Skye

Data sesji zostanie ustalona po jej skończeniu

południe

Miesiące minęły od czasu tragedii rodziny Avery, a co za tym idzie – ucieczki dzieciobójczyni, której szukały wszystkie służby magicznej Wielkiej Brytanii. Ostatnim razem, gdy biuro Aurorów miało jakąkolwiek wskazówkę na temat tego, gdzie kobieta mogła się ukrywać, coś poszło nie tak – czy zostali wystawieni, czy kobietę ktoś ostrzegł... Istotnym faktem było to, że gdy @Gabriel Soren wraz z młodym Averym trafili do Schroniska Gaick Lodge nie zastali w nim poszukiwanej. Od tamtej pory, chociaż służby specjalne nie przestawały szukać, słuch o kobiecie zaginął.

Aż do teraz – Soren wraz ze swoim pomocnikiem zostali wysłani w trybie natychmiastowym na wyspę Skye w szkockich górach. Podobno ktoś – dobry informator Aurorów – upierał się, że widział kobietę podobną do tej, której zdjęcia umieszczone były na listach poszukiwanych.

Sprawa z dzieciobójczynią była dla Gabriela prawdziwym wrzodem na dupie i powodem do wstydu. Schronisko było pewnym tropem, który jednak okazał się niewypałem. Może przybyli tam za późno i kobieta zdążyła uciec? Nie wiadomo. Wiadomo było jednak, iż Soren uznał za punkt honoru, by tą przestępczynię wsadzić za kratki.
Dlatego  też, gdy pojawił się kolejny trop, auror postanowił nie czekać ani chwili. Zgarnął swojego pomocnika w trybie natychmiastowym, wyciągając go ze środka zadania, które zaledwie paręnaście minut wcześniej zostało mu zlecone. Wiedział, że kobieta, którą ścigał, była przebiegła i sprytna. Umiała gubić pościg, umiała umykać sprawiedliwości. Tak być nie mogło!
Wraz ze swoim pomocnikiem, zjawił się w miejscu, gdzie, rzekomo, dzieciobójczyni była widziana. Rozejrzał się dookoła i wciągnął w płuca powietrze przesiąknięte  wilgocią. Miał jednocześnie nadzieję, że nie zacznie padać deszcz, gdyż to by im znacznie utrudniło  pracę. Następnie ruszył żwawym krokiem na spotkanie z informatorem, by dowiedzieć się więcej szczegółów.

Przedmioty, jakie Gabriel zabrał ze sobą:
- Różdżka
- Kapelusz podnoszący jego umiejętności legilimenty
- Dokument uniwersalny wielorazowego użytku

Cała Wielka Brytania przez pewien czas śledziła tę historię – żona głowy rodu Avery, pochodząca z głównej linii rodziny Lestrange, w pewnym momencie morduje własne dzieci i ucieka. Wydawało się, że nikt nawet przez chwilę nie sądził, że mogłaby być niewinna, nawet jej najbliższa rodzina wydawała się być skłonna uwierzyć w taki rozwój sytuacji, choć oficjalnie jej brat, dyrektor Hogwartu odmówił publicznych zeznań w tej sprawie. A stanowisko całego rodu było dość jasne – niewinna dopóki nie udowodnią jej winy. Bez poszlak i innych podejrzanych ciężko jednak było tę sprawę ruszyć. Być może właśnie dlatego Gabriel tak bardzo się na to uwziął?

Po przybyciu na wyspę aurorzy musieli przyznać, że nie mieli tego dnia szczęścia – z nieba już od dłuższego czasu lał deszcz, utrudniając jakiekolwiek oględziny terenu. Obaj panowie dotarli do tawerny, w której mieli spotkać się z informatorem. W środku znajdowało się kilka osób, głównie mężczyźni po czterdziestce, barman oraz kelnerka.

