Obozowisko wokół Stadionu Narodowego

Piątek, 10 lipca 1938

Wieczór

Piątkowy wieczór na polu namiotowym wokół stadionu był radosny i gwarny. W powietrzu, poza letnim ciepłem, czuło się podniecenie kibiców, którzy zjechali z wszystkich końców świata, by dopingować swoje drużyny w tegorocznych rozgrywkach międzynarodowych.
Pierwszy mecz miał się odbyć z samego rana: Rumunia kontra Węgry, dwa twarde zespoły, z których jeden (jak przewidywali komentatorzy sportowi) musiał dostać się w tym roku do finału. Zanim jednak gry miały rozpocząć się na dobre, trzeba było przygotować obozowisko, w którym część kibiców planowała zostać przez cały tydzień, jak nie dłużej. Namioty wyrastały na polu jak grzyby po deszczu, jeden po drugim podnosząc swoje płachty. Biedni i bogaci, młodzi i starzy spotykali się w tym szalonym, wielobarwnym kotle kulturowym, złączeni miłością do sportu. Niektórzy przybywali pojedynczo, inni całymi rodzinami lub grupami - rodzice jednego z hogwardzkich siódmoklasistów, Arthura Ollivandera, zorganizowali nawet wyjazd dla uczniów zaangażowanych w szkolne drużyny quidditcha (tych, których rodzice nie woleli zabrać ze sobą, w każdym razie).
Bliżej wejścia na stadion różne sklepy i organizacje rozstawiły już swoje stoiska, na których można było dostać... Praktycznie wszystko, o czym tylko dusza zamarzy! Poza rozstawianiem namiotów, zakupami i spotkaniami ze znajomymi, na wieczór zaplanowany był też pokaz fajerwerków, występy zagranicznych gości na placu po środku obozowiska i być może nawet spotkania z graczami, jeśli będą mieć trochę szczęścia. Zapowiadała się noc pełna wrażeń - komu uda się dziś zasnąć, oto jest pytanie!



Jeśli ktoś chce się targować, albo wchodzić w interakcje ze sprzedawcami, proszę podkreślić to w poście. UWAGA! Istnieje możliwość kupienia nietypowych przedmiotów.

Event otwarty. Jeśli chcesz wchodzić na inną sesję zbiorową/sesję z mg/sesję fabularną dziejącą się PO tym evencie, daj znać Q na privie. To samo, jeśli wchodzisz tu więcej niż jedną postacią.

Następny post MG pojawi się 14/15 lipca.
Nie musicie czekać z kolejką na MG, ale postarajcie się nie zaginać czasoprzestrzeni setką postów w dwie osoby.

Leslie nie mógł się doczekać wyjazdu na Puchar Quidditcha. Nie znając go, pewnie mało kto powiedziałby, że ten wyjątkowo mało atletycznie wyglądający belfer może być fanem sportu - a jednak! Pozory potrafią mylić i to w niemałym stopniu. Młodszy z braci McBride bowiem od dziecka angażował się w kibicowanie, najpierw u boku ojca i starszego brata, a później także i sam z siebie, dla czystej przyjemności, jaka płynęła z oglądania sportowców w akcji.
Na rozgrywki Pucharu Świata jeździli za każdym razem, kiedy odbywały się one w Wielkiej Brytanii. W tym roku nie miało być inaczej - zapakowali swoje rzeczy, stary namiot rodziców i pojechali: on, Jessie i Jamie. Rodzeństwo McBride w komplecie, gotowe do podbijania świata. Leslie pewnie zaprosiłby też Rose, ale ta od jakiegoś czasu mówiła mu już, że w tym terminie pracuje, postanowił więc nie zawracać jej głowy i spędzić ten czas z rodziną.
Najpierw trzeba było znaleźć miejsce na rozłożenie obozu, co przy ilości kibiców, którzy już zdążyli rozbić się w okolicy, wcale nie było proste. Ostatecznie jednak udało się wygrodzić sobie jakiś skromny kawałek placu i można było zaczynać. Jamie, rzecz jasna, śmignęła gdzieś, rzucając za sobą jedynie krótkie wspomnienie o czymś do picia, zostali więc z namiotem we dwóch.
- Pamiętasz w którą stronę się to rozstawiało? - spytał brata, po dłuższej chwili walki ze stelażem, który w ogóle nie miał ochoty wyjść z pokrowca.

