Skulona postawa Franki, aby poprawić szybkość lotu, sprawdziła się również w natarciu z tłuczkami. Poniekąd przynajmniej. Pierwszy tłuczek obił bok dziewczyny (a zawsze mógł uderzyć w brzuch), drugi zaś trafił w łydkę. Na chwilę Franka straciła równowagę, o którą musiała zawalczyć, aby jak najszybciej dolecieć do pętli i oddać strzał. Gdy tam się zatrzymała, trener podleciał do niej z dość strapioną miną.
- Jak bardzo jesteś obita? – spytał, chociaż wiedział, że chociażby miała złamaną kończynę i tak będzie chciała dalej latać. W końcu to była Shafiq, torpeda, której nikt nie potrafił zatrzymać.
- Strzelasz jak zwykle celnie, ale wciąż zostaje brak uwagi na tłuczki, teraz spróbujemy z przeciwnikiem, będę próbował odebrać ci kafla i wytrącić z równowagi, a celem jest oczywiście pętla na końcu boiska – instruował dziewczynę, jeszcze podejrzliwie patrząc, czy na pewno jest cała po starciu z upierdliwymi piłkami. Jak Franka potwierdziła, trener poleciał do linii połowy boiska, gdzie będzie czekał na zawodniczkę, aby zaatakować i próbować przejąć kafel.

Proszę o rzut 3k20 (tłuczek, tłuczek, próba zatrzymania kafla). Większe „oczko” na kafel zwycięża.

Próba odebrania kafla
!k20

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 13 (13)

Spotkanie z tłuczkami nie było przyjemne, ale z drugiej strony - Franka nie była przecież jakąś płaczliwą smarkulą, żeby się tam nad sobą użalać, tak? Zacisnęła zęby i spróbowała rzucić najlepiej, jak potrafiła i tym razem coś tam jej nawet wyszło. Siniaki będą po tym na pewno, ale w pewnym stopniu czuła z ich obecności na swoim ciele satysfakcję. Były jak potwierdzenie tego, że się nie poddała.
Zagadnięta przez trenera skrzywiła się tylko i potrząsnęła głową, rozmasowując obite miejsce.
- Będę żyć. - mruknęła jedynie, zaraz słuchając dalszego wywodu mężczyzny.
Teraz musiała stanąć naprzeciwko niego. No dobrze, przynajmniej ewentualne zderzenie z miękkim trenerem nie będzie aż tak złe jak z tłuczkiem, to jakiś plus. Najpierw trzeba się było jednak uchylić przed tymi drugimi, psia mać. I jeszcze mieć oczy dookoła głowy, uważając na atak trenera. Franka nie miała zamiaru się poddawać, o nie! Odbiła się od ziemi i śmignęła w kierunku wskazanych jej obręczy. Unik w górę przed pierwszym tłuczkiem, zatrzymanie nagle by przepuścić kolejnego przed sobą, zanim zdąży zwolnić i zawrócić, a później wyminięcie trenera i rzut. Musiała podejść staruszka od takiej strony, żeby nie spodziewał się jej ruchu i nie zdążył zabrać jej piłki. Nie takie rzeczy się robiło, nie?
!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 33 (15, 11, 7)

Trener nie tracił jeszcze nadziei, ale cały czas się dziwił. Czy ślub aż tak wpływa na kobiety? Nie wierzył w to. Może za wiele razy już oberwała tłuczkiem? Teraz poszło France lepiej, pierwszy tłuczek ominęła, drugi też, zaś nie odebrała kafla. Trener zatrzymał się, gdy nie miała już okazji przejąć piłki. Zaśmiał się, patrząc z niedowierzaniem na Crouch. W jego pamięci i tak zostanie zawsze Shafiq.
- Idź zawołaj Ala, poćwiczymy te próby odbierania kafla. I weź się czegoś napij, nie wiem, kawy, herbaty, coś słodkiego – poradził, walcząc z urwanym oddechem. Stanął na boisku, odłożył obok miotłę.