No tak, bo gdy człowiek zrobi plany to od razu trzeba mu wbić  nóż w plecy. Było wilgotno, ale chociaż przez chwile Soren łudził się, że nie będzie padać. Otóż jak widać, w tym miejscu lało już od dłuższego czasu. Ziemia była rozmiękła i przypominała bagno, które chętnie mogłoby zassać czyjegoś buta. Gabriel idąc w stronę gospody wdepnął w kałużę, która okazała się głębsza, niż mogłoby się zdawać, gdyż jego noga wpadła w dziurę aż po kostkę. Soren przystanął na chwilę, spojrzał w górę bezradnym wzrokiem, jakby chciał przekazać sile wyższej "i ty przeciwko mnie?", po czym ruszył dalej żwawszym krokiem niż wcześniej.
- Pospieszmy się, bo inaczej przemokniemy tutaj jak kury. - rzekł do swojego pomocnika, mijając go. Kierował się w stronę tawerny, gdzie mieli spotkać z informatorem Gabriela. Ten ponoć miał przydatne informacje, które mogły pomóc w schwytaniu dzieciobójczyni. Miał nadzieję, że to nie będzie jedynie strata czasu.
Auror wraz ze swoim pomocnikiem weszli do tawerny, gdzie ujrzeli paru mężczyzn po czterdziestce. Soren nakazał swojemu pomocnikowi, by robił to co on, więc poszedł do baru, usiadł na krześle i zamówił po kremowym piwie. Nie powinien pić na służbie, ale nie mogli wydawać się zbyt podejrzani. Musieli w końcu zidentyfikować informatora, a po opisie, który Gabriel dostał, mogło to wcale nie być takie łatwe.

Avery człapał za starszym kolegą, brodząc w kałużach tak samo jak on. Pogoda faktycznie była nieprzystępna i gdy Soren wszedł do tawerny mógł poczuć, jak uderza go ciepło i zapach alkoholu zmieszanego z pieczonym mięsem. Przynajmniej było sucho i nie trzeba było się martwić o przemakające płaszcze! Zasiadłszy przy barze zamówił piwo kremowe, które trafiło do jego ręki (jak i ręki młodego stażysty) chwilę później. Rozglądanie się po towarzystwie niewiele dało, ciężko było dostrzec kogoś, kto przypominałby opis informatora. Przede wszystkim dlatego, że wszyscy obecni w sali panowie byli dużo starsi od osoby, która dała im cynk.

— Przyjezdni? — Spytał barman, przyglądając im się uważnie. Najwidoczniej nie często mieli tu gości. A może po prostu znał większość miejscowych? Ciężko było stwierdzić.

Ich zamówienie w postaci kremowego piwa pojawiło się przed nimi, chociaż w sumie powinni może zamówić coś ciepłego, by się rozgrzać i nie rozchorować. No nic, teraz już nie powinni zmieniać zdania, bo wyszliby na ludzi mało poważnych. Soren upił malutkiego łyka piwa i zerkając dyskretnie na boki zauważył, że żaden z tutaj obecnych mężczyzn nie mógł być ich informatorem. Byli za starzy. I co teraz? Dodatkowo, barman do nich zagadał.
- Powiedzmy. Szukamy kogoś, kto miał się tutaj z nami spotkać. - rzekł, chociaż nie wspominał, w jakim celu miałby się tutaj z kimś spotkać. Mogły to być równie dobrze obowiązki służbowe, jak i forma rozrywki.
- Pytał może tutaj ktoś o jakiś przyjezdnych? - zapytał jeszcze. Jeśli bowiem ich informator tutaj nie dotarł to były dwie możliwe przyczyny tego - coś mu się stało lub też był leniwą kupą gówna, która lubiła się spóźniać. Miał tylko nadzieję, że jeśli któryś z jego scenariuszy się sprawdzi, to będzie to ten drugi.

Barman polerował szklanki wpatrując się w dwóch nieznajomych w ciszy. Dopiero po chwili odezwał się, jednocześnie nie przerywając swojej czynności.

— Niezbyt. Nie mamy zbyt wielu przyjezdnych w tych stronach. Jesteście pierwsi od jakiś dwóch, trzech miesięcy. — Mówił spokojnie, przerywając polerowanie na chwilę, gdy do baru podszedł jeden z mężczyzn wcześniej siedzących po drugiej stronie sali, by zamówić kolejne piwo. Nie wyglądał ani trochę na zainteresowanego tym, o czym rozmawiali. Ba, w ogóle nie wyglądał jakby interesowało go coś innego niż alkohol. Zapach wódki ciągnący się od niego dość sporo powiedział o tym, jaką miał relację z pubem.

— Będziecie potrzebować noclegu? — Barman zwrócił na nich znowu całą swoją uwagę.

