Edynburg

Koniec sesji

Powód: Sesja przedawniona

Poniedziałek, 28 grudnia 1938

popołudnie

Podróż do Edynburga była dość długa ale całkiem przyjemna – Rose wzięła sobie tego dnia wolne, by pojechać pociągiem i trochę odpocząć. Zdecydowanie jej się to należało, po ostatnich ciężkich miesiącach w pracy! Kiedy dotarła do szkockiej stolicy odetchnęła z ulgą i niemal od razu zakochała się w tym mieście – wyglądało zupełnie tak, jakby było zrobioną z kartonu makietą wielkich, różnorakich kamienic. Jakie to dziwne, że nigdy tam nie była? Chwilę zajęło jej więc kluczenie pomiędzy wąskimi uliczkami, które zwiedzała z zaciekawieniem, aż w końcu dotarła na miejsce – o dziwo o czasie, dostrzegając dwie inne osoby czekające już pod drzwiami, jak się wydawało, Idy Franklin.

— Dzień dobry. — Przywitała się cicho, odrobinę onieśmielona obecnością pani i panny Bătrân – nie były może szczególnie bogate, ale przy Primrose wyglądały co najmniej jak księżniczki. Posłusznie zawiesiła płaszcz, po czym skupiła się na tym, co miała im do powiedzenia właścicielka kociaków.

Rose uśmiechnęła się lekko do właścicielki mieszkania, a potem udała wraz z nieznajomą dziewczynką do salony, w którym na podłodze bawiły się trzy kociaki. Były urocze – każdy z osobna. Ich mama, obserwująca wszystko z daleka, również powalała swoją urodą. Panna Ivring chciała adoptować jednego kotka, by mieć kim się zająć. Była na tyle samotna, że uroczy kociak by jej się przydał. Jadąc do tego miejsca nawet przez chwilę nie pomyślała, że mogłaby adoptować więcej, ale w tej chwili, gdy jej wzrok spoczął na trzech maleństwach... Pomyślała, że może mogłaby przygarnąć jeszcze jednego? Nie musiałaby rozdzielać rodzeństwa, kociaki mogłyby się ze sobą bawić, jak ona była w pracy no i... No i byłoby jej jakoś milej.

— Och, dziękuję. — Odpowiedziała, odrobinę zaskoczona tym, że dziewczynka się do niej odezwała. — Ty masz za to bardzo ładną sukienkę.

Po tych słowach kucnęła koło Azry, obserwując małe kociaki z niemałym zainteresowaniem.

Primrose była pod ogromnym wrażeniem wszystkich trzech kociąt – nie dało się ukryć, że były śliczne. Wyciągnęła rękę w kierunku tego, który znajdował się najbliżej a była to właśnie niesforna, wystraszona kotka. Nie chciała jej przestraszyć jeszcze bardziej, więc najpierw dała jej swoje palce do powąchania, licząc na to, że nie zostanie pogryziona ani podrapana. Nie przeraziłoby jej to jakoś szczególnie, ale wolałaby jednak żeby żadne z nich – ani Rose ani kotka – nie miały po tym spotkaniu traumy. Kątem oka obserwowała też łaciatego kociaka, który powoli szedł w ich stronę. Do niego wyciągnęła drugą rękę, chcąc przywitać się i z nim. Najmniejszą uwagę zwróciła na leniwego, ziewającego rudzielca, ale co poradzić? Towarzysząca jej dziewczynka z pewnością się nim zainteresuje.