przybiegną. Już na pierwszy rzut oka wydawały się dość niepewne i podejrzliwe, szczególnie to białe. Nic więc dziwnego, ze wystraszyło się jeszcze bardziej. Za to momentalnie zakochała się w trochę zezowatym maluchu, który ostatecznie dał jej się pogłaskać. Miała pewność, że zabierze go ze sobą. Na pewno się zaprzyjaźnią. Potem jednak zwróciła uwagę na tego drugiego, który wzroczył na nią niepewnie i... Wyciągnęła w jego stronę rękę jeszcze raz. Dużo wolniej, pozwalając mu się najpierw powąchać. Może jak zobaczy, że drugiemu kociakowi od jej dotyku nic nie jest to się bardziej przekona?

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 12 (12)

Na widok reakcji rudego, Azra zdusiła chichot, by go bardziej nie przestraszyć. Był absolutnie rozkoszny!  Za chwilę jednak odważył się podejść do niej i powąchać dłoń, na co dziewczyna pozostała w bezruchu. Dopiero po jakimś czasie, jeśli kociak podszedł bliżej spróbowałaby go pogłaskać. Oswajanie zwierząt to nie była jej specjalność i być może powinna była wykazać się większą cierpliwością... ale zwyczajnie nie potrafiła. Jak mogłaby? Stworzonko było tak urocze, że ledwo mogła się opanować, by nie wziąć go w ramiona i nie wyściskać okręcając się wokół własnej osi. Człowiek był słabą istotą i łatwo ulegającą urokowi kociąt, nawet sam Salazar by się nie oparł.

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 2 (2)

Kociak, do którego zwróciła się Primrose powąchał jej wyciągniętą dłoń dość podejrzliwie, ale ostatecznie zdecydował się nie uciekać. Tym razem.
Tym czasem Azra nie wytrzymała i trochę zbyt energicznie wyciągnęła rękę, by pogłaskać małego rudzielca. Zwierzątko wystraszyło się trochę, skuliło i zasyczało w najbardziej uroczy sposób, właściwy małym kociątkom.
Z kuchni wróciły właścicielka kotów oraz pani Bătrân, przy czym ta pierwsza z tacą pełną filiżanek i dzbankiem herbaty dla wszystkich zebranych.
- Zapoznaliśmy się już trochę? - spytała pogodnie Ida - Decyzje o wyborze maluchów już podjęte? - dodała, zainteresowana tym, która z pań zdecyduje się na którego z kugucharów.

Primrose osiągnęła sukces – oba kociaki pozwoliły jej się dotknąć i, prawdę mówiąc, od razu skradły jej serce. Ostatnimi dniami nie była w najlepszym nastroju do niczego, a maluchy chociaż trochę poprawiły jej humor. No i wydawały się być idealnym zajęciem dla kogoś, kto bardzo potrzebował odciągnąć myśli od wielu spraw. Chociażby tego, że na palcu nie miała już pierścionka, zbliżała się do trzydziestki i był to chyba najwyższy czas sprawić sobie kota (albo dwa w tym wypadku), skoro nic lepszego nie zostało jej do robienia w życiu.

— Raczej tak. — Powiedziała w stronę właścicielki kociaków, jednocześnie spoglądając na towarzyszącą jej dziewczynkę, jakby chciała się upewnić, że ona również była zdecydowana. — Pomyślałam, że szkoda byłoby rozdzielać kociaki i że mogłabym podjąć się opieki nad obydwoma. O ile oczywiście nie ma na nich innych chętnych.

Oswajanie zwierzaka nie szło po myśli Azry i dziewczyna musiała przypomnieć sobie z jakim stworzeniem miała do czynienia. Koty były niezależne, a kuguchary tym bardziej. Działo się to, czego się najbardziej obawiała - nie umiała przekonać do siebie kociaka. Wzięła kilka głębokich oddechów starając się nie przejmować presją, jaką położyło na niej pojawienie się właścicielki. Spojrzała tylko na swoją mamę, która oferowała jej pokrzepiający uśmiech.
- Chciałabym, by on wybrał też mnie... ale póki co nie mam szczęścia - przyznała Azra z nieukrywanym smutkiem. Nadal jednak próbowała, być może nie była zaklinaczką kotów jak towarzysząca jej kobieta, ale nie chciała się tak szybko poddawać. Była przekonana, że kuguchar był idealnym zwierzątkiem dla niej. - Jak pani to robi? - Zwróciła się do niej z wyraźnym podziwem obserwując jej sukces.