Soren wysłuchał barmana w milczeniu, chociaż zdecydowanie nie był zachwycony udzieloną odpowiedzią. Nikt tutaj nie pytał o nich, nie było też żadnego innego przyjezdnego. Co za tym idzie, albo barman miał błędne informacje, albo informatorem był ktoś z miejscowych. Jaka szkoda, że Gabriel nie wyciągnął informacji o jego imieniu i nazwisku! Musiał zatem obserwować uważnie otoczenie, by, być może, dostrzec kogoś, kto w jakiś sposób się wyróżniał lub obserwował ich z niezdrową ciekawością.
- Niewykluczone. Do której można zamawiać pokoje? - zapytał mężczyznę. Ten wydawał się na pierwszy rzut oka bardzo pomocnym człowiekiem, chociaż, wiadomo, wynajem pokoi to dodatkowy pieniądz dla niego, a życzliwe zachowanie mogło być jedynie podyktowane chęcią zarobienia. Cóż, nie można go było winić za typowo materialistyczne podejście (jeśli ono takowe było, oczywiście), bo przecież czasy były nieciekawe, a karczma mieszcząca się na takim zadupiu, gdzie przyjezdni są raz na parę miesięcy, musiała jakoś się utrzymywać. Gabriel upił kolejny mały łyk piwa kremowego. Nawet gdyby wypił całe to nie powinien odczuwać skutków alkoholu, gdyż tego było tutaj jak na lekarstwo.

Barman wydawał się całkiem sympatyczny. Powiedział, co wiedział i z pewnością miał zamiar podzielić się każdą informacją, jaką był w stanie zdobyć. Nie wiedział, co prawda, że ma do czynienia z aurorami, ale już był dość przydatny. To, że na wyspie nie było żadnych przyjezdnych od kilku miesięcy nie było jego winą, tak?

— Jesteśmy otwarci całą noc. — Dodał w odpowiedzi na zadane pytanie. W każdej chwili mogli wynająć pokój, jeżeli był jakiś wolny. A biorąc pod uwagę ilość gości to z pewnością nie zabraknie im pokoi nawet, jakby przyjechali całym zespołem.

W pewnym momencie do środka wszedł około trzydziestoletni mężczyzna, z kręconymi ciemnymi włosami. Ociekał wodą, a gdy zdjął z siebie płaszcz wokół niego dostrzec można było kałużę wody. Zabluźnił pod nosem a potem wysuszył się zaklęciem, podchodząc do baru.

— To co zawsze, Johnny? — Barman rzucił w jego stronę pytaniem, a po chwili mężczyzna dosiadł się do aurorów kiwając głową i potwierdzając zamówienie.

— Panowie wybaczą spóźnienie. Mała komplikacja na drodze. — Zwrócił się do Gabriela i Avery'ego. Z wyglądu faktycznie pasował do opisu informatora.

Kiedy Gabriel niecierpliwił się coraz bardziej nieobecnością informatora, to barman w międzyczasie udzielił im wszelkich informacji, jakie chcieli usłyszeć. Niewykluczone, że gdyby go bardziej przycisnęli, mogliby się dowiedzieć więcej, ale Soren nie chciał przesadzać. Byli tutaj incognito, więc zbytnia wścibskość mogłaby wzbudzić podejrzenia. A tego nie chcieli. Zwłaszcza, jeśli dzieciobójczyni mieszkała w pobliżu. Nie chcieli jej wypłoszyć, bo to by oznaczało, że pierwszy od miesięcy trop, znów by przepadł. Co im pozostało więc? Czekać cierpliwie, w razie czego, przenocują tutaj. Przynajmniej będą mieli dach nad głową i możliwość zjedzenia ciepłego posiłku.
W pewnym momencie do gospody wpadł jakiś młody mężczyzna, cały ociekający wodą. Widocznie był jednym z miejscowych i do tego stałych bywalców, skoro barman znał go z imienia.
Johnny.
Warto było zapamiętać.
Auror przyjrzał się uważnie, acz nienachalnie potencjalnemu informatorowi i doszedł do wniosku, że ten faktycznie zgadzał się z rysopisem jaki im przedstawiono w Ministerstwie.
- Nic się nie stało, aczkolwiek już zaczynaliśmy się martwić. - rzekł Gabriel, uśmiechając się nieznacznie do nowoprzybyłego.
- Zgaduję, że jesteś tutejszy? - zapytał, chociaż to było raczej pytanie retoryczne zadane jedynie po to, by dać barmanowi czas na odejście poza zasięg ich głosów, chociaż Gabriel i tak zamierzał zaraz rzucić odpowiednie zaklęcie.
- Dosiądźmy się do wolnego stolika. - dodał, po czym wstał ze swojego siedziska i ruszył w stronę zaciemnionego, odosobnionego stolika, przy którym to usiadł czekając na swoich towarzyszy. Postawił przed sobą przyniesiony kufel z piwem kremowym i upił kolejnego, niewielkiego łyka.

Mężczyzna wyglądał na sympatycznego – szeroki uśmiech, całkiem luźna postawa i przede wszystkim fakt, że bardzo swobodnie rozmawiał zarówno z nimi, jak i barmanem. Wszystko to sprawiało, że ludzie z pewnością ufali mu dużo szybciej niż innym. Kiwnął tylko głową, odbierając od barmana szklankę i butelkę ognistej, a potem przeniósł się z aurorami do stolika. Młody Avery nie mówił za wiele, ale obserwował informatora uważnie.

