Narodowy Stadion Quidditcha

Skulona postawa Franki, aby poprawić szybkość lotu, sprawdziła się również w natarciu z tłuczkami. Poniekąd przynajmniej. Pierwszy tłuczek obił bok dziewczyny (a zawsze mógł uderzyć w brzuch), drugi zaś trafił w łydkę. Na chwilę Franka straciła równowagę, o którą musiała zawalczyć, aby jak najszybciej dolecieć do pętli i oddać strzał. Gdy tam się zatrzymała, trener podleciał do niej z dość strapioną miną.
- Jak bardzo jesteś obita? – spytał, chociaż wiedział, że chociażby miała złamaną kończynę i tak będzie chciała dalej latać. W końcu to była Shafiq, torpeda, której nikt nie potrafił zatrzymać.
- Strzelasz jak zwykle celnie, ale wciąż zostaje brak uwagi na tłuczki, teraz spróbujemy z przeciwnikiem, będę próbował odebrać ci kafla i wytrącić z równowagi, a celem jest oczywiście pętla na końcu boiska – instruował dziewczynę, jeszcze podejrzliwie patrząc, czy na pewno jest cała po starciu z upierdliwymi piłkami. Jak Franka potwierdziła, trener poleciał do linii połowy boiska, gdzie będzie czekał na zawodniczkę, aby zaatakować i próbować przejąć kafel.

Proszę o rzut 3k20 (tłuczek, tłuczek, próba zatrzymania kafla). Większe „oczko” na kafel zwycięża.

Próba odebrania kafla
!k20

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 13 (13)

Spotkanie z tłuczkami nie było przyjemne, ale z drugiej strony - Franka nie była przecież jakąś płaczliwą smarkulą, żeby się tam nad sobą użalać, tak? Zacisnęła zęby i spróbowała rzucić najlepiej, jak potrafiła i tym razem coś tam jej nawet wyszło. Siniaki będą po tym na pewno, ale w pewnym stopniu czuła z ich obecności na swoim ciele satysfakcję. Były jak potwierdzenie tego, że się nie poddała.
Zagadnięta przez trenera skrzywiła się tylko i potrząsnęła głową, rozmasowując obite miejsce.
- Będę żyć. - mruknęła jedynie, zaraz słuchając dalszego wywodu mężczyzny.
Teraz musiała stanąć naprzeciwko niego. No dobrze, przynajmniej ewentualne zderzenie z miękkim trenerem nie będzie aż tak złe jak z tłuczkiem, to jakiś plus. Najpierw trzeba się było jednak uchylić przed tymi drugimi, psia mać. I jeszcze mieć oczy dookoła głowy, uważając na atak trenera. Franka nie miała zamiaru się poddawać, o nie! Odbiła się od ziemi i śmignęła w kierunku wskazanych jej obręczy. Unik w górę przed pierwszym tłuczkiem, zatrzymanie nagle by przepuścić kolejnego przed sobą, zanim zdąży zwolnić i zawrócić, a później wyminięcie trenera i rzut. Musiała podejść staruszka od takiej strony, żeby nie spodziewał się jej ruchu i nie zdążył zabrać jej piłki. Nie takie rzeczy się robiło, nie?
!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 33 (15, 11, 7)

Trener nie tracił jeszcze nadziei, ale cały czas się dziwił. Czy ślub aż tak wpływa na kobiety? Nie wierzył w to. Może za wiele razy już oberwała tłuczkiem? Teraz poszło France lepiej, pierwszy tłuczek ominęła, drugi też, zaś nie odebrała kafla. Trener zatrzymał się, gdy nie miała już okazji przejąć piłki. Zaśmiał się, patrząc z niedowierzaniem na Crouch. W jego pamięci i tak zostanie zawsze Shafiq.
- Idź zawołaj Ala, poćwiczymy te próby odbierania kafla. I weź się czegoś napij, nie wiem, kawy, herbaty, coś słodkiego – poradził, walcząc z urwanym oddechem. Stanął na boisku, odłożył obok miotłę.