Starszy z braci McBride słysząc słowo Quidditch wpadał nagle w ogromny entuzjazm. Dlatego też każdy Puchar Świata, który był w zasięgu skromnych finansów rodziny McBride musiał być odwiedzony przez niego. Nie darowałby nikomu, kto by mu tę możliwość odebrał.
Leslie dostał przed wyjazdem kilka sów, w których Jess wypisywał listy rzeczy, które ma zabrać i kilka razy przypominając mu, by czegoś nie zapomniał. Jessie w międzyczasie udał się do rodzinnego domu po namiot i resztę maneli oraz siostrę.
Gdy już w końcu stanęli na polu namiotowych starszy z braci przypilnował, by im nikt nie wchodził na wywalczony kawałek ziemi. Doskonale pamiętał w których miejscach miały lądować śledzie, więc niech się nikt nie waży chociażby o centymetr przysunąć się bliżej.
- Dawaj to, brat. - Wyciągnął z rąk Lesliego elementy namiotu. Eh... nigdy się nie nauczy jak powinno się to rozkładać a ile razy mu to pokazywał? Szkoda strzępić języka. Poukładał na ziemi i wyciągnął różdżkę. Spojrzał na brata, jakby jego widok miał mu pomóc przypomnieć sobie zaklęcie.
- O! Właśnie. - Przypomniał sobie zaklęcie. - Erecto! Erecto! - Raz po raz chichrając się jak głupi do sera. Różdżką zaś wycelował w leżący namiot.

Zaklęcie łatwe, nieznane

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 35 (15, 20)

W całych Mistrzostwach Świata w Quidditchu sam sport interesował ją najmniej.  Nie była może kompletną ignorantką i co nieco wiedziała, jednak zdecydowanie nie był to jej konik. Nie była przekonana, kto w ogóle będzie brał udział w tym tygodniowym wydarzeniu. Zakładała, że Wielka Brytania jako gospodarz wystawiła swoją drużynę. Była ciekawa, czy Austria także miała mieć swoich przedstawicieli. Jeżeli finał byłby spotkaniem tych dwóch drużyn to mogłoby być to dla niej całkiem ciekawe. Nie mogła odmówić swojemu bratu wyjazdu na te Mistrzostwa, a zobaczenie jego miny, kiedy musiałby wybrać swojego faworyta byłoby bezcenne. Ciekawiło ją, czy Amelie z Dorienem także zamierzają pojawić się na tym wydarzeniu. Od Arthura wiedziała, że także zapewnił im bilety, jednak nie była pewna, czy w tak napiętym okresie, kiedy do ich ślubu było bliżej niż dalej, państwo młodzi znajdą czas na takie przyziemne rozrywki.
Ubrana dość wygodnie i z włosami związanymi w wysoką kitkę, sama przemierzała pole namiotowe, by znaleźć ten najlepszy kawałek terenu, by rozbić kilkuosobowy namiot. Jej brat oczywiście zniknął gdzieś po drodze, zapewniając, że zaraz wróci. Tak się jednak nie wydarzyło, a ona znudzona czekaniem, postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Uśmiechając się uroczo do wszystkich dookoła rzuciła płachtę, która podobno miała być namiotem, na ziemię, po czym wycelowała w niego różdżką, gotowa do działania.
- Erecto - powiedziała cicho. Nigdy nie przypuszczała, że znajomość takiego zaklęcia będzie jej potrzebna, dlatego nie przykładała do niego wielkiej wagi.

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 10 (10)

Vincent był strasznie zmęczony – powrotem do Londynu, pracą w Ministerstwie i swoją żoną. Całe szczęście, od miesięcy planował zabrać dzieciaki na Puchar Quidditcha i dobrze wiedział, że pani Royce zdecydowanie nie będzie chciała z nimi pojechać. Dzięki temu mógł spędzić czas ze swoimi pociechami, odpocząć trochę od pracy i unikać starej raszpli przez kilka dni. Czy nie było to wspaniałe? Dodatkowo miał też nadzieję spotkać na miejscu kilka znajomych twarzy, chociaż w takim tłumie mogło to być dość trudne.