— I tak i nie. Urodziłem się w Edynburgu, ale kilka lat temu przeprowadziłem się tutaj. Gdyby nie fakt, że wszędzie tutaj daleko i często pada to może nawet stwierdziłbym, że polecam to miejsce każdemu. — Zaśmiał się cicho, upijając łyk ognistej i siadając przy wybranym przez Gabriela stoliku. — No dobra, co chcecie wiedzieć?

Gabriel najdyskretniej jak to możliwe, ale jednocześnie najuważniej jak umiał, lustrował okolicę w poszukiwaniu jakiegoś zagrożenia. Ot, takie zboczenie zawodowe. Niemniej jednak, gdy ich informator do nich wreszcie dołączył, to Soren wyjął różdżkę.
- Bulla Privata - rzekł i natychmiast dało się odczuć efekt, jak zostali odcięci od głosów ze świata zewnętrznego. Usatysfakcjonowany efektem rzucenia tego prostego zaklęcia, upił łyk piwa kremowego.
- Na początek może powiedz nam jak się nazywasz. I czy znasz kobietę znaną jako Ophelia Avery. - zapytał. Auror nie wyjął żadnego notesu, niczego do zapisania. Uznał, że to wszystko zapamięta, poza tym, takie zachowanie mogłoby zostać uznane za podejrzane, a co za tym idzie, mogłoby spłoszyć Ophelię, gdyby do jej uszu, jakimś cudem, dotarła wieść, że dwóch ludzi rozmawiało z mężczyzną, którego mogła znać, a co więcej, jeden z nich coś zapisywał. Tego wolał uniknąć, bo nie uśmiechało mu kolejne bezowocne poszukiwanie następnego tropu przez kolejne miesiące.

Gabriel przyglądał się wszystkiemu ważnie, nie dostrzegając jednak niczego, co mogłoby wydawać się nie tylko niebezpieczne, ale po prostu podejrzane. Skutecznie rzucone zaklęcie sprawiło też, że nikt nie mógł ich usłyszeć. przynajmniej przez kilka kolejnych minut. Mężczyzna, który miał być ich informatorem uśmiechnął się szerzej, gotowy do odpowiedzenia na pytania.

— Johnny Oag. — Przedstawił się wreszcie, drapiąc po szyi. — Osobiście? Nie. Ale czytałem o niej w gazetach. Tragiczna sprawa, nadal nie mogę uwieżyć w to, że ktoś mógłby w ten sposób potraktować swoje własne dzieci...

— To wariatka. — Odezwał się towarzyszący Sorenowi młodzik, którego wzrok w tym momencie wyglądał... Bardzo zimno. Nie można było zapomnieć, że sam należał do rodu Avery. Johnny kiwnął tylko głową na znak, że się zgadza. Jedynie szaleńcy mogli się czegoś takiego dopuścić.

— Widziałem jej zdjęcie w jednym z Proroków. Dam sobię rękę uciąć, że ją widziałem. Tutaj, w Skye.

Faktycznie, sprawa Ophelii Avery i tego, jak zabiła swoje dzieci wstrząsnęła całym magicznym Londynem. Arystokracja, oczywiście, oburzała się na ten obrzydliwy czyn, ale prawda była taka, że większość z nich miała też swoje za uszami. Tego Soren jednak nie zamierzał drążyć, jeszcze mu bowiem życie było miłe. Niemniej jednak, złapanie dzieciobójczyni stało się dla Gabriela czymś w rodzaju punktu honoru, więc nie ustawał w wysiłkach, by tylko doprowadzić ją przed Wizengamot i, ostatecznie, osadzić w Azkabanie.
Auror zerknął na swojego asystenta dostrzegając jego zimne spojrzenie. Faktycznie, w końcu byli spokrewnieni, więc ten czyn był pewną plamą na honorze całej rodziny.
Gdy więc ich informator wspomniał, że widział tę kobietę tutaj, w Skye, to Gabriel nieznacznie poruszył się na krześle.
- W porządku, Johnny. A kiedy ją widziałeś? I gdzie? To niezmiernie ważne, byś sobie to przypomniał. Bardzo nam to pomoże w schwytaniu tej przestępczyni. - rzekł do informatora. Zaklęcie, które rzucił wcześniej działało doskonale, także żadnych dźwięków nie był słychać. Soren upił kolejny, ostatni już łyk piwa, wlepiając spojrzenie w pana Oaga.