Koniec sesji

Frankie Crouch +15 PR, + 15 ʛ

30 stycznia 1938 roku, godzina 12:00

Zbliżające się kolejne rozgrywki wymagały od graczy coraz częściej aktywności, a co za tym idzie powrotu do szczytowej formy. Skończył się czas lenistwa i świętowania ostatnich zwycięstw. Trener był świadomy, że w drużynie zaszło wiele zmian, niektórzy wzięli ślub, inni zaś stali się rodzicami, ale nie było to już istotne. Mieli czas dla rodziny, teraz musieli wziąć się za robotę i zawalczyć o kolejny puchar. Stał za linią boiska, obserwując jak Serpens i Alastor wychodzą z szatni. Doceniał punktualność, zwłaszcza w taką paskudną pogodę! Kiwinął głową, aby zaczęli się rozgrzewać, a następnie nerwowo zerknął na zegarek. Wciąż czekał na @Frankie Crouch, @Ursus Black, @Flynn Donnelly, @Dominic Yaxley oraz @Keith R. Travers. To będzie dobry dzień, pomyślał, biorąc głębszy oddech.

Keith nie mógł się doczekać kolejnych rozgrywek. Nie dość, że nudził się przez tą przerwę jaką mieli to jeszcze nie wiedział gdzie ma się w domu podziać. Owszem od czasu do czasu wychodził na samotne treningi szybkości czy jakichś innych manewrów ale niestety takie wypady nie mogły być długie i na pewno nie były zabawne. Dlatego ucieszył się gdy dowiedział się o treningu. W wyznaczony dzień wstał z łóżka o wiele bardziej pobudzony niż w inne dni. Szybko się ubrał, umył, zjadł coś i przygotował się do udania się na stadion. Oczywiście był on oddalony od jego domu o niezły kawałek ale przecież miał czas na mały, szybki spacer. Wreszcie znalazł się w szatni. Szybko ubrał się w strój Drużyny Narodowej, wziął swoją miotłę i wyszedł na stadion. Kątem oka widział jak Serpens i Alastor się rozgrzewają więc po krótkim przywitaniu się z trenerem stanął koło dwójki mężczyzn i sam zaczął się rozgrzewać, by nie załapać kontuzji na treningu. Owszem niby miał tylko znaleźć małą, złotą kulkę ale to nigdy nie było takie proste jak się wydawało. Znicz był przecież cholernie szybki, a tłuczki latające po boisku i pałkarze, którzy nieustannie próbowali cię zrzucić z miotły nie ułatwiali ci nigdy zadania. Zaczął od porządnego rozgrzania nadgarstków, gdyż od dawna wiedział, że porządny chwyt miotły to połowa sukcesu.

Franka nie mogła doczekać się tegorocznych rozgrywek. Po części dlatego, że uwielbiała grać i na każdy sezon czekała jak na zbawienie, ale po części też dlatego, że odkąd wzięła ślub, panicznie bała się, że każdy mecz mógł być jej ostatnim. Cud, że jeszcze nikt nie kazał jej siedzieć w domu i być przykładną żonką dla synka Ministra Magii, psia mać! Nie, żeby miała łatwo dać się zamknąć w czterech ścianach, ale gdyby przypadkiem zaszła w ciążę... Uch, wolała o tym nawet nie myśleć! Musiała korzystać z czasu, jaki był jej dany, najlepiej jak potrafiła, zanim trafi się jej wyrok i właśnie to zamierzała dziś robić na treningu.
Strój wciągnęła szybko, pewnie krzywo podciągając skarpety ale kto by się przejmował? Im szybciej znajdą się na murawie tym lepiej. Pospiesznie przywitała się z trenerem i resztą chłopaków, rozglądając po mordach, coby sprawdzić, kto już się stawił. Wciąż kilka braków, hę? Czasem zastanawiała się, któremu z nich pierwszemu sodówka uderzy do głowy i uzna, że jest za dobry na jakieś tam treningi.
- Co dziś robimy, trenerze? - rzuciła, zbierając się do rozpoczęcia rozgrzewki. Od góry do dołu, po kolei, od karku zaczynając, na kostkach kończąc.

Dominic też nie miał ostatnimi czasy lekko. Co prawda z nim było wszystko w porządku, ale z jego narzeczoną już gorzej. Nie dość, że nawiedził ją jakiś przeklęty duch, to jeszcze straciła matkę. Dom starał się wspierać ją jak mógł, a jednocześnie nie zrobić niczego, co mogłoby wywołać plotki.
Kiedy jednak wszedł do szatni, wszystkie problemy zostawił za drzwiami. Tutaj liczyły się zupełnie inne rzeczy, nie było czasu na rozmyślanie. Przyszedł na tyle wcześnie, żeby przebrać się w spokoju i jeszcze chwilę odetchnąć przed treningiem, ale i się nie spóźnić. Dołączył do kolegów na boisku, ograniczając się tylko do przywitania trenera i przyłączając się do drużynowej rozgrzewki.

„Świat należy do tych, co wcześnie wstają, aż do chwili, gdy wstanie reszta.”