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 12 (12)

- Och, naprawdę? - twarz pani Idy rozpromieniła się dodatkowo, kiedy ta usłyszała ofertę Primrose, która gotowa była przygarnąć dwa kotki zamiast jednego.
- Prawdę mówiąc, to by mi było bardzo na rękę. Mieliśmy mieć trzecią osobę zainteresowaną adopcją, ale wycofała się w ostatnim momencie. - przyznała, po czym uśmiechnęła się do Azry serdecznie.
- Maluchy bywają płochliwe z początku, ale to nie znaczy, że nie są zainteresowane i gotowe pokochać nowego opiekuna. - wyjaśniła miękko. Rudy kociak zaś, jakby przekonany słowami swojej pierwszej opiekunki, przysunął się do kolan panny Bătrân swoim trochę pokracznym krokiem i powąchał ją, zaintrygowany. Nie wyglądał, jakby planował uciekać nawet, kiedy ponownie wyciągnęła do niego ręce.

To ostatnia kolejka, następny post mg będzie podsumowujący, jeśli nie wydarzy się nic nadzwyczajnego i wymagającego dłuższego opisu.

Rose nie była jakimś zaklinaczem kotów, czy w ogóle szczególnie dobra w kontaktach ze zwierzętami. Jej pierwsze podejście do kociaków też było dość dramatyczne i nie było w tym niczego złego, tak już było. Spojrzała więc na dziewczynkę i uśmiechnęła się do niej lekko, jednocześnie smyrając oba z kociaków pod bródkami, skoro już odważyły się do niej podejść. Ich miękkie futerka sprawiły, że najchętniej owinęłaby się kołdrą, wtuliła w nie i poszła spać. Tak, ewidentnie została przez nie już oczarowana.

— Odrobina cierpliwości. — Powiedziała cicho do panny Bătrân dosłownie sekundę przed wypowiedzią właścicielki. Bo czy tak właśnie nie było z większością stworzeń? Nawet z ludźmi? Trzeba było być po prostu cierpliwym i ostrożnym. Na słowa pani Idy uśmiechnęła się lekko – szczęśliwa, że będzie miała okazję adoptować kociaki. Nie planowała zabierania dwóch do domu, ale skoro już tu były i nikt inny ich nie chciał... To ona z pewnością się nimi zajmie. Przynajmniej będą miały siebie, tak?

— Świetnie, w takim razie chętnie podejmę się opieki nad obojgiem.

Cierpliwość... to nie była mocna strony Azry, która zwykle postępowała impulsywnie. Ale ta pani miała rację, w końcu rudzielec przestraszył się jej nagłych i nieprzewidywalnych ruchów. Spojrzała z nadzieją na panią Idę, a chwilę potem na jej twarzy pojawił się uśmiech, gdy kociak sam się do niej zbliżył. Nie wiedziała, czy znaczyło to, że był do niej przekonany... ale na pewno zwróciła jego uwagę. Trzymała wyciągniętą dłoń i czekała cierpliwie, aż rudy zbliży się bardziej i da jej sygnał, że może go pogłaskać.
- Chciałabym tego - powiedziała z wypiekami na twarzy, a gdy ponownie spojrzała na dorosłych, jej oczy błyszczały szczęściem. - Nie wiem jak długo potrwa oswajanie go, ale nie poddam się, póki mi się to nie uda. Zaopiekuję się nim najlepiej jak to tylko możliwe - dodała z taką determinacją, jakby chodziło co najmniej o smocze jajo. - Dziękuję... to będzie dla mnie wspaniały towarzysz.

Pani Franklin bez wątpienia uwierzyła zarówno Primrose, jak i Azrze, że każda z nich zajmie się swoimi kociakami najlepiej, jak tylko będzie potrafiła. W końcu obie bardzo się starały, prawda? I być może ta znajomość z małymi, puchatymi stworzonkami im także przyniesie nie tylko chwile radości, ale też pewnego rodzaju naukę - czy to doświadczenie w opiece nad bezbronną, uzależnioną od nich całkiem istotą, czy cierpliwość, czy coś jeszcze zupełnie innego, o czym przekonają się dopiero w przyszłości.
Dziś pierwsze spotkanie zakończyło się puchatymi kulkami usadowionymi bezpiecznie w koszykach i bezpiecznym powrotem do domów. Ida zaopatrzyła je w kilka drobiazgów, dała parę rad, a później z lekko melancholijnym uśmiechem patrzyła z okna, jak znikają za rogiem ulicy. Oby był to początek pięknych, długoletnich przyjaźni.

Podsumowanie sesji

@Primrose Irving + 5 punktów, +2 małe kuguchary
@Azra Bătrân + 5 punktów, +mały kuguchar

Koniec sesji