Koniec sesji

Frankie Crouch +15 PR, + 15 ʛ

30 stycznia 1938 roku, godzina 12:00

Zbliżające się kolejne rozgrywki wymagały od graczy coraz częściej aktywności, a co za tym idzie powrotu do szczytowej formy. Skończył się czas lenistwa i świętowania ostatnich zwycięstw. Trener był świadomy, że w drużynie zaszło wiele zmian, niektórzy wzięli ślub, inni zaś stali się rodzicami, ale nie było to już istotne. Mieli czas dla rodziny, teraz musieli wziąć się za robotę i zawalczyć o kolejny puchar. Stał za linią boiska, obserwując jak Serpens i Alastor wychodzą z szatni. Doceniał punktualność, zwłaszcza w taką paskudną pogodę! Kiwinął głową, aby zaczęli się rozgrzewać, a następnie nerwowo zerknął na zegarek. Wciąż czekał na @Frankie Crouch, @Ursus Black, @Flynn Donnelly, @Dominic Yaxley oraz @Keith R. Travers. To będzie dobry dzień, pomyślał, biorąc głębszy oddech.

Keith nie mógł się doczekać kolejnych rozgrywek. Nie dość, że nudził się przez tą przerwę jaką mieli to jeszcze nie wiedział gdzie ma się w domu podziać. Owszem od czasu do czasu wychodził na samotne treningi szybkości czy jakichś innych manewrów ale niestety takie wypady nie mogły być długie i na pewno nie były zabawne. Dlatego ucieszył się gdy dowiedział się o treningu. W wyznaczony dzień wstał z łóżka o wiele bardziej pobudzony niż w inne dni. Szybko się ubrał, umył, zjadł coś i przygotował się do udania się na stadion. Oczywiście był on oddalony od jego domu o niezły kawałek ale przecież miał czas na mały, szybki spacer. Wreszcie znalazł się w szatni. Szybko ubrał się w strój Drużyny Narodowej, wziął swoją miotłę i wyszedł na stadion. Kątem oka widział jak Serpens i Alastor się rozgrzewają więc po krótkim przywitaniu się z trenerem stanął koło dwójki mężczyzn i sam zaczął się rozgrzewać, by nie załapać kontuzji na treningu. Owszem niby miał tylko znaleźć małą, złotą kulkę ale to nigdy nie było takie proste jak się wydawało. Znicz był przecież cholernie szybki, a tłuczki latające po boisku i pałkarze, którzy nieustannie próbowali cię zrzucić z miotły nie ułatwiali ci nigdy zadania. Zaczął od porządnego rozgrzania nadgarstków, gdyż od dawna wiedział, że porządny chwyt miotły to połowa sukcesu.

Franka nie mogła doczekać się tegorocznych rozgrywek. Po części dlatego, że uwielbiała grać i na każdy sezon czekała jak na zbawienie, ale po części też dlatego, że odkąd wzięła ślub, panicznie bała się, że każdy mecz mógł być jej ostatnim. Cud, że jeszcze nikt nie kazał jej siedzieć w domu i być przykładną żonką dla synka Ministra Magii, psia mać! Nie, żeby miała łatwo dać się zamknąć w czterech ścianach, ale gdyby przypadkiem zaszła w ciążę... Uch, wolała o tym nawet nie myśleć! Musiała korzystać z czasu, jaki był jej dany, najlepiej jak potrafiła, zanim trafi się jej wyrok i właśnie to zamierzała dziś robić na treningu.
Strój wciągnęła szybko, pewnie krzywo podciągając skarpety ale kto by się przejmował? Im szybciej znajdą się na murawie tym lepiej. Pospiesznie przywitała się z trenerem i resztą chłopaków, rozglądając po mordach, coby sprawdzić, kto już się stawił. Wciąż kilka braków, hę? Czasem zastanawiała się, któremu z nich pierwszemu sodówka uderzy do głowy i uzna, że jest za dobry na jakieś tam treningi.
- Co dziś robimy, trenerze? - rzuciła, zbierając się do rozpoczęcia rozgrzewki. Od góry do dołu, po kolei, od karku zaczynając, na kostkach kończąc.

Dominic też nie miał ostatnimi czasy lekko. Co prawda z nim było wszystko w porządku, ale z jego narzeczoną już gorzej. Nie dość, że nawiedził ją jakiś przeklęty duch, to jeszcze straciła matkę. Dom starał się wspierać ją jak mógł, a jednocześnie nie zrobić niczego, co mogłoby wywołać plotki.
Kiedy jednak wszedł do szatni, wszystkie problemy zostawił za drzwiami. Tutaj liczyły się zupełnie inne rzeczy, nie było czasu na rozmyślanie. Przyszedł na tyle wcześnie, żeby przebrać się w spokoju i jeszcze chwilę odetchnąć przed treningiem, ale i się nie spóźnić. Dołączył do kolegów na boisku, ograniczając się tylko do przywitania trenera i przyłączając się do drużynowej rozgrzewki.