Po pojawieniu się na miejscu od razu zaczął się rozglądać za odrobiną przestrzeni, na której mógłby rozłożyć namiot dla całęj rodziny. Pozwolił dzieciakom wybrać miejsca, a gdy @Anne L. Royce i @Lachlan F. Royce rozmawiali o tym, gdzie będzie najlepiej, on wziął małą Beatrice za rękę, żeby mu się przypadkiem nie zgubiła. Co prawda, nie była już taka mała – w przyszłym roku miała już iść do Hogwartu! Kiedy dzieci w końcu zadecydowały, wyciągnął różdżkę i starając się nie zrobić z siebie idioty, rzucił zaklęcie rozstawiające namiot.

— Erecto.

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 5 (5)

Rose faktycznie tego dnia pracowała – wiedziała o tym, że będzie zajęta przez cały Puchar Quidditcha od bardzo dawna. To, że Leslie nigdy nie zapytał jej, co będzie robić było tylko i wyłącznie jego winą, bo gdyby spytał... Wiedziałby, że ona też będzie na mistrzostwach i mogli zwyczajnie pojawić się tam razem. Najwidoczniej jednak nie było to tak dla niego istotne! W gruncie rzeczy, panna Irving nawet nie wiedziała, że jej narzeczony planuje pojawić się na meczu ze swoją rodziną, co rónież idealnie podsumowywało ich związek. Czy to wszystko miało jakikolwiek sens?

Jako dziennikarka Czarownicy musiała napisać jakąś relację. To, że jej znajomość Quidditcha była dość słaba... Cóż, nikogo to nie obchodziło. W pismach plotkarskich wystarczyło napisać o tym, jak dobrze prezentowali się zawodnicy albo jakie skandale na ich temat ostatnio wpłynęły. Miała jednak, niestety, dość spory uraz do tego rodzaju zadań. Jej pierwszym artykułem w dziennikarskiej karierze miał być w końcu wywiad z zawodnikami drużyny... Co nie poszło za bardzo po jej myśli. Z drugiej strony... Przynajmniej mogła odpocząć od uzupełniania rubryki ślubnej, od której dostawała już mdłości na samą myśl.

Wybrała miejsce gdzieś z boku, tam gdzie w ogóle dało się wcisnąć i postanowiła postawić swój namiot, zanim wszystko na dobre się rozpocznie.

— Erecto.

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 15 (15)

Leslie przepakował się co najmniej pięć razy, zgodnie z wytycznymi zawartymi w listach od brata, które przychodziły jeden za drugim, o każdej porze dnia i nocy. Ekscytował się ich małą, rodzinną wycieczką za bardzo, żeby oponować, kiedy Jessie też się angażował - miał nadzieję, że przyjemnie spędzą czas i wybawią się wspólnie na zapas, żeby wystarczyło na przynajmniej kolejne pół roku rozłąki.
Posłusznie oddał namiot Jessowi, kiedy ten zarządził przejęcie, a później z miną człowieka głęboko zaangażowanego, obserwował jego wyczyny w zakresie stawiania namiotów.
- Wyszło super! - oznajmił z entuzjazmem, uśmiechając się szerzej i poprawiając odruchowo okulary zjeżdżające z nosa, kiedy brat podniósł namiot z ziemi.
- Ogarnę w środku i pójdziemy się przejść popatrzeć co tu mają, co ty na to? - rzucił, znikając wewnątrz namiotu. Trzeba było go trochę uprzątnąć, skoro już stał, przygotować posłania, upewnić się, że niczego nie brakowało... Ogólnie: dużo nudnych rzeczy, których ani Jessie, ani Jamie nie chcieliby pewnie robić.

