Skye

Oisin nie był religijny. W zasadzie nie był nawet wierzący jak większość czarodziejów, a jednak na ten widok pierwsza myśl, która przeszła mu przez głowę to było "Mãe de Jesus. Dlaczego za każdym razem coś musi mi się przytrafić.". Na szczęście ukryty wśród fioletowych kwiatów i karłowatych krzewów, chyba uniknął dostrzeżenia przez wielką kreaturę. Pewnie pierwszym uczuciem, jakie miało mu towarzyszyć powinien być strach, mimo to gdzieś tam w środku odczuwał pewną radość. Nigdy nie widział olbrzyma z tak bliska. No w sumie to żywego olbrzyma chyba jeszcze w ogóle w życiu nie widział. Liczyło tylko mieć nadzieję, iż zdąży pożyć wystarczająco długo, aby się tym z kimś tą głupawą radością z przeżywanej przygody podzielić. Za gigantem przybyły też poszukiwane przez niego lunaballe. Te to sobie znalazły idealne towarzystwo, no nie powie. Nadarzyła się zatem okazja by jedno z tych stworzonek złapać, jednakże w tym celu należało olbrzyma jakoś odgonić, zniechęcić do ewentualnego pozostania dłużej w tym miejscu lub ostatecznie po prostu rozproszyć. Pozostawało tylko pytanie jak. Sekundy mijały nieubłaganie, kiedy nagle mężczyzna wpadł na pomysł. Głupi, ryzykowny i mający bardzo małą szansę powodzenia ale... lepszego w tej chwili nie miał. Powoli, aby nie zrobić hałasu wyciągnął swoją różdżkę i wycelował nią w olbrzyma, konkretnie w jego wielką głowę. Nikt nie lubi jak coś wlatuje mu w twarz, nawet coś tak małego i jedynie irytującego jak mucha zatem z olbrzymami mogło być podobnie.
"Na Merlina, błagam niech to zadziała...". To była ostatnia myśl Oisina, zanim cicho wyszeptał zaplanowane zaklęcie.
- Avifors.
Teraz pozostało mu jedynie się modlić, że jeśli zaklęcie zadziała i wszystko pójdzie zgodnie z planem olbrzym zniechęcony przez masę uskrzydlonych ssaków wlatujących mu w twarz najzwyczajniej się oddali. To zdecydowanie był najgłupszy plan świata.
!k20 na avifors

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 1 (1)

Olbrzymowi zupełnie nie spodobał się zapach, jaki wydzielała przynęta na lunaballe. Wielkimi łapami przykrył nos, jakby to miało uchronić go przed smrodem, jaki wydzielała. Okazywało się jednak, że sam olbrzym nie pachniał o wiele ładniej, co Oisin mógł szybko poczuć.
Wielkie stworzenie powiodło kaprawymi ślepiami po okolicy, ale nie zauważyło niczego, co mogłoby mu się nie spodobać. Co więcej, olbrzym chciał zarządzić odwrót, byle dalej od śmierdzącego pokarmu. Lunaballe wydawały się zainteresowane przynętą, ale póki co nie opuszczały okolicy nóg olbrzyma, jedynie zerkając swoimi wielkimi oczami w stronę, z której nadlatywał zapach.
Oisin zamierzał przepędzić olbrzyma i choć być może miał dobre intencje, zupełnie nie udało mu się wcielenie ich w życie. Zaklęcie, zamiast zadziałać i wypuścić z różdżki stadko iluzorycznych nietoperzy, spowodowało wybuch magicznej energii. I choć nie był on na tyle potężny, by zranić Oisina, a jedynie przysmolił mu brwi, nagły głośny dźwięk przestraszył olbrzyma na tyle, że ten przewrócił się na śliskim błocie... prosto na dwie nieszczęsne lunaballe, które kręciły się akurat z tej jego strony. Pozostałe zaczęły meczeć w charakterystyczny sposób i rozpierzchać się po okolicy.
Zleceniodawca Oisina raczej nie zadowoli się zgniecionymi na miazgę zwierzętami.

