Skye

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 10 (10)

Zaklęcie, które dosięgnęło młodą lunaballę sprawiło, że zwierzę przestało mieć opory przed podążeniem za przynętą. Rozbłysk zaklęcia zaalarmował matkę, która zabeczała w charakterystyczny sposób, co przyciągnęło uwagę olbrzyma.
Gigant rozglądał się moment swoimi kaprawymi oczkami, po czym złapał większą lunaballę, która gotowa była podążyć za młodym. Trzymając ją bezpiecznie pod pachą powstrzymał przed odłączeniem się od stada. Zapewne wyszedł z założenia, że młode szybko wróci do matki, gdy tylko jego szczenięca ciekawość zostanie poskromiona.
Młode dzielnie ruszyło w stronę Oisina. Po chwili dorwało się do przynęty.

Ha! Udało się mu przywabić młode, a przez interwencję olbrzyma nie musiał się martwić matką. Malutka lunaballa podeszła niezwykle blisko, jednak sprawić żeby podążyła za nim było już nieco trudniejsze. Istotka zjadła niemal całą przynętę, być może Oisinowi zostały jakieś drobne okruszyny. Miał nadzieję, że uda mu się zdobyć zaufanie zwierzątka i nakłonić je do podążania za nim bez konieczności używania oszałamiacza. Powoli spróbował podejść do zwierzatka, ostrożnie wyciągając rękę, która wciąż śmierdziała jedzeniem dla lunaballi. Przy odrobinie szczęścia dalej skonfundowana istotka zaufa mu, kojarząc zapach z czymś dobrym.
(1- zbliżenie się do zwierzątka 2- wzbudzenie zaufania)
!2k20

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 30 (18, 12)

Mała lunaballa dzielnie podeszła do Oisina, choć niewykluczone, że była to zasługa ogłupienia Confundusem. Maleństwo zerkało, jak Oisin zbliża się do niego, a następnie bez większych oporów zaczęło lizać dłoń mężczyzny. Ten mógł dostrzec, jak urocze jest stworzonko ze swoimi wielkimi oczyma i miękką sierścią, będącą jeszcze szczenięcą warstwą futerka.
Pozostało zabrać stąd lunaballe i oddać ją zleceniodawcy. Od Oisina zależało, jak się do tego zabierze.
Z oddali dobiegło głośne, żałosne meczenie matki lunaballi, którą Oisin zamierzał odebrac stadu.

Proszę o rzut na akcję (jeśli jakąś podejmiesz) oraz o pojedynczy rzut na zachowanie ciszy

Poczuł się jakby ktoś go postrzelił, tak działał urok niezwykłego stworzenia. Maleństwo z tymi swoimi wielkimi ślepiami i miękkim futerkiem, wyglądało tak niewinnie, że przez chwilę Osin miał ochotę wstać, odwrócić się na pięcie i chociażby nawet wrócić do Brazylii, byle tylko zostawić młode w spokoju. Na jego szczęście, a może nieszczęście pracował przy podobnych zlecaniach, mniej niż bardziej chętnie, na tyle długo aby zrozumieć, że praca to praca. Czasem była cudowna, jednakże w pewnych momentach chciał po prostu rzucić to wszystko. Ale jak nie on, to kogoś innego zatrudnią to podobnej roboty, więc chociaż czuł okropne wyrzuty sumienia, potęgowane jeszcze bardziej przez pełne żalu nawoływanie matki, której dziecko zamierzał odebrać, to próbował zachować całkowitą ciszę, czekając aż olbrzym oddali się na bezpieczną odległość. Następnie spróbuje zaprowadzić lunaballę w kierunku pozostawionej klatki, która mimo tych wszystkich wydarzeń chyba nie ucierpiała, a przynajmniej tak mu się wydawało.

