Dworek do wynajęcia

Dziwna, czy nie, sytuacja zdecydowanie była najlepszym, co jej się ostatnio przytrafiło. A przynajmniej sam fakt bliskości, tego, jak czuła się w jego ramionach. Od miesięcy spoglądała za nim, nie do końca świadoma tego, co kryło się w jej sercu. A teraz? Teraz nie chciała z tego rezygnować. Może i była w tej chwili mężatką, ale było to małżeństwo jedynie na papierze. A on? Czy był szczęśliwy w tym swoim małżeństwie? Czy… Czy to wszystko znaczyło, że jednak nie?

— Powiedz, że tego nie chcesz, a przestaniemy i udamy, że to nigdy nie miało miejsca. — Mruknęła cicho, nie przerywając jednak pocałunków. Ba, zarzuciła mu na szyję ramiona, wtulając się w niego na tych jego kolanach jeszcze mocniej. Jakby jasno dawała mu do zrozumienia, że ona nie miała zamiaru uciekać.

Niezależnie od tego, czy mieli w przyszłości nieraz to sobie wyrzucić, w tej chwili zdecydowali. Dość jasno i klarownie dali sobie do zrozumienia, że nie było powrotu do przeszłości. Powiedzieli A, mieli też zamiar powiedzieć B, C, D i prawdopodobnie jeszcze wiele innych liter alfabetu. O ile nie będą akurat mieli ust zajętych czymś dużo bardziej absorbującym, oczywiście. Wymruczała coś mało zrozumiałego prosto w jego usta, wtulając się w niego cały czas, nie zamierzając go puścić nawet na chwilę. Przynajmniej dzisiaj nie musieli, prawda?

Koniec sesji

31 grudnia 1938 r.

Wieczór

Kto by pomyślał, że pierwszy dzień pracy przypadnie Patrickowi 31 grudnia, to jest: w czasie hucznych obchodów Nowego Roku, kiedy to większość osób spędza owy czas w rodzinnym, tudzież przyjacielskim gronie. No nieźle. Co prawda mężczyzna wiedział na co się pisał, winien zatem stopniowo przyzwyczajać się do stania na baczność podczas wszelkich mniej lub bardziej ważnych obchodów, ale... czy naprawdę chcecie powiedzieć, że od teraz tak będą wyglądać wszystkie święta w jego życiu? Z dala od rodzinnego domu, z dala od (pozwólmy na pewną dozę fantazji) potencjalnych przyjaciół? Uch, niełatwo było mężczyźnie wbić się w ten szyk. Cóż jednak poradzić, skoro — jeszcze kilka miesięcy temu — ten wciąż żył w murach Hogwartu, a przed wszelkimi obchodami tego kalibru chował się w piernatach, licząc, iż nikt go nie zauważy. Jeśli zaś ostatecznie przychodził (chciałoby się rzec: zaszczycał zebranych swą obecnością), to tylko pod przymusem, absolutnie nieskory do zabaw.

Teraz z kolei zjawił się na wieczorze Nowego Roku i przynajmniej tyle w tym było dobrego, że nie przybył tam w roli jednego ze świętujących. Z drugiej strony, mężczyzna nie był do końca pewien, czy nie wypadałoby mu jakoby pozować na przeciętnego uczestnika obchodów, coby wtopić się w tłum. W każdym razie, nawet gdyby przyszło mu wówczas do głowy spróbować którychś z przekąsek bądź przyjrzeć się z bliska lawirującym na straganach pamiątkom, nie zrobiłby tego, ponieważ zebranych było... niepokojąco niewielu. To znaczy, Patrick przyszedł sporo przed czasem (tak na zaś, lepiej dwadzieścia minut wcześniej niż minutę po czasie), to fakt, mimo wszystko spodziewał się, że przybyłych będzie znacznie więcej. Albo, może to kwestia tego, że chłopak w gruncie rzeczy nigdy nie uczestniczył w podobnych uroczystościach, nie był więc do końca a świadom skali popularności tychże? No, mniejsza z tym. Póki co, jedyne co mężczyzna robił, to nieskrępowanie przechadzał się między zgromadzonymi, rozglądając przy tym możliwie dyskretnie, w razie gdyby coś wymagającego reakcji miało przykuć jego uwagę.