"Jedź do Anglii mówili. Będzie fajnie mówili. A trzeba było posłuchać matki i zostać w domu. Uprzedzała, że tutaj czekają tylko klątwy, pech i nieszczęście ale czy kiedykolwiek przeszło mi przez myśl, że ma racje? A skąd!"
W tym momencie czarodziej chciał się położyć na ziemi i nie robić absolutnie nic. A znając jego szczęście nawet leżąc w bezruchu mógł spowodować totalną katastrofę. Ten dzień był tylko tego dowodem. Takiego pecha to chyba nie miał nigdy w życiu, chociaż może po prostu za krótko żył i jego przeznaczeniem było zostanie krytyczną porażką. Tym bardziej, że z obecnej sytuacji trochę ciężko było wyjść. Szanse na złapanie lunaballi w takim chaosie były żeby optymistyczne powiedzieć dość niskie. Zaś jeżeli nie złapie tego stworzenia.... to zleceniodawca rozszarpie go na strzępy. Albo zrobi coś równie nieprzyjemnego. Tak czy inaczej Oisin stwierdził, iż może najlepszym wyjściem teraz będzie po prostu poczekać chwilę, aż wszystko się uspokoi? Cierpliwość i bezczynność to jego nemezis ale tym razem musiał. Obserwował biegające w panice magiczne stworzenia i wtedy wpadł na kolejny głupi pomysł. Jeżeli jedna z lunaballi zbliży się wystarczająco do niego, to być może, ale tylko być może będzie mógł rzucić zaklęcie uspokajające i jakoś ją odciągnąć od reszty, powoli się wycofując. Plan ryzykowny, zwłaszcza po tym co się stało parę sekund temu ale... jeśli istniała, chociaż malutka szansa na powodzenie to postanowił spróbować. Oczywiście najpierw rzucił wrogie spojrzenie na swoją różdżkę. Działaj w końcu jak należy, bo cię wymienię na nowszy model.

!2k20 (1-trafienie właściwej okazji, 2- Consedeo)

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 20 (1, 19)

Oisin był w Anglii bezpieczny - to szkockie góry i szkocki olbrzym sprawiły, że jego dzień, a raczej noc, nie potoczyła się tak, jak powinna.
Lunaballe biegały po okolicy w chaosie, być może szukając dwóch osobników, które skończyły swój żywot pod olbrzymim zadem.
Plan Oisina mógł się powieść, nie przewidział jednak, że jedna z lunaballi postanowi wskoczyć mu na plecy akurat w momencie, gdy ten będzie rzucał zaklęcie. Silne Consedeo w błysku niebieskiej energii wyleciało z jego różdżki i rykoszetowało w ziemię parę metrów przed zoologiem.
Olbrzym ryknął w niezadowoleniu powoli zbierając się z ziemi. Nie był zadowolony z tego, co stało się z częścią jego stadka. Musiał znaleźć winnego! Blask źle wycelowanego zaklęcia dał mu pewien pogląd na to, gdzie mógł chować się winny! Stworzenie ruszyło w kierunku krzewów, w których chował się Oisin.

Ból, płacz i nieszczęście. Znaczy tak by było gdyby był na to czas. Ale nie było. Teraz należało ratować własny tyłek zwłaszcza, że jak zwykle, coś musiało pójść nie tak. Jak to przeżyje to wróci do domu i nie ruszy się z niego przez najbliższy tydzień, nie dwa tygodnie! Czarodziej za wiele już teraz nie myślał za dużo, raczej działał instynktownie, próbując wciąż unikać bezpośredniego zauważenia przez olbrzyma, nawet jeżeli ten wiedział gdzie Oisin mniej więcej się znajdował. Magizoolog spróbował rzucić kolejne zaklecie, aby zmniejszyć widoczność i szanse dostrzezenia przez giganta, a nastepnie spróbował umknąć po cichu.
!2k20 (1-Fumos, 2- cicha ucieczka)

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 33 (16, 17)