!2k20
(1-zachowanie ciszy, 2-odprowadzenie stworzenia)

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 11 (4, 7)

Młode było ufne i spokojne, z zapałem lizało dłoń Oisina, na której wciąż wyczuwalny był zapach przynęty. Oisin, o ile nie był lunaballowym ekspertem, nie mógł określić, czy maleństwo będzie w stanie długo przeżyć bez matki, tym bardziej w rękach swoich nowych opiekunów.
Nic nie mogło pójść do myśli Oisina. Kamienisty grunt sprawił, że każdy jego krok odbijał się echem. Olbrzym nie potrzebował wiele czasu, by ponownie namierzyć zoologa. Odwrócił się, by swoimi kaprawymi ślepiami wypatrzeć go wśród mroku nocy.
Confundus przestawał działać. Małe usłyszało nawoływania matki i zwątpiło w dobre intencje tego miłego pachnącego pana. Zabeczało cicho i obejrzało się w stronę, z której nawoływała go matka.
Oisin musiał działać szybko: teraz albo nigdy.

Na wypatrywanie olbrzyma:
!k20

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 16 (16)

Istniało powiedzenie "Nie chwal dnia przed zachodem słońca", a on chyba właśnie to zrobił. Zaklął szpetnie pod nosem, kiedy jego chwilowy fart znów uleciał gdzieś hen daleko. Olbrzym znów zaczął się za nim rozglądać i pewnie nie miał zbyt wielkich problemów z dostrzeżeniem go. Nie trudno się dziwić, w końcu przez swój wysoki wzrost Oisin był raczej kiepski w ukrywaniu się, nawet w mroku, chociaż czy można mówić tutaj o ciemności, kiedy księżyc świecił tak jasno? Cóż, oczywiste stało się, że po dobroci nie uda się nic zrobić. Zatem trzeba będzie na siłę. Mężczyzna szybko ocenił sytuację. Młoda lunaballa, nie była wcale aż tak maleńka ale... ogromna też nie była. Przy odrobinie szczęścia, której jak na złość mu brakowało, i sporemu wysiłkowi, prawdopodobnie udałoby mu się ją przenieść. Gdyby chciała współpracować lub... była oszołomiona. W obecnej sytuacji trzeba było liczyć na opcję numer dwa. Czarodziej machnął różdżką w kierunku stworzenia, mamrocząc zaklęcie, modląc się wręcz do jakichkolwiek sił wyższych, żeby udzieliły mu swojej przychylności. Jeżeli uda mu się oszołomić zwierzątko spróbuje je podnieść i... postara się uciec. Łatwiej powiedzieć, niż zrobić ale lepszy taki plan niż żaden.

(1- Drętwota, 2- ucieczka z lubaballą)

!2k20

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 12 (7, 5)

Oisin w świetle księżyca był doskonale widoczny. Ciemna plama na tle jasnych skał, do tego szarpiąca olbrzymową lunaballe, nie mogła zostać przeoczona przez ogromnego pasterza.
Gigant ruszył w stronę Oisina, mając mniej niż dobre zamiary. Uniósł nad głowę maczugę, którą dotąd ciągnął po ziemi, gotów zrobić z Oisina miazgę.
Zoolog poradził sobie z zaklęciem i słaba drętwota uderzyła w zwierzątko, które padło na ścieżkę. Nie mogło już nawoływać matki, ani nawet ruszyć jednym kopytkiem! Nie oznaczało to jednak, że łatwo ją będzie zabrać ze sobą - jej gładkie futerko wyśliznęło się Oisinowi z rąk, gdy tylko próbował ją podnieść.
Olbrzym był już ledwie trzy kroki od Oisina!

Dobrze. Próbował? Próbował! Nawet więcej niż raz, ale pech trzymał się go jakby czarny kot cały łaził mu między nogami i specjalnie zagradzał drogę. Nie żeby wierzył w takie przesądy, bo wszystkie koty to były istoty kochane i wspaniałe. One pecha przynosić nie mogły. Ni mniej ni więcej, chociaż mężczyzna był typem upartym i zdeterminowanym, to nie miał ochoty ginąć. Chociaż dźgało to w jego dumę i bardzo nie widziało mu się odpuszczanie, jednak w zaistniałej sytuacji nie widział możliwości innej niż taktyczny odwrót i błyskawiczna ewakuacja.
!k20 (na ucieczkę)

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 9 (9)