Nie posiadał się z radości, kiedy oznajmiono mu, że może jechać na Mistrzostwa Świata, dzięki uprzejmości rodziców jednego ze swoich kolegów. Trochę żałował, że nie może zabrać ze sobą rodzeństwa, które na pewno jeszcze bardziej doceniłoby kunszt tego wydarzenia i magię panującą dookoła, jednak wyszedł z założenia, że nie może sobie odmawiać tylko dlatego, że reszta jego rodziny nie ma takiej możliwości. Podekscytowany rozglądał się cały czas dookoła, szukając znajomych twarzy w tłumie ludzi dookoła. Był oczarowany różnorodnością czarodziejów dookoła, a jednocześnie bardzo się cieszył, że w tak wielkim tłumie nikt raczej nie będzie zwracał uwagi na to, że nie jest czystokrwisty. -Wooo - Mruknął rozglądając się cały czas dookoła. Ogrom tego wszystkiego przytłaczał. Nie mógł się już doczekać pierwszych rozgrywek. Z kolegą z drużyny, który szedł po jego lewej omawiali swoje typy, narzekali na zawodników drużyn i podniecali się lepszymi zawodnikami. Jedno było pewne, obydwoje stawiali na Wielką Brytanię.
Dookoła nich pojawiało się coraz więcej namiotów, dlatego w końcu i oni zmuszeni zostali do wybrania tego idealnego miejsca. Kiedy rozłożyli na ziemi wszystko co mieli ze sobą, zabrali się do postawienia namiotu.
- Ja chcę! - Krzyknął Gruby i nie czekając na reakcje dorosłych zabrał się do czarowania. Zawsze chciał użyć tego zaklęcia w codziennym życiu.
- Erecto! - Powiedział ledwo powstrzymując chichot, po czym powtórzył jeszcze raz, dla pewniejszego efektu.

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 25 (16, 9)

Kibice powoli rozstawiali swoje namioty, których coraz więcej wyrastało na polu wokół Stadionu. Tak się złożyło, że grupa Aurory wybrała miejsce na postawienie swojego schronienia zaraz obok wyrastającego wyprostowanego właśnie namiotu rodzeństwa McBride, przez co Jessie mógł zauważyć, jak blond panienka walczy z zaklęciem, które jemu wyszło dużo lepiej - na tyle, że czubek ich namiotu był nienaturalnie wyciągnięty w górę po dwóch rzuconych nań zaklęciach.

Royce nie miał łatwo. Ani z namiotem, który trochę uniósł się pod naporem rzuconego przezeń zaklęcia, po czym ponownie oklapnął smutno, ani z dziećmi. Może i w szkole radził sobie dobrze z opanowaniem całej klasy, ale trójka własnych smarków na dużej imprezie to było zupełnie co innego.
- Tato, a pójdziemy na watę cukrową? - zamarudziła mu najmłodsza, Beatrice, ciągnąc trochę za rękę, którą jej podał.

Richard przybył na rozgrywki w towarzystwie całkiem sporej grupy - rodzice Arthura naprawdę postarali się, żeby każdy chętny uczeń miał szansę zobaczyć Puchar Quidditcha bez względu na to, czy miałby czym zapłacić za bilety, czy nie. Namiot został wypakowany, kiedy znaleźli sobie miejsce do rozbicia go, ale dorośli zajęli się rozmową zamiast rozkładaniem. Dickens wykorzystał tą sytuację i sam rzucił całkiem skuteczne Erecto, stawiając namiot.
- Hej, dobra robota, młody. - rzucił z uśmiechem Arthur, trąciwszy go lekko łokciem w bok w poufałym geście.


Jeśli ktoś ma ochotę rzucić kością k20 na wydarzenie losowe - zapraszam!
Jeśli ktoś chce wydarzenie losowe, ale nie chce rzucać, może napisać na końcu swojego posta kursywą notatkę na ten temat, a wtedy MG sam wybierze dla danej postaci jakieś wydarzenie z listy, pasujące do sytuacji. Wszystkie wydarzenia będą rozegrane z MG. Jeśli dwie osoby rzucą to samo wydarzenie, MG podniesie wylosowany numer o 1 w górę i użyje odpowiedniego rezultatu w swoim poście.

1, 11 - spotkanie z Nieznajomym - Casimir Lestrange
2 - złodziejskie nasienie
12, 14 - wybuchowa zabawa - Vincent G. Royce
3, 13 - barwy nieszczęścia
4 - słabe erecto
5, 15 - autograf?
6, 16 - smak smarków trolla
7, 17 - pijesz ty, piję ja!
8, 18 - gorąca krew - Aurora von Schwarzenberg
9, 19 - wyścig - Richard Dickens
10, 20 - zgubiona sakiewka - Maurice Frye