Fumos jasno zaznaczyło miejsce, w którym chował się Oisin. Olbrzym ruszył tam, wściekły przez działania czarodzieja, które doprowadziły do nieszczęśliwego wypadku. Gdyby nie szybka reakcja zoologa i ucieczka z miejsca zdarzenia, bez wątpienia straciłby życie pod wielkimi stopami giganta, które dokładnie zajęły się gnieceniem wrzosów i kosodrzewiny.
W małym móżdżku olbrzyma pojawiały się kolejne myśli. To było nieuczciwe! Żył sobie ze swoimi lunaballami, nie wadząc nikomu... A jakiś miastowy przyszedł i zaburzył ich spokój! Co gorsza, teraz jeszcze umknął od kary, co można było ocenić po braku krwi na podeszwach stóp!
Pozostawało wrócić do jaskini. Olbrzym zawołał swoje lunaballe, które zaraz skupiły się przy jego nogach. Ruszyli w stronę czegoś, co można nazwać domem. Zwierzęta zerkały za przynętą, jednak nie miały odwagi opuścić swojego pasterza.

Merlinowi dzięki, udało się! Dalej żył i to jeszcze w jednym kawałku. Trochę poobijany, zmęczony ale żywy, to zaś było najważniejsze. W ciszy obserwował powoli oddalające się zwierzęta u boku swojego pasterza. I patrząc tak, dostrzegł iż dalej kusił je zapach ulubionego jedzenia. Może, tylko może, udałoby się je jeszcze za jego pomocą przywabić lub chociaż odciągnąć nieco od giganta. Należałoby tylko stworzonkom pokazać, iż pokarm nie oznacza niebezpieczeństwa, przez na przykład danie im odrobiny. No tak, łatwiej powiedzieć niż zrobić, przecież wszystkie łażą przy nogach wielkoluda. Lecz gdzie wola, znajdzie się sposób. A Oisin powoli wpadał na kolejny zwariowany pomysł. Wciąż miał przy sobie jakieś resztki przynęty. Wyciągnął je i wziął głęboki wdech. Teraz albo nigdy, jeżeli gigant odejdzie zbyt daleko, szansa przepadnie. Czarodziej wycelował różdżką w kawałki przynęty w drugiej ręce, w głowie błagając każdego wielkiego czarodzieja, o którym tylko mógł sobie przypomnieć, żeby coś znowu nie wybuchło i wypowiedział szeptem zaklęcie.
- Wingardium leviosa.
Jego plan zakładał, że przetransportuje trochę jedzenia w stronę lunaball, a może chociaż jedna z nich zachęcona przyjdzie i po resztę.
!2k20 (1-zaklęcie 2-przywabianie)

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 15 (11, 4)

Lunaballe oddalały się wraz z olbrzymem. Oisin mógł pozwolić im odejść i poszukać innego stada lub walczyć dalej i spróbować zwabić choć jedną z tych, które miał przed sobą, niemal na wyciągnięcie ręki!
Zoolog wyciągnął z kieszeni ostatnie cząstki przynęty. Jego zaklęcie posłało wonny przysmak w stronę zwierząt. Zdecydowana większość nie zainteresowała się staraniami Couatla, jednak jedna, całkiem malutka, przystanęła, by obejrzeć się w stronę, z której dolatywał zapach.
Młode nie chciało oddalać się od matki, jednak jego instynkt stadny nie obejmował jeszcze podążania za trollem.

Iskierka szczęścia wreszcie rozbłysła podczas tej cholernej pechowej nocy. Istniała jeszcze tycia szansa powodzenia akcji, zaś Oisin nie miał zamiaru jej zmarnować. Problemem był jednak instynkt małej lunaballi, która normalnie w tak młodym wieku nie odstąpiłaby matki na krok. Normalnie, gdyż "perswazja" odpowiednim zaklęciem mogła całkiem zmienić postać rzeczy. Poprawnie rzucony confundus powinien załatwić sprawę, odcinając malutkie stworzonko od poprawnych podszeptów instynktu.  Magizoolog przyciągnął resztki przynęty bliżej siebie, a następnie szepnął zaklęcie w stronę niewinnego zwierzątka. Miał nadzieje, iż skołowana podąży za przynętą całkowicie ignorując to co normalnie nakazywała jej natura, czyli trzymanie się blisko rodzicielki.

!2k20 (1-zaklęcie confundus 2-przywabianie here we go again)

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 28 (8, 20)