Rose z pewnością miała lepsze plany na sylwestrowy wieczór – planowała go spędzić ze swoim nowym kocięciem, którego ponad wszystko nie chciała zostawiać samego w domu na za długo. Niestety, kilka dni wolnego od pracy się na niej zemściło i to jej przypadła zmiana akurat ostatniej nocy bieżącego roku. Głównie dlatego, że nie tak dawno temu przeprowadziła wywiad z Xavierem Longbottomoem, więc szefowa stwierdziła, że to ona powinna napisać relację z  jego koncertu. Nawet opłaciła jej już wejściówkę i nie chciała słuchać o tym, że panna Irving mogłaby mieć inne plany. Jak widać, wszyscy wiedzieli już, że narzeczony nie miał zamiaru się nią zajmować w takie dni. Cóż poradzić?

Na teren festiwalu weszła bez większego problemu, od razu kierując się w stronę straganów z napojami – potrzebowała czegoś na rozgrzanie, w końcu było dość zimno. Z początku chciała kupić sobie kakao, ale gdy jej wzrok padł na grzany miód stwierdziła, że alkohol jest tym, czego jej w tej chwili potrzeba. Pocieszała się tylko tym, że jej małe kociątko zostało bezpiecznie w mieszkaniu z jej mamą, która łaskawie zgodziła się zaopiekować stworzeniem.

Rose z jednej strony czekała na ten cały koncert – była ciekawa tego, co zaprezentuje Longbottom. Podczas wywiadu wydawał jej się całkiem przyjemną osobą, jednocześnie nie była pewna, czego oczekiwać. Z drugiej zaś, jedyne o czym myślała, to że chciałaby siedzieć teraz w domu, zawinięta w koc i wtulona w puchatą, miauczącą kulkę. Nigdy nie sądziła, że będzie się tak poświęcać pracy, jak ostatnio. Ale, cóż, jakoś tak wyszło, że ostatnie miesiące zajmowała się tylko tym. Z resztą, jak inaczej miałaby spędzać czas, skoro nie miała nawet okazji spotykać się ze swoim narzeczonym? Musiała robić coś, żeby odciągnąć myśli od tych mniej satysfakcjonujących części swojego życia. Tak, jak teraz, kiedy popijając grzany miód obserwowała stoiska z pamiątkami zastanawiając się, czy w ogóle na jakieś ją stać. I, co ważniejsze, czy w ogóle jakieś chciała.

Szwendając się tak jeszcze przez kilka dłuższych chwil, Patrick wreszcie został wezwany na zbiórkę. Starszy BUMowiec, Samuel Carraway, kompletnie nie był mu wcześniej znany. Grunt, że młokos potrafił przynajmniej rozpoznać go z twarzy, toteż cudem udało mu się trafić na zbiórkę. Po wysłuchaniu polecenia odmaszerował, pełen werwy i motywacji, aby nikogo nie zawieść (zwłaszcza pierwszego dnia!). A zatem, zgodnie z pouczeniem, Patrick chodził i obserwował, będąc gotowym do ewentualnej ucieczki reakcji. Póki co jednak nic, absolutnie nic, nie wzbudzało jego niepokoju. Wszystko odbywało się jak najspokojniej, bez żadnych (nieprzewidywalnych) ekscesów. Ale... przecież to dobrze, prawda? Dlaczego w ogóle doszukiwać się tutaj czegoś tragicznego? Wszakże tak właśnie wszystko powinno przebiegać: bez żadnych komplikacji, w umiarkowaniu. Otóż to, oby tak dalej. Może, przy odrobinie szczęścia, po zapowiadanym koncercie wszystko szybko się zamknie i mężczyzna wróci prędko do domu. Patrick uśmiechnął się na tę myśl, lecz cały czas miał na oku pozostałych uczestników zabawy, nie myślcie sobie, że nie.