No jakżeby inaczej, Ursus Black nie byłby Ursusem Blackiem, gdyby gdziekolwiek i kiedykolwiek pojawiał się o wyznaczonym czasie. Punktualność wychodziła z mody i pozostawało mu tylko mieć nadzieję, że to za jego sprawą. Nie znaczyło to, oczywiście, że miał treningi w poważaniu, przeciwnie wręcz, podobnie jak resztę drużyny, cieszyła go okazja do wyrwania się z domowej codzienności, chociaż ta nie była wcale taka najgorsza. Margaret co prawda wciąż uparcie kleiła się do syna, ale potrafiła wepchnąć go w ręce opiekunki, żeby wyegzekwować od męża zadośćuczynienie za długie miesiące w ciąży i połogu. Nie musiała go, rzecz jasna, długo namawiać.

Ojcostwo nie zmieniło go zupełnie, chyba, że liczyłoby się to, że jeszcze bardziej niż zazwyczaj pękał z dumy. Przebrał się niespiesznie, chociaż wszyscy opuścili już szatnię i wychynął na boisko wciąż walcząc z zapięciem płaszcza. Przywitawszy się z trenerem, po dopięciu szaty dołączył do rozgrzewającej się już reszty, nie umiejąc powstrzymać rozciągającego się na twarzy - na widok dobrych przyjaciół - promiennego uśmiechu.

Trener machał ręką bądź kiwał głową na pojawiających się na boisku kolejnych zawodników. Na szczęście byli punktualni i póki co nie ruszają się jak muchy w smole!
- A co Shafiq, jakieś prośby, życzenia? – spytał zaczepnie, poruszając brwiami. Uśmiechnął się szeroko, nie chcąc na głos mówić, że będą po prostu zapierdalać, bo nie ma już czasu na ich słodkie lenistwo i zajmowanie się rodzinami. A gdy Ursus pojawił się na boisku nieco spóźniony, trener klasnął w dłonie.
- To co, rozgrzewka i może jednak zaczniemy od sprintu? Wszyscy na lewą stronę boiska, koło pętli, na mój znak ten kto pierwszy przeleci przez obręcz – wskazał pętle naprzeciwko nich – No, ten może ma lepszy trening - zaśmiał się i głośno gwizdnął, dając znać zawodnikom, że czas ruszyć.

Proszę o rzut k20. Następny post 5 lutego.

Keith pomału kończył się rozgrzewać jednak cały czas był czujny i obserwował kto wchodzi na stadion. Zdziwił się gdy zobaczył całą drużynę w komplecie. Owszem cieszył się, że wszyscy zawodnicy się stawili. To było dla niego bardzo ważne, by odpowiednio się zgra z całą drużyną. Ok, szybkość i manewry na miotle można ćwiczyć i samemu ale jak sam Travers uważał nie było w tym żadnej zabawy. Poza tym jak można było się domyślać on sam był może nie perfekcjonistą w każdym calu ale wolał wiedzieć czy może liczyć w razie kłopotów w meczu. Skinął głową każdemu wchodzącemu na boisko zawodnikowi i czekał na propozycje trenera. Gdy usłyszał jego polecenie będzie próbować dosiąść swojej miotły i wzbić się w powietrze, a następnie przelecieć jak najszybciej przez obręcz umieszczoną na drugim końcu boiska.

!3k20

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 48 (20, 20, 8)

- Jak można zamawiać, to może od razu jakiś mały meczyk, co? - wyszczerzyła się do trenera, kończąc rozciąganie. Chwilę później miała już miotłę w dłoni i pędziła na wskazane przez "szefa" miejsce, by chwilę później odbić się od ziemi i wystrzelić za Keithem w stronę obręczy. Nie była szczególnie zdziwiona, że Travers miał chyba najszybszy zryw z nich wszystkich - w końcu był szukającym nie bez powodu, prawda? Nie oznaczało to jednak, że zamierzała odpuszczać, co to to nie!
Z radością grającą w jej wnętrzu przyjęła pęd powietrza wokół siebie, gdy przyspieszała najsprawniej jak tylko mogła, by wygrać ze swoimi kolegami z drużyny. Lubiła ich, albo przynajmniej: większość z nich, ale nigdy nie ukrywała, że kiedy szło o zawody, na sympatię brakowało miejsca. Franka nigdy w życiu nie pozwoliłaby nikomu łatwo ze sobą wygrać! Obręcz była jej celem i zamierzała przelecieć przez nią pierwsza!

!k20